De Open Plek

Met onzekere en kleine stapjes kwam Ariël de open plek op lopen en zag Eli al staan. Ze haalde diep adem en probeerde zo dat kleine beetje moed omhoog te halen. 'Eli-' stamelde ze en ging voor hem stil staan. Ze besloot het kort te houden en kwam meteen tot haar punt. 'Ik heb je hier gevraagd om te komen om... afscheid te nemen. Ik ga weg.' Een grote opluchting verspreidde door haar lichaam, omdat ze het had gezegd. Afwachtend keek ze hem aan.

Eli glimlachte toen hij Ariel zag. Hij hield zijn armen al voor haar open, maar zijn gezicht viel toen hij hoorde wat ze te zeggen had. Verward wreef hij over zijn voorhoofd en keek haar vragend aan. 'Sorry, wat?' Hij had haar vast verkeerd begrepen, ze had vast iets te regelen ergens in het land. Dan stond ze over een week wel weer bij hem op de stoep. Of anders zou ze wel bellen.

'Ik ga weg uit Mystic Falls,' herhaalde ze nu harder en ontweek zijn blik. 'En daarom wil ik afscheid van je nemen.' Ze sloeg haar armen om haarzelf heen om ervoor te zorgen dat ze niet in zijn armen zou rennen. 'Het spijt me, Eli, dat ik je alleen laat. Maar ik trek het niet. Ik ben niet je familie, niet de persoon die je nu nodig hebt.' Met haar nagels drukte ze hard in haar huid om te behoeden dat ze hem niet zou aankijken.

Eli keek naar Ariel en zweeg. Langzaam drong de waarheid tot hem door. Het was of Ariel of zijn familie. Er was geen tussenweg en Eli wist welk pad hij zou kiezen. Het was vervelend dit te erkennen, juist omdat hij niet wist wat Ariel zou doen. Maar dat maakte hem alleen maar egocentrisch. Zo leek het net of hij dacht dat Ariel niet zonder hém kon leven terwijl het waarschijnlijk juist andersom was. Het was een vreemd idee om niet constant Ariel binnen handbereik te hebben alsof ze een gebruiksvoorwerp was. Maar het was Ariel en was een individu en onafhankelijk van Eli.

Ze durfde hem eindelijk aan te kijken en beet hard op mijn lip. Zijn gezwijg en nonchalance maakte haar boos. 'Ga je enkel zwijgen? Niet smeken of ik blijf? Wauw, dit gaat zoveel makkelijker dan ik dacht.' Ondanks de harde woorden, ging ze kapot van binnenin. Ze had nog die hoop gehad dat hij haar zou overhalen te blijven. Maar misschien had ze steeds gelijk gehad en was hij enkel blij dat hij haar niet zelf had hoeven weg sturen.

Eli knipperde snel met zijn ogen en kwam uit zijn verstarde houding. 'Sorry, ik-' De woorden hakten diep op Eli in. 'Ik kan je niet hier houden, Ariel.' zei hij op fluistertoon en zette een stap naar haar toe. 'Hoe graag ik het ook wil: het zou alleen maar egoïstisch zijn.' Hij keek haar met een angstige blik aan. Het was vreemd om toe te geven dat hij bang was zijn leven te gaan leiden zónder een 19-jarig meisje. Nou was het wel een heel speciaal geval. Ariel had hem uit zijn diepste dalen gehaald, maar wat had hij voor haar gedaan? 'Het spijt me zo, Ariel.'

Hij had haar net zo goed een klap in haar gezicht kunnen geven. Verbijsterd zette ze een stap naar achter en ongelovige tranen sprongen in haar ogen. 'De keuze was makkelijk he, dat was ie altijd al geweest. Waarom heb je me in godsnaam al die jaren aan het lijntje gespannen en me nooit een eerlijk leven laten leiden, waarbij iemand wel voor me vocht?' Boos gaf ze hem een duw en duwde haar handen in haar haren. 'Waarom heb ik in godsnaam afscheid van je genomen, om alleen maar gepijnigd te worden?' fluisterde ze, voor een groot deel tegen haarzelf.

Eli strompelde naar achteren nadat ze hem geduwd had, maar al gauw had hij zijn evenwicht weer en liep naar Ariel toe. 'Nee, nee, Ariel, je begrijpt me verkeerd. Ik wil voor je vechten, dat zal ik mijn hele leven doen, maar als ik je hier houd kan ik je nooit geven wat je écht wilt. Jij hebt mij alles gegeven wat ik maar van je kon wensen: inspiratie, iemand om tegen te praten, een schouder om op uit te halen, een helpende hand. Ariel je betekent de wereld voor me! Maar wat kan ik nou voor je terug doen? Ik ben een oude, grijze, getrouwde man. Het liefste wat ik wil is dat je jouw geluk vindt en ik realiseer me met pijn in mijn hart dat dat niet hier is. En dat jaagt mij angst aan. Wat moet ik nou zonder mijn bosnimf? Ik mag dan wel de reus zijn, maar jij bent altijd zoveel sterker geweest dan ik ooit zou kunnen zijn.'

