De kleedkamers

Dankje jij ook! (en joh dat doen we allemaal)
_____
Woody was blij onder de douche te staan om het zweet van zich af te wassen en hopelijk ook zijn zorgen. Hij was in gedachten verzonken toen hij Thomas hoorde. 'D-Dankje.' Woody keek naar de zeep in zijn handen en fronste verrast. Hij kon er nu niet meer onderuit om ook over Elle en Thomas te beginnen. 'Moet ik jou ook al geluk wensen?' vroeg hij niet erg tactvol, maar wel direct.

Thomas keek hem aan met een frons. Hij had het niet echt over een 'wij' of 'ons' gehad met Elle. Om eerlijk te zijn vond hij haar wel leuk. Ze was lief en schattig. Daarbij ook nog eens had ze een knap gezichtje én een mooi kontje. Jawel, daar keek hij naar. 'Hey, je hebt het recht om boos te zijn of vijandig te doen, maar we zijn beiden broers... Ik snap het. Weet enkel dat ik Elle leuk vind Woody; we kunnen goed praten en ze lacht graag. Dus misschien moet je het haar vragen.'

'Thomas-' Woody kon Thomas niet zien en dat was een voordeel voor hem, omdat Thomas hem dus ook niet zou kunnen zien. Met een peinzende uitdrukking op zijn gezicht waste hij zijn haar. 'Oke, misschien ben ik te bezorgd over mijn zusje, dat begrijp je vast. Maar Elle is nogal- breekbaar. Je bent een goede jongen, dus ik verwacht niet dat je slecht bent voor haar, maar-' Waarschijnlijk had Woody nog nooit zoveel in één keer tegen Thomas gezegd wanneer het niet over football ging.

Thomas waste zich en begon nu ook zijn haren in te schuimen. Het was gemakkelijker geweest als hij Elle niet had gezoend, maar het had gewoon gemoeten. Ze had erom gevraagd... En hij had haar niet kunnen afwijzen. 'Woody, ik hoop dat je weet dat je zus dit ook wilt. Hoe ze me aankeek op dat moment... Daar kan ik nog eens niet met jou over praten. Uiteindelijk zal één van ons gekwetst worden, maar ik zal haar niet expres proberen dat leed te verzorgen, Woody.'

Woody knikte begrijpelijk, ook al zou Thomas dat niet eens zien. Hij had ook die blik van Elle gezien. Zij was helemaal vol van hem, of zo leek het tenminste. 'Zou je haar wel willen waarschuwen? Ik geloof niet dat ze er blij mee zal zijn als ik me zo met haar ga bemoeien.' Misschien als Thomas haar waarschuwde, zou Elle niet blindelings en roekeloos verliefd worden. Ze kon niet nog meer tegenslagen hebben.

Thomas spoelde de shampoo uit zijn haar en fronste weer erg hard. 'Wat zeg je nu? Ik bedoel... Ik en Elle gaan het proberen volgens mij. Je zus heeft alles, Woody. Dus als we voor elkaar die gevoelens krijgen en ze zijn wederzijds... Wees blij dat ze eens wat voelt buiten onzekerheid en narigheid. Ze lijkt zich levend te voelen. Dat is Elle en niet het onzekere meisje waarachter ze zich steeds verstopt.' De woorden waren best hard geweest, maar het was de waarheid.

Na de woorden van Thomas besloot Woody verstandig te zijn en voor eens zijn mond te houden. Hij keek naar de tegels onder zijn blote voeten en zette de douche uit om zichzelf af te drogen. 'Sorry, dat was niet erg aardig van me. Ik ben gewoon een bemoeizuchtige, bezorgde broer.' Woody zuchte nogmaals en droogde zichzelf verder zwijgend af.

Thomas schudde zijn hoofd. 'Ik herken het, kerel. Met twee zussen is het inderdaad een oogje in het zeil houden, maar Elle is niet zo'n losbol als die van mij. En Woody, je snapt niet wat ze voor me betekent. Dus kunnen we dan die preek hier afmaken en dit rare moment achter ons laten?'

