De gymzaal

Kate schudde haar hoofd van niet. Hoewel er het afgelopen jaar een aantal nieuwe mensen in het dorp waren komen wonen, kwam het niet vaak voor. Toen ze door had dat hij geen aanstalte maakte om weg te gaan, besloot ze nog maar even te blijven. In haar gymklas had ze niet bepaald vrienden gemaakt en ze had die dag geen zin in medelevende of walgende blikken. Want dat was wat ze dagelijks meekreeg. Daarom was het een verademing met iemand te praten die het niet wist. 'Nou, dankje, geloof ik.'
____
Ik ben er wel gewoon, maar moet nog even doorwerken, dus reageer af en toe (;

'Graag gedaan, geloof ik,' lachte hij en leunde met zijn rug tegen de muur achter hem. 'Trouwens, Kate, ik vroeg me eigenlijk af... Weet jij heel toevallig wat leuke plekken in het centrum waar ik eens wat kan gaan drinken of eten? De meesten verwijzen me altijd naar van die drukke, populaire cafeetjes, maar ik zat zo te denken... Jij lijkt me meer een type die wel weet van de gezellige, kleine eethuisjes. Of van wat mooie plekken in het dorp. Of heb ik het mis?'

Kate glimlachte naar Stephen en bestudeerde haar handen vervolgens aandachtig. 'Leuke plekken?' Het kostte haar wat tijd om op een antwoord te komen. Zo vaak ging ze niet het dorp in, behalve voor boodschappen of medicijnen, en als ze weg ging zocht ze iets rustigs op of ging ze het dorp helemaal uit. 'Eh- De Burnt Beans, daar kom ik wel eens. Dat is wel leuk en lekkker. En anders moet je echt eens de omgeving gaan verkennen. Het bos, het meer, al die dingen zijn prachtig. Ik zit graag onder de brug.' Als het laag water was, vond ze het heerlijk om door de rivier te dansen met het water tot haar enkels en de kiezels onder haar blote voeten.

'De Burnt Beans? Oh, die had ik niet eerder gehoord. Dan zal ik daar wel eens naartoe gaan,' zei hij bedenkelijk. Hij was niet zo iemand die dagen alleen maar thuis zat; hij ging liever het dorp in en rustig in een cafeetje zitten in zijn eentje. 'Ja, ik wou ook graag de natuur in, maar er hangen nu allerlei borden met mensen die vermist zijn... Is het daar wel veilig?' vroeg hij twijfelachtig.

Kate haalde haar schouders op. Ze was nooit zo bang geweest voor die verhalen. Dat die mensen verdwenen waren was erg vervelend, maar ze geloofde niet in de wilde verhalen die de ronde deden. En al had ze er in geloofd, dan nog zouden ze haar niet afschrikken. Ze wist wel beter dan te denken dat dat de enige manier was dat er iets ergs met je kon gebeuren. Zelfs thuis in een zogenaamd veilige omgeving kon je getroffen worden door het lot of hoe mensen dat ook zo graag noemde. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze pas na een stilte antwoord gaf. 'Is het ergens wel echt veilig?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Eigenlijk niet, maar het is toch wel opvallend dat er zoveel verdwijningen zijn. Ach ja, wat weet ik er nou van? Ik woon hier nog geen week.' Hij stond op en pakte een bal van de grond. Afwezig begon hij te dribbelen. 'Doe je trouwens aan een sport? Of buitenschoolse activiteiten? Zijn die hier trouwens in Mystic Falls?' Hij concentreerde zich op een basket en gooide de bal erin.

'Niemand weet er ook eigenlijk echt iets van. Dat is het hele probleem.' Kate grinnikte en draaide met hem mee toen hij richting de basket schoot. 'Er zijn een hoop buitenschoolse activiteiten, je moet alleen even zoeken, maar het meeste wordt door school georganiseerd. Het football team, de cheerleaders, muzieklessen.. Daarvoor kun je gewoon op school zijn.' Ze stond op toen hij de bal raak gooide en zette haar voet tegen de bank zodat ze haar kuitspieren kon rekken. 'Ik dans.' voegde ze nog toe.

'Zelfs de politie niet?' vroeg hij verbaasd. Hij had altijd het idee dat zulke instanties alles wel in de gaten hielden. Hier was dat dus zeker niet het geval. 'Je danst?' vroeg hij verbaasd. Hij had haar eerder als turnsters ingeschat, doordat ze zo soepel bewoog. Maar nu viel alles op plaats. 'Ik doe aan boksen en andere vecht sporten. Doen ze dat hier ook? Ik ben er persoonlijk nog niet echt achteraan gegaan.'

