De gymzaal

Verstoord keek hij achterom bij een stem en hield zijn hoofd verward schuin. Wie was dat meisje? Met zijn basketbal liep hij benieuwd naar haar toe. 'Ben je hier nieuw?' vroeg hij en bekeek haar eens goed. Ze was echt een heel erg knap meisje. Iemand die hij zeker beter wou leren kennen. Met zijn ''patser''glimlach [HAHAHA] keek hij haar aan en trok afwachtend een wenkbrauw op.

ZONGEBRUINDE PATSER, WHOOP WHOOP.

-

Sophie had haar vest in haar handen en knikte. 'Nou ja, ik woon er al drie weken, maar je zou kunnen zeggen dat ik nieuw ben.' Ze bekeek ze jongen een goed en glimlachte naar hem. 'Speel je veel basketbal?' vroeg ze nieuwsgierig en wees naar de bal die hij in zijn handen had. Ze had de jongen nog niet eerder gezien, maar dat gold voor veel mensen in het dorp.

Hij knikte en glimlachte trots. 'Je zult vast wel van mij gehoord hebben. Robbie Bohen? Ik speel in het schoolteam, en in het selectieteam van onze staat. Vandaar dat ik een ander rooster op school draai en je daarom waarschijnlijk nog niet heb gezien.' Hij liet de basketbal op zijn vinger draaien. 'Heet je toevallig Sophie? Want daar praten mijn team leden al weken over. Het leidt ze nogal af van het trainen.' Hij zuchtte vermoeid en keek haar weer aan.

'In het selectieteam van de staat? Indrukwekkend.' Sophie keek hem aan en fronste haar wenkbrauwen. 'Maar nee, sorry. Je naam heb ik nog niet eerder horen vallen.' zei ze twijfelend en knikte. 'Ik ben inderdaad Sophie,' Er ontstond een grijns op haar gezicht. Het hele team had het over haar, juist ja, daar geloofde ze niets van.

'Ik weet het,' glimlachte hij en legde de basketbal op de grond, om zelf op de tribune te gaan zitten. Dat ze zijn naam niet kende, negeerde hij maar gewoon. Een goed antwoord had hij daar toch niet op terug. 'Tja, basketbal is ook niet echt ''de'' sport op deze school,' verzuchtte hij, 'integenstelling tot football.' Nogmaals bekeek hij haar en grijnsde ook. 'Doe je ook aan een sport, hier op school of in je vrije tijd?'

Daar had hij gelijk in. Football kreeg veel meer aandacht dan basketbal. 'Nee, ik ben niet echt een sportster. Ik vind het leuk om naar te kijken, maar daar houdt het ook op. Daarbij heb ik twee linker handen als het aankomt op sport. Ik schop of gooi de bal altijd naast het goal, of de verkeerde kant op.' zei ze lachend.

Hij moest ook om haar woorden lachen - uitlachen of toelachen, hij wist het niet - en trok een wenkbrauw op. 'Dus, ik ga jou de komende wedstrijden in het publiek zien zitten?' glimlachte hij vragend en klopte op de plaats naast hem op de bank. 'Maar, Sophie, je bent dus nieuw, he? Hoe bevalt het je hier nu?' Opeens bedacht hij zich iets. 'Vorig weekend he, dat feest... Was dat niet in jouw achtertuin?'

'Wie weet, misschien wel.' zei ze met een grijns en ging naast hem op de bank zitten. 'Dat feest was inderdaad in mijn achtertuin. Heb je je een beetje vermaakt?' vroeg ze zich nieuwsgierig af. 'Verhuizen vanuit een grote stad naar een dorp is wennen, maar ik kom er vanzelf wel.' Ze miste het dat alles zo dichtbij was. De kledingwinkels, bars, clubs. Alles was in LA bereikbaar en hier moest je naar een paar dorpen verderop mocht je naar een discotheek willen.

