Het stadsplein

Ze keek hem even ongelovig aan, en besefte toen wat hij had gezegd. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen, maar overtuigt erom lachen kon ze niet. Ze had echt gedacht dat hij de waarheid sprak. Toch moest ze wel lachen en gaf hem een zacht duwtje. 'Gemeen Noah!' protesteerde ze met een lach en haalde opgelucht adem. 'Nou ja, een jacuzzi, harde muziek, drank... Het is nog steeds niet echt iets waar ik van houd. Ach, misschien is het toch wel goed voor me, niet waar?'

Noah glimlachte. 'Misschien wel, misschien hou je er niet van omdat je er nooit naartoe gaat en er is maar één manier om erachter te komen of je er wel van gaat houden, toch? Daarbij, eens moet de eerste keer zijn.' Zelf was hij ook niet zo'n feestbeest geweest toen hij jonger was. Hij ging wel eens naar een feest toe, maar hij was niet iedere avond in de kroeg te vinden.

'Ja, precies, eens moet de eerste keer zijn!' glimlachte ze. Misschien zou ze het opeens heel erg leuk vinden, al betwijfelde ze dat ten sterkste. Ze zou het wel eens meemaken. 'O ja, Noah! Hoe is het nou afgelopen met die meiden en die weddenschap, weet je nog wel? Ik was toch nog naar de directeur gegaan en hij zei dat hij er iets aan zou doen. Maar ik ken de directeur en die is niet echt efficiënt, dus ik wou het nog aan jou vragen.'

'Ik heb er niet veel meer van gemerkt en als ik het wel merkte zei ik tegen ze dat ze ermee op moesten houden voordat ze zichzelf in de problemen zouden werken. Maar volgens mij is alles nu wel weer rustig.' Of hij was met zijn hoofd zó er op een andere planeet geweest dat hij het niet door had gehad als ze naar hem keken. Sowieso had hij voor zichzelf besloten om daar geen aandacht meer aan te besteden.

Eigenlijk had Elle wel een beetje medelijden met die meisjes. Ze begreep heel goed waarom ze zo in de ban van hem waren en veel naar hem staarde. Zelfs Elle betrapte zichzelf er weleens op dat ze net iets te lang naar hem keek. En dan werd hun droom helemaal kapot gemaakt als Noah hun vertelde dat ze er mee moesten stoppen. 'Gelukkig is het over,' zei ze gemeend. 'Het brengt je toch wel in een ongemakkelijke positie.'

'Dat doet het zeker.' gaf hij toe. 'Maar alles is geregeld en daar gaat het om, toch?' Het liefste zou hij naar huis gaan en kijken hoe het ging met de waterschade, maar hij vond dat hij het niet zomaar kon maken om weg te gaan. Hij had ook geen gespreksstof meer over, hij had geen idee waar hij met haar over moest praten. Als ie hier nou met Grace of Florrie zat, zou het een heel ander verhaal zijn. Hij had meer met hen gemeen, ze waren allen leraren en - het was gewoon makkelijker om met hen te praten.

'Ja precies, daar gaat hem om,' stemde ze in en bleef toen even stil. Eigenlijk had ze nog wat dingen te vragen, maar ze had al een tijdje het idee dat hij misschien veel liever weg ging dan hier bleef. Misschien verbeeldde ze het zich, maar het was geen fijn gevoel. Ze schuifelde wat met haar voeten en stond toen plotseling op. 'Ik... Ik denk dat ik maar ga. Je had nog werk te doen en ik geloof dat ik je echt vreselijk ophoud,' stamelde ze en hakkelde over haar woorden. Ze pakte haar tassen op, waar allerlei posters uitpuilde, en keek hem aan. 'Dan ga ik nu maar naar huis fietsen, voor zover dat mogelijk is,' grapte ze nog en hield toen maar wijselijk haar mond.

Noah wilde protesteren. Alsof hij op dit moment alles fout deed - dat gevoel had hij. 'Ja, ja ik moet inderdaad nog veel werk doen en kijken hoe het is met die waterschade.' zei hij tegen haar. 'Kan ik je misschien naar huis toe brengen? Mijn auto staat hier om de hoek en je fiets past wel achterin. Het is geen werk om te gaan fietsen met al die posters.'