Kate snapte het ook niet hoe het kon dat de politie maar geen zaken op leek te kunnen lossen. Sommige inwoners waren al jarenlang verdwenen en toch was er geen enkel spoor achtergebleven. Ze wist bijvoorbeeld dat de ouders van haar biologie leraar al tijdenlang verdwenen waren. Dat was schijnbaar nogal een controversiele verdwijning geweest. 'Ik dans, ja.' Kate glimlachte en verwisselde van been. Ze was net zo verbaasd Stephen vertelde dat hij bokste. 'En jij bent bang dat het niet veilig is in de bossen?' Ze grijnsde en fronste toen. 'Ik geloof van wel, maar ik moet zeggen dat ik me er niet echt in verdiept heb.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik zit alleen op die sporten om mijn agressie kwijt te kunnen,' mompelde hij. 'Niet om mezelf per se te beschermen.' Zijn moeder was nog niet zo lang geleden overleden en sinds die tijd was hij altijd boos. Dat uitte zich ook vaak in vechtpartijen, maar dat was minder geworden sinds hij die sporten deed. 'Kan je niet iets voordoen?' vroeg hij opeens enthousiast.

Kate stopte met het rekken om Stephen bestuderend aan te kijken. Ze besloot maar niet te vragen waar die agressie dan vandaan kwam. Zoiets was veel te persoonlijk en Kate wilde zelf ook niet dat hij zulke vragen aan haar zou stellen. 'Iets voordoen?' Ze streek door haar donkere haar en keek hem vragend aan. 'Zomaar uit het niets? Ik weet niet of ik dat kan.' Ze wist heel goed dat ze dat kon, maar ze was er niet zeker van of ze het hem wel wilde laten zien op dit moment, ineens.

'Ah joh, dat kan je vast wel. Een beetje van dit,' zei hij, terwijl hij op zijn tenen ging staan, 'en een beetje van dat,' lachte hij, terwijl hij een pirouette deed. Daarna maakte hij een koprol en kwam op zijn knieën uit. 'Sorry, ik ben gewoon altijd benieuwd naar wat mensen kunnen. Ik ben eigenlijk gewoon altijd nieuwsgierig naar alles en nog wat.' Hij haalde zijn schouders en ging weer rechtop staan. 'Oh trouwens, als je wil omkleden, moet je het vooral doen.'

Kate keek met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe Stephen één of ander pasje deed. Ze lachte met hem mee en schudde haar hoofd. 'Als jij muziek regelt, dan dans ik wel wat.' stelde ze, omdat ze er eigenlijk wel van overtuigd was dat hij niet zomaar een muziekje op kon zetten in de gymzaal. 'Ik wacht liever. Het is een kippenhok met al die meiden daarbinnen. Dat is betreden op eigen risico.'

Stephen zuchtte en rolde lachend met zijn ogen. 'Je doet wel heel erg veel moeite om niet te gaan dansen,' zei hij en ging ondertussen weer op het bankje zitten. 'Je zou het misschien niet geloven, maar in de jongens kleedkamer is het nog erger. Stinkende deo's, rondvliegende handdoeken...' Hij trok vol afgunst zijn neus op. Ook vond hij het vreselijk hoe de jongens hem uit zaten te testen, kijkend wat voor vlees ze in de kuip hadden.

Kate sloeg haar armen over elkaar heen en keek op hem neer met een geheimzinnige glimlach. 'Je zult me vast nog wel eens zien dansen. Op een of ander festival in het dorp bijvoorbeeld.' Zelf ging ze ook weer zitten en deze keer naast hem op het bankje. Weliswaar met een ruime afstand. 'God, dat is vast nog erger.' grinnikte ze. Het was lang geleden dat ze iemand meteen en oprecht aardig had gevonden. Maar ze kon nu al zeggen dat ze Stephen wel mocht.

'Festivals?' vroeg hij verbaasd en met hoog opgetrokken wenkbrauwen. Hij had er geen idee van wat dit dorp allemaal organiseerde, maar tot nu toe werd hij constant weer verbaasd. 'Wat gaaf! Dan zal ik je inderdaad zien dansen. Ik kijk er naar uit,' zei hij met pretoogjes. Hij knikte en zuchtte diep uit. 'Veel van mijn vooroordelen waren totaal onterecht. Maar dat de jongens hier net wilden ofwel inboorlingen zijn is wel waar.'