'Ja, maar heel veel weet ik er niet meer van. Ik was nogal dronken,' zei hij met een halve glimlach en legde toen geruststellend zijn hand op haar knie. 'Het is even wennen, maar Mystic Falls is gelukkig niet de ergste plaats om te belanden. Het zal er nooit spectaculair leuk worden, maar het is prima te vertoeven.' Hij klopte nog even op haar knie en lachte toen weer. 'Trouwens, wel heel erg bedankt voor het feest. Het was awesome.'

'Ah, je was niet de enige.' lachte ze. Zelf had ze ook iets te diep in het glaasje gekeken, maar ze had zichzelf vergeven: die avond mocht het. 'Ja, dat hebben inderdaad wel meer mensen gezegd, maar LA is toch net iets spectaculairder.' lachte Sophie en glimlachte. 'Graag gedaan, ik vond het ook erg geslaagd. Je kan alvast uitkijken naar de volgende.' Ze zouden vast en zeker nog zo'n feest geven.

'Nee, dat merkte ik de volgende dag. Jezus, het was alsof het halve dorp een kater had,' lachte hij. Hij was nog met enkele meiden geweest, maar wie het waren, was hij totaal vergeten. 'Ik zal er zeker naar uitkijken,' glimlachte hij en knipoogde toen, 'al zal hij nooit mijn feest overtreffen.' Voor de standaarden van Mystic Falls had hij echt een heel erg gaaf feest gegeven - het was bij het meer en ook iedereen was dronken geweest.

Sophie trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Dus jij denkt dat je een beter feest kan geven dan mij? Weet je wel wie je voor je hebt?' vroeg ze lachend. 'Hoe zou een jongen uit Mystic Falls, een meisje uit downtown Los Angeles nou verslaan met iets als een feest?' vroeg ze spottend. Nee, Mystic Falls had nog nooit feesten gehad op Los Angeles niveau.

Hij moest lachen en pakte zijn basketbal op. Lang stil zitten kon hij niet. 'Daar heb je dan wel een punt. Maar, je hebt pas echt een feest als er iemand gewond raakt,' mompelde hij met een serieuze frons. 'Je wil niet weten hoeveel mensen er gewond zijn geraakt tijdens feest in de loop der jaren. Je zou er bijna bang van worden... Maar ik niet hoor!' Hij zette trots zijn handen in zijn zij en wees toen naar de basketbal. 'Wil je ook een keer gooien?'

Sophie keek hem aan. 'Nou, gelukkig hoeft er niemand te sterven voor het beste feest ooit.' merkte ze ietwat sarcastisch op en stond net als hem op. Ze had inmiddels wel door wat voor een type hij was. Zo'n gozer met een veel te grote ego door de sport. In LA had je genoeg van die types, haar ex was precies hetzelfde geweest. 'Weet je zeker dat je mij wilt laten gooien? Geloof me, je gaat me echt uitlachen, ik gooi geheid mis.'

'Ik denk dat je jezelf niet zo moet onderschatten, Sophie. Kom, ik help je anders wel.' Hij pakte de bal op, gooide hem zelf eerst een keer in de basket en wachtte toen op Sophie. Toen ze voor de basket ging staan, ging hij achter haar staan en legde zijn handen op de hare, waar dan weer de bal in lag. 'Gewoon richting de basket gooien en dan net iets hoger, zodat je de rand niet raakt. Dat kan je wel,' zei hij bij haar oor en glimlachte.

Sophie keek naar de bal en vervolgens naar de basket. 'Met jou woorden klinkt het net zo makkelijk als lopen.' grijnsde ze, maar had nog steeds niet erg veel hoop. Toch deed ze wat hij tegen haar had gezegd. Gewoon op de basket richten en dan net iets hoger. Met een boogje vloog de bal richting de ring, stuitte er een keer op en rolde vervolgens op de grond. 'Zie je wel dat ik het niet kan.' lachte ze. 'Ik ben gewoon een hopeloos geval.'

Robbie keek ingespannen of ze hem zou raken, maar moest lachen toen het niet lukte. Hij rende naar de bal, pakte hem op en liep weer terug naar haar toe. Nu legde hij weer zijn handen op de hare, maar liet haar deze keer niet los. Zo gooiden ze samen en vloog de bal in de basket. 'Zie je wel dat je het kan?' grinnikte Robbie en keek Sophie recht aan. Misschien maakte hij wel gebruik van zijn weerwolf krachten, maar wat maakte hem dat nou uit? Niemand zou het toch merken.

