De speeltuin

Joe keek haar lachend aan. 'Op Isobel? Serieus? Dat had ik nooit verwacht, Isobel is altijd zo uitbundig en Woody... niet.' zei hij grijnzend. Dat had hij zeker niet verwacht. 'Nee, ik heb nog geen crush en ook geen liefdesliedje.' Hij gaf haar een zachte por in haar zij. 'En waarschijnlijk zal die er ook niet komen voorlopig.' Hij was daar echt nog niet mee bezig.

Alex knikte enthousiast. 'Ja, dat dacht ik ook! Maar ze zijn leuk samen. Ik hoop dat het wat wordt.' verzuchte ze. Ze wist hoe haar broer kon zijn en dus mocht ze er niet te veel van verwachten. 'Je weet het maar nooit. Het kan je zomaar overkomen. Bovendien moet iedere muzikant ooit een hartverscheurende relatie meemaken, anders ben je maar een nepperd, hoor.' ze prikte met haar vinger in zijn wang en giechelde.

Joe begon te lachen. 'Dat is waar, maar daar heb ik nog genoeg tijd voor.' grijnsde hij. Zijn moeder had hem verteld dat ze ook vaak de inspiratie was voor de liedjes van zijn vader, ondanks dat hij het nooit toegaf. Als ze dat vertelde glunderde ze altijd, Joe wist dat ze nog van hem hield en andersom - alleen wilde ze het niet toegeven.

'Maar je hebt ook niet het kleinste beetje van een crush op iemand?' vroeg Alex om hem nog wat meer aan te sporen te vertellen over alle meisjes die hij leuk vond. Niet dat ze er veel van verwachtte, maar toch luisterde ze graag naar zijn verhalen. Het was beter dan haar eigen leven. Alex snoot nog eens haar neus in een zakdoekje en stond op om die in de dichtsbijzijnde prullenbak te gooien.

Joe schudde zijn hoofd. 'Nee, niets noppes nada.' verzekerde hij haar en schommelde wat op en neer. 'Het geen wat nog t meeste in de buurt van een crush komt, is mijn gitaar.' grapte hij en legde zijn hoofd tegen de ketting van de schommel aan. Hij was helemaal niet zo bezig met meisjes, en voor zover hij wist meisjes ook niet met hem. 'En jij? Vertel me eens over je geheime crush!'

Alex ging weer op haar schommel zitten en keek Joe aan. 'Fijn, dus je verkiest je gitaar boven íeder meisje dat je kent?' Ze grinnikte en leunde naar voren zodat ze naar de zwarte grond onder haar voeten kon kijken. Haar blik voorschoot toen joe de vraag terug kaatste. 'Ik heb ook geen crush. Ik ben 15, wat moet ik nou met een jongen. Ze zijn bovendien waardeloos want ze houden meer van hun gitaar dan van meisjes!' beschuldigend keek Alex hem aan en hoopte dat hij het onderwerp liet vallen.

Joe begon te lachen. 'Iedereen.' zei hij nog voor de grap en grijnsde. 'Ik geloof er niets van, er moet iemand zijn die je wel een beetje leuk vind!' zei hij op een meisjesachtige toon en begon wat met zijn hand te zwaaien, zoals meisjes - in zijn ogen - altijd deden. 'Maar als je het me niet wilt vertellen, dan niet hoor.' quasi beledigd stond hij van de schommel op en sloeg zijn armen over elkaar heen. Dit hield hij echt niet lang vol en hij draaide zich lachend om.

Alex keek naar Joe maar kon niet lachen om zijn imitatie. 'Heel flauw!' zei ze, maar grinnikte daarna. Het zag er wel komisch uit, want het paste helemaal niet bij hem. Het klopte gewoon niet. Ze zag zijn beledigde blik en kwam van de schommel af om hem verontschuldigend aan te kijken. 'Sorry, Joe, maar-' Toen pas zag ze zijn lach en was het haar beurt haar armen over elkaar te slaan. 'Hee, je mag mij niet voor de gek houden! Ik dacht dat je echt boos was.' Soms was Alex veel te goedgelovig.

