De cocktailbar

Marise kon haar drankje nog net op tijd neerzetten, voordat Tristan haar stevig beet had. 'Waar heb je het over? Ik heb een briefje in de keuken neergelegd dat ik hier naartoe was?' vroeg ze verbaast aan hem en trok zich los. 'Ik kan toch heus wel gewoon een avondje ergens wat gaan drinken. De wereld vergaat daardoor niet.'

Zijn opgeluchte blik veranderde naar een boze uitdrukking en gefrustreerd ging hij ook op een barkruk zitten. 'Ja, verdomme, denk je dat ik ooit in de keuken kom en naar briefjes ga zoeken? Ik dacht dat Julian je te pakken had, of nog erger, gedood had! Ik was dood bezorgd!' Hij pakte haar hand en hield deze stevig tussen de zijne. 'Waarom wil je trouwens een avond uit zónder mij?' vroeg hij verward.

'Nou, t is een hartstikke logische plek om daar een briefje neer te leggen, omdat je dóór de keuken heen moet als je binnenkomt! Dus zo raar is het niet dat ik daar neer had gelegd hoor!' sprak ze hem tegen en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik mag toch ook heus wel eens iets alleen doen, ik volg jou toch ook niet de hele dag door de school heen?'

Hij klemde kwaad zijn kaken op elkaar en keek toen naar de barman. Hij bestelde bot een sterk drankje en draaide zich toen weer om naar Marise. 'Laten we erover ophouden,' mompelde hij, 'want je doet niet redelijk. Dat ik wérk en dat jij úit gaat zijn twee heel verschillende dingen, Marise, en dat weet je ook heus wel.' Het was soms alsof hij tegen een klein kind sprak.

'Het is precies hetzelfde Tristan. Alsof hij niet op jou werk is? Jij loopt daar evenveel gevaar als ik hier, dus waarom zou ik niets alleen mogen doen en jij wel? Oh, omdat je zoveel ouder bent, dat is het natuurlijk. Want ik ben het zielige meisje dat zichzelf niet kan verdedigen tegenover iemand anders.' siste ze kwaad. Ze was het zat dat hij haar als een klein zielig meisje zag.

'Ja, inderdaad, Marise, omdat ik weet hoe ik moet vechten en hoe ik mezelf moet verdedigen. Hoeveel heb jij nou gevochten in je leven? Ja, misschien met mensen, misschien met vampiers. Maar met getrainde heksen als Julian? Nee, dat heb je nooit gedaan, en je onderschat het. Als hij je eenmaal te pakken heeft, dóódt hij je. Hij gaat geen thee met je drinken en praten over onderhandelingen. Heksen zijn laf en doden je als ze de kans krijgen.' Hij nam zijn drankje aan en dronk het in paar slokken op.

'Laat me gewoon voor één avond met rust oké? Mag ik ook één avond plezier hebben búiten het huis, zónder jou! Niet alles draait om jou en mij!' geïrriteerd ging ze op haar stoel zitten en glimlachte geruststellend naar de barman die haar verward aankeek. 'Het is oké,' zei ze grinnikend tegen hem en nam een slok van haar drankje.

Boos sloeg hij met zijn handen op de bar en stond op. 'Best,' siste hij, pakte zijn nieuwe drankje op en liep de bar door, tot hij achterin plaats nam in een van de comfortabele seats. Terwijl hij haar oplettend in de gaten hield, dronk hij van zijn drankje en bekeek de vrouwen die rond hem dansten. Vrouwen die zíjn aandacht trokken. Met een glimlach wendde hij weer zijn ogen af en probeerde die van Marise te kruisen.

Geïrriteerd rolde Marise met haar ogen toen de barman - waarvan ze inmiddels wist dat hij Ray heette - naar achteren wees. Daar zat Tristan: zijn ogen diep op haar gefocust, het was maar net hoe je "met rust laten" opvatten. 'Ik ben zo terug,' zei ze met een klein glimlachje, stond op en liep naar Tristan toe. 'Mijn definitie van "met rust laten" is niet "in een hoekje gaan zitten en naar me gaan loeren" Tristan!'

