De gymzaal

'Ik zie haar je vaak genoeg ophalen,' zei ze met een grijns. 'En ik heb haar hier ook wel eens zien rondlopen en ik heb zelfs wel eens met haar gepraat.' lachte Emelia. 'Ze is een lieve vrouw,' zei ze concluderend. 'Ze is goed voor je,' Ze had tijdens de lessen wel gemerkt dat hij nogal opvliegerig was, dus iemand met pit had hij wel nodig.

Hij hield zijn mond en luisterde onbewogen naar haar woorden. Het meeste wist hij wel, maar hij richtte zijn hoofd pas op bij haar laatste woorden. Ze was goed voor hem. Hij pakte de bal en dunkte hem boos in de basket. 'Dat weet ik,' mompelde hij en keek haar aan. 'Wat heeft ze gezegd? Iets over mij?' Hij hield er niet van als er over hem gesproken werd. Totaal niet. Hij glimlachte en knikte. 'Ze is lief ja.'

Emelia snapte niet waarom hij de bal ineens zo boos weggooide, maar zei er niets van. 'Nee, ze heeft niet veel over jou gezegd, enkel dat ze hier was om jou op te halen. We hebben een beetje gepraat over sport enzo, meer niet eigenlijk. Ze is trots op je, dat zei ze wel.' Het was een interessant gesprek geweest en het was vrij snel duidelijk geworden voor Emelia dat Marise een vampier was.

Hij was weer stil en haalde de bal weer op. Zin om verder te gaan had hij niet, dus stuurde hij iedereen weg en ging zelf weer op de tribune gaan zitten. Met een serieuze blik keek hij Emelia aan. 'Zei ze dat echt?' mompelde hij en haalde zijn handen vermoeid over zijn gezicht. Hij wist niet wat hij moest doen. 'Heb jij eigenlijk geen vriend? Ze zullen je schoonheid vast wel opgemerkt hebben. En vervelend gezelschap ben je ook niet.'

'Ja, dat zei ze echt en nee ik heb geen vriend.' Ze bleef nooit langer dan een paar maanden op dezelfde plek en ze wilde niet iedere paar maanden iemands hart breken, dat vond ze het niet waard. 'Ben je gelukkig met haar?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en ging naast hem op de tribune zitten.

'Oh oké,' mompelde hij en bekeek haar nogmaals. Als het aan de mannen hier in het dorp lag, dan hadden ze haar allang al als vriendin gehad. Het was dus waarschijnlijk Emelia zelf die niet aan relatie's deed. 'Of ik gelukkig met haar ben?' Hij grinnikte en krabte aan zijn kaak. 'Alsof ik getrouwd met haar ben.' Hij dacht even na en knikte toen langzaam. 'Ook al haalt ze meestal het bloed onder mijn nagels vandaan.'

'Daar gaat het toch uiteindelijk om? Dat je gelukkig met elkaar bent. Daar hoef je niet getrouwd voor te zijn, en dat bewijst toch maar weer dat je wel samen met haar bent.' zei Emelia lachend. Natuurlijk waren ze samen, dat was allang duidelijk, maar ze vond het gewoon leuk dat hij het nu eindelijk toe gaf.

'Ik ben niet samen met haar!' beet hij haar nog eens toe. 'En heb niet zo'n interesse voor mijn leven. Het is eng.' Hij snoof boos en luidruchtig en liet zijn armen steunen op zijn knieën. Hij hield er niet van als mensen dachten dat hij een relatie met iemand had. Dan stelde hij zich kwetsbaar en zwak op. Er was iets tussen Marise en hem, maar dat ging haar niets aan. 'Heb je geen les hierna?'

'Oké, oké rustig maar.' zei ze op een kalme toon. 'Nee, ik heb geen les meer, gym was het laatste voor vandaag.' Ze ging verzitten. 'Is het echt zo lastig om toe te geven dat je van iemand houdt? Maar ik zal mijn mond wel houden, ik ben gewoon nieuwsgierig, meer is het niet.' Ze snapte niet waarom hij zoveel moeite had, maar als hij het niet wilde zeggen dan zei hij het toch niet.

'Ja, dat is lastig en juist omdat je denkt dat dat iets makkelijks is, blijkt maar weer dat je géén kennis van liefde hebt.' Hij had er wel kennis over, maar daardoor was hij juist bang voor liefde geworden. Het was niets voor hem. Hij liet liefde zien door middel van fysiek contact, niet door lieve woordjes of beloftes. 'Heb je vanmiddag niet iets te doen?' Hij zag het al voor zich hoe ze zijn hele middag ging vol praten over liefde dit, liefde dat.

