De kleedkamers

Natuurlijk zijn er geen sportvelden en gymzalen zonder kleedkamers. Meisjes en jongens zijn vanzelfsprekend gescheiden. Het football team heeft zijn eigen kleedkamer, de andere teams moeten het maar met elkaar zien te stellen. In iedere kleedkamer bevinden zich douches, lockers en alle andere benodigheden.

Woody stond voor zijn kluisje en haalde er langzaam zijn spullen uit. Hij speelde al een tijdje football, sinds zijn 2e jaar. Het had hem een hoop moeite gekost om in het team te komen, want hij was in geen enkel opzicht populair genoeg om zo opgenomen te worden. Uiteindelijk vond de coach hem goed genoeg en dus zat hij er bij. Alhoewel hij zich niet echt inmengde in de groep, hij was niet iemand die in zijn jack de school rondliep. Maar goed hij was er blij mee en trots op dat hij net zoals zijn vader football speelde.

Thomas liep de kleedkamers in. Nog op tijd, maar hij was niet zo vroeg als anders. Hij had nog wat research zitten doen in de bibliotheek voor een werkstuk. Misschien was hij wel goed in voetbal, zijn resultaten moesten ook goed blijven. Als je voor minder als een 5 of 5,5 stond. Blijkbaar waren er nog niet veel mensen. Zijn kluisje was naast die van Woody, die blijkbaar al hier was. 'Hallo,' begroette hij deze. Tom was vriendelijk en kon het aak goed vinden met zijn teamgenoten. Woody was dan weer niet degene waar hij het meeste contact mee had, maar ze kenden elkaar ondertussen wel een beetje.

Woody keek op toen iemand wat zei en het ook nog eens op hem gericht bleek te zijn. 'Hai.' begroette Woody Thomas terug. Hij glimlachte kort en ging toen verder met zich om te kleden. Als er iemand was met wie Woody zich nooit zou vergelijken, dan was het wel met Thomas. En toch had hij gehoord dat zijn zusje, Elle, met die populaire jongen was uitgeweest. Woody had alleen niet de moed te vragen wat Thomas met Elle van plan was.

Thomas had Elle meegevraagd naar een uitje, maar hij wist niet of Woody hem daarom "vijandelijk" zou beschouwen. Vele mensen vonden hem ook populair en vandaar een dat hij vaak negatieve gevolgen droeg doordat mensen niet echt tegen hem praatte. Uit angst, jaloezie of... Wel, je had van die mensen die gewoon niet tegen "populaire mensen" praatte. Tom trok er zich niet veel van zijn status aan; het was leuk, maar hij was Thomas. 'Hoe gaat het?' Zijn vraag klonk als een dubbele vraag aangezien hij niet happig op een gesprek leek. Na zijn code in te voeren, begon hij zich ook om te kleden.

Woody trok zijn broek enn shirt aan en keek op bij Thomas' vraag. 'Prima. Met jou?' Het was niet dat hij niet een gesprek met hem aan wilde gaan, maar het was meer dat Woody het idee had dat Thomas dat niet met hem wilde. Dat uberhaupt iemand een gesprek met hem wilde voeren verbaasde Woody meestal. En hij had geen idee hoe er tegen aan moest kijken dat Thomas iets met Elle leek te hebben.

Thomas merkte de afstandelijkheid. Woody had een reden om zo op hem te reageren, maar aan de andere kant had hij niets met Elle. Ze waren enkel naar de watervallen geweest. 'Gaat goed. Zin om nog eens te trainen.' Hierbij had hij al zijn voetbalshirt bij aan over de bescherming en deed zijn broek uit om deze om te ruilen.

'Ik ben benieuwd of de coach de nieuwe tactiek gaat uitleggen.' zei Woody om de ongemakkelijke stilte te vullen, toen hij bezig was zijn schoenen aan te trekken. Normaal was Woody al niet erg sociaal, maar nu al helemaal niet tegenover Thomas. Maar dat had hij zelf niet eens door, Woody was nou eenmaal iemand die op zijn vooroordelen afging.

Thomas spande zijn kleding goed aan en nam zijn helm onder zijn arm. 'Hopelijk en anders stellen wij er toch een nieuwe voor?' Woody was goed in deze sport. Thomas vond het een eer om met zo iemand het spel te mogen delen. Samen leidde ze nu eenmaal ook het team naar de overwinning. Alle handjes doen veel, maar zij deden gewoon het meesten. Dat beeld had hij toch over football op school. 'Er wordt gefluisterd dat er een scout komt kijken... Dus winnen moet wel. Verliezen is nooit leuk.'

