De Open Plek

'Het zou vreselijk zijn om te weten wat de toekomst je gaat bieden. Geen enkele verrassing, geen enkele spanning.' Eli glimlachte bemoedigend naar haar. 'Je moet de toekomst gewoon benutten.' Hij grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Wellicht, hij is wel zeker een goede artiest alleen heeft ie het niet echt door, denk ik.' Hij bekeek Ariel nog eens goed en trok haar weer eens tegen zich aan.

Nieuw

Alex zat met haar handen in haar haar aan de kant van de vele paden in het noordelijke bos. Ze had zich ze goed mogelijk verstopt achter een boomstronk zodat voorbijgangers haar niet zo snel zouden zien. Een half uur terug had ze het een goed idee gevonden om haar achterstand met trainen in te halen en te gaan hardlopen. In het bos. Ooit was het bos een plek voor haar geweest om tot rust te komen. Ze kwam er iedere dag, ging er heen met iedere omweg en genoot van alles. En nu was ze slechts in totale paniek.

Isobel had besloten om weer eens te gaan hardlopen. Het was klef weer buiten, dat er al snel voor had gezorgd dat ze uitgeput raakte. Vermoeid zette ze haar handen tegen een boom aan en strekte zich uit. Het was nooit goed om te gaan zitten halverwege het rondje, maar Isobel moest wel. Diep ademend pakte ze haar bidon uit de speciale riem die ze om had en nam gulzig een paar slokken. Net toen ze op wilde staan, om weer verder te gaan, zag ze een eindje verderop iets. Isobel had geen idee wat het was, maar toch ging ze kijken. Ze liep er naartoe en fronste haar wenkbrauwen toen ze zag dat het Alex was. 'Alex? Wat je doe hier?'

Alex probeerde met veel moeite haar ademhaling onder controle te krijgen, maar het lukte steeds niet. Ze schudde haar hoofd en probeerde de beelden weg te krijgen, maar slaagde er niet in tot ze opeens opschrok van een stem. Alex keek geschrokken op en en kroop weg. 'So- Sorry, ik moet weg.' Ze krabbelde overeind en veegde het zweet dat niet door het sporten, maar door haar hyperventilere was veroorzaakt van haar voorhoofd.

'Hé, Alex, rustig. Ik ben het Isobel.' Ze pakte haar bij haar schouder beet en draaide haar om zodat ze zich aankeek. 'Gaat het wel, Alex?' vroeg ze bezorgd en zag hoe het zweet van haar voorhoofd af druppelde. 'Wil je misschien een beetje water?' stelde ze voor, geen idee wat ze anders zou moeten doen of vragen.

Alex had toen pas door dat het Isobel was. Ze wist niet of ze opgelucht moest zijn of juist zich nog meer druk moest maken. Uiteindelijk zakte ze weer neer op de grond en knikte ze. 'Ja, graag, water zou fijn zijn.' Haar adem begon langzaamaan wat rustiger te worden, maar haar gedachten schoten nog heen en weer. Ze moest Isobel niet ongerust maken. Ze kon het gewoon afwimpelen als niets ergs en dat ze slechts te hard had gelopen.

Isobel pakte de bidon wederom van haar riem af en overhandigde deze aan haar. 'Hier,' Ze keek haar bezorgd aan en ging naast Alex tegen de boomstronk aanzitten. 'Gaat het een beetje? Wat was je hier eigenlijk aan het doen?' vroeg ze zich hardop af. Op een of andere manier voelde ze zich net zo beschermend tegenover Alex, als tegenover haar eigen broertjes. Waarschijnlijk omdat ze het zusje van Elle en Woody was.

Alex pakte de bidon aan en nam gulzig een slok waarna ze hem met een schuldige blik teruggaf. Ze had hem bijna leeg gedronken. 'Het gaat prima.' loog ze met een glimlachje en wees toen naar haar sportschoenen. 'Ik wilde gaan trainen. Conditie op peil houden.' legde ze ietwat afwezig uit. Ze probeerde haar hoofd er bij te houden. Isobel was een schat dat ze zo bij haar bleef, maar Alex kon haar niets vertellen!

Isobel nam de bidon aan van haar. 'Weet je het heel zeker? Je ziet er namelijk niet zo prima uit Alex. Als er iets aan de hand is, kan je het me altijd vertellen. Dat weet je toch? En nee, ik zal het niet aan Woody of Elle vertellen.' lachte ze. Ook al zei ze dat het goed ging, Isobel geloofde er niets van. Er was iets aan de hand, ook al wist ze niet wat.

