De cocktailbar

Grace bewoog vrij op de muziek. Ze hield net zoveel van dansen als van toneel spelen. Het enige verschil was dat ze bij het acteren een compleet andere rol aannam, maar als ze danste, dan was ze Gracia. Ze keek op toen Tristan zich ook op de dansvloer had begeven en ze knikte. 'Mijn madre heeft me geleerd te dansen. Iedereen in het dorp danste altijd mee.' Kort stopte ze met dansen, maar ging door toen ze één van haar favoriete nummers hoorde.

Tristan was nooit zo'n danser geweest. Hij hield enkel van de traditionele, oude dansen waar mannen de vrouwen vragen om te dansen. Al zou hij dat nooit toegeven. Hij nam dit moment dan ook om haar weer goed te bekijken. Het leek alsof ze helemaal opleefde door de muziek en door het dansen. Toch fronste hij bij die gedachte: het was zo enorm menselijk. En misschien was dat juist wat hij leuk vond aan Gracia. Zo stond hij peinzend in zichzelf te denken en bewoog wat mee met de muziek, die uiteraard vreselijk was.

Grace merkte op na het nummer dat Tristan zich niet zo door de muziek liet meevoeren als zij deed. Hij leek zo diep na te denken dat de muziek langs hem heen ging. Ze keek naar hem en stopte kort met dansen. Er was iets aan hem dat haar in verwarring bracht. Maar ze besloot er niet te veel aandacht aan te besteden en toen er een of ander Spaans klinkend nummer op kwam, nam ze die kans om hem aan het bewegen te zetten. Grace pakte hem vast en danste samen met hem op de muziek die haar ontzettend bekend in de oren klonk.

Hij staarde naar zijn voeten en fronste. Die gevoelens in hem... Hij wist niet wát ze waren, wáarom ze er waren en door wíe ze kwamen. Als ze hem niet had vastgepakt, dan was hij weggelopen, zodat hij nu verbaasd naar haar keek. Hij herkende het lied ook en moest glimlachen, om daarna met haar mee te dansen. Zijn handen lagen eerst in de hare, om daarna langs haar armen te gaan en te eindigen bij haar heupen.

Grace lachte opgelaten toen Tristan met haar mee deed. Ze liet hem haar aanraken, dat hoorde er nou eenmaal bij, maar alles was met dubbele gevoelens. Ze had het idee dat er afstand nodig was, maar tegelijkertijd had ze deze avond zich voorgenomen geen muur op te bouwen. 'Je kan dus wél dansen.' merkte ze grijnzend op en draaide in het rond.

Hij glimlachte scheef en haalde zijn schouders op. 'Ik heb Spaans leren spreken, dus moest ik ook leren dansen,' lachte hij. Het was waar, door zijn tijd in Spaans sprekende landen heeft hij leren dansen, naast de taal te leren. Hij draaide haar rond en hield haar toen weer vast, om haar even recht aan te kijken. Ze was zo anders dan alle andere vrouwen die hij ooit had ontmoet.

'Dat is waar.' verkondigde Grace. Het maakte deel uit van de Spaanse cultuur. Naast familie en eten was feesten, en daarmee vebonden dansen, een belangrijk element in het dagelijks leven. Ze keek hem eveneens aan, maar draaide zich van hem weg toen ze die doordringende blik voelde drukken op haar zelfverzekerdheid. Ze kon niets voelen voor een man zoals hem, die regel had ze voor zichzelf opgesteld.

Hij merkte haar reactie op zijn blik en keerde zich ook van haar af. Hij stond even in tweestrijd of hij zou blijven staan, of weg zou gaan, en koos dat laatste. Hij liep naar de bar en ging eraan zitten. Hij had iets sterks nodig, en snel ook. Hij bestelde twee drankjes en keerde zijn rug naar Gracia toe. Hij wist zich geen houding tegenover haar te hebben. In paar teugen had hij de drankjes op en bestelde een nieuwe.

