De kleedkamers

'Hoe gaat het eigenlijk met Elle?' Na het etentje had ze niet meer met haar gesproken en daarvoor was het contact eigenlijk ook niet echt goed. Ze had op dit moment om eerlijk te zijn ook geen behoefte om contact te hebben, maar ze was toch benieuwd hoe het met haar ging. Hoe het ging met haar en Thomas en misschien had ze wel iets over Isobel gezegd, wat ze niet wist.

'Oh-' Alex stopte haar vorstel weg en keek naar Isobel terwijl ze nadacht over een antwoord. Het was natuurlijk logisch dat Isobel daar naar zou vragen. 'Volgens mij gewoon goed.' Alex vond het een vreemde vraag, zeker omdat zij Elle zag als de perfecte zus. Iemand met wie alles altijd goed ging: op school, met vriendjes en ga zo maar door. Ze bond haar haar in een staart en kon het niet laten om de vraag te stellen aan Isobel die ze haar zus niet had durven stellen. 'Heeft Elle iets met die Thomas? Uit Woody's team?'

Isobel heek haar licht verbaast aan bij haar vraag. 'Ja,' zei ze, terwijl ze knikte en haar haren ook begon te borstelen. 'Wist je dat nog niet?' Het verbaasde haar dat Elle het haar niet verteld had, misschien wist Woody het ook wel niet. Nu was het eigenlijk niet aan haar om dat te vertellen, maar toch deed ze het.

'Écht?' Alex keek Isobel verbaasd aan en ging weer op het bankje zitten. Zulke dingen vertelde Elle haar nooit. Of misschien was het nog nooit eerder voorgekomen en was het er nu gewoon bij in geschoten. Het was ook zo een chaos thuis. 'Jeetje, dan gaat ze die verkiezingen zeker winnen.' zei Alex terwijl ze haar schoenen aantrok.

'Ik denk het ook.' zei Isobel met een glimlach, maar niet al te enthousiast. Ze zou het leuk vinden als Elle zou winnen, maar na dat gesprek kon ze nou eenmaal niet meer zo enthousiast zijn. Ze deed haar haren in een staart en keek Alex aan. 'En hoe zit het met jou en de jongens.' vroeg ze lachend, om het gesprek een beetje op te fleuren. 'Heb je al iemand op het oog?'

Alex merkte een bepaalde spanning op die ze liever niet zag, maar ze ging rustig verder met zich klaarmaken en kleurde bij Isobel's vraag. 'Oh, nee, niets voor mij.' mompelde ze en begon ineens druk iets te zoeken in haar tas. Jongens en Alex; dat ging niet echt samen, zo vond ze zelf. Ze was er ook helemaal nog niet aan toe. Ze had de vraag terug willen stellen om de aandacht van zichzelf af te wendden, maar dat was nutteloos aangezien ze heel goed wist wie Isobel op het oog had. 'Is mijn broer ook zo stil als ie bij jou is?' Alex kon het niet laten om er toch wat over te vragen.

Isobel lachte even. 'Hij bloeit steeds wat meer op.' zei ze met een glimlach. Ze vond Woody leuk om wie hij was, maar ze vond het ook leuk om te zien hoe hij leek op te bloeien in haar gezelschap. Zelf was ze altijd al een flapuit geweest die nooit haar mond dichthield, maar Woody was meer een "stille wateren hebben diepe gronden" persoon. Eigenlijk compleet het tegenovergestelde van haar dus. 'Heeft ie het wel eens over mij thuis?' vroeg ze nieuwsgierig.

Alex kon haar grote broer helemaal niet voorstellen als de vriend van iemand. Daar was hij zo niet het persoon voor. Ze grinnikte bij de opmerking van Isobel en knikte enthousiast bij haar vraag. 'Natuurlijk! Hij houdt maar niet op! Zeker toen je kwam eten. Woody heeft Elle de oren van het hoofd gevraagd over wat je wel lekker vond en wat niet, of je ergens allergisch voor was.' Ze lachte bij die woorden, het was zo'n gedoe allemaal geweest die dag.