Woody knikte, ook al zou Thomas dat niet zien en liep met de handdoek om zijn middel terug naar de kleedkamer. Zijn stilzwijgen zou Thomas vast opvatten als instemming. Hij vond het altijd al ongemakkelijk om met mensen te praten, laat staan over dit soort dingen. Langzaam begon hij zich aan te kleden en dacht na over de scout, om zijn gedachten af te leiden van het onderwerp Elle en Thomas.

Thomas wandelde ook de kamer in. 'Heb ik je soms boos gekregen of overstuur? Of vind je het echt niet oké dat ik haar date?' Thomas begon met zich af te drogen. Woody leek vaak zoveel verborgen te houden. 'Training ging goed trouwens vandaag. Ga je ze soms plat walsen de volgende wedstrijd?' Hierbij grijnsde hij en kroop terug in wat kleding.

Woody had zijn kleren al weer aangetrokken en schudde zijn hoofd vluchtig. 'Nee, nee, ik vind het allemaal oké. Thomas, ik mag je graag dus ik heb echt geen bezwaren, ofzo.' Woody trok een paar sokken aan en keek op naar Thomas. 'Niet dat ik je per se toestemming moet geven, maar je bent beter af mét.' Dit zei hij met een klein lachje rond zijn lippen. Hij knikte bij Thomas' vraag en boog voorover om zijn veters te strikken. 'Die scouts zijn mijn enige kans voor een goede opleiding, ik moet ze verbluffen.'

Thomas lachte even en deed zijn schoenen aan. Dat leek alsof Woody en hij hun eerste grapje maakte. 'Ik heb toestemming hé? Whoehoe!' Hij deed zijn shirt over zijn hoofd en deed hierbij een jacket aan. 'Woody, je maakt echt sowieso kans. Volgens pap zullen ze vooral oog hebben voor ons tweee. De jongere spelers komen ook helemaal niet aanmerking dus komt wel goed.'

Woody lachte zacht om Thomas enthousiasme en trok zijn shirt en sweater aan. Hij streek door zijn haar, zodat het niet in zijn gezicht zou blijven hangen en liet het zo opdrogen. 'Ik weet het niet. Ik ben gewoon bang dat ik het verpest.' vertelde Woody hem. Hij verbaasde hiermee zelfs zichzelf, dat hij dat zomaar tegen iemand zei. De laatste dagen had hij zich niet kunnen concentreren op football, vanwege Isobel, Elle en Alex, en toch moest hij zijn beste wedstrijd gaan spelen.

Thomas snapte wat daar achter zat; andere dingen leidde Woody af. 'Maar je speelt football niet enkel omdat je het leuk vindt, Woody. Je speelt het ook omdat het je kan verzetten van alles. Je zin verzetten. 'Probeer je daar zoveel mogelijk op te concentreren. Het gaat lukken. Daar zorgen we wel voor.' Thomas had de beurs ook nodig. Verder studeren was duur en ze hadden - netzoals de Dallas - een redelijk groot gezin. Dit zou zijn ouders geld uitsparen en hij kon football spelen, maar ook studeren wat hij maar wou.

Woody keek iet wat verbijsterd naar Thomas, maar glimlachte daarna. 'Dankje, Thomas. We gaan het gewoon samen voor elkaar krijgen.' Woody was oprecht blij met de woorden van Thomas en ook erg dankbaar. Soms had hij gewoon dat zetje in zijn rug nodig, die erkenning van zijn kunnen. Hij had alleen niet verwacht dat van Thomas te horen. 'Het is nogal een gebeuren trouwens, die wedstrijd. De school heeft zijn hele organisatievermogen schijnbaar ingezet.'

'Het is dan ook een van onze belangrijkste wedstrijdenen die dan op het eind van het jaar. Die is de grootste. Dan komt hij weer kijken. Dus we hebben twee kansen. En graag gedaan. We zijn teamgenoten voor iets en je bent ook de broer van het meisje dat ik dae dus ik kan beter... Flauw grapje joh! Ik doe het graag en blijkbaar spontaan.' Thomas dacht daar niet bij na en klopte kort even op Woody zijn schouder. 'Wil je zo wat drinken anders? Gaan drinken dan.'