'Zie je wel dat ik het kan?' herhaalde ze verbaast. 'Zie je wel dat ik het kan als jij voor mij gooit zul je bedoelen.' Ze had bij de laatste worp helemaal niets gedaan, hij had al het werk verzorgd en zij had enkel de bal vast gehouden. Ze glimlachte naar hem toen hij haar aankeek, maar al snel scheurde ze haar blik los van hem.

Hij haalde zijn schouders op en glimlachte verontschuldigend. 'Maar je voelde je goed toen hij ook raak was, niet waar?' zei hij bemoedigend en pakte van de tribune zijn handdoek af, om zijn voorhoofd droog te maken. Niet enkel maakte de inspanning hem nu warm, maar ook haar nabijheid. 'Ik snap echt niet dat ik je niet eerder heb gezien, Sophie. Je bent zo... sprankelend,' vleide hij met zijn typische glimlach.

'Een beetje,' gaf ze toe en begon te lachen. 'maar nog steeds is sport niets voor mij. Echt niet.' Het voelde goed om de ring te raken, maar ze kon niet zeggen dat ze er een kick van kreeg, zoals de meeste sporters. Ze pakte haar vest weer op en liep naar hem toe. 'Spijtig, dat krijg je ervan als al je aandacht uitgaat naar basketbal.' zei ze schouderophalend en begon hoofdschuddend te lachen.

'Maar waar ligt dan wel je ambitie? Misschien zingen? Of acteren?' Hij was benieuwd geworden naar dit meisje en niet zo'n klein beetje ook. Bij haar lach moest hij ook lachen en krabte schuldig over zijn kaak. 'Daar heb je gelijk in. Misschien dat ik de komende tijd wel beter zal op letten,' glimlachte hij en wierp daarbij een veel betekende blik naar Sophie. Ze was echt enorm knap en ook nog eens humoristisch. En ze had pit, iets dat maar weinig meiden in dit dorp hadden.

'Ik ben niet zo ambitieus... Ik vind het wel leuk om te tekenen, maar dat is nou ook niet iets waar ik spetterend in ben. Om eerlijk te zijn, zie ik wel waar ik eindig. Ik heb nog genoeg tijd om erover te beslissen.' Ze zou sowieso teruggaan naar LA, dat was één ding dat zeker was. 'Ga dat maar eens doen, wie weet wat je allemaal van me te weten komt.'

Hij haalde zijn schouders op: hij vond het dom om geen ambities te hebben. Het ging dan enkel nog om geluk en hij hield er niet van om daar afhankelijk van te zijn. 'Wie weet, inderdaad,' grinnikte hij en keek toen naar de klok. De volgende lessen zouden bijna beginnen. Grinnikend pakte hij zijn basketbal weer op en liep dribbelend door de gymzaal heen. 'Moet je niet naar je les toe, mevrouw ik-zie-wel-waar-ik-eindig?'

Sophie pakte haar vest op en schudde haar hoofd. 'Nee, meneertje ik-denk-dat-ik-een-basketbalgod-ben.' grapte ze. 'En jij dan?' Ze liep achter hem aan richting de kant van de gymzaal waar de kleedkamers aan grensde. Ze stopte het vest in haar tas en keek hem nog even aan. 'Nou, als je me toch zo goed in de gaten gaat houden, wie weet ontdek je dan wel een verborgen talent van me, waar ik zelf nog niets vanaf weet.' grapte ze.

Hij gebaarde naar de kleedkamers. 'Ik ga eerst douchen en dan zal ik mij rustig naar het lokaal begeven,' glimlachte hij en pakte zijn handdoek weer op, om deze om zijn nek te leggen. Haar opmerking maakte hem aan het lachen. 'Ja, wie weet,' grinnikte hij en stond toen voor haar stil. Zijn ogen zochten nog even de hare en toen dat lukte, glimlachte hij. Daarna liep hij de kleedkamer in en maakte zich klaar om te douchen.