Isobel moest lachen om haar antwoord. 'Dat geloof ik graag. Het is toch ook een schat hè.' Iedere gedachte aan hem liet haar glimlachen. Ze was echt dol op hem, als "vriendje" - maar ook als vriend. Ze had het idee dat ze alles bij hem kwijt kon - behalve haar geheim dan. Ze had het al niet tegen Elle willen zeggen, dat had ze wel gedaan en kijk nu eens waar ze waren: ze spraken bijna niet meer met elkaar.

Alex giechelde en knikte instemmend. Haar broer mocht dan in het football team zitten en breed gebouwd zijn; hij was echt een knuffelbeer. Net zoals hun vader trouwens. Alex ritste haar tas dicht en nadat ze eigenlijk helemaal klaar was om weg te gaan keek ze Isobel nog eens aan. 'Is- is er iets met Elle?' vroeg ze voorzichtig. Ze had het bij het eten gezien en nu Isobel háar had gevraagd hoe het met Elle ging was ze nog achterdochtiger geworden.

Isobel fronste haar wenkbrauwen bij het horen van haar vraag. Wat is zo duidelijk dat ze niet meer met elkaar spraken? 'Laten we het erop houden dat we wat onenigheid hebben gehad, niets erg hoor.' Er speelde een klein, zwak glimlachje over Isobel's gezicht en het liefste zou ze uitschreeuwen wat er was gebeurd zodat zíj er niet meer mee zat, maar dat kon niet.

Alex bestudeerde Isobel kort en sloeg toen haar armen over elkaar. 'Wat stom. Dat is belachelijk. Jullie kunnen helemaal niet zonder elkaar. Heb je Elle's gezicht wel eens gezien? Of dat van jou-' Alex hield abrupt haar mond en beet op haar eigen tong. Het waren haar zaken helemaal niet, ze kon zich beter bezig houden met haar eigen problemen. Verlegen zocht ze naar haar jas en trok die aan.

Isobel zuchtte uit. 'Het ligt ingewikkelder dan je denkt.' Isobel was gaan liggen op de bank en staarde naar het plafond. De houten balken lagen niet erg comfortabel, maar ze moest het er maar mee doen. 'Het was niet zomaar even wat onenigheid over iets. Het was - het is gewoon ingewikkeld.' Ze had geen idee hoe ze het anders zou moeten uitdrukken.

'En stom.' mompelde Alex onverstaanbaar. Ze snapte het nooit als vrienden of vriendinnen ruzie hadden. Tenminste als ze lang ruzie hadden. Alex had wel eens onenigheden met Ruby gehad, maar ze konden nooit lang boos op elkaar blijven. En met Joe had ze nooit echt ruzie gemaakt. Zo lang kenden ze elkaar helemaal nog niet. Bovendien was Joe veel te gemakkelijk soms. Hij liet alles maar toe, had Alex soms het idee. 'Nou, jullie moeten het maar gewoon goed maken, wat kan er nou zó erg zijn?' vroeg ze zich af.

Isobel sloot haar ogen uit lichte frustratie, maar ze wilde niet uitvallen tegen Alex. Ze was tenslotte het zusje van haar vriend en haar beste vriendin - nou ja, soort van beste vriendin op dit moment. 'We maken het wel een keertje goed.' Alleen wanneer wist ze nog niet. Op dit moment had ze er niet zoveel behoefte aan, want iedere keer als ze Elle zag moest ze aan dat gesprek denken en dat wilde ze niet.

Alex hield daarna wijselijk haar mond en keek op haar telefoon heo laat het was. Ze schrok van de tijd en deed snel haar sjaal om. Als ze snel doorfietste zou ze voor het donker thuis zijn en waren haar ouders ook weer tevreden. Ze had er zelf opgestaan om op de fiets te gaan, ook al lag overal sneeuw, ze wilde gewoon even rustig heen en weer fietsen. 'Ik moet gaan, dag Isobel. En eh, ik zie je vast nog wel een keer.' Ze glimlachte verlegen naar haar en verdween toen de kleedkamer uit waar ze bijna tegen haar broer aanliep.