Alex keek op naar Isobel en knikte. Ze geloofde het graag dat Isobel het niet door zou vertellen, maar dan nog zou ze haar nooit geloven. Tenminste, Alex dacht niet dat Isobel van Woody of Elle ook maar iets te horen had gekregen over het hele heksen en weerwolven gebeuren. Dat geheim mochten ze ook niet zomaar doorvertellen! 'Sorry, ik kan gewoon niet meer liegen. Ik kan het echt niet meer.' zei ze jammerend.

Isobel wilde wat gaan zeggen, maar werd onderbroken door een jammerende Alex. 'Maar, je hoeft ook niet te liegen? Waarover zou je moeten liegen Alex? Je weet dat je me kan vertrouwen...' Ze snapte op dit moment helemaal niets meer van wat er nu aan de hand was. Het was overduidelijk dat Alex iets verborg, maar wat? Wat er iets gebeurd met Willy... of misschien wel met Joe?

Alex keek Isobel wanhopig aan. 'Dat is het hem nou juist, ik kan niet anders dan liegen. Anders-' Ze wendde haar blik af en haalde diep adem. Ze zou niet alleen toegeven dat ze zelf een wild beest was, maar ook haar vader en opa. Ze bracht hen allemaal in gevaar als ze het familiegeheim vertelde. wat moesten anderen wel niet denken! Wat zou Willy wel niet zeggen? Ze wist echter niet of ze hem die leugens kon blijven voor schotelen. Ze zag aan zijn gezicht dat hij wist dat ze loog.

'Alex, Alex rustig...' Ze ging voor haar zitten op haar knieën en pakte haar schouders zachtjes beet. 'Als je het me niet wilt vertellen, dan hoeft het niet ik-' Plots schoot haar iets te binnen. Waarom had ze daar nooit eerder aan gedacht? Ze wist donders goed waar dit over ging. 'Oké, Alex, ik weet dat het raar klinkt wat ik nu ga zeggen... maar ik denk dat ik weet waar je het over hebt. Je kan niet anders dan liegen, anders breng je je familie in gevaar. Maar tegen mij hoef je niet te liegen Alex. Woody heeft het me verteld, van hem en Elle... en van jou. Dat is toch waar je mee zit?' Veronderstel dat ze het daar helemaal niet over had, dan was het nog eens ongemakkelijk.

Alex kon maar niet bevatten hoe haar vader dit allemaal had kunnen doen toen hij jong was en hoe Joe het al die tijd vol had gehouden! Ze moest blij zijn dat ze mensen om zich heen had die er van af wisten, maar ze alsnog verdroeg ze het niet. Geschrokken en verward keek ze Isobel aan. 'Wat- heeft Woody het verteld?' Ongelovig veegde ze de tranen van haar wangen. 'Heeft hij-' Dat zou haar broer toch niet gedaan hebben? Straks vertelde hij iedereen over wat ze was!

Isobel keek haar vol medelijden aan. Ze had niet gedacht dat het Alex zo zou raken, maar ergens snapte ze het wel. 'Hij heeft het me niet zomaar verteld, echt niet. Ik-' Ze keek haar aan, zou ze er wel goed aan doen om dit aan Alex te vertellen. 'Ik heb Woody en Elle doen beloven dat ze dit nooit aan iemand zouden vertellen, niet aan jou - niet aan jullie ouders... aan niemand. Maar ik denk dat ik je kan helpen.' Ze slikte de brok in haar keel weg. 'Ik ben ook een weerwolf..'

Alex richtte haar grote ogen op Isobel. Ze zweeg terwijl ze het meisje voor zich aankeek. Ze kon zien en horen dat Isobel niet loog en tóch geloofde ze het niet. 'Dat is niet waar. Dat kan niet, echt niet.' Koppig schudde ze haar hoofd en sloeg ze haar armen om haar eigen lichaam. Waarom was het allemaal zo oneerlijk? En waarom hadden Woody en Elle niet iets gezegd. Al was het maar iets..

'En toch is het zo Alex. Iedere maand.' Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht, maar verdween net zo snel weer. Isobel ging weer naast haar zitten en zuchtte uit. 'Ik heb ze laten beloven - laten zweren op hun leven - dat ze niets tegen jullie zouden zeggen en blijkbaar hebben ze dat ook niet gedaan, maar Alex, als ik je ook maar ergens mee kan helpen, doe ik dat met alle liefde. Al snap ik dat het misschien allemaal te snel gaat op dit moment.'

