De speeltuin

Aan de rand van het centrum van de stad is een grote speeltuin. Het is de enige echte grote speeltuin in het dorp, met veel schommels, glijbanen, klimrekken, wipkippen en ga zo maar door.

Het was akelig stil in de speeltuin, waarschijnlijk omdat het weer niet optimaal was, en Joe zat op een van de schommels te wachten op Alex. Hij had hier met haar afgesproken, zoals ze altijd deden, maar hij was weer eens te vroeg. Zijn vader was wel vaker thuis en hoe leuk Joe het ook vond, hij moest er erg aan wennen. Aan de keukentafel vielen vaak lange stiltes en daar was hij ook dit keer weer van gevlucht.

Alex had Joe al zien zitten op één van de schommels en liep stilletjes op hem af om hem vervolgens van achteren te laten schrikken. Ze sloeg haar armen om hem heen en giechelde een 'boe' in zijn oor. Ze had zich goed ingepakt, omdat de koud al hardnekkig begon te worden en ze een paar dagen geleden erg ziek was geweest precies op de dag dat haar ouders hun vaste uitje hadden. Gelukkig was haar oma er om goed voor haar te zorgen.

Joe kwam als schrik reactie overeind en begon te lachen. 'Alex!' zei hij lachend en omhelsde haar. 'Gelukkig ben je ook al vroeger, anders had ik hier nog een kwartier moeten wachten.' grijnsde hij. Hij liet haar los en bekeek haar even. 'Je kan het in ieder geval niet meer koud krijgen vandaag.' Joe doelde op haar sjaal, muts en handschoenen en ging vervolgens weer op de schommel zitten.

Alex liet zich lachend omhelzen door de lange Joe en ging op de schommel naast hem zitten. Ze wiegde heen en weer en grinnikte. 'Anders mocht ik niet naar buiten. Ik was nogal ziek deze week. Spontane hoge koorts.' vertelde ze hem. Ze voelde zich nog niet helemaal op volledige sterkte, maar een paar dagen terug kon ze helemaal niets. Ze had ijlend in bed gelegen.

Joe fronste zijn wenkbrauwen. 'Maar nu gaat het toch wel weer goed?' vroeg hij zich lichtelijk bezorgd af. Het was afgelopen weekend volle maan geweest en het was vreselijk geweest, zijn vader had er vanaf geweten en was met hem mee gegaan. Het was zoveel beter geweest dan de keren ervoor. Alsof hij veel voorbereider was en dat was fijn. 'Ben je de hele week ziek geweest?'

Alex knikte. 'Ik voel me stukken beter!' Veel herinnerde Alex zich niet van die week, voor het overgrote deel had ze koortsdromen gehad en veel pijn. Maar nu ging alles goed. Ze glimlachte opgewekt en hield de schommel stil. 'Ja, echt vreselijk. Ik moet nu een hele week school inhalen.' verzuchte ze en keek naar haar voeten. 'Heb ik iets gemist op school?' Alex keek Joe benieuwd aan en wachtte zijn antwoord af. Ze vond het erg vervelend om dingen te missen.

Joe haalde haar schouders op. 'Niet echt iets interessants volgens mij.' zei hij. Hij was niet iemand die veel oplette in de lessen. 'Maar ik ben blij dat het weer beter met je gaat.' Voordat hij veranderde in een gigantisch monster was hij ook eens doodziek geweest. Gigantische hoge koorts, gekke dromen - en hij zag dingen die er niet waren. Het was vreselijk geweest.

Alex knikte instemmend. Ziek zijn was niet haar ding. Ze zette met haar voeten af en schommelde op en neer. 'En heb je me gemist deze week?' vroeg ze met een speelse lach en keek om naar Joe steeds als ze voorbij hem schommelde. Ze snapte nooit hoe hij zo lang kon zijn en zij zo klein, maar ze kon hem niet klein voorstellen. Het paste bij Joe. Als hij korter zou zijn, zou hij geen Joe meer zijn.

Joe lachte. 'Tuurlijk heb ik je gemist, dwergje van me.' grapte hij. Hij had haar zeker gemist, ze was tenslotte zijn beste vriendin en de persoon waarmee hij - bijna - alles kon delen. Ach, als ze er wel was geweest had ze niet veel aan hem gehad: hij was nogal humeurig geweest de afgelopen week - maar dat hoefde ze niet te weten.

Alex lachte zacht en bescheiden toen hij haar een dwerg noemde. Het klopte natuurlijk wel. 'Heb je zelf nog iets meegemaakt?' vroeg ze nieuwsgierig verder. Soms was ze iets te geïnteresseerd in de levens van anderen, maar Joe was immers haar beste vriend dus wilde ze graag op de hoogte worden gehouden.

Joe schudde zijn hoofd. 'Nee, helemaal niets. Had ik trouwen als verteld dat me pa weer bij ons woont? Hij kwam vorige week ineens binnenstormen met het besluit bij ons te blijven.' zei hij en glimlachte. Ondanks dat het een hele verandering was, was hij blij dat zijn vader vaker bij hen was. 'Dus ik ben veel thuis geweest.'

'Wat? Echt waar?' Alex stopte abrupt met schommelen en keek Joe ongelovig aan. Dat was een hele omschakeling. Eerst kwam zijn vader maar zelden thuis en was hij zo weer weg en nu bleef hij ineens? Ze was echter niet iemand die meteen achterdochtig werd en was blij voor haar vriend. 'Wat gezellig!' merkte ze vrolijk op en gaf Joe een vriendschappelijk duwtje tegen zijn schouder.

