De Open Plek

Eli hield Ariël nog tegen voor ze weg ging door haar voorzichtig bij haar arm vast te pakken. 'Ariël, je kunt me altijd bereiken. Bel als er iets is en ik kom er aan.' Eli keek haar recht in haar ogen aan, zodat ze wist dat hij het meende. Vriendschappelijk, bijna vaderlijk, drukte Eli een vluchtige kus op haar wang en liet haar met een kleine lach los. 'Ik spreek je snel weer.'

Ze keek naar hem en knikte. 'Dan zal ik je bellen, Eli,' glimlachte ze. 'Beloof me dat jij ook belt als er wat is. En als Joe hulp nodig heeft, dan kan je me ook altijd bellen.' Haar hand bracht ze naar de plek op haar wang waar hij haar had gekust en het leek in brand te staan. Ariël voelde zichzelf rood worden en sprong snel de auto uit. 'Tot ziens!' zei ze snel en huppelde richting de ingang van het hotel.

Eli keek Ariël kort na en schudde zijn hoofd in ongeloof. Er zat werkelijk waar te veel energie in dat kleine lijfje. Hij wachtte tot ze binnen was, zwaaide nog en reed toen terug naar zijn huis. Naar Joe en Meg. Hopelijk zou het goed gaan. Eli deed niet graag iets voor niets.

Gone

NEW
Marc was aan de rand van een open plek tegen een boom gaan zitten. De zon op zijn huid voelde nog altijd goed ookal was de sterkte van de zon enorm afgenomen nu het winter begon te worden. Automatisch draaide hij even aan de ring aan zijn vinger. Zonder dat ding had hij enorm veel binnen moeten zitten voor zijn gevoel. Op bewolkte dagen en regenachtige dagen kon hij dan slechts naar buiten, laat het nou net zo zijn dat hij als mens veel liever naar buiten ging op zonnige dagen.

Tara had een plek nodig om haar gedachten helemaal te zuiveren. De laatste tijd had ze zich te hard in haar werk voor school gestopt. Haar moeder noemde het haar "gespleten" persoonlijkheid; aan de ene kant wou ze de beste zijn terwijl ze aan de andere kant zoveel mogelijk plezier uit het leven wou. Voor Tara was het met momenten alsof ze geen leven leek te hebben en op andere momenten weer zoveel plezier dat tijd haar tekort schoot. Opeens struikelde ze en viel met een kleine gil op de grond. Eenmaal ze recht probeerde te staan, zag ze dat ze gestruikeld was over een paar benen. Het denken had haar niet veel goed gedaan. 'Oh hey daar,' merkte ze nogal bod op. Kon hij zijn benen nu niet op tijd terug trekken?

Zijn gedachte waren ergens waar hij ze helemaal niet wou hebben waardoor hij niet eens zich af vroeg waarom hij hier ook alweer was heen gegaan. Eigenlijk was hij zich pas weer bewust van waar hij was toen iets tegen zijn been aan kwam en er een gil klonk. Bij het openen van zijn ogen zag hij dat er een jongedame over zijn benen struikelde en op de grond viel, te laat om het nog menselijk te kunnen laten lijken als hij haar op ving. In plaats daar van stond hij dan ook op. 'Vrolijk? Wees gerust, ik zal geen flauwe opmerkingen maken over voor me vallen.' Hij stak zijn hand uit om haar te helpen op staan hoewel hij twijfelde of ze die hulp aan zou nemen.

Tara zag geen reden om vrolijk te zijn. Lichtjes dankbaar, maar ergens nors, nam ze de hand aan en kwam zo recht. 'Ik zie het punt niet echt vandaag om vrolijk te zijn.' Hiernakeek ze hem in de ogen en zo zijn verdere lichaam. 'Ben je nieuw in de buurt?'

'Zonde want een glimlach staat je vaat nog vele malen beter dan die norse uitdrukking,' Het verbaasde hem dat ze zijn hand had aangenomen. 'Ja, Marc is de naam.' stelde hij zichzelf dan ook gelijk voor. Als nieuweling kon je hier niet bepaald opgaan in de menigte, dat was wel duidelijk. 'Jij woont hier vast al zo ongeveer je hele leven?' vroeg hij hoewel dat een beetje overbodig was.

