De gymzaal

Oké, misschien waren de woorden van Tristan over Marise niet helemaal waar. Maar wat hadden ze dan? Hij had geen relatie met haar, nou ja, geen officiële. En hij was verliefd op Grace, dat wist hij zeker, maar ook voelde hij heel veel voor Marise. Het was zo verwarrend. Hij glimlachte naar haar en ging achter haar staan, om weer zacht zijn lippen op haar hals te drukken. 'Dat is inderdaad jammer, Gracia,' grinnikte hij en keek haar via de spiegel aan. 'Je mag Jane mee nemen.'

Grace zag zijn grijns in de spiegel en het speet haar die er weer terug te zien. Ze glimlachte en draaide zich naar hem om. Haar principe dat ze aan relaties deed en niet aan mannen leek nogal onbelangrijk als ze zo dicht bij Tristan was. Het verlangen was vele malen sterker dan haar verstand. Een laatste keer vond ze zijn lippen en kuste ze deze maal teder en zacht. 'Dankuwel, meneer Belikov.' fluisterde ze naar hem en liep toen in de richting van de deur. Ze zou toch weg gaan, ze zou hem toch niet meer zien.

Hij zag in de spiegel hoe ze weg liep en fronsend keek hij haar na. Nog voordat ze de deur had kunnen openen, stond hij achter haar en sloeg zijn armen van achteren om haar heen. 'Gracia,' murmelde hij en drukte zacht zijn lippen in haar nek, 'je weet toch hopelijk wel dat ik je echt niet naar Spanje laat vertrekken? Geen haar op mijn hoofd die het jou mogelijk maakt om me nu te verlaten, na dít.'

Grace voelde zijn armen om haar middel en ze hield haar adem in toen ze zijn lippen op haar huid voelde prikkelen. 'Na wat, Tristan?' Ze was omgedraaid en hield hem met een hand op een afstandje. Haar hele lichaam weigerde mee te werken als hij haar aanraakte. 'Het is niets, toch?' Ze keek hem met een frons aan, omdat ze hem niet begreep. Hij wilde geen relatie, maar toch dwong hij haar hier te blijven.

Hij haalde wanhopig een hand door zijn haren en keek haar aan. Deze gevoelens waren zo anders dan alle gevoelens die hij ooit voor iemand gevoeld had. 'Blijf alsjeblieft hier, Gracia,' zei hij, tegen de grens aan van smekend. 'Je kan niet dát met mij doen en dan vertrekken. Dat trek ik niet, Gracia.' Hij legde zacht zijn hand op haar wang en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ga niet weg.'

Grace keek hem aan en voelde hoe haar handen trilden. Ze trok ze terug en sloeg haar armen om haar eigen lichaam. Ze had werkelijk niet gedacht dat Tristan in staat was om zo te reageren. Het speet haar, maar ze had een beeld van hem gehad als een man die alleen op lust en verlangens in ging. Ze had gehoopt dat hij ook echt zo was, want dit maakte het voor haar alleen maar moeilijker. De kus op haar voorhoofd was nog zo een gebaar dat ze nooit van hem zou hebben verwacht. Het enige wat ze kon doen was naar hem staren. 'Ik wil ook niet.' zei ze zacht.

Hij pakte nogmaals haar gezicht vast en drukte dit maal zacht en teder zijn lippen op de hare. 'Als ik jou was, zou ik nu heel erg hard weg rennen. Ik ben geen droom prins of ideale schoonzoon. Verre van dat, zelfs. Maar ik kan je zoveel andere dingen schenken.' Hij grijnste naar haar en streelde met zijn duim over haar lippen. 'Zorg er alsjeblieft voor dat je kan blijven. Ik kan je geld geven, dat weet je, he?'

Uit Grace mond kwam een plezierige zucht toen hij haar nog eens had gekust. Ze sloot haar ogen kort en opende ze weer bij zijn geld aanbod. 'Ik wil je geld niet.' zei ze simpelweg en keek hem met een glimlach aan die veel meer zei dan dat. Ze voelde zich duidelijk tot hem aangetrokken, fysiek. Ze wist alleen niet hoe ze er over dacht om een relatie aan te gaan. Ze mocht wellicht claimen dat ze niet aan mannen deed, maar Tristan leek zoveel meer dan slecht een man. Met haar vinger trok ze een lijn langs zijn kaak. 'De leerlingen wachten op ons.'

