De kleedkamers

'ik vond je echt vervelend toen.' zei Woody met een lach en streek door haar haar. Het had wat tijd gekost om door te hebben hoe geweldig Isobel was en dat zij hem óok geweldig vond. Hij had het echter absoluut niet anders willen zien. Hij voelde zich zo goed met haar in de buurt.

'Ik ben ook heel vervelend.' lachte ze en keek hem aan. 'Kom hier grote knuffelbeer.' zei ze grijnzend en liep met hem de school uit richting zijn auto. Het was steenkoud en het kon niet anders dan dat het vroor. Isobel vond het vreselijk, ze haatte de kou, maar gelukkig had ze Woody naast zich. 'En als je het waagt om een sneeuwbal naar me te gooien, dan doe ik je wat.'

Woody sloeg zijn arm om haar schouders heen toen ze de school uitliepen en lachte om haar woorden. 'Nu daag je me wel heel erg uit, he?' Hij hoefde haar vast niet nog een keer te vertellen dat hij ook niet hield van de sneeuw, maar juist van de lente. Dat zou ze vast nooit meer vergeten.

'Ik daag je niet uit, ik waarschuw je alleen.' Isobel keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Hij hield ook niet van de winter, dat wist ze, dus ze beschouwde de situatie als veilig. 'Vond je me echt zo vervelend aan het begin?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en moest al lachen bij het idee. Ze zou zichzelf ook irritant hebben gevonden: een meisje dat de hele tijd achter je aan liep en dat terwijl je dat helemaal niet wilde.

'Oke, dan.' Woody lachte en haalde vervolgens zijn schouders op. 'Ik vond alle meisjes vervelend. En de meeste jongens ook eigenlijk, dus het was niets persoonlijks.' Hij zag de auto al staan en haalde de sleutels uit zijn zak. Hij opende de deur aan de passagierskant voor Isobel en wachtte totdat ze was ingestapt.

Isobel stapte in de auto en legde haar tas bij haar voeten neer. 'Maar nu vind je me toch wel een heel klein beetje lief?' vroeg ze met een klein stemmetje en drukte een kus op zijn wang toen hij ook in was gestapt.

'Heel lief. En geweldig.' Hij stopte de sleutel in het contact maar startte de auto nog niet om even voorover te leunen en Isobel een vlinderkus op haar neus te geven. 'Anders zou je echt niet in mijn auto mogen hoor.' zei hij met een glimlach en startte toen de auto.

'Oh nee, dat is waar. Auto is heilige grond.' grapte ze en pakte de bidon uit haar tas. Ze nam er een paar slokken uit en draaide de kachel wat hoger zodat het warmer werd in de auto. Ze had een hekel aan koude ruimtes en ze zorgde er dan ook het liefste zo snel mogelijk voor dat het er warm werd. 'Mijn vader vroeg of je een keertje bij ons wilde komen eten. Toen ik zei dat je van Western films hield vond 'ie je al helemaal geweldig.'

Woody zette de radio aan en zocht naar de zender waar hij altijd naar luisterde. Zijn vader vond het altijd irritant om er achter te komen dat zijn radio weer verzet was, maar Woody werd echt gek van die oude mannen muziek waar hij naar luisterde. 'Echt? Dat lijkt me leuk.' Hij glimlachte, ondanks dat het idee hem alleen maar een hoop zenuwen bezorgde.

'Gezellig! Ik zal wel even aan hem vragen wanneer hij een keertje op tijd thuis is van zijn werk.' Haar vader zou haar sowieso voor schut zette, maar dat nam ze dan maar voor lief. 'Oh en bereid je alvast mentaal voor voor mijn broertjes. Je gaat het denk ik nog zwaar krijgen.' zei ze lachend en tikte met haar vinger tegen het dashboard mee op de muziek.

'Oh jee, ik heb helemaal geen ervaring met jonge broertjes. Alleen vervelende zusjes.' Met een lach op zijn gezicht keek hij naar haar vingers. 'Is- is je moeder dan ook thuis?' vroeg hij voorzichtig. Hij wist dat ze niet echt een goede relatie hadden, maar hij wist niet hoe erg het was.

Isobel keek hem even zwijgend aan en haalde haar schouders op. 'Als ze niet alweer aan het overwerken is misschien wel, maar dat durf ik niet te garanderen.' Ze hoopte heilig dat ze er die avond niet zou zijn, maar je zou altijd zien dat ze er dan die avond net besloot om vroeg thuis te zijn. Ze zou Isobel sowieso gaan bekritiseren en dat vond ze vreselijk, zeker als Woody erbij zou zijn. 'Al hoop ik dat ze er niet is..'

Woody zocht met zijn vrije hand naar die van Isobel en kneep er geruststellend in. 'We zien wel.' Het viel Woody op hoe veel hij de laatste dagen het woord 'we' gebruikte in plaats van 'ik' of 'Isobel en ik'. Het liet hem realiseren dat ze écht wat hadden. Niet zomaar een of andere één-dags relatie. 'Wil je rechstreeks naar huis of-?' Hij maakte zijn vraag niet af, maar geloofde dat het wel duidelijk was wat hij bedoelde.

'Ook al weet ik dat we de sneeuw en de kou allebei vreselijk vinden, ik dacht misschien kunnen we een stukje lopen? Misschien wat praten en dan daarna opwarmen met warme choco en een gigantische berg slagroom?' stelde ze lachend voor en keek naar hun handen. Ze wilde hem vertellen over de ruzie tussen haar en Elle. Niet waarover de ruzie ging, maar meer over de stand van zaken op dit moment.

'Dat klinkt als een prima voorstel.' Woody had haar graag mee willen nemen naar de treurwilgen, een prachtige plek, maar daar was geen beginnen aan om in het donker naartoe te rijden. De brug konden ze wél bereiken met de auto en daarna konden ze zo naar het centrum gaan voor die warme chocomel. 'Is de brug een goede plek?' vroeg hij haar en glimlachte vragend.

'De brug klinkt als een prima plek.' beaamde Isobel met een glimlach en keek gelukzalig zijn kant op. Ze kon niet vaak genoeg zeggen hoe blij ze was dat ze samen waren, en ze zou het voorlopig ook blijven zeggen ook.

'Oke, dan ga ik daarheen rijden.' meldde Woody overbodig en startte toen de auto om vervolgens de parkeerplaats af te rijden. Hij was blij dat hij met dit weer gewoon de auto mocht gebruiken. En als het uitkwam nam hij natuurlijk ook zijn zusjes mee, maar vooral Alex ging veel liever met de fiets. Woody reed de weg richting de brug op en keek met een glimlach naar Isobel.

Daar verder?