Toen Grace zich omdraaide, zag ze dat hij weg was. Ze liep hem niet achterna, ze mocht hier dan wel met hem zijn, maar ze wilde zich niet afhankelijk van hem opstellen. Dat was helemaal niets voor haar. Ze danste dus door totdat ze moe was en haar voeten rust moest gunnen. Met een gelukzalige lach op haar lippen nam ze naast Tristan plaats. 'Kan meneer het niet aan?' vroeg ze met een grijns en keek hem aan.

Hij dronk wat en kletste wat af met de barman, maar ging niet meer dansen. Hij wachtte geduldig op de komst van Gracia. Hij keek op toen hij haar naast hem zag komen zitten en glimlachte terug. 'Laten we zeggen dat ik meer iemand ben die aan de bar zit,' zei hij en schoof haar een drankje toe. 'Je danst goed. Kon je niet beter coach van de cheerleaders worden?'

Grace nam het drankje aan ek keek naar het glas terwijl ze naar hem luisterde. Ze lachte sarcastisch en antwoordde: 'Daar moet je dun, blond en arrogant voor zijn.' Ze fronste kort en voegde toen nog toe: 'Misschien ben ik wel een beetje arrogant. Maar zeker niet blond en dun.' Bovendien hield ze zoveel meer van acteren. Al van kleins af aan voerde ze toneelstukjes op aan haar familie, met de gordijnen als mantels en de houten spatel als staf voerde ze de gekste stukken op. 'Ik houd het liever op drama.'

Hij keek haar verward aan. 'Wat heb je toch met dunne, blonde vrouwen? Echt waar, Gracia, vooroordelen geven gaat je nog eens terugpakken.' Hij nam een flinke slok en legde zijn armen op de bar. 'Ik zou het ook zeker houden op drama, want daar ben je nogal goed in; dramatisch doen.' Nee, hij hield niet van zeikende vrouwen. Hij gleed van zijn kruk af en liep naar buiten. Hij had frisse lucht nodig.

Grace keek Tristan beduusd na en pakte haar glas stevig vast. Ze had dat niet aan zien komen. Tristan had een man geleken die voor neits terug zou schrikken, die haar mocht zoals Grace nou eenmaal was. Ook al mocht zij hem niet om wie hij was. Maar eigenlijk had Grace nog nooit iemand gehad die haar tegensprak zoals Tristan deed. Ze leegde haar glas en liep naar de garderobe om haar jas terug te vragen. Ze trok hem aan en liep de kou in. 'Bedankt voor de avond, Tristan.' zei ze toen ze hem zag en maakte aanstalten om weg te gaan.

Hij had het nooit koud, dus had hij zijn jas niet aangedaan en liep gewoon naar buiten. Het boeide hem niet als mensen hem raar gingen aankijken met enkel zijn overhemd aan, zonder jas. Hij twijfelde of hij een sigaret zou opsteken, en deed het toen toch niet. Hij keek hoe Gracia op een gegeven moment ook naar buiten kwam. Snel haalde hij haar in en versperde haar de weg. 'Sorry van net... Ik had dat niet moeten zeggen. Ik... Ik hou niet zo van bevooroordelen, omdat mensen dat nogal weleens bij mij doen,' gaf hij toe.

'Oh, wat érg.' merkte Grace droog op en sloeg haar armen over elkaar. 'En je denkt dat dat het beter maakt? Denk je niet dat er honderden mensen vooroodelen over míj hebben? Heb ik dan niet het recht om ook vooroordelen over hen te hebben? Iedereen is ondergeschikt aan wat mensen van ze denken.' Grace wist dat ze zich te veel opwond over zijn opmerking, maar ze kon er niet tegen dat mensen haar zoiets vertelden. Alsof ze niet mocht denken hoe ze dacht.

Hij keek haar opnieuw onbegrijpelijk aan. Hij begreep die manier van reageren van haar niet. Hij legde zacht zijn hand op haar wang en keek peinzend in haar ogen. 'En wat voor vooroordelen dan?' zei hij zacht en vragend. Hij had de boze en uitbundige Gracia al gezien, maar nog niet de kwetsbare, verdrietige Gracia. 'En oké, mijn woorden waren niet eerlijk tegenover jou, dat geef ik toe. Moet ik je zo naar huis brengen?'