Tara keek de nieuweling een beetje achterdochtig aan. Wat zou het volgende zijn? Kledingsadvies? Toch glimlachte ze niet. 'Sorry, maar niet iedereen vindt vallen leuk.' Ze liet zijn hand los. 'Ik ben Tara en ja, ik woon hier al mijn hele leven. Waar kom je vandaan?'

'Ik denk dat je daar wel niemand van kan maken, maar ik neem aan dat je niet de hele dag al continu valt, of wel?' Bij haar vraag zocht hij kort naar wat hij tegen Grace had gezegd voor dat hij haar beantwoorden. 'Een of ander klein dorp, het zegt je hoogstwaarschijnlijk niets. Daarvoor woonde ik in Engeland,' bewust zei hij verder niets over plaatsnamen. Hoe minder mensen van hem wisten hoe beter.

Tara hield toevallig erg hard van Europa. Vooral van Groot-Brittanie. Misschien wist ze het wel. 'Wel Marc, misschien mag je denken dat ik hier achterdochtig bent, maar zelf ken je ook nog niet het vriendelijkste zieltjes-handboek.' Serieus? Wat was zijn probleem? Ze nam afstand tussen hen. 'Dus je kan ze geirriteerd blijven doen over mijn gedrag of zorgen dat je zelf een glimlach opzet.'

Kort glimlachte hij bij hoe ze in de aanval ging, hoewel glimlachte? Zijn mondhoeken gingen iets omhoog. 'Sorry oh het spijt me van mijn botheid en onvriendelijkheid Tara, ik zal je alle ins en outs over Skeeby vertellen,' zei hij op een overdreven vriendelijke toon. Skeeby was de eerste kleine plaatst die hij zo een twee drie wist. Yarmouth had ook nog wel gekund. Bij het uitspreken van Skeeby merkte hij dat hij het veel te Brits uitsprak, afschuwelijk. 'Drinken we gelijk een kopje thee terwijl we genieten van het winterzonnetje.' Marc keek Tara aan benieuwd naar hoe en wat ze nu zou antwoorden.

Tara keek hem aan. Deze jongeman zag er leuk uit, maar wat had hij? Was hij soms achterlijk? 'Wat zeg je toch allemaal? Op die reacties kan je niet verwachten dat mensen vriendelijk tegen je doen, Marc. Ik haat bazigheid en sarcasme van andere mensen.' Hierbij liep ze een beetje verder. Ze was hier om zelf tot rust te komen en niet om iemand zijn geklaag aan te horen.

Sorry voor mijn late en belabberde reactie
-
Marc fronste even. 'Ik deed niet bazig en mijn sarcasme viel wel mee toch? Ik denk dat we gewoon beide onze dag niet zo hebben, of wel?' Hij bekeek de jonge dame even. 'En over dat vallen, ik had graag je opgevangen of mijn benen weggetrokken, maar we waren beide niet aan het opletten, of niet?'

Of ik ontmoet de grootste idioot vandaag. 'Waarschijnlijk niet, of niet?' Hierbij keek ze oog rollend zijn richting in. Al snel had ze plaats genomen op een boomstam en stak een sigaret op. Het kon haar niet schelen wat hij ervan vond, noch wat hij hier deed. Voor haar kon hij terug gaan liggen en doen alsof ze er niet was. Het maakte haar helemaal niet uit.

Lichtjes schudde Marc zijn hoofd terwijl hij haar met een glimlach aan keek. Langzaam liet hij zich weer tegen de stam van de boom aan glijden zodat hij weer op de grond zat. Hij bleef echter nog steeds maar Tara kijken. Ze had iets interessants, dat viel niet te ontkennen, net als dat het niet te ontkennen was dat ze er behoorlijk goed uit zag. Het was in ieder geval duidelijk dat je dit katje niet zonder handschoen kon pakken. Als het gezegde, niet als een foute doordenker.

Het viel Tara op hoe zijn ogen op haar lichaam gefixeerd bleven. Eenmaal hun ogen elkaar terug ontmoete, grijnsde ze. Op die manier die typisch aan haar was en haar dan ook op zekere ogenblikken sierde. 'Wat is er Marc? Bevalt het je of heb ik iets van jou aan misschien?' Hierbij tikte ze achteloos wat as weg en stak de sigaret weer aan haar lippen. Haar moeder zou haar vermoorden. Ook al rookte die zelf af en toe eentje.

