Het stadsplein

Noah keek haar even aan en begon te lachen. 'Nee, daar had ik al zo'n vermoeden van. Zo'n feestbeest leek je me niet.' Het was de waarheid, ze was geen persoon die vaak zou gaan feesten. Zoals naar die kerkhoffeesten waar hij over had gehoord. Misschien was het maar goed ook, je weet nooit wat er rondloopt in die bossen. 'Valentijn, dat is ook alweer binnenkort.'

Ze lachte met hem mee en knikte instemmend. 'Ik denk dat ik het geërfd heb van mijn ouders, die waren ook geen feestbeesten, net zoals mijn broer, zusje en ik. Ach, erg vind ik het niet, ik heb niet het idee dat ik iets mis. Het is wel jammer dat je soms als heel saai wordt aangezien.' Ze zuchtte en pulkte aan haar mouw. Ze had eigenlijk geen idee of Noah van de feesten was en eigenlijk durfde ze het ook niet te vragen. 'De dag die hartstikke overschat wordt!'

'Ja, ik weet het - ik ben ook niet zo'n fan van Valentijnsdag,' Het idee dat je speciaal iets voor je geliefde moest doen vond hij maar niets. Je moest gewoon iedere dag van je partner houden en iets speciaals doen op de momenten dat je het wilt. Maar zoals met meerdere dingen verschilde zijn mening van die van andere. 'Je bent niet saai hoor.'

'Het is toch gewoon absurd om een speciale dag in te lassen om mensen eraan te herinneren dat ze extra lief voor hun partner moeten zijn en cadeautjes voor elkaar moeten kopen?' Ze zuchtte en glimlachte toen toch. 'Mijn moeder en ik kopen dan altijd cadeautjes voor elkaar op Valentijnsdag. Het is een soort traditie geworden.' Ze keek hem aan en glimlachte wat overtuigender. 'Bedankt,' zei ze met een rode blos, denkend dat hij doelde op haar heksenkrachten.

'Blijkbaar vonden mensen het nodig om een dag als dat te hebben.' Hij kende de geschiedenis wel en eigenlijk was het best een romantisch verhaal - maar hoe mensen er nu gebruik van maakte vond hij ronduit belachelijk. 'Dat is ook leuk toch,' zei hij met een glimlach. 'Ik heb het niet zo op tradities.' Eigenlijk met geen een feestdag.

Ze glimlachte en keek hoe kinderen op het plein speelden. Zo was ze vroeger niet; ze ging enkel met haar broer en zusje om en was verder altijd alleen. Meestal las ze een boek of tekende ze heksen. 'Noah...' begon ze zacht en twijfelachtig. Ze keek hem aan en beet op haar lip. 'Over die middag, bij het meer. Toen ik die tak tegen hield. Ik zou het begrijpen als je er meer over wil weten, om het daardoor misschien te accepteren. Ik bedoel eigenlijk, je mag me er alles over vragen. Je hebt het gezien, dus kan ik er ook vrijuit over praten.'

'Ik hoef er niets over te weten.' zei hij, zonder glimlach op zijn gezicht. Hij wilde niet horen wat hij eventueel kon doen of worden. Hij wilde er helemaal niets over horen. Eigenlijk probeerde hij het zelfs uit zijn gedachte te verbannen, maar nu ze het weer oprakelde ging dat tamelijk lastig. 'Kunnen we het gewoon achter ons laten? Er niet meer over praten, alsjeblieft.'

Ze zuchtte onhoorbaar en haalde een hand door haar haren. Ze had er alweer spijt van dat ze het opnieuw had opgerakeld. 'Ja, ik zal het er niet meer over hebben,' zei ze zachtjes en keek hem verontschuldigend aan. 'Sorry, Noah.' Ze keek weer naar de spelende kinderen en zocht wanhopig naar iets te zeggen om het goed te maken. 'Wat.. wat deed jij eigenlijk hier in de stad?' vroeg ze voorzichtig.

'Ik was even toe aan frisse lucht.' zei hij oprecht en keek haar aan. Haar vragen waarom ze hier was had geen nut: hij wist toch al dat ze hier kwam voor haar posters aangezien hij haar daarnet mee zag sleuren. 'En koffie halen, en aangezien er een lekkage in mijn huis is had ik besloten dat het wel een goede tijd was om even naar buiten te gaan.'