Joseph begon te lachen. 'Sorry, het is gewoon echt grappig om je te plagen - maar ik zal het niet meer doen.' beloofde hij. 'In ieder geval vandaag niet meer.' Hij kon niet beloven dat hij haar nooit meer zou plagen, maar hij zou erop letten. 'Kom hier kleintje.' Hij opende haar armen voor haar en sloeg deze om haar heen. 'Wauw, ik voel me echt gigantisch naast jou, wist je dat?'

'Ik geloof helemaal niets van die belofte.' Alex keek hem pruilend aan maar nam het aanbod van zijn armen graag aan. Ze verstopte haar gezicht tegen zijn jas en mompelde een quasi boos antwoord op zijn vraag. 'Natuurlijk wéét ik dat. Ik voel me net een tuinkabouter met jou naast me.' Een gesmoorde lach klonk vanonder haar sjaal en zijn jas.

'Maar tuinkabouters zijn wel leuk.' zei hij met een glimlach en woelde door haar haren heen. 'Nee hoor, je bent echt een schat.' Joseph liet haar los en ging op het bankje zitten. 'Weet je al wat we volgende week gaan doen?' vroeg hij lachend, hij haatte keuzes maken dus liet hij het altijd op een hele slinkse manier op haar aankomen.

'Het is maar goed dat je daar zo over denkt.' Alex keek glimlachend naar hem op en ging in plaats van op het bankje op de tafel die er bij hoorde zitten. Haar voeten zette ze standvastig op de bank. Nu stak ze tenminste boven Joe uit. 'Eerlijk gezegd; ja.' Ze giechelde en hield een hand voor haar mond. Ze had zojuist een geweldig idee gekregen. 'Maar ik ga het je nog niet vertellen.'

'Alex, je weet dat ik niet tegen verassingen kan. Hoezo oneerlijk!' zei hij tegen haar en gaf kietelde haar in haar zij. 'Pas maar op, want dadelijk ga ik ook nog iets verzinnen wat jij niet leuk vind hoor.' Hij had eigenlijk geen idee wat hij ooit zou moeten verzinnen wat zij niet leuk vind.

'Je komt er ooit wel achter.' vertelde Alex hem mysterieus. 'Op vrijdag om 8 uur om precies te zijn. En ik kom je ophalen en blinddoeken zodat je het pas weet als we er aan komen.' Ze grinnikte en ging snel op het bankje staan zodat hij haar niet meer kon kietelen. Eigenlijk zou ze hem niets vertellen over haar plan omdat ze bang was dat hij anders nooit mee zou gaan.

Joe keek haar afkeurend aan en begon daarna te lachen. 'Goed, wat jij wilt.' zei hij met een grijns. 'Voor deze ene keer dan.' Hij had een hekel aan verassingen en al helemaal als hij er zelf in betrokken was. Hij had het op zichzelf afgeroepen, dus hij moest het er ook maar gewoon mee doen.

'Het heeft met muziek te maken. Stelt dat je gerust?' Alex was vreselijk als het op geheimen aankwam. Het liefst deelde ze altijd alles met iedereen. Zeker omdat ze wist dat Joe het echt niet leuk vond om onwetend te zijn. Dus gaf ze hem die hint maar en ging vervolgens naast hem zitten. Ze stak haar arm door de zijne en tuurde zo de speelplaats over.

'Nou, dan weet ik in ieder geval zeker dat we toch niet gaan shoppen.' lachte hij en knikte. 'Dat stelt me inderdaad gerust.' zei Joseph met een grijns en glimlachte naar haar. 'Weetje, ik mag echt blij zijn met een vriendin zoals jij.' Hij keek haar oprecht aan en glimlachte. 'Jou kan ik tenminste alles vertellen zonder dat je er raar van staat te kijken.' Praktisch alles - afgezien van dat hele wolven gebeuren.

'Pft, je weet niet eens hoe andere vriendinnen zijn. Je hebt geen vergelijkings materiaal.' merkte ze met een lach op terwijl ze met haar voeten boven de grond haar benen heen en weer bungelde. 'Ik ben zelf raar, dus jou rariteiten komen me alleen maar bekend voor.' Bescheiden probeerde ze al zijn complimenten af te wimpelen. Alex was alleen maar heel blij dat ze Joe ontmoet had deze zomer en dat ze ook echt vrienden werden. Natuurlijk had ze Ruby, maar dat was zo anders dan met Joe.