Toen ze naar hem toe kwam en voor hem stil stond, glimlachte hij en trok haar naast hem op de bank. Zijn bui werd beter, naarmate hij meer dronk. Zacht en speels drukte hij kusjes in haar nek. 'Ik praat toch niet tegen je? En je kan mij toch niet straffen, omdat ik naar de mooiste vrouw in de bar kijk?' Zijn ogen lichtte op van speelsheid, maar vernauwde later lichtelijk. 'Waarom wil je trouwens dat ik wegga? Heb je bepaalde plannen voor vanavond?'

Gefrustreerd sloot Marise haar ogen en stond ruw op van zijn schoot. 'Nee, ik heb geen plannen en als ik die al had waren die nu allang verpest door jou!' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem aan. 'Het enige wat ik wil is een avondje vrijheid, gewoon een avondje dat jij niet op mijn lip hangt en zegt wat ik wel of niet mag doen! Je bent net een jaloerse hond en ik ben jou bot!'

Hij voelde zich geraakt door de woorden, maar ondanks alles moest hij toch lachen om haar laatste woorden. 'Kom op, Marise, je weet toch wat voor onzin je allemaal zegt. Maar weet je wat, best, ik zal echt gaan. Oh, en anders gaan we toch nooit meer samen uit? Je lijkt het in je eentje leuk genoeg te hebben. Ik verpest dingen toch alleen maar.' Zijn woorden werden steeds feller en ook hij stond op, om daarna de club uit te lopen. Buiten leunde hij tegen een muur aan en stak een sigaret op.

Vermoeid liet Marise haar hoofd tegen de muur aanleunen en schudde haar hoofd. Hij vatte ook alles verkeerd op. Aan de ene kant had ze absoluut geen zin om achter hem aan te gaan, maar aan de andere kant wilde ze geen ruzie met hem. 'Als ik binnen een half uur niet terug ben, dan mag je me komen zoeken.' zei Marise lachend tegen Ray en liep naar buiten toe, waar ze Tristan al snel aantrof. 'Je begrijpt alles verkeerd Tristan. Ik heb nooit gezegd dat je altijd alles verpest, ik wil gewoon één avondje gewoon lekker wat drinken en praten met mensen waar ik anders nooit meer zou praten, dat is alles.'

Hij haalde de sigaret uit zijn mond toen Marise naar buiten kwam en luisterde ingespannen naar haar woorden. Met een zucht trapte hij de sigaret uit en nam haar in zijn armen. 'Ik ben gewoon graag bij je,' mompelde hij. 'En ik weet dat ik soms bezitterig ben, maar.. Ik was net echt bang. In mijn hele leven was ik nog nooit zo bang geweest. Ik dacht echt dat er iets aan de hand was.' Hij liet haar los en haalde een hand door zijn haar. 'Ik denk dat ik dan maar naar huis ga.'

Marise keek hem aan. 'Ik ben ook graag bij jóu Tristan, het hoeft alleen niet altijd...' Ze vond het ook wel eens fijn om gewoon zelf iets te doen. Iets wat ze alleen kon doen, behalve jagen ofzo. 'Je mag wel hier blijven hoor..' Ze zou altijd nog alleen uit kunnen gaan en dan zou ze het persoonlijk tegen hem zeggen, waar ze was en als hij dat wilde desnoods zelfs tot hoe laat ze weg zou zijn.

Hij glimlachte toen ze zei dat hij mocht blijven en zacht drukte hij zijn lippen op de hare. Zijn armen kwamen om haar middel terecht en zo nam hij haar weer mee de bar in. Hij tilde haar op een barkruk en hij ging opnieuw naast haar zitten, terwijl hij een drankje voor hun beiden bestelde. 'Die bar man he.. Het bevalt me niet dat hij zo vaak naar je kijkt,' mompelde hij en bleef de man in de gaten houden.

Marise begon hard te lachen en keek verontschuldigend naar Ray en vervolgens weer naar Tristan. Ze boog zich naar hem toe. 'Ik zou me eerder zorgen maken dat hij naar jóu kijkt in plaats van voor mij, ik denk dat hij jou veel interessanter vind.' fluisterde ze en begon daarna te lachen. Met die woorden moest hij het wel snappen.

Zijn ogen vernauwden bij haar woorden en hij bekeek de barman, die hem een stralende glimlach toe wierp. Klunzig glimlachte Tristan maar terug en keek Marise weer aan. Ook hij moest nu lachen. Zijn handen lagen op haar benen en zo trok hij haar een stukje naar hem toe. 'Zullen we dan maar laten zien dat we bezet zijn?' murmelde hij en zocht met zijn lippen de hare.