Woody knikte. Hij had al genoeg wedstrijden op tv gezien om een hele lijst tactieken te kennen. Het spel leek zo simpel, maar het was velen malen ingewikkelder dan de meesten mensen dachten. Woody vond juist dat geweldig aan het spel. Natuurlijk hield hij van de adrenaline en de snelheid van het spel, maar vooral de gedachten erachter gingen hem erg aan. 'Echt waar?' Woody keek verbaasd en opgewekt. Dit was zijn kans om een beurs te bemachtigen. 'Ik kan niet tegen verliezen, dus dat probeer ik nooit te doen.' zei Woody met een lach op zijn gezicht.

'Daarin denken we hetzelfde dan,' grijnsde Thomas. 'Mijn vader zei dat bij hun eindwedstrijd ook een scout was komen kijken. Enkel was die wedstrijd een flop; je vader raakte gewond...' Hij ging even zitten. 'Die studiebeurs is sowieso voor ons,' fluisterde hij stil met het nodige protest daar tegen op de achtergrond waardoor hij lachte. 'Ik wist wel dat je afluisterde, Ben!'

Woody was op de bank gaan zitten, omdat hij al klaar was met omkleden. 'Oh, daar heeft mijn vader het wel eens over gehad ja.' Woody had het verhaal niet als eerste van zijn vader gehoord, maar hij had het gelezen in een oud jaarboek. Helaas wilde zijn vader er niet over uitwijden en had Woody niet echt een idee wat er precies gebeurd was. Woody dacht dat het er misschien mee te maken had, dat Logan hierdoor geen professional meer kon worden. Woody lachte bescheiden toen er protest vanuit het team klonk. Ach, hij wist net zo goed als Thomas dat ze beiden de kans zouden grijpen.

'Wel, hopelijk heb je niet een zoals de mijne... Eenmaal die oude is begonnen krijg ik nog te horen hoe ik verwekt ben en waar precies,' Zo was Thomas; hij maakte luchtige grapjes en stelde zo veel mensen tevreden. Daarbij was hij sociaal, maar niet dat hij vriendjes wou zijn met iedereen. Hij zette zijn voet naast Woody op de bank zodat hij zijn veters kon strikken. 'Je vader was goed en jij bent goed dus kans maken doe je zeker.'

Woody lachte om Thomas' grapje en glimlachte bescheiden toen hij verklaarde dat Woody wel kans zou maken. Woody had geen idee hoe hij daarop moest reageren en wreef met een hand over zijn achterhoofd. 'Ik heb alleen een kans als er voor twee beurzen gescout wordt, want ik ga nooit beter zijn dan de aanvoerder.' zei Woody gemeend en kwam overeind om alvast wat te rekken en strekken. Woody had een zwakke kuitspier die hij goed op moest warmen, anders kon het nog wel eens fout gaan.

Thomas haalde zijn schouders op. 'Als jij het zegt. Ik voorspel anders en die mannen komen sowieso met meerdere beurzen naar één school. Jong talent is een aanwinst. In football draai je helemaal niet lang mee... Dus ja...' Op geen enkele sport van topniveau. Hierbij stond hij ook recht en keek Woody aan. 'Kom je mee warm lopen?'

Woody was het eens met Thomas. Vooral met het deel dat een football carrière maar een aantal bloei jaren zou tellen. Daar zat Woody erg mee in. Hij zag zichzelf wel professioneel spelen en hij hoopte dat hij daar goed genoeg voor was. Maar hij had geen idee wat hij zou doen als hij het niet meer kon. Woody wilde iets voor zijn hele verdere leven vinden en niet alleen voor nu of een tijdje. 'Ja, goed idee.' Woody stopte met rekken en liep alvast het veld op.

Thomas liep hem mee achterna. 'Het handige aan zo'n beurs is; je stelt hen tevreden door te footballen, veel trainingen bij te wonen en zo voort, maar kan studeren ook voor iets anders. Niet? Ik heb mijn vader moeten beloven dat ik er op zijn minst iets anders zou bij combineren als ik ooit een beurs aangeboden krijg. Ik weet het allemaal nog niet... Dat lijkt zover weg terwijl het eigenlijk deze zomer hier voor mij al is afgelopen.' Mystic Falls was niets voor Thomas; te veel geheimzinnigheid en kilheid. De moorden, verdwijningen en ongelukken leken hier nooit te stoppen. Het was eng. Zelf voor hem die hield van thrillers of actie.