Joe knikte. 'Ja het was echt ineens een hele omschakeling, maar ik ben blij dat ie er is. Ik weet echter niet of mijn moeder er nou heel erg blij mee is, maar goed.' grijnsde hij. Het was lastig om te achterhalen wat zijn moeder precies dacht. De ene dag leek ze heel blij te zijn dat zijn vader er was en de andere dag weer totaal niet.

'Ze zal er ook wel aan moeten wennen. Normaal staat ze er helemaa alleen voor en nu moet ze nog een man in huis accepteren.' Alex keek naar Joe en zag dat hij er echt blij mee was, wat ze wel kon begrijpen. Het was vast niet niets met een onzichtbare vader op te groeien. Hoewel ze zich toch echt afvroeg hoe lang Joe's vader zou blijven. Alex zou het verschrikkelijk vinden als Joe dat zou moeten doorstaan.

Joe knikte. 'Ik weet het, maar ik zou gewoon willen dat alles gewoon was. Just one happy family..' Maar dat zou er vast nooit van komen. 'Maar laten we het over iets anders hebben. Mijn familie is alles behalve interessant om over te praten.' zei hij grijnzend. 'Als je je weer helemaal beter voelt gaan we samen iets leuks doen, deal?'

'Er bestaan geen volledig gelukkige families.' merkte Alex zacht op en keek vol medelijden naar Joe. Ze kuchte en snoot haar neus en grinnikte toen timide. 'Oke, dat is een deal!' Alex leunde naar achteren en keek naar de grijze lucht boven hen. 'En wat voor leuks gaan we dan doen?' vroeg ze glimlachend.

'Dat mag jij verzinnen, ik heb het idee dat we iets gaan doen al bedacht.' lachte hij. Op haar eerdere opmerking ging hij niet in. Ze had gelijk: volledig gelukkige families bestonden inderdaad niet, maar hij wou dat het anders zou zijn. 'Dus dat wordt jou taak, mij maakt het niets uit - als we maar niet gaan winkelen.'

'Nou!' Alex keek hem quasi boos aan en sloeg haar armen over elkaar. Vervolgens lachte ze en rolde met haar ogen. 'Oke, vooruit. En we gaan niet winkelen.' beloofde ze en hield zichzelf weer vast aan de touwen van de schommel zodat ze niet zou vallen. 'Zo vaak gaan wij helemaal niet winkelen, trouwens.' wierp ze naar hem terug. Alex was helemaal niet zo'n meisje dat dagelijks in het winkelcentrum gevonden kon worden bij kledingwinkels. Ze ging er alleen heen als het nodig was.

Joe lachte. 'Mijn kleine boze dwerg.' grapte hij en gaf de schommel een duwtje. 'Weet ik ook wel, maar ik denk ik zeg het eventjes voordat je dadelijk zegt dat je wilt winkelen.' grijnsde hij. Hij had een hekel aan winkelen en zeker als het om kleding ging. Als hij in een winkel was, was dat negen van de tien keer een muziekwinkel.

'Meestal ben jij degene die mij meesleurt naar de zoveelste muziekwinkel.' merkte Alex slim op en grinnikte naar hem. 'Ik ga iets veel leukers verzinnen.' Ze tikte met haar voet tegen zijn been aan als reactie op zijn duwtje. Daarna begon ze weer te schommelen en voelde ze de wind door haar haren waaien.

'Dan is het goed hoor.' lachte hij. Hij was benieuwd wat ze zou gaan verzinnen, want hij had geen idee. 'En hoe gaat het met Elle en Woody, en met je ouders?' vroeg hij uiteindelijk. 'Waar had je trouwens last van, niets ernstigs toch?' Hij wist alleen dat ze ziek was geweest, meer niet.

'Prima! Elle's campagne begint eindelijk een beetje te lopen. Ik hoop echt dat ze gaat winnen, maar dat moet je niet tegen haar zeggen, want laatst heb ik in een ruzie gezegd dat ik op iemand anders zou stemmen, omdat ze mijn boek buiten had laten liggen.' Alex lachte zachtjes en vervolgde enthousiast: 'En Woody, die gaat vast en zeker een beurs binnenslepen, hij speelt ontzettend goed dit seizoen zegt iedereen.' Ze vond het heerlijk om het over haar familie te hebben. 'Oh, ik had een griepje denk ik. Ik had heel hoge koorts en had nogal last van koortdromen, maar daar herinner ik me niet zoveel meer van.' Alex gaf niet graag toe dat het vreselijk was geweest en dat ze een nacht huilend had doorgebracht vanwege de pijn.

Joseph glimlachte. 'Mooi, ik ben blij dat het goed met ze gaat.' Haar familie leek in ieder geval normaal, ze hielden van elkaar en hadden plezier. Bij haar omschrijving fronsten hij. Het leek belachelijk veel op wat hij twee jaar geleden had ondervonden, maar hij zei er niets van. Het was een belachelijk idee, want Alex had geen wolvengen - en als ze het wel had, hoopte hij dat het nog lang uit zou blijven. Hij zou dit niemand toewensen en zeker niet zijn beste vriendin.

'Ik denk dat Woody iets in Isobel ziet, de beste vriendin van Elle.' vertelde Alex glunderend aan Joe. Ze vond het geweldig voor haar broer als hij werkelijk een vriendin zou krijgen. Misschien zou hij dan eens wat zelfverzekerder worden. En Elle was ook niet erg non-actief, ze bleek een afspraakje te hebben gehad met Thomas. Dat was ook niet niks. Ze keek Joe samenzweerderig aan: 'En heb jij al eindelijk een liefdesliedje kunnen schrijven over een crush?' Ze plaagde Joe daar graag mee.