De speeltuin

'Waarom accepteerde je het allemaal uit het niets?' vroeg hij zich oprecht nieuwsgierig af. Hij had er helemaal nog niet aan gedacht, maar ze leek het makkelijk te accepteren, makkelijker dan dat hij zoiets zou opvatten. Het leek alsof het haar helemaal niets verbaasde, alsof ze het al had wist.

Het was alsof hij haar gedachten had gelezen. Alex probeerde door te lopen alsof er niets aan de hand was, maar ze durfde hem niet aan te kijken. Ze wist dat ze slecht was in liegen, dus moest ze iets verzinnen dat dicht bij de waarheid in de buurt kwam. 'Nou, ik kon geen logisch verklaring verzinnen, dus was een onlogische de volgende stap. En ik heb zoveel gelezen over al die mythen, dat eh-' Alex beet op haar lip en kapte zo haar eigen zin af.

Joe hield haar staande en keek haar aan. 'Alex, je weet dat je niet kan liegen dus vertel nou maar gewoon de waarheid.' zei hij tegen haar. Hij had op dit moment geen zin in leugens en daarbij hield hij er gewoon niet van als ze tegen hem loog. Waarom zou ze er überhaupt over liegen? Wat kon er nou erger zijn dan een weerwolf worden eens in de maand?

Alex zuchte en keek naar de lucht boven hen. 'Het is eigenlijk niet aan mij om dit te vertellen, maar ik kan toch niet tegen je liegen, zeker nu niet.' Zijdelings keek ze naar Joe en liet zijn hand weer los. Ze sloeg haar armen over elkaar om haarzelf warm te houden. 'Je bent niet de enige mythe hier in Mystic Falls. Mijn familie bestaat uit heksen.' zei ze zachtjes en schuldbewust. Zojuist had ze het geheim van haar familie verklapt.

Joe begon te lachen. 'Heksen? Wauw...' Hij keek haar voor een seconde verbaast aan, maar het was makkelijker om te accepteren omdat hij wist dat er mythes bestonden. 'Zouden vampieren ook echt bestaan?' vroeg hij enthousiast. Dat zou pas gaaf zijn, angstaanjagend, maar gaaf. 'En jij? Heb je ook krachten? Doe eens wat voor!'

'Het is niet om te lachen.' zei Alex boos en keek hem verontwaardigd aan. Zelfs het idee van vampieren leek hem te fascineren. Had hij dan niet door hoe gevaarlijk dit allemaal was? Bij zijn vraag veranderde haar boze blik in schaamte. Ze staarde naar de grond en liep maar door alsof er niets aan de hand was. 'Nee, ik kan niets.' zei Alex zacht.

'Hoezo je kan niets? Je kan dan misschien geen magische heksen krachten hebben, maar dat betekend niet dat je niets kan. En geloof me, veranderen in een gigantisch monster iedere maand is niets iets leuks om te kunnen.' verzekerde hij haar. Ergens snapte hij haar teleurstelling: de rest van haar familie kon het wel, en zij niet - maar aan de andere kant moest ze blij zijn dat ze gewoon menselijk was.

Alex keek Joe beteuterd aan. Ze was al zo lang jaloers op haar broer en zus, omdat zij wél heksen waren en zij niet. Maar nu draaide Joe het om en snapte ze dat ze geen recht had om jaloers te zijn. Zij had geen rare krachten of een innerlijk monster, ze was gewoon sterfelijk zoals het hoorde. Zwijgend liep ze door.

'Hé, waarom ben je nou zo sip?' vroeg hij en pakte haar bij haar beide schouders beet. 'Je bent toch niet zo verdrietig om mij ofzoiets? Ik wil echt niet dat je je daar slecht over voelt!' zei hij bestraffend tegen haar, niet eens wetend of het daar wel om ging.

'Nee, het is niets. Gewoon stomme Alex gedachten.' Ze maakte zichzelf los en vervolgde hun weg naar haar huis. 'Maar ik voel me wel slecht voor je, Joe. Ik wil helemaal niet dat je dat allemaal moet doorstaan.' Ze voelde zich zo machteloos, zoals altijd. Kleine, onzichtbare, machteloze Alex. Ze kon haar beste vriend niet eens helpen. Als ze nou gewoon een heks was geweest had ze misschien íets kunnen doen.

