De Open Plek

Boos en geraakt keek ze hem aan en schudde haar hoofd. 'Daar zouden we het niet over hebben,' zei ze fel en sprong uit de boom, om voor hem neer te komen. Met tranen in haar ogen keek ze naar hem op. 'Denk je ook maar dat ik een dag langer ga leven als jij er niet meer bent? Ik ga echt niet verder met mijn leven hoor, als jij bent overleden.' De gedachte maakte haar bang en verdrietig, dus sloeg ze haar armen om zichzelf heen en keek naar zijn borstkas.

Verbouwereerd staarde Eli naar Ariël. Wat moest hij daar in godsnaam op zeggen? Dat ze nog een heel prachtig leven voor zich had, dat ze nog zo jong was? Eli wist ook wel dat, dat onzin was. Ariël zat al jaren vast in het stadium van onzekere tiener. Eli kon het zich niet eens voorstellen hoe vreselijk dat wel niet moest zijn. Iedereen om je heen die maar door ging en uiteindelijk dood ging. 'Ariël, is er niet meer voor je in jouw leven dan een oude, verpeste artiest?'

Als het niet Eli was geweest, had ze die persoon een klap gegeven omdat hij of zij zoiets durfde te zeggen. Ze lachte schamper door haar tranen heen en liep paar stappen van hem vandaan. 'Misschien wel, zeker wel, en misschien had ik dat ooit wel ingezien als die persoon...' Ze bleef stil en keek hem over haar schouder aan. 'Als jij dat niet was geweest. Eli.' Ze voelde zich opeens zo kwetsbaar en klein en zakte dus door haar knieën en begon een nieuwe krans te maken, omdat de andere kapot was gegaan.

Eli voelde zich vreselijk. Hij was de aanstichter van het vuur én degene die het kon blussen, maar hij kon niet bevatten dat zij zoveel van hem kon houden. Als hij niet eens van zichzelf kon houden, hoe konden anderen dat dan wel doen? Stil keek Eli naar haar en nam plaats naast haar. 'Ariël, ik wil echt niet dat je dat doet. Opgeven, als ik er niet meer ben. Maar ik kan het je ook niet onthouden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe je, je moet voelen.'

'Ik kan niet opgeven als ik toch niets meer heb om voor te vechten,' zei ze zachtjes en er verscheen een minimaal glimlachje op haar gezicht. 'Mooie titel voor een nieuw liedje.' Ze zette de inmiddels afgemaakte krans op haar hoofd en keek Eli aan. 'Als ik een mens was geweest, en geen hybrid, was het dan anders tussen ons geweest denk je?'

Eli voelde zijn handen trillen en kneep ze samen om het te laten stoppen. Dit soort gesprekken maakten hem keer op keer helemaal gek. Het was lang geleden dat hij met zulke sterke gevoelens om kon gaan. Zwakjes glimlachte hij naar haar. Ze moest eens weten hoeveel nummers hij had geschreven over haar, die hij had nooit uit had durven brengen, omdat ze zo somber van toon waren. Bij haar vraag keek Eli naar zijn handen. 'Die vraag is neit relevant, Ariel. Ik houd van wie je bent en daar is dit alles een deel van.'

Ze knikte begripvol, veegde nog wat tranen weg en glimlachte toen alsof er niets gebeurd was. 'Laten we het maar over wat vrolijkere dingen hebben, nietwaar?' vroeg ze zachtjes en hield even haar handen op de zijne, om ze stevig te voelen trillen. 'Het spijt me echt dat ik alles zo moeilijk maak,' zei ze bijna onverstaanbaar en glimlachte toen weer droevig.

'Het is niet erg. Dat hoort nou eenmaal bij het leven.' Eli kneep kort zijn ogen samen om de tranen terug te dringen en keek haar toen met een lach aan. 'We blijven volhouden, oke? Ook al gaat het fout, het lukt samen wel, toch?' Kort keek hij haar nog aan, maar liet toen haar blik los en drukte een kus op haar voorhoofd. Wat moesten mensen wel niet denken: een veertiger met een zo een jong meisje.