Ze wreef haar koude handen over elkaar en verborg zichzelf nog wat dieper in haar sjaal. Het was zacht, maar toch erg koud weer. 'Aan warme koffie heb ik nu ook wel behoefte,' zei ze met een kleine glimlach en keek toen nieuwsgierig op. 'Een lekkage? Heb je al een loodgieter? Want anders kan ik mijn vader wel vragen. Hij doet altijd van dat soort klusjes! Ook tegen maar een kleine vergoeding.'

Hij keek Elle aan. 'Nee, ik woon boven een winkelier en die zou iemand regelen, maar bedankt voor het aanbod.' Hij glimlachte kort naar haar en bekeek haar even. Ze had het overduidelijk koud. 'Zal ik een kop koffie voor je halen anders?' Zo'n gentleman was Noah dan ook wel weer, om een kop koffie voor haar te halen als ze het koud was. En daarbij, ze gaf indirect aan dat ze er eentje wilde.

'Oh, oké,' glimlachte ze, toch een beetje teleurgesteld. Ze hadden het thuis niet meer zo breed, omdat haar vader weinig werk had en de winkel van haar moeder niet zo goed ging. Daarom probeerde ze zo een beetje te helpen, maar niet altijd lukte het natuurlijk. Ze schudde snel haar hoofd en trok haar hoofd uit de sjaal. 'Nee hoor, ik heb niet zo'n dorst,' zei ze snel en drukte een pluk achter haar oor. Ze zou zich vreselijk voelen als híj een kop koffie voor háár moest halen, omdat zij te lui zou zijn.

'Geen probleem hoor, ik ga er zelf ook nog eentje halen - dus als je wilt moet je het zeggen.' Hij stond alvast op en wachtte op haar antwoord. Op een of andere manier had hij het idee dat alle gesprekken tussen hen ongelofelijk ongemakkelijk waren. Het was vervelend, maar hij kon niet ontkennen dat hij graag met haar omging.

Ze beet op haar lip om het aanbod weer af te slaan, maar ze had het echt heel erg koud en dus glimlachte ze instemmend. 'Ik ga wel even met je mee,' zei ze snel. Ze sprong op en liep met hem naar een kraampje die allerlei warme drankjes en voedsel verkocht. Met een bedachtzame vinger op haar lippen keek ze naar de keuze en hoewel ze twijfelde tussen warme chocolademelk en koffie, werd het toch de laatste. 'Twee koffie graag,' zei ze nog voordat Noah iets kon zeggen en keek juist niet zijn kant op. Ze lachte in zichzelf en gaf snel het geld aan de vrouw voordat hij kon protesteren.

Noah wilde zeggen dat hij het zou betalen, maar nog voor hij zijn portemonnee uit zijn broekzak had kunnen vissen had zij al geld op de toonbank gelegd. Hij nam de moeite niet om tegen haar te zeggen dat ze het echt niet hoefde te doen, want hij kende haar inmiddels wel: dat aanbod zou ze toch afslaan. 'Bedankt' zei hij uiteindelijk maar, toen hij de koffie in zijn handen kreeg geschoven.

'Graag gedaan,' zei ze zachtjes en pakte ook de kop koffie vast. Ze had de laatste maand vaak bij haar moeder geholpen en vandaar dat ze wat extra geld had voor momenten zoals deze. En hoe graag ze het ook wou ontkennen, misschien hoopte ze ook wel een beetje dat Noah haar aardig vond. Ze ging weer op het bankje zitten en blies in de koffie, om daarna een slok te nemen. 'Deze is lekker,' zei ze verbaasd en nam nog een slok. Meteen voelde ze zichzelf al wat warmer worden.

'Het is inderdaad goede koffie.' beaamde Noah en nam ook een slok. Zeker op koudere dagen zoals deze was het heerlijk om een goede koffietent in de buurt te hebben. Eigenlijk was het nog beter: hij stond praktisch iedere dag voor Noah's deur geparkeerd. 'En hoe gaat het verder met je? Nog interessant nieuws te melden.'

Ze knikte instemmend en dronk een tijdje gewoon in stilte verder. Ze snapte het eigenlijk niet; waarom kon ze niet normaal en zonder enige spanning tegen hem praten? Misschien omdat hij haar bijlesleraar was? Dat hield ze zich voor, maar toch kon ze dat niet volhouden, omdat het onzin was. Er was een bepaalde spanning waar ze overheen moest komen. 'Het gaat best wel goed. De verkiezingen lopen verrassend goed en... thuis hebben we het nu een beetje lastig, mede doordat we het niet zo breed hebben, en ook...' Ze slikte de woorden in; mijn zusje blijkt een weerwolf, leek haar niet zo gepast. 'En jij?'