'Verwacht er alsjeblieft niet te veel van. Niet van die festivals en niet van mij. Het is en blijft maar Mystic Falls. Ze verwachten van je dat je verkleedt als halve zool tijdens het Founding Fathers festival. Je weet wel: in van die lange benauwde rokken.' Kate strekte haar benen uit naar voren en tekende met haar nagel cirkeltjes rond een moedervlek. 'Mijn verwachtingen zijn al niet erg hoog van de jongens hier.'

Hij haalde zijn schouders op en glimlachte geruststellend. 'Ik heb nooit ergens een hoge pet van op, dus wees gerust. Ik zal er weinig van verwachten.' Bedachtzaam krabte hij aan zijn kin en keek haar daarna grinnikend aan. 'Gelukkig ben ik hier om die verwachtingen omhoog te halen. Ik heb mijn stadse manieren meegenomen.' Hij stond op en begon weer te ijsberen. Lang stil zitten kon hij niet.

Kate lachte om zijn woorden en schudde haar hoofd. 'Nou, ik ben benieuwd, maar ik geloof niet dat je er beter vanaf komt als je een stadsjongen bent.' Ze keek toe hoe hij weer opstond en heen en weer begon te lopen. 'Ben je altijd zo energiek?' vroeg ze hem met een schuin hoofd.

Hij hield zijn hoofd schuin en vernauwde zijn ogen in een bedachtzaam gebaar. 'Denk je? Tot nu toe heb ik alleen nog maar gefascineerde mensen om me heen gehad die álles over de stad wilden weten. Ik word er gek van!' Hij betrapte zich er nu pas op dat hij rond zat te lopen, dus stopte hij abrupt. 'Ik ben niet iemand die lang stil kan zitten. Mijn moeder kon dat ook nooit.' Moeizaam slikte hij en ijsbeerde verder.

Kate schudde haar hoofd met een grijns en leunde naar achteren tegen de koele muur. Haar grijns verdween echter toen ze de verandering in zijn houding zag. Ze herkende het van zichzelf en begreep daarom ook meteen dat ze er beter niet naar kon vragen. Ongemakkelijk schoof ze heen en weer op de bank en stond toen uiteindelijk op. 'Ik denk dat ik me maar eens om ga kleden.' Ze streek langs haar haar en glimlachte naar hem. 'Het was aangenaam kennis maken.' vertelde ze hem oprecht.

Stephen keek Kate verbaasd aan en zocht peinzend naar een smoes om haar te laten blijven, maar hij wist toch dat hij op niets geloofswaardigs kon komen. 'Insgelijks, Kate,' glimlachte hij. Hij twijfelde of hij haar nummer moest vragen, maar besloot op het laatste moment van niet. Hoe lang kende hij haar nou eigenlijk? Hiervoor was ze hem nooit opgevallen, de hele week lang niet. 'Ik denk dat de mannenkleedkamer nu vast wel veilig moet zijn,' grinnikte hij.

Kate sloeg haar armen over elkaar en knikte. 'Eén voordeel: jullie jongen zijn razendsnel. Meiden doen er uren over om om te kleden en op te tutten.' Ze pakte haar schoenen op van de grond en glimlachte nog even naar Stephen. Ze had hem graag voor willen stellen om hem eens de omgeving te laten zien, maar ze wist niet of hij daar wel trek in had. 'Nou, ik zie je vast nog wel eens.' Kate knikte  en draaide zich toen om om de gymzaal uit te verdwijnen.

[NEW]
Robbie keek geconcentreerd naar de basket en gooide toen de bal. In een sierlijke boog belandde hij in het net en Robbie juichte enthousiast. Daarna pakte hij de bal weer en rende naast de bal, om deze stuiterend naar het andere net te brengen. Dunkend scoorde hij ook deze en vermoeid veegde hij wat zweet van zijn voorhoofd af. Toch ging hij door en rende hij weer naar de andere basket toe.

Sophie had het vorige uur gym gehad en was haar vestje uit de zaal vergeten. Voorzichtig opende ze de deur van de meisjeskleedkamer, om te zien dat deze leeg was. Opgelucht liep ze er doorheen en opende de deur van de gymzaal, die niet leeg bleek te zijn. Er was een jongen aan het basketballen, in zijn eentje weliswaar. 'Oh, sorry dat ik stoor. Ik ben m'n vest vergeten, let vooral niet op mij.' zei ze en snelde naar de bank toe, waar haar zwarte vest op lag.