Ze zat in haar hoofd al te bedenken hoe ze al die posters ooit thuis ging krijgen, dus toen hij met zijn voorstel kwam, keek ze verbaasd op. Ze glimlachte al snel en knikte. 'Dat zou heel erg fijn zijn, Noah,' zei ze gemeend en viste haar fietssleutels uit een van haar tassen. 'Ik ben zo terug,' zei ze en ze rende snel naar haar fiets toe. Ze kwam snel terug met haar fiets en hing daar de tassen aan. 'Het is die auto toch?!' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze ernaar wees. Ze herkende hem van de bijlessen.

Noah keek verbaast op en knikte. 'Het is inderdaad die auto ja,' gaf hij toe en liep er naartoe. Gelukkig had hij de sleutel in zijn broekzak zitten, anders had hij eerst naar huis moeten gaan. Met de sleutel opende hij de achterbak. De achter stoelen stonden nog naar voren geklapt van de verhuizing - ook al was die al een paar maanden geleden - dus het was makkelijk om haar fiets erin te leggen. Ook de tassen met posters gingen achterin in de achterbak ging weer dicht. 'Zo.'

Ze kreeg rode wangen en keek naar haar voeten. Ze leek nu net een van die meisjes die alles van hem wisten. Ze bleef bij hem staan om te kijken of ze kon helpen, maar hij leek het helemaal onder controle te hebben, dus hielp ze enkel bij het inladen van de tassen. 'Helemaal goed,' glimlachte ze en ging toen aan de passagierskant zitten. Het was lekker warm in de auto, zodat ze haar sjaal afdeed en eindelijk weer normaal kon adem halen.

Ook Noah stapte in de auto en startte deze. 'Dus, waar moet ik naartoe?' vroeg hij, terwijl hij de auto van de parkeerplaats afreed. Hij had werkelijk geen idee waar hij naartoe moest en hoe klein Mystic Falls ook mocht zijn, iedere keer raakte hij weer verdwaald. Hij was gewoon niet goed in het vinden van bepaalde wegen, als hij links moest ging hij rechts en andersom.

'Hierzo naar rechts en dan heel lang de weg volgen. Ik woon aan de rand van het bos, ergens in een uithoek van Mystic,' glimlachte ze. Ze vond dat ze prachtig woonde, maar hun huis... Eigenlijk keek ze er heel erg tegenop om Noah haar huis te laten zien. Haar ouders hadden geen geld om te verhuizen of het huis te renoveren. Daarom namen Woody, Alex en zijzelf nooit veel vrienden mee naar huis. Ze keek Noah aan en glimlachte dankbaar. 'Heel erg bedankt dat je me even weg wou brengen.'

'Geen probleem, dat was het minste dat ik kon doen nadat ik je al die tijd had genegeerd,' zei hij, terwijl hij rechtsaf sloeg. Hij volgde de lange, recht doorgaande weg en keek af en toe om naar Elle. Het was lichtelijk ongemakkelijk om samen in een auto te zitten en hij had geen idee wat hij moest zeggen. 'Zeg het maar als ik moet afslaan.'

Aan de ene kant vond ze het enorm leuk om tijd door te brengen met Noah, maar aan de andere kant wou ze ook zo snel mogelijk de auto uit. Ze kon haar vinger echt niet op die spanning en ongemakkelijkheid tussen hen leggen. Het kwam vast gewoon omdat hij wist dat ze een heks was. 'Dit is het huis!' zei ze snel toen ze het in de verte zag en keek Noah aan. 'Dus de bijlessen beginnen maandag gewoon weer?' vroeg ze hoopvol.

Noah reed de laan in waar blijkbaar het huis van Elle stond en stopte de auto. 'Ze worden verplaatst naar vrijdag, ik heb het op maandagen te druk.' zei hij en keek haar kort aan. 'Hier is het hè?' Hij wist wel dat het hier was, maar hij moest wat zeggen. Nog voordat hij een antwoord had, stapte hij uit en opende de achterbak om haar fiets eruit te halen.