'Zo is het leven,' stemde ze zachtjes in en opende zijn hand. Haar eigen handen legde ze erin en zo hield ze hem vast. Haar blik bleef op de verstrengelde vingers gericht, maar langzaamaan keek ze weer naar hem op en glimlachte nu overtuigd. 'Het gaat allemaal goedkomen. En ook met jou en Joe en Meg.' Ze streek met haar duim over zijn handpalm en beet zachtjes op haar lip. 'Denk je ooit aan Meg te vertellen over mij?'

Eli's handen stopten pas met trillen, toen Ariël ze vast pakte en glimlachend keek hij haar aan. Als er iemand was die met een onstabiele, emotionele, doorgedraaide Eli om kon gaan, dan was het Ariël wel. Meg had nog niet het ergste gezien van tot wat hij in staat was. 'Als Joe doorzet en het Meg vertelt, over het weerwolven gebeuren. Dan vertel ik haar ook over jou. Want ik wil niets liever dan dat je in ons leven blijft, Ariël.'

Ze kromp in elkaar bij de gedachte hoe Meg zou gaan reageren en wat Joe zou zeggen. Voor eens in haar leven schaamde ze er eigenlijk voor dat ze een hybrid was. 'Misschien eist ze wel dat jij en Joe mij nooit meer mogen zien,' opperde ze zachtjes en voorzichtig. 'Of is Joe diegene die er tegen is. Wat dan?' Ze bracht zijn handen naar haar lippen en drukte er een kus op.

'Dat zal niet gebeuren. Ik leg het ze uit en dan begrijpen ze het vast. Dan snappen ze hoe moeilijk eht ook voor jou is en dat je er niets aan kunt doen.' Hij glimlachte geruststellend naar haar en omhelsde haar. 'En Joe gaat je geweldig vinden, hij heeft altijd al familie willen hebben en dat ben je.' Eli legde zijn hoofd op het hare en wiegde haar zo rustig heen en weer.

Ze sloeg ook haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn nek. Eveneens als dat Ariël was hoe ze met Eli moest omgaan, wist Eli ook wat hij met Ariël moest doen in zulke situaties. 'Eli... Ze gaan het niet zo snel goedkeuren. Joe misschien wel, omdat hij zelf weerwolf is, net zoals jij het makkelijk kon accepteren, maar Meg?'

'Ik overtuig haar wel, Ariël. Dat is me toen ook gelukt en dat gaat me nu weer lukken.' Hiermee doelde Eli op de ruzie die ze zoveel jaren geleden hadden gehad. Ariël die hem de liefde had verklaard en Meg die daar woest om was geworden, maar dat had Eli ook uit haar hoofd kunnen praten. Dit moest dus ook wel lukken, hoopte Eli met heel zijn hart, want hij kon niet vaak genoeg benadrukken dat hij absoluut niet zonder haar kon.

'We zullen het zien,' zei ze zachtjes en niet heel erg zeker. Meg kon haar bloed wel drinken op dat moment en misschien nu nog wel erger, als ze erachter kwam dat haar man al die jaren in plaats bij haar en Joe bij Ariël was. Ze keek hem lang aan en bestudeerde al zijn trekken. Ondanks dat hij ouder werd, bleef hij de typische Eli trekjes houden. Ariël kon zich niet meer inhouden en drukte een zacht kusje op zijn lippen.

Eli draaide zijn hoofd van Ariël weg met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Het was al vaker voorgekomen dat Ariël zoiets geprobeerd had, maar Eli was er nooit op in gegaan. En dat was hij ook niet van plan ooit te doen. 'Ariël, ik moet terug, ik heb gezegd dat ik alleen mijn spullen moest latenn brengen. Ik ben al veel te lang weg.' Hij kwam overeind en trok haar mee omhoog.

Bestuderend keek ze hem aan en peilde zijn reactie. Eli had half niet door wat deze reactie betekende en dat hij nooit op haar avances in ging; hij hield dus toch nog steeds van Meg, ondanks dat hij dat nooit met zoveel woorden toe gaf. Ze liet zich omhoog trekken en bleef toen staan. 'Weet je, Eli, misschien heb je toch gelijk. Misschien moet ik ook eens geluk ergens anders zoeken, want ik word er gek van om steeds achter je kont aan te hobbelen. En elke keer lijkt het weer alsof je me leuker vindt dan gewoon vrienden, om me dan weer keihard af te wijzen. Wat is het toch waardoor je me zo nodig hebt altijd?' riep ze fel.