Joe keek haar aan. 'Vat dat eerste op als een compliment: ik heb geen andere vriendinnen, omdat ik gewoon genoeg heb aan één Alex. Daarbij zou het anders vast heel vermoeiend worden. Stel je voor dat ik tien Alex; jes om me heen zou hebben huppelen, volgens mij wordt ik dan gek.' grapte hij en dacht terug aan die keer in het bos. Hij had eruit gezien alsof hij de hele nacht had staan vechten tegen één of ander gigantisch monster - wat ironisch gezien ook ongeveer zo was, echter was hij het gigantische monster geweest. Alex had hem naar zijn auto geholpen omdat hij zo uitgeput was dat hij er zelf niet meer naartoe kon lopen.

'Nou, ik ben ook heel blij met mijn enige vriend, zolang hij maar neit zegt dat hij gek van mij wordt.' Alex gaf een kneepje in zijn wang en grinnikte. Ze had nooit verwacht dat ze vrienden zouden worden toen ze bij hem was gaan zitten, maar ergens had ze het wel gehoopt. En haar wens was in dat opzicht absoluut uitgekomen. Ze vroeg zich af of Joe nu ook aan die dag dacht. Hij had haar nog steeds geen verklaring gegeven voor de staat waar hij in was geweest, maar ze had hem er ook nooit meer naar gevraagd.

'Het is maar goed dat je zoveel in die bossen wandelt, anders dan hadden we hier nu niet gezeten.' Voor haar eigen bestwil beschermde hij haar tegen wat hij werkelijk was. Natuurlijk was hij bang dat als ze erachter kwam ze hem nooit meer zou aankijken en dat wilde hij absoluut niet. Het was niet slim geweest om het op te halen, maar misschien zou ze er wel helemaal niet over vragen.

Alex beet op haar lip en was stil toen Joe over die dag begon. Ze wilde het heel graag weten, want ze snapte niet waarom hij het niet vertelde. Was het omdat hij zich er voor schaamde? Of omdat er iets vreselijks was gebeurd? Ze keek hem met haar grote bruine ogen aan en verzamelde genoeg moed om het toch te vragen: 'Ga je me ooit vertellen wat er toen gebeurd is?' Alex wilde niet opdringerig zijn, dus vroeg ze niet direct naar de reden.

'Ooit, ooit misschien wel ja.' gaf hij oprecht toe. Ooit zou ze het moeten weten of ze zou er zelf achter komen, maar dat wilde hij vermijden. Ooit zou ze zich afvragen waarom hij altijd een weekend weg was en als ze dat had uitgevonden en ze zou het nader onderzoeken zou ze ook uitvinden dat het altijd met volle maan was en met die legenden van Mystic Falls zou ze snel op het onderwerp weerwolf uitkomen. 'Geloof me nou maar als ik zeg dat ik je bescherm door het je niet te vertellen en ooit zal het bovenwater komen en als je het echt écht heel graag wilt weten zal ik het je misschien wel eens vertellen - maar... ik kan het gewoon niet.' Het was zo verdomde hard om uit te moeten leggen wáárom hij het niet kon vertellen.

Al vanaf Alex klein was, werd haar op het hart gedrukt hoeveel waarde sommige geheimen met zich meedraagden. Haar moeder, oma, zus en broer die allemaal heksen waren. Dat geheim droeg ze al zo lang met zich mee, dat ze wist hoe belangrijk ze soms konden zijn. 'Alleen als jij het wil vertellen.' zei Alex zachtjes en legde haar hoofd tegen zijn schouder.

'Geloof me, ik wil het wel delen - maar ik kan het niet delen. Het is niet alleen mijn geheim en het is waarschijnlijk niet eens aan mij om het te vertellen.' Eigenlijk was dat het wel, maar hij kon het gewoon niet. 'Ik zou dolgraag willen dat je het wist en niet dat je allemaal gekke complottheorieën in je hoofd hebt van die ochtend - maar...' Het kwelde hem echt ontzettend en hij had geen idee wat hij op dit moment moest doen.