Tranen van wanhoop stroomden over haar wangen tijdens zijn woorden en ze sprong naar voren, om haar armen om hem heen te slaan. 'Dat is het hele probleem, Eli,' snikte ze, 'jij bent mijn geluk, maar je bent nou eenmaal niet van mij. Je hebt een vrouw en zoon en ik ben maar een vriendin die aan de andere kant van het dorp woont. Als ik bij jou ben, dan... Dan ben ik zó gelukkig. Maar al die tijd dat je er niet bent... Dan ben ik alleen en eenzaam en ongelukkig. Ik wil je niet kwijt, maar doordat ik er ben, sta ik ook jouw geluk in de weg.'

'Jij zou nooit mijn geluk in de weg kunnen staan, Ariel. Heb je dan niet door wat je wel niet hebt moeten doen om me juist naar dat geluk toe te helpen? Je hebt nooit profijt van me genomen als ik weer eens in een labiele toestand was, je hebt me steeds weer overeind geholpen ook al wist je dat je me dan verder van je afduwde en recht in de armen van Meg. Ariel ik heb mijn léven aan jou te danken! Juist daarom wil ik dat je je geluk vind. Ik ben er niet altijd en-' Eli streek over haar tengere lichaam en drukte haar tegen zich aan.

Ze zuchtte en verstopte haar gezicht in zijn shirt. Het rook naar hem. 'We weten beiden dat als ik van je wegga, het niet goed zal lopen,'fluisterde ze. Ze was ooit een tijd alleen geweest zonder Eli en net zoals hij als hij alleen was, raakte zij ook verslaafd. Enkel dan niet aan drugs of alcohol, maar aan puur bloed. 'Ik wil zo graag bij je blijven, maar.. Het kan niet. Het is zo moeilijk. Ik mis je nu al.'

'Ariel, kun je me beloven dat je het probeert? Ik zeg niet dat je hier weg moet blijven, maar ik denk dat het goed voor je is om weer eens je eigen leven op te pakken.' Eli legde zijn beide handen op haar wangen en keek zo in haar jeugdige gezichtje. 'Ik ga jou ook vreselijk missen.' Wellicht zou hij instorten. Vooral de volle maan zou niet meer gaan zoals hij het eindelijk gewend was. Het zou weer net zo verwarrend en vreselijk zijn als die keren van voor hij Ariel had ontmoet. Hij wist niet of hij het nu nog samen met Joe kon doen. Eli zou zich kapot schamen dat hij de transformatie niet kon doorstaan zonder Ariel.

Ze legde ook haar handen op zijn wangen en keek hem zo aan. Even kon ze enkel in zijn doordringende ogen kijken en knikte toen langzaam. 'Ik zal het proberen,' fluisterde ze en drukte haar voorhoofd tegen de zijne. 'Wil je wel contact met mij houden? Je.. Je wil dat toch wel, he? Ondanks wat iedereen zegt en wat er gebeurt.' Nog steeds vond ze het geen goed plan, en de noodzaak was haar nog steeds niet duidelijk, maar haar gevoel zei dat het zo beter was.

Eli keek haar terug aan en glimlachte bij haar vraag. 'Natuurlijk wil ik dat. Desnoods bel je me iedere dag, dat zou ik alleen maar fijn vinden. En dan vertel je waar je bent en wie je allemaal ontmoet, dan verlies ik je toch niet helemaal.' Hij drukte haar tegen zich aan en wiegde haar heen en weer terwijl hij zijn kaken op ekaar klemde. Hij had helemaal niet verwacht dat dit zou gebeuren. Dat ze geen goed nieuws kwam brengen had Eli wel door gehad, maar dit was zo overweldigend.

Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en wenste dat ze zo voor altijd hadden kunnen blijven staan. 'Ik weet niet waar ik naartoe moet,' fluisterde ze, 'of wat ik moet gaan doen zonder jou. Het klinkt stom, maar alles wat ik zonder je doe voelt zo... betekenisloos.' Ze keek naar hem op en glimlachte toen geruststellend. 'Ik hoef nog niet meteen weg. Je had nog over de telefoon gezegd dat je me iets moest vertellen. Brand los!'

'Je kunt alles doen wat je wilt Ariel. Ga lekker reizen. Zoek een plaats op waar je je thuis kan voelen. En misschien, misschien kom je wel iemand zoals jou tegen.' Eli glimlachte en keek haar toen met een grijns aan. 'Meg gaat mee naar LA.' Hij wist niet of het wel het geschikte moment was om dit haar op deze manier te vertellen, maar Eli kon zijn enthousiasme niet onderdrukken.