Grace zette een stap naar achteren en haalde zijn hand van haar wang. Ze wilde niet dat hij een zachtaaridge, lieve man zou worden. Hij moest de vervelende, arrogante zak zijn die ze in haar hoofd had. Ze had geen idee hoe ze anders met hem om moest gaan. 'Dat doet er niet toe.' merkte ze gefrustreerd op en bij zijn vraag schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Nee, Tristan, ik ben heel goed in staat zelf naar huis te gaan.' Met die woorden wendde ze zich weer van hem af en liep van hem weg.

Opnieuw snapte hij haar reactie niet, maar hij ging zich er niet meer over peinzen, want ze viel toch niet te begrijpen. Hij haalde zijn schouders op en kreeg die harde blik weer. 'Dan toch niet, Gracia. Ik zie je wel weer op school.' Hij haalde een sigaret tevoorschijn en stak die aan, om daarna weer tegen de muur te leunen. 'Ik vond het een... interessante avond,' zei hij eerlijk, het woord leuk of geweldig vermijdend.

Grace keek nog een keer om en ergerde zich aan alles: zijn houding, die sigaret, dat hij haar Gracia noemde, zijn woordgebruik. 'Fijne avond nog.' zei ze nors en ging toen op weg naar huis. Ze had geen spijt dat ze gegaan was, want ze had zich echt vermaakt tot het einde misschien dan. Grace snapte hem alleen niet. Het was zo een ingewikkelde man dat ze geen idee meer had wat voor label ze op hem moest plakken. De hele weg naar huis kon ze haar gedachten niet in bedwang houden. Pas toen ze thuis was kwam ze tot rust.

Gone.

Hij keek hoe ze weg liep en trapte de sigaret uit onder zijn schoen. Op de manier waarop vampiers dat enkel konden, volgde hij haar door de straten om te zien of ze niet lastig gevallen werd. Pas toen ze thuis was, haalde Tristan diep adem en liep weer weg. Ze was veilig.

GONE.

Nieuw

Tara stond met een cocktail aan de bar. Lachend aangezien ze net had gedanst met een erg leuke jongen. Enkel had ze hem niet gekend, maar hij was zo grappig... Ze ging op een barkruk zitten die net vrij was gekomen. Hierbij dronk ze wat van haar cocktail en genoot van de muziek.

Willy kwam de club binnen en liep regelrecht naar de dansvloer. Drank was niet echt aan hem besteed, want hij was van zichzelf al hyperactief genoeg. Een enkele keer had hij veel gedronken en dat liep nogal op een drama uit. Hij stond nu dus midden op de dansvloer en begon te dansen. Hij was er niet goed in, maar ook niet slecht. Hij had zo zijn eigen dansmoves.

Tara draaide zich rond op de barkruk en zag een jongen leuk dansen. Nog grappiger dan degene waarmee ze daarjuist had gedanst. Ze glimlachte, liet zich van de kruk glijden waarna ze op hem af liep. 'Willy was het toch hé?' zei ze bij zijn oor en legde een hand op zijn schouder. 'Vind je het erg als ik met je meedoe?'

Hij knipoogde naar een groepje meiden, die al snel wegliepen toen ze hem door hadden. Hij haalde zijn schouders op en danste net zo gemotiveerd door. Opeens voelde hij een warme adem bij zijn oor en een hand op zijn schouder. Benieuwd keek hij op en keek recht in het gezicht van Tara. Hij slikte even en knikte toen. 'Hai,' zei hij en hief zijn hand als begroeting stuntelend op.

Tara giechelde enkel bij het zien van hem. Ze had wat gedronken en was vrolijk. Daarbij was ze erg gemotiveerd om het naar haar zin te hebben. 'Hey, ik ben Tara. We gaan beiden naar Mystic Falls High en jij bent toch die grappige van het footballteam hé?' Ze lachte bij dat idee en wiegde mee op de muziek. Waarna ze ook weer van haar drankje dronk.