Het stadsplein

'Zo bijzonder is het niet hoor.' verzekerde ze hem. 'Natuurlijk is het wel weer leuk om iedereen te zien enzo... En om échte legendarische feestjes te geven.' plaagde ze. 'Maar ik zal je wel een keertje meenemen, volgens mij heb ik dat al aan het halve dorp beloofd, maar ach.' Ook tegen Willy had ze gezegd dat ze hem eens mee zou nemen.

'Maar alleen met mij wordt het ook een legendarische reis,' grapte Robbie met wiebelende wenkbrauwen en nam zijn bestelde biertje gulzig aan van de waitress (NL woord vergeten). Ook zette hij het wijntje voor haar neer. 'Oh jawel, voor dorpelingen zoals ik is Los Angeles zo ongeveer het paradijs. Echt waar, ik overdrijf niet.' Hij keek haar benieuwd aan en schoof wat dichter met zijn stoel naar hem toe. 'Wat wil je eigenlijk na high school gaan doen?'

'Dat geloog ik graag. Willy had nog nooit van zijn leven het strand of de oceaan gezien en dat terwijl ik er ieder weekend lag te zonnen.' vertelde ze hem en glimlachte toen hij haar wijn voor haar neerzette. Ze bedankte de serveerster vriendelijk en begon te lachen bij zijn vraag. 'Weet je dat niet meer? Ik ben dat ambitieloze meisje dat geen idee heeft wat ze wilt. En nee, ik weet het nog steeds niet.'

'Ik dacht dat je misschien je mening had veranderd en opeens je lotsbestemming had gevonden,' glimlachte hij en leunde achterover op zijn stoel. Zo had hij mooi de kans om haar weer eens goed te bekijken. 'Willy?!' vroeg hij opeens verbaasd en misschien ook wel een tikkeltje jaloers. Hij keek naar zijn biertje en dacht diep na of hij ze ooit samen had gezien. 'Zijn jullie vrienden of zoiets?' vroeg hij benieuwd, maar zo achteloos mogelijk.

'Nee, helaas.' lachte ze en nam een slok van de wijn. 'Ja, Willy... is dat zo raar?' vroeg ze verbaast en zette het glas weer neer. 'Ben je soms jaloers?' Ze trok haar wenkbrauw op en begon te lachen. 'We zijn gewoon vrienden, niets meer, niets minder. Maak je maar geen zorgen, ik ben nog steeds vrijgezel.' verzekerde ze hem en schudde lachend haar hoofd.

Zijn hand legde hij naast de hare op tafel en zachtjes raakten zijn vingertoppen de hare. 'Misschien ben ik inderdaad wel jaloers,' murmelde hij en keek haar vanonder zijn wimpers aan. Opluchting gleed door hem heen bij haar woorden, maar hij liet het niet zien en hield zijn onverschillige blik op. Toen hij over zijn schouder keek, zag hij nog steeds zijn vrienden naar hem kijken en zuchtend wendde hij zich weer tot Sophie. 'Zullen we ergens anders naartoe gaan?'

Sophie begon te lachen toen hij opbiechtte dat hij jaloers was. 'Dat is best schattig weet je.' grinnikte ze en keek eveneens achterom. 'Dat lijkt me een goed idee.' Ze dronk het laatste beetje wijn in één teug op en zette het glas neer. 'Ik trakteer.' Daar stond ze op. Als er één ding was dat ze vreselijk vond, was het de "gewoonte" dat jongens moesten betalen. Alsof meisjes geen geld hadden...? 'Nou, waar wil je naartoe?'

'Nee, nee, dat is allesbehalve schattig! Ik wil niet schattig zijn!' lachte hij geamuseerd en stond ook op. Met een wrange blik keek hij naar het geld en hij wou protesteren, tot hij Sophie's standvastige blik zag. Dus zei hij maar niets: hij had toch niet genoeg geld gehad om te trakteren, of zelfs maar te delen. 'Ehm, we kunnen misschien ergens in de omgeving gaan wandelen, of we kunnen juist een café opzoeken waar ze 's avonds mensen laten optreden... Wat wil jij?'

'Wandelen is goed, café is ook prima. Laten we het combineren?' stelde ze het voor en draaide zich om naar zijn vriendin. 'Ik leen Robbie even als jullie het niet erg vinden.' zei ze met een stralende glimlach op haar gezicht en draaide zich om, om terug naar Robbie te lopen en haar arm in die van hem te haken. 'Nou, kom op!'