Eli wreef over zijn voorhoofd en probeerde met alle macht een juist antwoord te vinden op haar uitval, maar eerlijk gezegd had Eli het niet meer in zich om de gevoelige man te zijn. 'Ariël, ik houd van je. Ontzettend veel, zoveel dat ik echt niet zonder je kan. Maar niet op de manier dat jij wil. Je bent een vriendin van me, als een zusje, als een dochter. En ik wil je zo graag beschermen en helpen, maar dat kan ik niet omdat ik niet van je houd in die zin. En hoe vaak ik het je ook zeg, het dringt niet tot je door. Ik kan je niet meer geven dan dit, Ariël. Het is dit of niets.'

'Lekker eerlijk om me altijd bij je te willen hebben, en dan te zeggen dat ik er maar voor moet zorgen dat ik niet verliefd op je ben, omdat jij dat niet bent,' fluisterde ze zachtjes en pakte haar spullen bij elkaar. Ze liep naar hem toe en zweeg voor een moment. 'Wil je me alsjeblieft naar huis brengen met je auto?' Nou ja huis, het was een hotel net buiten het dorp waar ze een tijdje sliep, nu hij hier bleef. Weer iets waar zij zich maar voor moest aanpassen.

Eli sloot zijn ogen bij haar opmerking. Teneergeslagen stopte hij zijn handen in zijn zakken en knikte bij haar vraag. 'Natuurlijk.' Hij keek haar kort aan en nam toen de spullen van Ariël van haar over. Hij liep haar voor richting zijn auto. Ze had gelijk; het was vreselijk hypocriet van Eli om Ariël zo aan het lijntje te houden, maar hij kon haar niet wegsturen. Dat was waarschijnlijk het probleem, dat ze allebei niet elkaar konden verlaten, omdat ze teveel om elkaar gaven. Tenminste, zo zag Eli het graag.

Ze keek zuchtend naar Eli's gezicht en liep toen achter hem aan naar de auto. Toen haar spullen erin lagen, liep ze naar hem toe en knuffelde hem. 'Het spijt me zo dat ik zo vervelend doe,' fluisterde ze en nestelde haar gezicht voor een moment tegen zijn borst. 'Ik hou ook van jou, Eli, en ik beloof je dat ik nooit meer iets doe dat je niet wilt.' Ze keek naar hem op en glimlachte.

'Ah, Ariel. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben gewoon hypocriet en ik moet je ook niet hier houden. Zeker niet nu ik terug bij Meg en Joe ga wonen. Voel je alsjeblieft niet verplicht te zijn waar ik ben, oke?' Hij sloeg zijn armen kort om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Nadat Eli haar had los gelaten, opende hij de deur aan de bijrijders kant en hield die voor haar open.

'Bedankt,' glimlachte ze toen hij de deur voor haar openhield en ging in de auto zitten. Toen hij ook zat, keek ze zijn kant op en twijfelde even. 'Ja, ik kijk wel wat ik doe,' zei ze zachtjes, al wisten ze beiden dat Ariël nergens heen ging zonder Eli. Ze trok haar benen in en legde haar hoofd erop.

'Oke.' Eli keek kort naar Ariel voor hij de auto starte en wegreed. In stilte reed hij richting het hotel waar Ariël verbleef en Eli zijn spullen had staan. Niet dat hij veel meenam. Het beperkte zich tot 3 gitaren en een weekendtas met kleding. Zijn ware kostbaarheden had hij thuis of in de studio staan. Die durfde hij zelf niet mee op reis te nemen. Eli was zo in gedachten, dat hij bijna het hotel voorbij reed.

Ze keek naar buiten en zag het hotel steeds dichterbij komen. 'Hier is het!' zei ze snel, voordat hij er nog langs zou rijden en keerde zich naar hem toe toen ze waren gestopt. 'Bedankt voor het brengen, Eli, en ik... Ik zie je denk ik nog wel. Veel plezier met Meg en Joe.' Ze gaf hem nog een vluchtige knuffel en pakte haar spullen bij elkaar, om zo de auto uit te stappen.