Ze dacht even na en knikte toen. 'Reizen lijkt me heel erg leuk. Toen we in Azië waren met touren vond ik het zó leuk! Europa trouwens ook. Maar ik wil ook dichtbij jou blijven.' Vermoeid leunde ze weer tegen hem aan en bekeek hem toen bedenkelijk. 'Is dat wel een goed idee, Eli? Ze is nog nooit met je mee geweest en weet niet hoe dat wereldje in elkaar zit. Waarom wil je dat ze nu opeens wel meegaat?'

'Ariel, ga de wereld zien en geniet daar maar lekker van.' Eli zei het met een zucht, maar glimlachte daarna. 'Er zijn en hoop plekken waar we nog niet zijn geweest.' Bij haar bezorgdheid haalde hij zijn schouders achteloos op. 'Ik denk dat ze het wel begrijpt en bovendien ben ik van plan om juist uit dat wereldje te stappen. Mijn carrière is naar de maan, ik ben te oud en ik wil veel liever thuis zijn. Ik ben er klaar mee, Ariel.' Dit was het tweede dat hij haar had willen zeggen. Het was nogal een grote beslissing, vond hij zelf, maar eigenlijk was het zo simpel.

Geschrokken keek ze hem aan na zijn woorden. Ze had helemaal niet beseft dat hij er klaar mee was. 'Eli-' stamelde ze nog steeds geschrokken. 'Is dat wel een goed idee? Je hebt hartstikke trouwe fans en is het niet een beetje teveel om én je carrière op te geven én dat ik wegga?' Hij hield van zijn muziek en Ariël was altijd bij hem. Om die twee dingen in een klap te verliezen... Kon hij daar wel mee omgaan?

Eli hief zijn hoofd op en slikte. Ze had gelijk dat het nogal wat was om alles in één keer te verliezen. Maar hij Meg en Joe nog en dat wilde hij het allerliefste. 'Nou, ja, ik ga mijn grootste inspiratie verliezen, dus ik denk toch niet dat er nog veel muziek uit me zal komen. En het is niet zo dat ik nooit meer muziek zal maken. Ik wil gewoon niet nog tientallen keren maandenlang moeten touren. Ik wil hier zijn.' Hij glimlachte triest. 'Misschien ga ik wel schrijven voor andere artiesten, maar ik hoef zelf al die roem niet en vooral ook niet al dat gezeik.'

'Je hebt Joe en Meg nog als inspiratie! Eli, ik zou het zo zonde vinden als je stopt, je bent zo onwijs goed!' Ze pakte zijn handen vast en kneep er zachtjes in. 'Wat vinden Meg en Joe er trouwens van dat je opeens weer bij ze blijft? Voor hun is het ook een ingrijpende wending.' Sceptisch bekeek ze hem en peilde hem op overmoed. Carrière stoppen, huisje, boompje; beestje plotseling stichten. Dat was niet niets.

'Ariel, ik ben oud en versleten, ik kan het gewoon niet meer hebben. Niemand wil meer naar zo'n oude man luisteren. En ik speelde toch al geen grote en volle zalen meer. Ik kan beter nu stoppen. En dan kan ik hier muziek maken: in Mystic Falls. Misschien dat ik voor mij trouwste fans iets met social media kan regelen. Ik weet het niet, maar ik weet wel zeker dat ik thuis wil zijn, Ariel.' Zijn ogen straalden terwijl hij nadacht over de mogelijkheden als hij zijn contract zou kunnen stoppen.

Ze verbaasde zich erover dat ze zo'n moeite ermee had dat Eli met zijn carrière zou stoppen. Hij was een geboren muzikant en hij was zó goed, de hele wereld hoorde hem te beluisteren! 'Ik zou wel naar je concerten gaan!' zei ze enthousiast en nestelde haar hoofd weer tegen zijn borst aan. 'Ik denk dat jij, Meg en Joe een hele mooie tijd tegemoet gaan, denk je ook niet, Eli?'

'Nog steeds? Maar je hebt álles van me al gehoord. Is dat niet ontzettend saai? Ik heb namelijk het idee dat ik mezelf zo vaak herhaal!' Hij lachte naar Ariel. Er resteerde slechts een glimlach bij haar woorden. 'Ik hoop het, ik hoop het zo erg, Ariel.' Hij pakte haar handen vast en keek haar doordringend aan. 'En jij gaat ook een mooie tijd tegemoet, Ariel.'

'Oh, Eli, je weet toch dat ik nooit uitgekeken zal zijn op je stem. Echt nooit.' Ze glimlachte naar hem, maar trok daarna treurig haar mondhoeken weer omlaag. 'Ik hoop het ook, Eli,' zei ze zacht, 'maar de toekomst beangstigt me, omdat deze zo onzeker is. Maar wat ik wel geloof, is dat het allemaal goed gaat komen met je gezinnetje. Ik geloof er nog steeds in dat Joe in je voetsporen als rockster zal lopen.'