'Ja, combineren is prima. Misschien kunnen we eerst even naar het park en dan een café opzoeken?' Lachend keek hij toe hoe ze zijn vrienden aan sprak en hoe ze met grote ogen naar haar keken. En naar haar lichaam keken. Gefrustreerd wou hij van zijn vrienden weg lopen of ze eens even flink de waarheid te vertellen, maar Sophie had hem al vast gepakt en zo verlieten ze het terras. Meteen sloeg hij zijn arm om haar heen en loodste haar naar het park toe. Hij glimlachte naar haar en knipoogde.

'Volgens mij waren je vrienden jaloers.' lachte Sophie, toen ze van het terras af waren en richting het park toe liepen. Bij zijn knipoog voelde ze hoe haar wangen rood werden, maar ze vond het absoluut niet erg. Robbie was een leuke jongen, maar ze had het idee dat ze hem haast niet kende. Ja, ze wist dat hij basketbal speelde. 'Maar vertel eens iets meer over jezelf. Ik weet dat je basketbal speelt, maar verder...'

'Ze waren stikjaloers. Zag je hoe ze allemaal naar je keken?' lachte hij en trok haar zacht nog wat dichter tegen hem aan. Ze rook heerlijk en het gevoel van haar haren tegen zijn wang was allesbehalve vervelend. 'Iets over mezelf? Nou, ik woon samen met mijn ouders, broer en zus. Ze studeren beiden, maar ze komen vaak in de weekenden thuis. Naast basketballen hou ik er ook erg van om door de bossen te lopen en allerlei mooie plekken te ontdekken. Verder doe ik eigenlijk niet zoveel... Ik heb een erg saai bestaan. En jij dan?'

'Nee, gelukkig niet.' antwoordde ze, toen hij vroeg of ze hun blikken had gezien. 'Ik woon met mijn moeder, stiefvader en stiefbroer hier in Mystic Falls. Ik heb m'n vader al heel erg lang niet gezien. Ik lees stiekem heel veel, ook al denken mensen dat ik enkel goed voor feestjes en drank ben.' lachte ze. 'Maar stiekem ben ik heel serieus. En natuurlijk ben ik professioneel-stalker.' grapte ze op het laatste en giechelde.

'Je stiefbroer...? Oh, ja, hem heb ik weleens gezien. Nogal een vechtersbaas heb ik gehoord.' Zelf was hij er ook eentje, maar dat hoefde zij niet te weten. Hij had niet het idee dat die karaktereigenschap haar zou charmeren. 'Je leest boeken?' vroeg hij verrast. Zelf was hij nogal gek van science fiction door zijn vader, maar dat was iets waar hij zich nogal voor schaamde. 'Wat voor genres?' vroeg hij zo onverschillig mogelijk.

'Hij kan een vechtersbaasje zijn als hij dat wilt, maar hij is heel erg aardig hoor.' verzekerde ze hem. 'Van alles, van drama, tot Sci-fi en westerns. Ik heb het allemaal in de kast staan. Vroeger mocht ik van m'n moeder nooit echt naar buiten, we woonden toen niet in de beste buurt van LA, dus dook ik altijd de boomhut in, in de tuin met mijn boeken en verzon ik zelf mijn eigen wereldje.' vertelde ze hem. 'Tot we weer meer geld hadden en mijn moeder en ik verhuisde naar één van de betere wijken.'

'Ik hou ook wel van science fiction,' gaf hij zacht en een tikkeltje verlegen toe. 'Mijn vader is helemaal gek op dat genre. Hij koopt altijd boeken voor me en sleept me altijd mee naar allerlei sci-fi films.' Het was geweldig om naar een hele andere wereld te kunnen ontsnappen door enkel een boek te lezen. 'Mijn ouders zijn nog steeds erg arm. Nou ja, we hebben het niet zo breed. Daarom woon ik ook in de ''slechtere'' buurt van Mystic Falls - je weet wel, met van die stacaravans.'