Hij glimlachte breed en drukte nogmaals hard en verlangend zijn lippen op de hare. Hij wist dat ze zometeen weer de gymzaal in moesten, en wie weet wanneer hij haar weer zou zien. Wie weet hoe ze hierover terug dacht, als ze zich realiseerde wat ze hadden gedaan. 'Ik weet het,' zuchtte hij toen hij haar lippen los liet en deed toen de deur langzaam open. 'Succes met je repetitie alvast,' fluisterde hij in haar oor.

Grace sloot automatisch haar ogen toen zijn lippen weer in contact met die van haar kwamen. Nogal overrompeld keek ze hem aan en knikte toen met een glimlach. Ze streek nog vlug zijn overeind staande haar plat en liep toen, alsof er niets gebeurd was, de gymzaal terug in. Alle ogen waren verwachtingsvol op haar gericht, maar ze zette een neutrale blik op en gebaarde Jane dat ze mocht gaan. 'Dankuwel, meneer Belikov.' riep ze nog over haar schouder heen voor ze de zaal uit verdween.

NEW
Tristan zat op de tribune in de gymzaal en schreeuwde aanwijzingen naar de sportende leerlingen. Hij had ze bevolen om een wedstrijd basketbal te doen. Enkel kon hij de hele les al niet zijn ogen van een van zijn leerlingen afhouden: Emelia. Ze was onnatuurlijk knap, had een geweldig lichaam dat in haar weinige sportkleding mooi uit kwam en bewoog zich soepel en handig. Hij had zo'n vermoeden over haar, maar wist het niet zeker.

Emelia, gehuld in een kort voetbal broekje en een strakke, zwarte tanktop - dribbelde met de bal en scoorde voor de tweede keer. Ze was goed in sporten en ze vond het leuk om te doen. Toen ze even pauze mochten nemen, liep ze naar de tribune toe en pakte haar bidon om een paar grote slokken water te nemen. Het scheelde dat ze nooit uitgeput raakte, maar ze moest wel doen alsof het haar energie kostte om niet op te vallen.

Tristan volgde haar nog kort met zijn ogen en zag hoe ze paar banken voor hem ging zitten. Hij stond nonchalant op, keek even rond en ging toen achter haar zitten. Hij boog zich naar voren naar haar oor. 'Emelia,' murmelde hij haar naam en kreeg een geamuseerde glimlach rond zijn lippen. 'Oh, wat o wat zou jij zijn? Een heks? Een weerwolf? Misschien wel een vampier? Dat zou een heleboel wonderbaarlijke dingen over je bevestigen.'

Emelia keek op en fronste haar wenkbrauwen. 'Nee, je zit er naast meneer Belikov.' zei ze triomfantelijk en keek om naar hem. 'Je moet nog even door raden, Tristan.' Ze was een lief meisje, dat was ze zeker - maar zodra iemand wist wat ze was, kon ze ervan uitgaan dat hij of zij ook bekend was in die wereld en wist ze dat ze wat uitdagender kon zijn.

'Ik zit er naast?' zei hij verrast en geamuseerd. Hij hield zijn hoofd schuin en wenste dat ze gewoon mens was, zodat hij zijn tanden in dat prachtige halsje had kunnen zetten. Hij dronk vaak van prachtige vrouw, het gaf een soort van voldoening. 'Door raden? Nou, Emelia, er is nog maar één optie over, dus de keuze is niet moeilijk.' Hij wond een lok haar om zijn vinger en bekeek haar achterhoofd. 'Wat doe je hier in Mystic Falls?'

'Ik woon hier, tijdelijk.' zei ze tegen hem en draaide zich om op de stoel zodat ze hem aan kon kijken. 'Ik zou hetzelfde aan jou kunnen vragen.' Hij hoorde er overduidelijk bij, bij de wereld waar zij ook in zat. Waarschijnlijk een vampier, daar ging ze in ieder geval van uit. Ze nam nog een slok water en sloeg haar armen over elkaar.

