De speeltuin

Hoe meer Joe er over vertelde, hoe minder Alex zich er iets bij voor kon stellen. Ze had inderdaad nogal wat situaties in haar hoofd gehad, maar niets leek te kloppen, dus uiteindelijk had ze het opgegeven. 'Het is oke. Ik begrijp het wel, denk ik.' Ze glimlachte kort naar hem en legde daarna haar hoofd terug tegen zijn schouder. Ze had eens gedacht dat hij een heks was, dat er misschien een spreuk grandioos fout was gegaan die dag, net zoals bij Elle eens was gebeurd..

Joe keek haar aan. Nee, ze begreep het niet, maar Joe liet het voor wat het was. Hij wilde niet nog meer vragen boven brengen bij haar. 'Ik zal het je ooit wel eens vertellen, als ik denk dat je er klaar voor bent. Ik weet het - het klinkt achterlijk, maar ik kan er op dit moment gewoon niet meer van maken.' Het lag op het puntje van zijn tong om het te vertellen, maar toch hield hij het voor zich.

Alex was het niet met hem eens. Zíj was er klaar voor, ze was echt niet van plan hem te laten vallen om een of ander geheim. Hij was degene die niet klaar leek te zijn. Maar ze ging niet tegen hem in. 'Oke.' fluisterde ze en keek naar zijn gezicht. Het leek Joe zo dwars te zitten en ze wilde hem zo graag verlossen van die last. 'Hee, vind je het erg omm een stukje mee naar mijn huis te lopen? Mam vond het niet zo goed idee dat ik nu, terwijl het donker wordt, nog alleen naar huis kom.'

Joe keek op en knikte. 'Ja, natuurlijk - geen probleem.' Eigenlijk zou hij met zijn vader wat gaan jammen, maar zijn humeur daarvoor was nu behoorlijk verpest. Hij stond op van het bankje en keek haar even aan. 'Zullen we dan maar alvast gaan, ik ken ons - anders blijven we zitten praten.' Ondanks dat hij daar nu eigenlijk helemaal geen zin meer in had, het liefste zou hij het uit willen schreeuwen wat zijn geheim was, zodat híj het niet meer hoefde te dragen, maar dat leek hem ook weer niet zó'n goed idee.

Alex knikte en sprong van het bankje af. Ze herschikte haar muts en sjaal en was toen klaar om te gaan. Kort keek ze nog naar Joe, maar ze richte haar ogen op de weg om te voorkomen dat er een ongemakkelijk situatie ontstond. Het was nu al ongemakkelijk genoeg. 'Ja, laten we gaan.' zei ze zachtjes en begon alvast met lopen.

Joe liep met haar mee de speeltuin uit. De stilte die er hing was nogal ongemakkelijk, maar Joseph wilde hem zelf ook niet doorbreken. 'Oké goed,' zei hij uiteindelijk. 'Als je écht wilt weten waarom ik daar was op dat moment - dan zal ik het je vertellen. Maar je moet me één ding beloven. Je moet beloven dat je niet gaat schrikken, of me gaat haten of iets in die richting. Echt, beloof het me.'

Alex wist niet wat ze aanmoest met de stilte, todat Joe hem zelf verbrak. 'Je hoeft het niet te vertellen, Joe. Voel je alsjeblieft niet verplicht.' zei ze serieus en keek haar vriend bezorgd aan. Wat was er dat hem zó dwars zat? Ze beet op haar lip en keek Joe afwachtend aan. Door die laatste woorden was ze bang voor wat er komen zou. 'Dat beloof ik.'

Joe keek haar aan, draaide zich voor haar en hield haar tegen bij haar schouders. 'Ik weet niet hoe ik dit subtiel kan brengen zonder dat je schrikt - of me niet geloofd - maar ik zal het proberen.' Hij slikte de brok in zijn keel weg en liet haar weer los. 'Oké, iedereen kent de legendes van Mystic Falls, jij ook. En sommige van deze zijn waar..' zei hij zachtjes. 'En, helaas, ben ik daar een deel van...'