Vrijdagen? Dan kon ze helemaal niet! Ze stapte snel achter hem de auto uit en ging naast hem staan. 'Maar... Op vrijdag heb ik eerst de debatclub en extra wiskunde. Dan kan ik niet,' zei ze zachtjes en voorzichtig. Ze was bang dat hij misschien boos zou worden, of de bijlessen zou schrappen. 'Maar anders kan ik debatclub misschien ook wel op een andere dag doen...' Ze pakte haar fiets aan en keek hem afwachtend aan.

Noah keek haar aan. 'Oh, nou ja we hebben het er nog wel een keertje over dan. Ik moet er nu echt vandoor, kijken of dat mijn huis niet onder gelopen is,' zei hij en stapte terug in de auto. Hij had geen idee waarom het zo verwarrend was, maar iedere keer als hij met haar praatte, was er iets waardoor hij in complete verwarring raakte.

'Ja, dat is goed,' zei ze en vervolgde nog snel: 'Heel erg bedankt voor de lift en succes met je huis!' Waarschijnlijk had hij haar niet gehoord, omdat hij opeens zo snel weer wegging. Ze snapte het ook wel; het was al heel wat dat hij haar zo aardig weg bracht. Ze hing alle tassen om haar schouders en keek naar Noah die in de auto zat. Met een verlegen glimlach keek ze hem nog aan en zwaaide kort. Ze pakte de fiets op en liep richting haar huis.

NEW

Sophie zat op de rand van de fontein. Veel deed ze niet, de keek gewoon wat rond. In haar rechterhand had ze een kop met koffie vast, maar deze was nog te warm om te drinken. Ze vond het jammer dat ze nog niet veel mensen kende, ze vond het heerlijk om gewoon gezellig wat te doen, maar het leek alsof ze op één of andere manier niet zoveel aansluiting vond in deze stad. Waarom wist ze zelf ook niet. Er waren wel wat enkelingen geweest waar ze mee had gepraat, maar daar was het ook bij gebleven.

Willy liep rustig en ontspannen over het plein richting de ijscokar. Al snel had hij een enorm ijsje met wel vijf bolletjes besteld, die meteen gigantisch begon te lekken, zodat hij drie extra bakjes nodig had, om de bolletjes op te vangen. Lachend ging hij op de rand van de fontein zitten om snel zijn ijsje op te likken. Het was heerlijk weer - eindelijk! - en hij vond het heerlijk. Willy was een echt lente en zomer mens.

Sophie keek verbaasd op toen er een jongen met een véél te groot ijsje naast haar kwam zitten. 'Kan 'ie nog groter?' vroeg ze lachend. 'Ik wil je ook wel met dat ijsje helpen hoor,' grapte ze en nam een slok van de koffie die eindelijk genoeg was afgekoeld om drinkbaar te zijn. Ze wist dat deze jongen in haar Engels klas zat, al had ze geen idee hoe hij heette.

'In feite kan hij nog groter, maar dit is al nauwelijks te eten. Toch ga ik de volgende keer een nog grotere bestellen!' lachte hij en keek haar nieuwsgierig aan. Hij kende iedereen in Mystic Falls; zij moest dan wel nieuw zijn. 'Ik ben trouwens Willy en ik durf voor dit ijsje te wedden dat je nieuw bent. En sorry, maar ik deel mijn ijsjes niet, maar ik koop met alle liefde een net zo groot nieuw ijsje voor je!'

Sophie begon te lachen. 'Ik zit wel goed met mijn koffie, maar ik zal het onthouden. Als ik zin heb in een ijsje dan hoor je het wel.' grapte ze en knikte. 'Inderdaad nieuw hier, Sophie, aangenaam.' Ze wilde haar hand uitsteken, maar aangezien hij zijn handen al vol had aan zijn ijsje, trok ze deze terug. 'Nog een groter ijsje bestellen? Nou, ik wens je er veel succes mee, Willy.'

'Dan moet je het vooral zeggen, want het is veel te warm weer voor koffie!' lachte hij en wou haar hand schudden, maar dat ging nogal lastig, dus liet hij het er maar bij zitten. 'Beste Sophie, welkom in het saaiste dorp van de wereld. Niet om te je ontmoedigen hoor!' Hij knipoogde lachend en likte van zijn ijsje. 'En als je er het beste van maakt, dan valt het allemaal wel mee. De feesten zijn best leuk.'