Hij leunde met zijn armen op zijn knieën en keek haar zo aan. Zijn geamuseerde glimlach ging over tot een serieuze grimas. 'Ik woon hier ook tijdelijk,' mompelde hij en boog toen nog wat dichter naar haar toe. 'Uit welk jaar kom je? Wanneer ben je getransformeerd?' Hij wachtte gespannen haar antwoord af; misschien was zij wel zijn maker. Je kon nooit iemand weg schrappen enkel door op hun uiterlijk te beoordelen. Zelfs van zulke lieve, schattige meisjes waren tot grote dingen in staat.

'Geboren in 1924, veranderd in 1943.' vertelde ze en hem keek hem net zo nieuwsgierig aan. 'En jij dan?' Alles wat hij van haar wilde weten, wilde ze namelijk ook van hem weten. Dat hij een vampier was, was haar inmiddels wel duidelijk, maar leeftijd zei veel over de vampier waar je mee te maken had.

'Geboren in 1611, getransformeerd in 1625.' Hij zei het nonchalant en keek haar weer aan. Zuchtend haalde hij zijn handen door zijn haren toen hij zag dat de hele klas naar hen tweeën keek. Hij pakte een basketbal op en trok Emelia omhoog van de bank. 'Oké, we gaan kleine potjes doen. Maak teams en doe wat nuttigs. Ik zal Emelia met haar worp helpen.' Hij gebaarde dat ze met hem mee moest lopen en hij stond stil voor een dunk.

'Het is maar goed dat u me helpt, want ik heb uw hulp zó hard nodig, meneer Romanov.' zei Emelia overdreven. Iedereen hier had kunnen zien dat ze goed was in dit spel en ze zag dus ook al een paar vreemde blikken hun kant opkomen. Een grijns speelde over haar lippen. 'Nou, wat wil je van me?'

Hij zuchtte bij haar kinderachtige overdrevenheid en ging naast haar staan, om in een makkelijke beweging de basketbal in de dunk te gooien. 'Zijn er nog meer vampieren hier? O hybrids?' Hij keek haar benieuwd aan en raapte de basketbal weer op, om deze naar haar toe te gooien. 'En hou je je wel een beetje koest op school? Ik heb geen zin om jouw problemen op te lossen.'

'Vast wel. Ik weet het niet precies. Ik weet dat zich een stel heeft gesetteld een eindje hierbuiten en het schijnt dat ze een menselijk kind hebben.' Dat was tenminste wat ze had gehoord. 'Én ik weet dat jij iets hebt met een andere vampier, ooit eens tegen het lijf gelopen in een stadje.' Eigenlijk had ze verder geen idee wie of wat er rond liep. 'En Weerwolven zijn er in overvloed, dat heb ik wel gemerkt met volle maan. Vertel, wat weet jij?' Bij zijn vraag fronste ze haar wenkbrauwen. 'Natuurlijk, ik heb heus wel een stel hersens hoor - ik weet hoe ik me moet mengen in een menigte dus maak je geen zorgen.'

Hij trok een verbaasde wenkbrauw op. Van al die weerwolven wist hij wel, maar niet van het vampier stel met een... kind? Onwillekeurig schoot zijn gedachte naar Marise. Straks zou hij haar nog opeens een kind schenken. 'We zijn niet samen,' loog hij en keek haar serieus aan. 'Ja, ik moet je waarschuwen. Er loopt een vampierjager rond. Hier op school. Ik ga geen naam noemen, maar wees op je hoede, oké? Je bent geen partij voor hem.'

'Jullie zijn niet samen?' vroeg ze verbaast. 'Nou, dan ben je toch behoorlijk intiem met iemand waar je geen relatie mee hebt.' Ze hield het spel nog hoog, door wat met de bal te dribbelen en deze in het net te gooien. 'Maak je geen zorgen, dat komt wel goed.' Waarom zou iemand het op háár gemunt hebben? Daarbij was ze theoretisch geen vampier, maar een hybrid.

Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren. Hij pakte de bal weer op en gooide hem in de basket. 'We hebben geen relatie, maar... Ik mag haar wel. Heel erg. Ik weet het niet.' Even keek hij haar verward aan, maar ook met een glimlach. 'Wanneer heb je ons trouwens gezien?' grinnikte hij en gooide opnieuw de bal. 'Ik geloof best dat je jezelf kan redden. Maar jij, Marise... Jullie zijn vrouwen en soms weleens hoogmoedig en naïef.'