Toen Joe haar losliet, pakte Alex echter zijn handen weer vast en keek hem ernstig aan. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze hem zomaar zou laten vallen. Hij vertelde over de legendes en Alex vroeg zich nogmaals af of hij toch geen heks kon zijn. Ze wist echter niet of ze daar blij mee zou zijn: iedereen was een heks, behalve zij. 'Van welke legende precies?' vroeg ze voorzichtig.

Hij zuchtte diep uit en raapte al zijn moed bijeen om het haar te vertellen. 'Eens in de maand, bij volle maan ben ik niet helemaal mezelf meer.' Het woord "weerwolf" wilde hij niet noemen. Hij vond het vreselijk. 'En dan wordt ik iets wat ik niet onder controle heb, waar ik geen controle op kan krijgen.' zei hij tegen haar, zonder haar aan te kijken. Hij wilde niet die geschokte blik in haar ogen zien, of de gekwelde.

Alex luisterde aandachtig en haar mond vormde een ronde 'o' toen ze Joe zijn uitleg hoorde. 'Weerwolf.' zei ze bijna geluidloos. Ze was oprecht verbijsterd. Haar ouders die voor hadden gehouden dat alleen heksen bestonden, dat zoiets als weerwolven en vampiers belachelijk was. En ze had het geloofd. Maar dat betekende niet dat ze onbekend was met de legenden.

Joseph sloot zijn ogen bij het woord dat ze uitsprak en knikte. 'Weerwolf.' herhaalde hij zacht en keek haar aan. 'Zie je wel, ik ken die blik - je bent verbijsterd en geschrokken.' zei hij. 'En je zal waarschijnlijk nooit meer hetzelfde naar me kijken als eerst.' mompelde hij en stopte zijn handen in zijn zakken.

'Nee, ik-' Alex stopte zichzelf voordat ze te veel zie. Ze kon hem niet vertellen dat haar ouders haar er altijd van overtuigd hadden dat die mythes niet echt waren, maar dat heksen wel bestonden. Ze wilde zeggen dat hij vast niet de enige was, maar ze had geen bewijs. 'Joe!' Alex schrok van haar eigen stem die streng en hard in haar oren klonk. 'Natuurlijk ben ik geschrokken en verbijsterd dat je dat allemaal in je eentje moet doorstaan en dat ik geen idee heb wat er gebeurd met je en waarom heb je me dit niet eerder verteld?' Ze keek hem ademloos aan en wist niet wát ze moest denken.

'Waarom ik het je niet eerder heb verteld?' vroeg hij lachend en schudde zijn hoofd. 'Het is nou niet echt het eerste het beste dat je op tafel gooit, Alex.' zei hij bot, misschien iets botter dan hij had moeten zijn. 'Sorry..' mompelde hij er direct achterna en keek haar aan. 'Mijn vader... de reden dat hij weer thuis is, is omdat hij in hetzelfde schuitje zit als ik.'

Alex keek geraakt naar de grond. Joe had zijn geheim nu aan haar toevertrouwd. Op het moment maakte het niet uit dat het later was dan Alex misschien gehoopt had. Bij het noemen van zijn vader schrok Alex zo dat ze een hand voor haar mond sloeg. Ze zag haar hele werkelijkheid verpieteren tot een leugen. Ineens waren er ook weerwolven in het echte leven en Alex vroeg zich angstig af of dat betekende dat er ook vampieren rondliepen.

Joe keek haar af en toe aan. 'Wil je het alsjeblieft voor je houden? Echt, ook niet aan je ouders of wie dan ook...' Zijn stem was zachter dan normaal, puur omdat hij eigenlijk zelf geschrokken was dat hij het haar echt had verteld. Dit was de eerste persoon - afgezien van zijn vader - die hij had verteld over zijn geheim en de emotie die hij voelde was angst. Hij was bang. Haar reactie was tot nu toe goed, maar hij was bang dat dat zou veranderen. Dat ze het toch niet zou accepteren.