'Mooi dat de verkiezingen goed verlopen, je bent een goede kanshebber heb ik gehoord. Ik zei toch dat je het kon?' Toen hij vroeg hoe het met haar ging, besloot hij erom te liegen. Niemand hoefde te weten hoe hij zich voelde op dit moment. 'Het gaat wel goed, maar zoals altijd druk bezig met werken.' Niemand hoefde te weten hoe erg hij ermee zat dat zijn ouders hem hadden achtergelaten bij zijn grootouders en hoe hij erachter moest komen dat ze waarschijnlijk in hetzelfde dorp leegde als hij op dit moment deed. Misschien was hij hen wel tegen gekomen toen hij boodschappen deed? Hij wist het niet en het was verwarrend, ontzettend verwarrend. Hij was boos, maar vooral teleurgesteld. Hij had altijd gedacht dat zijn ouders waren overleden, altijd en nu bleek ineens dat ze nog leefde.

Ze moest lachen en knikte instemmend. 'Ik had gewoon al vanaf het begin naar je moeten luisteren. En wie weet, misschien win ik ook nog weleens!' zei ze hoopvol en wachtte toen zijn antwoord af. Ze wou net reageren op zijn woorden, zeggen dat ze dat begreep, vooral nu er net een toetsweek was geweest, maar zijn gezicht leek wel tientallen emoties te laten zien. Het was geen blijdschap of opluchting, maar juist woede en misschien teleurstelling. 'Noah, gaat het wel?' vroeg ze zachtjes.

Noah keek op uit zijn gedachten en knikte. 'Ja, ja het gaat wel. Sorry, beetje veel stress. Eigenlijk zou ik nu moeten werken maar... ach laat maar - het is niets. Gewoon stress.' Hij met zijn stomme kop verraadde zichzelf nog eens met al die emoties. Emoties had hij nooit goed kunnen verbergen, zijn ogen spraken altijd boekdelen ook al wilde hij dat zelf niet. 'Maar ik hoop dat je wint Elle, dat zou leuk zijn.'

Elle keek hem aan en peilde zijn reactie. Ze was niet helemaal overtuigd van zijn woorden, maar zei er maar niets over. Een tienermeisje die een volwassen man wou helpen met de problemen die hij misschien had, terwijl zij een heks was en leed aan extreme ingetogenheid? Nee, geen goed idee. 'Ja, het zou echt heel erg leuk zijn. Iemand heeft me laten beloven dat als ik win, dat ik dan helemaal los ga. Eigenlijk vind ik het best een enge gedachte,' gaf ze met een voorzichtige glimlach toe. 'Ik zou niet weten wat ik onder ''losgaan'' kan bedenken.'

Noah begon te lachen. 'Drank, drugs - feesten, seks...' zei hij en keek haar serieus aan, natuurlijk meende hij het niet, maar hij wilde graag haar reactie zien. 'Oh en waarschijnlijk een ontgroening in het bos 's nachts. Ik heb gehoord dat ze dat vaak doen.' voegde hij er nog aan toe en nam nog een grote slok van de heerlijke bak koffie in zijn handen.

Ze werd met het woord witter en paniekeriger. Ze veegde haar beverige handen aan haar mouwen af en keek hem met grote ogen aan. 'Seks? Drugs? Mijn ouders vermoorden me nog. Als ik zelf al niet dood ben.' Waarom had ze het in godsnaam beloofd? Ze wist helemaal niet dat het dat allemaal inhield. Ze had het ook gewoon moeten weten. 'Een... Een ontgroening? Weet jij wat er dan gebeurd? Misschien kan ik dat wel helemaal niet! Ik heb weleens gehoord dat daar gewonden bij vallen!'

Noah barstte in lachen uit en keek haar aan. 'Sorry, dat moest ik gewoon even zeggen.' grinnikte hij en legde geruststellend een hand op haar schouder. 'Ik maakte maar een grapje, waarschijnlijk is er gewoon een feest bij iemand thuis - en misschien is er een jacuzzi in de tuin en wat drank, maar erger dan dat zal het waarschijnlijk niet worden.' verzekerde hij haar en lachte nog even na.