Alex vond het moeilijk zich voor te stellen dat Isobel een weerwolf was. Ze was altijd zo aardig. Ze had nog nooit opgemerkt dat ze onder de invloed van de volle maan stond. 'Maar- Jouw ouders.. Weten zij het dan ook niet? Verander je helemaal alleen?' Ze keek Isobel verbaasd aan. Nog iemand die zo sterk was dat ze het aan konden om de transformatie te doorstaan zonder dat iemand het wist. Net zoals Joe. En Alex kon het niet eens aan met al de hulp die ze kreeg. 'En Woody-'

Isobel schudde haar hoofd. 'Die weten van niets, en dat wil ik graag zo houden. Eveneens als mijn twee broertjes.' Een gedachte sprong in haar hoofd. Ze had er no nooit aan gedacht, maar wat nou als een van hen ook het gen had, wat nou als zij precies hetzelfde waren als zij? Nee, nee dat was vast niet zo... dat kon niet. 'Ja, ik transformeer alleen. Zowel Woody, als Elle, hebben voorgesteld om me te helpen, maar ik wil niet dat ze me zo zien. Ik wil niet dat ze me na een tijd alleen nog maar zo kunnen herinneren..' mompelde ze.

Alex hield haar adem enkele tellen in toen ze Isobels gezicht zag. 'Dat is vast moeilijk.' zei ze uiteindelijk. Ze begreep wat Isobel bedoelde met haar laatste woorden. Ze vond het vreselijk om voor de ogen van haar ouders te veranderen. Hoewel haar vader het natuurlijk niet echt meekreeg, die was dan zelf al te ver weg. Haar moeder was een ander verhaal. Alex vond het moeilijk haar moeder onder ogen te komen net voor de transformatie. Ze voelde zich vreselijk schuldig dat haar moeder alles bewust mee moest maken om hén te helpen. Daarom had ze er op gestaan om met Joe te veranderen. Dat realiseerde ze zich alleen later pas. Alex wreef over de schouder waar nu al niets meer te zien was van de wond, hoewel ze nog steeds dacht er soms een bepaalde pijn te voelen. 'Hoe lang verander je al?' vroeg Alex om de stilte te verbreken.

'Twee en een half jaar.' De dag - nacht - dat ze voor het eerst veranderde zou ze nooit vergeten. Ze was vijftien en ze waren bij haar oma op vakantie. Ze hadden een kampvuur, toen Isobel zich niet lekker voelde en besloot om op bed te gaan liggen. Het duurde niet lang voordat ze erachter kwam dat dát niet echt een goed idee was. Veel meer herinnert ze zich niet, enkel dat ze wakker werd in de middle of nowhere, naakt. 'Ach, je raakt eraan gewend denk ik. Het scheelt al dat er mensen zijn die er vanaf weten, mensen waar ik niet iedere maand tegen hoef te liegen.'

Alex durfde niet meer te vragen over Isobels transformaties. Dat had ze eens bij Joe geprobeerd en hij was helemaal dicht geklapt en nogal geirriteerd geraakt. Het was ook geen fijne vraag om te stellen natuurlijk. 'Ik ga er nooit gewend aan raken.' mompelde ze onverstaanbaar, maar begreep ergens wel wat Isobel bedoelde. 'Weet Woody het al lang?' vroeg ze nieuwsierig naar het antwoord. 'Had jij het hem verteld?' Deze vraag stelde ze iets voorzichtiger.

'Dat dacht ik ook, maar toch... Het wordt een routine.' zei ze schouderophalend. Misschien kon ze niet zeggen dat ze eraan gewend was, maar toch was het iets waar ze... het was niet zo erg als in het begin. 'Hij weet het wel al een tijdje ja. Hij begon het patroon te zien, iedere maand... én hij wist van het bestaan af, dus ik heb het hem verteld. Het was niet makkelijk, ik schaamde me rot, maar hij zou er toch wel achter komen en ik had liever dat hij het van mij hoorde, dan dat hij het zelf uit zou vinden.'

Alex trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van Isobel en zuchtte diep terwijl ze de komende tranen probeerde weg te knipperen. 'Ik voel me zo rottig, Isobel, ik blijf maar liegen tegen Willy en ik zie dat het hem geen goed doet. Maar ik durf het niet te vertellen.' gaf ze toe. 'Ik ben zo bang.' fluisterde ze er nog achteraan, maar ze was er niet zeker van waarvoor ze precies bang was. Misschien dat Willy niets meer met haar te maken wilde hebben of misschien was ze gewoon bang voor al het mogelijke dat kon gebeuren als ze transformeerde. Het hielp niet echt dat ze in het bos zat.

'Ik was ook bang Alex. Bang dat Woody me niet meer wilde, of dat hij me anders zou gaan zien. In mijn geval was die angst ongegrond, maar ik weet natuurlijk niet hoe Willy zal gaan reageren. Dat weet je niet tot dat je het hem hebt verteld. Weet hij überhaupt wel over het bestaan van de mythes? Als hij daar al mee bekend is zal het de klap waarschijnlijk wat verzachten, maar... ik weet niet waar je beter aan doet Alex, ik weet het echt niet.' Ze snapte Alex volledig, een paar maanden geleden had ze in precies hetzelfde schuitje gezeten.