De cocktailbar

Onder de jongeren is dit een van de meest bezochte plekken in de stad. Een frisse, fruitige cocktailbar aan in het centrum van de stad. De neon borden knipperen vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week. Als je een oppepper nodig hebt ben je hier altijd welkom. Ze schenken onbeperkt, maar wel voor een aardige prijs.

Gehuld in een simpele zwarte jurk zat Grace aan de bar. Normaal besteedde ze niet veel aandacht aan haar uiterlijk. Of beter gezegd probeerde ze met man en macht de indruk te wekken dat ze niet veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde. Maar ondertussen had ze uren voor de spiegel gestaan. Nu nipte ze aan haar cocktail die een net zo'n donker rode kleur als haar lippen had en speelde ze met het zilveren hangertje van haar ketting.

Matthew kwam net terug uit de sportschool. Gedoucht en wel was hij in zijn auto gestapt om te kijken of er nog iets interessants te beleven viel in de avond, maar het enige waar hij op stuitte was een cocktailbar in het kleine centrum van de stad. Bij gebrek aan beter stapte hij het pand binnen en ging aan de bar zitten, om iets te bestellen dat hij omschreef als "Het sterkste wat je in huis hebt."

Grace leegde haar glas, de zoveelste al, en wachte ongeduldig toen iemand anders voor haar wat bestelde. Ze bekeek de man met een sceptische blik en glimlachte sarcastisch naar de barman toen die eindelijk voor haar neus stond. 'Nog zo eentje.' Ze had waarschijnlijk al te veel op, maar dat kon Grace op het moment niet zo veel schelen.

Matt keek om naar een vrouw die twee krukken verderop zat en gaf de barman een knikje toen hij zijn drankje gaf. Het rook niet bepaald sterk, maar hij besloot het erop te wagen. Nee, zoals hij al vermoedde was het niet echt iets sterks - maar goed, het was beters dan niets.

- sorry, ik ben echt even inspiratieloos.

Grace had niet veel drank nodig om zich aangeschoten te voelen. Ze had nu al een donkerrode blos van de alcohol. Maar goed, ze had besloten dat ze het vandaag verdiend had. Het was een rotdag geweest op school en thuis had ze zich eenzaam en alleen gevoeld. Dus alcohol was op het moment haar beste vriend.

'Zo, iets te diep in het glaasje gekeken?' merkte Matthew droog op tegen de vrouw die naast hem zat. Ze zag er nou niet echt naar uit dat ze zich nog honderd procent voelde, maar dat vond Matt altijd wel grappig: dat waren de mensen waar je de meeste lol mee had.

Grace keek met opgetrokken wenkbrauwen op toen iemand haar vroeg of ze te diep in het glaasje had gekeken. 'Sorry?' Die man moest wel heel vol van zichzelf zijn als hij dat zo vroeg. 'En wat dan nog?' voegde Grace toe vol verontwaardiging. Hij mocht er dan wel erg goed uitzien, dat gaf hem niet het recht zich zo te gedragen.

NEW
Gehuld in een simpel, casual overhemd en spijkerbroek stond Tristan te roken voor de bar. Een uurtje hiervoor had hij nog van iemand gedronken, zodat hij optimaal van deze avond kon genieten. Hij keek even de straat in of hij Gracia al zag, maar toen dit niet het geval was, ging hij alvast naar binnen en bestelde twee drankjes. Hij knipoogde naar een vrouw wat verderop, maar ging niet naar haar toe.

Grace was altijd te laat. Dus deze keer was geen uitzondering. Het was lang en breed 8 uur geweest toen ze de bar binnen stapte in haar simpele zwarte jurkje en verstopt in haar rode jas. Hoe mensen hier jurkjes konden dragen snapte Grace absoluut niet. Na haar jas af te hebben gegeven liep ze naar de bar en zag Tristan al staan. Ze stapte op hem af en als begroeting haalde ze de sigaret uit zijn mond en trapte die onder haar rode schoentjes uit.

Hij keek opzij en het eerste wat gedaan werd, was zijn sigaret vertrappen. 'What the...' mompelde hij en keek wie de dader was. Gracia. Meteen vergat hij wat ze net had gedaan en glimlachte breed. 'Hé Gracia.' Hij drukte snel een kus op haar wang voordat ze hem tegen kon houden en gaf haar een glas aan. 'Op een heleboel plezier! Je ziet er trouwens prachtig uit,' zei hij met een oog op haar kleding.

Grace had een brede, scheinheilige lach op haar gezicht en ze nam het glas dankbaar van hem aan. 'Geen sigaretten én geen gezoen vandaag meer, begrepen?' Ze stak een vinger naar hem uit, maar liet deze weer zakken toen hij haar complimenteerde op haar uiterlijk. Grace glimlachte bescheiden en keurde toen zijn uiterlijk. Helaas zag hij er nog steeds te goed uit. Grace had gehoopt dat ze het zich misschien verbeeld had vanmiddag, dat was niet het geval.

Hij hield onschuldig zijn handen omhoog en nam een slok van het drankje. 'Ik begrijp het,' grinnikte hij, maar beloofde het niet. Hij bepaalde zelf wel wat hij deed met haar. Zijn ogen gleden even over de rondingen van haar figuur en eindigden toen weer bij haar ogen, terwijl hij opnieuw een slok nam. Hij zuchtte en ging op een barkruk zitten. 'Ik heb vandaag dus mijn eerste lessen gehad.' Hij keek haar veelbetekenend aan. 'Het was vreselijk.'

Grace dronk wat van haar drankje en zag zijn blik. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij, vooral omdat hij een bepaalde manier van kijken had die haar niet echt aanstond. Maar ze draaide zich van hem af en leunde tegen de bar zodat ze zijn priemende ogen niet zag. 'Geloof me, het wordt nóóit beter.' zei ze dramatisch, maar glimlachte kort. Ze hield echt van lesgeven, ook al klaagde ze veel vaker dan dat ze verkondigde hoeveel ze van de leerlingen hield.