Joe hield haar staande. 'Ik laat je niet gaan voordat je verteld wat er aan de hand is. Het zijn gewone stomme Alex gedachten. En ik moet het wel iedere maand doorstaan. Het maakt niets uit Alex, ik ben allang blij dat je het zo goed opnam. Ik dacht echt dat je van me weg zou rennen en me nooit meer aan zou kijken.'

Alex sloeg haar armen over elkaar en zuchte diep. 'Het is gewoon niet eerlijk.' zei ze met trillende handen. Soms kon Alex zo snel overstuur raken over de kleinste dingen. Zelfs op school kreeg ze het nog wel eens voor elkaar om in tranen uit te barsten. Ruw veegde ze haar tranen weg en keek naar Joe. 'Ik wil helemaal niet dat die stomme mythes bestáan.' zei ze koppig alsof ze ze zo weg kon wensen.

Joe keek haar spijtig aan en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik wou dat het ook zo was, maar zo is het nou eenmaal niet, dus we moeten er het beste van maken... denk je ook niet?' Hij veegde met zijn duimen de tranen van haar wangen aan. 'En het is ook allemaal eng en beangstigend, je moest eens weten hoe ik me voelde toen ik voor het eerst veranderde.' zei hij licht spottend, wauw - wat was hij bang geweest.

Alex leunde tegen Joe aan en haalde luidruchtig haar neus op. die koud en haar tranen en de griep die nog niet helemaal weg was, werkten niet erg goed samen. 'Het spijt me zo voor je.' zei Alex zachtjes en pakte zijn hand met haar wantje vast. 'Hopelijk wordt het beter als je vader je helpt.' zei ze hoopvol en nam Joe toen weer verder mee richting haar huis. Ze waren er nu bijna.

'Het moet je niet spijten Alex, ik ben nog altijd hetzelfde persoon en ik zal ook niet veranderen. Het hoort nou eenmaal bij me,' Eigenlijk zei hij dit alleen om haar een beetje op te vrolijken. Het was helemaal geen deel van hem en als hij kon kiezen was hij gewoon menselijk gebleven. 'Ik hoop het ook ja.'

Alex glimlachte. 'En je bent nog steeds mijn beste vriend.' Ze zag haar huis al en stopte nog even om Joe serieus aan te kijken. 'En je kunt altijd bij mij terecht, ik weet het nu, dus, ja-' Ze wist niet goed wat voor verschil dat uitmaakte, maar het moest vast geruststellend zijn voor Joe. Ze knuffelde hem nog eens en keek toen om naar haar huis. 'Ik zie je op school wel weer?'

Joe knikte. 'Weet ik, en als je ergens mee zit dan kan je ook altijd bij mij aankloppen. Mijn deuren staan altijd voor je open.' zei hij met een glimlach en omhelsde haar tengere lichaampje stevig. 'Nou hup, naar huis toe voordat ze nog gaan denken dat ze grote boze wolf je heeft ontvoert.' zei hij met een grijns.

Alex glimlachte en legde haar hoofd kort tegen zijn bovenlichaam aan. Daarna liet ze hem los en giechelde terwijl ze haar laatste traan wegveegde. Zo ging dat bij Alex: het ene moment was ze een en al tranen, het andere giechelde ze huppelend verder. 'Dankjewel voor het thuisbrengen, Joe!' Ze zwaaide naar hem en liep of huppelde toen naar haar huis toe om naar binnen te verdwijnen.

Joe keek haar nog na. Toen hij zeker wist dat ze verdwenen was, maakte zijn glimlach plaats voor een grimas. Zijn handen verdwenen in de zakken van zijn jas en zo draaide hij zich om, om naar huis toe te benen. Hij had het verteld, hij had het werkelijk verteld en nu stond er nog maar één ding te doen: het aan zijn moeder vertellen.

- gone.