Alex liep stilletjes door terwijl haar gedachten in haar hoofd maalden. Ze wist dat ze Joe niet zou veroordelen, maar toch knaagde er iets. Dat idee dat hij eens in de maand veranderde in een weerwolf was zo irreëel dat ze het niet kon plaatsen. Wat was dit voor wereld? Alex keek op en knikte. 'Ja, natuurlijk, ik vertel je geheim niet door.' Dat zou ze nooit doen.

Joe kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij het haar werkelijk had verteld. 'Ik had het je nooit moeten vertellen...' zei hij en stopte zijn handen in zijn zakken. 'Het was dom en impulsief.' murmelde hij er nog achteraan. 'Geef toe dat nu je het weet, je het liever niet had willen weten.' Zo was het nou eenmaal, niemand wilde zijn geheim weten want het was afschuwelijk. Het stootte mensen af.

Alex stond abrupt stil en keek Joe boos aan. 'Nee, het was niet dom. En ik ben blij dat ik het weet, want ik vind het vreselijk voor je en nu denk ik tenminste niet iedere maand dat je drugs aan het dealen bent ofzo. Of dat je ineens weg blijft als je weer eens een week verdwijnt. En nu kan ik je helpen.' zei ze stug en keek Joe met een doordringende blik aan. Ze werd weer eens te snel emotioneel, zoals altijd eigenlijk. Snel wreef ze haar ogen droog. Met haar was er niets aan de hand, ze moest zich niet zo aanstellen.

Joe keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Je kan me niet helpen Alex.' zei hij somber, maar begon daarna te grijnzen. 'Dacht je serieus dat ik drugs dealde?' vroeg hij. De gedachte was wel enigszins lachwekkend, maar toch kon hij niet meer dan een glimlach op zijn gezicht toveren - en dat was zelfs al moeilijk. 'Ik weet dat je me wilt helpen, maar dat kan niet. Echt, ik wil je niet in gevaar brengen.'

Alex liep door en keek over haar schouder. 'Ja, wat moest ik anders denken? Soms dacht ik dat je naar je vader toe was, maar dan zou je dat wel vertellen. En ik heb het wel eens aan je moeder willen vragen, maar-' Alex stopte en keek Joe vragend aan. 'Je moeder weet het niet?' Ze was zijn laatste woorden al weer vergeten. Het feit dat zijn moeder niets wist over haar man en zoon verbaasde haar zo erg.

Joseph keek haar aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, m'n moeder weet het niet... Pap heeft het haar nooit verteld en hij wilde ook niet dat ik het haar zou vertellen... hoewel ik dat wel wil doen.' zei hij oprecht. Hij had alleen geen idee wanneer en hoe hij het zou vertellen. Hij zou het niet zo laten vallen als hij bij Alex had gedaan, dan zou ze zich dood schrikken en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben.

'Ben je niet bang dat ze er achter komt voordat je het haar hebt kunnen vertellen?' vroeg Alex hem voorzichtig. Ze kon niet bevatten hoe vreselijk het moest zijn voor Joe's moeder om uit te vinden dat haar hele familie uit weerwolven bestond. Terwijl dat ze waarschijnlijk nog niet eens wist of de mythes wel echt waren. Terwijl ze doorliepen pakte Alex met haar wantenhandje één van Joe's grote handen vast.

Joe haalde zijn schouders op. 'Er is geen mogelijkheid dat ze het uitvindt voordat ik het haar vertel. Tenzij jij het verteld aan haar, of mijn vader - maar die kansen schat ik erg klein.' Het enige wat ze zou kunnen doen was hen volgen, maar dat deed ze toch niet. Joe zei altijd dat hij ging logeren bij wat vrienden en iedere keer geloofde ze het: gewoon het maandelijkse feestje. Toen Alex zijn hand beetpakte keek hij op en gaf een klein kneepje in dat van haar.

Alex knikte en begreep dat het inderdaad moeilijk was om zijn geheim door te hebben. Het viel haar mee dat het Joe niet opviel hoe snel ze het had geaccepteerd. Voor zijn moeder zou dat een stuk anders zijn; zij wist niet eens dat er heksen bestonden. Alex was in dat opzicht al iet wat voorbereid geweest. Alex glimlachte naar Joe en kneep zachtjes terug. Ze hoefden niet zo heel ver meer.