Woody begon aan het warmlopen en luisterde naar Thomas. Eigenlijk had hij er nog nooit zo aan gedacht. Hij zag gewoon football als carrière en niets in verband met dat gegeven. Woody had ook nog niet zoveel aandacht aan de toekomst besteed omdat hij er, als hij eerlijk was, bang voor was. 'Raar hea, dat dit gewoon het laatste jaar is?' merkte Woody onde rhet lopen op.

'Nogal...' Thomas had altijd opgekeken naar jongens die ouder waren geweest, maar eenmaal in het laatste jaar middelbaar zoog het werkelijk om oud te zijn. Jong zijn was stress gevent; punten, resultaat, geen teleurstelling leveren, overwinning, vrienden, liefde, familie, keuzes... Er was zoveel om over na te moeten denken. 'Ik denk dat ik dit jaar echt stress-bestendig moet worden anders haal ik het niet...'

'Ik laat het allemaal maar over me heen komen.' merkte Woody op en deed onder het lopen zijn arm oefeningen. Hij was niet iemand die snel in de stress zat. Hij was de koele kikker die altijd down-to-earth bleef en zich niet liet gek maken door deadlines. Het enige probleem van Woody was dat hij niet met verwachtingen om kon gaan. Juist dat wat men van hem verwachtte, deed hij of lukte hem niet.

'Niet dat ik helemaal blokkeer, maar ik ben gewoon niet stressbestendig... Voetbal is gewoon alles vab je afgooien eigenlijk...' Ook hij deed enkele oefeningen, maar liep meestal eerst en stretchte wat. Daar voelde hij het meeste van. Dit was dan ook warm lopen.

'Ja, het is wel echt rustgevend. Even wat anders in al die drukte.' Woody glimlachte en stopte met het warm lopen, omdat zijn spieren al langzaamaan gerekt waren. Het was heerlijk om even te sporten als je het druk had, want je hoefde op dat moment alleen maar bezig te houden met het spel, met het bewegen. Bovendien voelde het vertrouwd om met de sport bezig te zijn. Het was iets waar Woody goed in was, niet net zoals aardrijkskunde of geschiedenis waar hij maar net zesjes voor haalde. Football was zijn ding en op het veld voelde hij zich thuis.

NIEUW

Thomas begon zich uit te kleden voor onder de douches te gaan. Tot nu toe hadden hij en Woody niet echt gepraat, maar uit zijn lichaamstaal kon hij echter ook niet veel uitmaken. Hierdoor wist hij niet zeker of hij wist dat Tom stiekem met zijn zus had zitten zoenen. Niet echt stiekem aangezien heel de school het zowat kon bewonderen, maar het was best raar. Met een handdoek rond zijn middel liep hij dan ook naar de douches.

haha, jij dacht: ik kies de meest awkward mogelijk scène ever uit (':
_____
Woody wreef het zweet van zijn voorhoofd en ontdeed zich van zijn trainingskleding. Met een handdoek om zich heen geslagen liep hij naar de douches en glimlachte kort naar Thomas die daar al stond. Hij had nog geen moment gezien om hem aan te spreken en eerlijk gezegd vond Woody dit ook niet de geschikte plaats om over zijn zusje te beginnen. Wat ongemakkelijk zette hij zijn douche aan en ging onder de warme waterstraal staan.

Haha! Jaaa! Zoals in de films en de series... Misschien nét teveel eruit af gekeken. Vrolijk kerstfeest!
---
Thomas glimlachte ook kort naar Woody en voelde hoe het heerlijke warme water over zich stroomde. Douche na football was niet perse leuk, maar hier stonden er min of meer muurtjes tussen zodat je lichaam nog een heel kelin beetje verborgen was. 'Jij en Isobel hé? Veel geluk kerel!' Hierna zeepte hij zich in. Werkelijk had hij geen idee waarover te spreken en over Elle... Hij wou geen dreigement horen van een broer die zijn zusje wou beschermen. Die speeches gaf hij veel te vaak.. Ze moeten aanhoren was niet zo leuk als ze geven.