Hij wendde zijn ogen af en keek even het café door. Hij vergat soms nog weleens dat mensen zo enorm anders waren dan vampieren en nog gevoelens als bijvoorbeeld onzekerheid kenden. 'Ik geloof je zeker,' zei hij lachend en keek haar aan. 'Ze kunnen niet eens eenvoudig voetballen. Waar gaat dat heen met deze jeugd?' Hij leunde naar haar oor en lachte zachtjes. 'Ik heb ze nog over jou gevraagd.'

'Ze kennen niet eens Macbeth, dat is pas vreselijk.' merkte Grace verontwaardigd op en keek hem eveneens aan. 'Nou, brandt los, vertel me over de gruwel verhalen die ze over mij rondbazuinen.' Grace had een geamuseerde blik en wachtte af. Ze was werkelijk benieuwd naar wat ze van haar vonden en hoe groot hun fantasie wel niet was.

Hij trok verbaasd een wenkbrauw op. Hij was dan misschien soms een eikel, hij hield wel van literatuur. Hij moest lachen en boog naar haar toe. 'Laten we het erop houden dat iedereen je een hele aardige en goede lerares vindt. Dat meen ik echt, ik heb het uit hun eigen mond gehoord. Ze zeiden wel dat je wat vaker moet lachen.' Hij bestelde een nieuw rondje drank en keek haar aan. 'Saai he, die kinderen.'

'Ik lach heel veel!' protersteerde Grace en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek hem aan en rolde met haar ogen. 'Vertel me niet dat je dat van de leerlingen hebt gehoord, want dat ga ik echt niet geloven.' Ze nam het volgende drankje aan en keek het café rond. Waarschijnlijk had hij dat verzonnen, de kinderen hadden eerder een beeld van haar als verschikkelijke sneeuwman. Alleen dan getint en Spaans en vloekend.

Zijn gezicht werd ernstig en hij schudde zijn hoofd. 'Ik lieg niet, Gracia,' zei hij gemeend en dronk van zijn nieuwe drankje. 'En al helemaal niet tegen jou. Dat zou oneerlijk zijn.' Hij bekeek haar gezicht en glimlachte. Hij leunde wat naar achteren en schoof een drankje naar haar toe. 'Toon me dan eens je prachtige glimlach. O ja, dat zeiden ze wel, dat je een hele aanstekelijke, grappige lach hebt.'

Grace bekeek hem sceptisch, maar hij leek goud eerlijk te zijn. Ze kon geen leugen vinden in zijn ogen en dat verbaasde haar, maakte haar sprakeloos. Ze fronste en keek naar het drankje dat ze tussen haar handen rond draaide. Bij zijn laatste opmerking schoot ze spontaan in de lach. Grace vond het geweldig dat haar lach altijd zo erg opviel, want hij was echt vreselijk en het kon haar niets schelen dat het een vreselijke lach was. En juist het feit dat ze gewoon kon lachen zonder zich iets aan te trekken van anderen, dat vond ze geweldig.

Hij lachte geamuseerd met haar lach mee en kon niet ontkennen dat die leerlingen gelijk hadden; haar stem was écht aanstekelijk, maar ook leuk. Het maakte de harde Gracia heel wat zachter en kwetsbaarder. Hij dronk zijn drankje op en bestelde een nieuwe - hij zou pas na heel wat drankjes wat voelen. 'Kijk, je kan het dus wel!' glimlachte hij. 'En even tussen ons hoor: je bent veel mooier als je lacht dan als je nors of chagrijnig bent.'

Grace stopte met lachen en probeerde haar onverschillig gezicht weer op te zetten, maar ze kon niet anders dan glimlachen omwille haar eigen gedrag. Zijn complimentjes deden haar veel meer dan ze ooit zou toegeven. Ze pakte haar glas op en nipte aan haar drankje terwijl ze nog eens de bar rond keek. 'Dans je?' vroeg ze uiteindelijk terwijl ze hem een zijdelingse blik toewierp.

Tristan had zich omgedraaid op zijn kruk en leunde nu met zijn rug tegen de bar aan. Hij bekeek de mensen in de bar, bekeek zorgvuldig de dames, maar niemand leek hem zo interessant als Gracia. En dat was raar, want meestal belandde hij na zo'n avond met een vrouw die smeekte om zijn aandacht, terwijl Gracia dat juist niet wou. Ze begon misschien was los te komen, maar ze leek hem nog steeds niet te mogen. 'Of ik dans? Dat je dat durft te vragen,' lachte hij. 'Natuurlijk dans ik! Jij?'

Grace rolde met haar ogen. 'Hetzelfde; dat je dat durft te vragen. Ik ben nog steeds Spaans.' Ze zette haar drankje weg en danste zich een weg de dansvloer op. Met een lach op haar gezicht mengde ze zich tussen de dansende mensen. Als er iets was dat haar aan thuis deed denken, dan was het wel dansen. In haar dorp werden regelmatig feesten gehouden. Elke gelegenheid werd genomen om er een waar dans festijn van te maken.

Hij moest nu werkelijk gemeend lachen en keek hoe ze de dansvloer op liep, dansend tussen de mensen. Hij draaide zich om op zijn stoel om haar goed te kunnen bekijken en volgde dan ook al haar bewegingen. Na even gekeken te hebben en zijn drankje op gedronken te hebben, liep hij ook de dansvloer op en ging achter haar staan, waarna hij zijn lippen naar haar oren bracht. 'Kunnen ze in Spanje allemaal zo dansen?' vroeg hij boven de muziek uit.