'Sci-fi is ook leuk. Al moet ik er steeds aan wennen als ik een boek uit het genre lees.' lachte ze, al was dat juist het genre waar ze compleet bij weg kon dromen. Eigenlijk had ze niet verwacht dat hij in een arme buurt woonde, maar ze was absoluut niet iemand die daarop beoordeelde. 'Ik vind je echt niet minder leuk omdat je wat minder geld tot je beschikking hebt.' gaf ze toe en liet voorzichtig haar hand in die van hem glijden.

Robbie voelde haar hand in de zijne glijden en met rode wangen keek hij haar zijdelings aan. Normaal hij nooit verlegen of stuntelig bij meiden - hij was juist diegene die de een na de ander versierde! Maar misschien was hij nu anders, omdat hij haar echt leuk vond, of omdat ze zo anders was dan alle meiden uit het dorp. 'En ik vind je niet minder leuk omdat je een enge stalker bent,' plaagde hij en keek haar lachend aan. Ze waren ondertussen bij het park aangekomen en hij gebaarde naar een bankje. 'Zitten?'

'Gelukkig maar, anders hadden we nu een serieus probleem.' grapte ze en gaf hem een zachte stoot in zijn zij. Toen ook Sophie het bankje zag, nam ze plaats en sloeg ze haar benen over elkaar heen. Haar blik was nog steeds op hem gericht, waarna ze naar hun handen keek en glimlachte. Normaal hield ze niet van die jongens die zichzelf zagen alsof ze alles waren, puur uit arrogantie. Bij hem had ze het idee dat het ergens anders vandaan kwam, waar vanaf wist ze alleen nog niet.

Hij lachte bij het stootje en legde daarna zijn arm om haar schouders heen, zodat hij haar dichter tegen zich aan kon trekken. En haar lippen waren daardoor verleidelijk dichtbij. Hij legde zijn hand op haar wang en draaide zo haar gezicht richting de zijne. 'Sophie,' murmelde hij en slikte ondertussen al zijn onzekerheden in. Hij wist dat hij misschien te snel was, maar hij kon gewoon niet meer wachten. 'Ik wil je nu echt heel erg graag kussen.'

Sophie werd vuurrood bij zijn woorden, maar kon niet ontkennen dat ze datzelfde gevoel had. Voorzichtig kuste ze hem, voor enkel een seconde, en haalde haar lippen toen weer van de zijne af. De glimlach op haar gezicht was ontzettend groot en het verlangen om zijn lippen nogmaals op de hare te voelen was groot... té groot.

De zachte kus kwam als een welkome verrassing en met grote ogen keek hij Sophie aan. Toch had hij zijn handen al snel weer op haar wangen gelegd en met dezelfde tederheid kuste hij haar opnieuw. Deze kus was langer en dieper, en vooral ontdekkend. Zijn ene hand gleed zacht over haar arm en de andere streelde haar wang. Na een tijdje liet hij haar lippen met rust en glimlachte breed naar haar.

Zachtjes raakte Sophie's neus die van hem en begon ze zachtjes te lachen. 'Het is maar goed dat we nu niet op dat terras zitten.' grapte ze en omhelsde hem, zodat hij haar niet aankeek en ze haar rode hoofd voor hem kon verbergen. Sophie was niet het verlegen typje, alles behalve zelfs, maar op dit moment voelde ze zich gewoon onzeker, zoals ieder meisje zich wel eens voelde.

Hij lachte zachtjes met haar mee, maar keek vooral in die betoverende ogen van haar [wauw cliché]. Ze was nog mooier als ze lachte. 'Dat kan je wel zeggen,' grinnikte hij en nam haar in zijn armen tijdens de omhelzing. 'Dan hadden ze dit nog mooier gevonden.' Bij die woorden nam hij haar op zijn schoot en bewoog haar gezicht naar de zijne toe met zijn hand. Hij drukte een zachte en korte kus op haar lippen. 'Je bent het meest geweldige, lieve en mooie meisje die ik ooit heb ontmoet,' murmelde hij.

Sophie's lippen krulde op in een glimlach. 'Dat is lief van je, Robbie.' zei ze zachtjes en keek hem aan. 'Jij bent het beste slachtoffer dat ik tot nu toe in mijn carrière als stalker heb gehad.' lachte ze en drukte het puntje van haar neus zachtjes tegen die van hem. 'Nu neem ik je zeker weten een keertje mee naar Los Angeles, als je dat nog steeds een goed plan vindt tenminste.'