'Nu je er zo over begint Tara, dat jasje. Ik weet zeker dat die vanmorgen nog in mijn kast hing.' Hij bleef haar aankeken en lachte even. Eigenlijk was het een verschrikkelijk slechte opmerking, maar het boeide hem werkelijk niet. De grijns die ze had paste als ware op een natuurlijke manier bij haar. Hij sierde haar dan ook op een bepaalde manier. Het was waarschijnlijk wel een natuurlijke charme te noemen.

Tara nam nog een trekje van de sigaret, maar wende haar blik niet van hem af. Ze had niks om zich voor te schamen. 'Laat me raden, Marc. Je bent vast een van de grappigste thuis? Dus je zit nog op school of werk je?' Het was moeilijk te zeggen door zijn uiterlijk; ergens leek hij oud genoeg,m aar ergens ook weer niet.

'Dat is niet zo moeilijk als je alleen woont, maar fijn dat je het opmerkt.' Hij keek haar met een emotieloos gezicht aan. Hij wist dat het ongelofelijk flauw was, maar ook dat boeide hem niet. 'Geen van beide, met school ben ik al een poosje klaar, voor werk moet ik nog even kijken.' zijn hand bewoog nonchalant door zijn haar naar achter. 'En jij dan Tara?' Hij gokte dat ze op school zat, maar als hij dat vroeg viel het over het algemeen slechter dan op deze manier.

Sorry voor late en belabberde reactie, druk en laat haha xo

'Getrouwd en drie kinderen,' merkte ze droog op waarbij ze nog eens goed inhaleerde van de sigaret en deze weer zacht uitblies via haar neus. 'Je woont alleen, maar geen werk en komt ook nog eens van een Engels dorpje wat niks betekend? Vast en zeker een drugsdealer. Zo zie je er toch uit.' Ze was hem inderdaad aan het uitdagen. Niets meer en niets minder.

'Ja, die drie kinderen zijn je duidelijk af te zien,' antwoorde hij. 'Onee, betrapt. Wat is het? Moet ik mijn haar verven of overhemden en spencers?' Emotieloos keek Marc haar aan. 'Of je hebt dermate veel ervaring met drugsdealers en is een lijntje of pilletje genoeg? Of misschien toch liever een joint om de schoorsteen door te laten roken?' Sigretten was iets wat Marc uit zijn leven had geband min of meer, op een of andere manier was het verleidelijk om er af en toe een op te steken. Vooral omdat hij zich af en toe afvroeg waarom hij ookalweer niet rookte.

'Blij dat je zo een openhartig man blijkt te zijn. Maar misschien moet je ergens anders hulp gaan zoeken. Ik ben op betaling en vraag nogal veel.' Verveeld keek ze Marc aan. Kon deze jongen niet iets beters verzinnen dan lekker pessimistisch gaan doen? Ook al was ze zich er zeer van bewust dat zij hier juist irritant aan het doen was.

'Ik heb genoeg, drugsdealer enzo.' Antwoorde hij om haar dan maar met haar eigen opmerking de das om te doen. Hij was geamuseerd door haar verveelde blik. Simpele dingen konden bij Marc een glimlach rond zijn lippen laten verschijnen. Dingen waarvan mensen veelal niet begrepen wat er leuk aan was. De manier hoe mensen hun gezicht gebruikte om ofwel pure emotie of wel gefakede emoties mee lieten zien of wel probeerden te laten zien was iets wat hem interesseerde maar ook amuseerde. Iets wat zich door de jaren heen ontwikkeld had en tot nu toe slechts door enkelen was begrepen.

-Hoe maak je een bericht vol met off-topic tekst... Haha oeps.-

Nieuw

Eli stond ongeduldig in het midden van de open plek en wachtte totdat Ariel op zou duiken. Hij had iets gehoord in haar stem toen ze gebeld had en Eli vreesde voor wat die toon zou betekenen. Ondanks het gesprek met Joe was hij nog niet helemaal bijgedraaid, maar hij dacht dat het wel zou komen. Hij wilde haar ook vertellen dat hij een tijdje weg zou gaan met Meg voor zaken. Bovendien moest hij haar vragen wat zij vond van zijn stand van zaken. Ze had zijn hele carrière meegemaakt, dus ze wist dondersgoed wat hij wel en niet moest doen, misschien zelfs beter.