Woody grinnikte en haalde zijn schouder iet wat ongemakkelijk, maar geamuseerd op. Hij had niet gelogen toen hij had gezegd dat hij Thomas wel mocht. 'Maar de eerste kans is altijd de beste.' verklaarde Woody terwijl hij zijn tas opppakte. 'Eh, oke, lijkt me prima.' Hij fronste verrast, maar was blij dat er in ieder geval geen ruzie tussen hen was. Dat had hij Elle niet aan willen doen.

Thomas glimlachte even naar Woody. Jammer dat hij al een vriendin had. Anders was hij nog wel iets geweest voor Lexi. Toch een leuke jongen voor haar. 'Maar waar wil je dan wat gaan drinken?' Hierbij sloeg hij de tas om zijn schouder en ging door zijn haar zodat het iets of wat goed lag. Echter was het al bijna droog dankzij de warme lucht hier.

'Kies jij maar.' stelde Woody met een glimlach voor toen hij alvast naar de uitgang van de kleedkamers liep. Eigenlijk had hij geen idee wáar ze iets konden gaan drinken. Hij was niet iemand die snel buitenshuis iets ging doen. Laat staan wat drinken met een vriend. Als hij Thomas zo uberhaupt al kon noemen. Met Kai sprak hij meestal thuis af en heel soms bij Kai thuis of het restaurant van zijn ouders. Maar het was al een lange tijd geleden dat ze elkaar hadden gesproken.

Thomas keek Woody aan en dacht even na over een leuke plek. 'Wat dacht je van de Mystic Grill waarbij ik je nog even versla in tafelvoetbal of biljarten?' Hierbij grijnsde hij en zette zijn muts op. 'Ben je met de auto of...? Anders spring je maar er bij in.'

- Daar verder?

Nieuw

Alex kwam geheel uitgeput en bezweet de kleedkamer binnen en zakte neer op één van de bankjes. Krachtraining was echt niets voor haar: ze was één en al bot en had totaal geen spiermassa. Als ze nog een paar keer zo een training zou hebben gehad, dan zou ze spontaan 10 kilo zwaarder zijn vanwege de spieren. Alex strekte haar pijnlijke armen uit en zocht toen in haar tas naar haar douche spullen.

Isobel kwam lachend de zaal uit en nam voor de kleedkamer afscheid van een paar team genoten. Met haar schouder duwde ze de deur open en zag dat Alex ook in de kleedkamer zat. 'Hé Alex, hoe was je training?' vroeg ze met een glimlach en zette haar tas op de bank neer. Al snel had ze haar bidon eruit gepakt en nam ze een paar grote slokken water. Het was een intensieve training geweest, maar dat kon ook niet anders: de wedstrijden kwamen er weer aan en er moest veel geoefend worden.

Alex keek op toen ze een bekende stem hoorde en ze glimlachte vriendelijk naar Isobel. 'Zwaar. Ik zak zometeen door mijn benen heen geloof ik.' zei ze met een verlegen lach en ging toen weer zitten om haar schoenen uit te trekken. 'En jou training?' vroeg ze toen nog vlug, omdat dat wel zo beleefd was. Alex keek vragend op naar Isobel.

'Het was veel en er staat veel druk op ons door de wedstrijden, maar het was leuk.' zei ze met een glimlach en hees zichzelf uit haar turn pakje. Als het ging over haar lichaam was ze niet zo onzeker, behalve misschien na de volle maan en ze bang was dat er nog littekens zichtbaar waren - ondanks de snelle genezing. Ze verruilde haar pakje voor een losse trui met een skinny jeans, of met andere woorden: iets makkelijks en ging zitten.

'Gelukkig.' zei Alex zacht en verdween toen richting de douches. Ze hield echt niet van douchen of wat dan ook waar water bij kwam kijken. Het duurde dan ook niet lang voordat ze weer afgedroogd in haar ondergoed terug in de kleedkamer stond. Vluchtig trok ze een spijkerbroek en een felgroen t-shirt met lange mouwen aan. Terwijl ze door haar haar kamde keek ze zo nu en dan naar Isobel. Ze zocht naar iets dat ze kon vragen of zeggen, maar wist niet wat. Ze was de vriendin van én haar zus én haar broer, dus Isobel stond zeker hoog in Alex' achting.