Isobel keek hoe ze de kleedkamer uitliep en stond zelf ook langzaam op. Ze deed haar jas aan en pakte haar tas. Haar humeur was compleet verpest en ze zou opgehaald worden door Woody: ze wilde helemaal niet in een pesthumeur zijn, maar het was nou eenmaal niet anders. Zuchtend verliet ze de kleedkamer en zag Woody al staan. 'Héy,' Een klein, zwak glimlachje speelde over haar lippen heen en ze omhelsde hem stevig.

Whaha, nu klopt er niets meer van xd.
________
Woody kwam net aanlopen toen hij zijn zusje voorbij zag stormen. Hij wilde haar een lift aanbieden, maar ze was al zo snel weg dat Woody alleen een begroeting achter haar aan kon roepen. Daarna wachtte hij buiten de kleedkamer totdat Isobel er uit zou komen. Hij had haar beloofd op te halen, omdat hij toch een tijdje daarvoor training had gehad. En dan zag hij haar ook weer eens zonder de priemende ogen van zijn ouders en zusjes. Toen ze de kleedkamer uitkwam, omhelsde Woody haar met een glimlach en drukte een kus op haar haar.

'Hoe was school vandaag?' vroeg ze nieuwsgierig en gaf hem een kus op zijn lippen. Ze was moe van de training, maar toch probeerde ze wat vrolijker te zijn voor hem. Hij had er ook niets aan als ze alleen maar moe en saai bezig was. Ze was blij dat ze hem nu zag zonder andere mensen erbij.

- en ik ben een heel klein beetje inspiratieloos..

'Saai, te langdradig, maar het eindigt goed.' Woody glimlachte naar Isobel en streek over haar blonde haar. Ze zag er moe uit, maar ze had ook net training gehad, dus was het logisch dat ze nu uitgeput was. 'En al helemaal klaar voor de aankomende wedstrijd?' vroeg hij haar terwijl hij haar hand pakte en meenam naar de uitgang van de school.

Isobel slingerde haar tas over haar andere schouder en hield zijn hand vast. 'Helemaal klaar, maar het gaat wel zwaar worden. We hebben sterke een tegenstander dit jaar.' Isobel was wel in voor wat competitie, maar dat maakte de trainingen wel veel zwaarder. 'Het eindigt inderdaad goed.' Ze glimlachte naar hem en gaf hem een klein kusje op zijn lippen.

'Jullie gaan ze vast inmaken.' zei Woody overtuigd van haar kunnen. Hij had haar nog nooit zien turnen, maar op de een of andere manier had hij het idee dat ze erg goed was. Na haar kus keek Woody om hen heen en constateerde tevreden dat er niemand in de gang was. Hij stopte en hield Isobel tegen om vervolgens zijn hand op haar wang te leggen en haar teder te kussen. 'Sorry, ik kon het niet laten.' Hij grijnsde jongensachtig en liet haar toen weer los.

Isobel begon te lachen. 'En daar verontschuldig je je voor?' vroeg ze met een zelfde soort grijns - die ze lang niet zo goed kon nabootsen als dat hij hem deed - en kuste hem weer. Ze vond het heerlijk om gewoon lekker met hem samen te zijn. Geen verplichtingen en nog beter: geen mensen die constant naar ze keken.

'Sorry, familietrekje.' Woody moest lachen om haar grijns en sloeg zijn armen om haar lichaam heen. Het was hem al vaker opgevallen dat Isobel tenminste niet zo fragiel en dun was als andere meisjes op school. Ze was zelfs niet eens zo klein in vergelijking met hemzelf. Hij was natuurlijk wel voorzichtig met haar, maar hij hoefde haar niet te behandelen als breekbaar glas en dat vond hij fijn aan haar. Isobel was sterk en zelfstandig. Zulke meisjes kende hij maar weinig. 'Hé, Izzy.' zei hij terwijl hij haar aankeek en nog eens kuste.

Isobel keek hem glunderend aan. 'Hé, Woody.' Ze glimlachte bij zijn kus en omhelsde hem stevig. 'Ik ben toch blij dat ik die keer in het bos achter je aan ben blijven lopen - anders hadden we hier waarschijnlijk nooit gestaan.' zei Isobel zachtjes en trok hem naar zich toe. In het begin had ze Woody slechts gezien als "de broer van..." maar hoe beter ze hem leerde kennen, hoe leuker ze hem vond.