'Nope, behalve jou de hele middag vervelen.' grapte ze. 'Nee hoor, als je wilt dat ik ga dan ga ik.' Ze wilde hem niet tegen zijn zin hier houden. Ze bond haar haren vast in een knot en rekte zich even uit. 'En bevalt het les geven een beetje? Het lijkt me niet iets wat je je hele leven al doet.'

Nieuw

Kate stond midden op het veld en trok haar shirt recht terwijl ze wachtte op de volgende bal. Ze zouden de gymles afsluiten met een potje trefbal. Hoewel Kate niet erg goed was in het gooien, kon ze de ballen wél ontwijken. Ze zag het graag als een of andere dans. Meestal was ze één van de laatsten die geraakt werd en soms liet ze zichzelf maar gewoon afgooien omdat ze het saai vond worden. Sporten gaf haar niet zoveel genoegen als dat dansen deed. Dan voelde je tenminste iets.

Stephen hield een bal in zijn handen en zocht potentiële slachtoffers op. Meiden waren altijd een gemakkelijk richtpunt: ze stonden meestal in groepjes en lette niet eens op het spel. Toch vond hij het een grotere uitdaging om de betere sporters af te gooien. Zelf was hij niet bepaald goed in ontwijken, maar hij had een hard schot. Dan raakte hij altijd wel iemand. Al snel zag hij een jongen langs rennen en gooide snel de bal, waardoor hij af was.

Het was maar zelden dat Kate een bal aanraakte, met haar handen noch met de rest van haar lichaam. Uiteindelijk zag ze een bal voor haar voeten rollen en móest ze hem wel oppakken. Met een worp, die grandioos mis ging, wierp ze de bal terug naar de overkant. En al snel ging ze verder met het ontwijken in plaats van het gooien.

Stephen stond achter een meisje dat geweldig was in het ontwijken, maar een vreselijke hand-oog coördinatie had. Toen ze een slechte bal had, ging hij naast haar staan en haalde zijn schouders op. 'Kan gebeuren. Wil je het nog een keer proberen?' Hij hield zijn bal uitnodigend voor haar en keek haar vragend aan. Alle ballen waren aan de kant van hun partij, dus het kon niet gevaarlijk worden.

Kate keek naar de jongen die haar aansprak en herkende hem als de enige jongen op de hele school die ze niet kende. In een dorp als Mystic Falls was het nogal gemakkelijk om de nieuweligen er uit te pikken. Ze haalde haar schouders eveneens op en schudde haar hoofd. 'Ik kan het echt niet. Ik zou niet weten hoe ik iemand zou kunnen raken.' Ze grinnikte even en wachtte toen tot hij zelf zou gooien.

Hij haalde opnieuw zijn schouders nonchalant op en gooide de bal hard naar een jongen toe, die dan ook af was. Tevreden stootte Stephen zijn vuist in de lucht en keek daarna het meisje weer aan. 'Ik kan je er wel mee helpen! Het is niet zo moeilijk. En als jij goed kan gooien, terwijl je ook nog eens goed kan ontwijken, dan word je een gevreesde trefbalspeler,' lachte Stephen.

Kate keek wat ontzet toe toen de bal de jongen aan de overkant trof. 'Ik weet niet of ik wel een gevreesde trefbalspeler wíl worden.' Ze moest lachen om zijn lach en raapte toen toch maar een bal van de grond op. 'Maar ik kan het altijd nog een keer proberen.' Ze gaf nou eenmaal niet zo snel op. Kate grijnsde naar één van de jongens aan de overkant - de meisjes stonden helaas allang aan de zijkant - en gooide toen zo goed ze kon de bal. De jongen, Sam, kon hem nog maar net ontwijken.

Stephen keek ingespannen naar de bal die het meisje gooide en lachte toen ze hem bijna raakte. 'Wauw! Die was nog best goed!' Meteen daarna blies de leraar op zijn fluitje als teken dat het potje over was. Stephen keerde zich al snel weer richting het meisje en stak zijn hand uit. 'Ik ben Stephen. Ik ben hier net nieuw,' legde hij uit en vervolgde grappend en nogal sarcastisch: 'Al zou je dat vast niet opgevallen zijn!'

Kate blies opgelucht een pluk haar uit haar gezicht toen de leraar de les tot een einde bracht door de groep toe te spreken over de plannen voor volgende week. Kate richtte zich op de jongen en glimlachte. 'Geruchten en roddels gaan hier als een lopen vuurtje. Ik moet zeggen dat je me tegenvalt, Stephen. De verhalen beloofden iets véél beters.' grapte ze plagend waarna ze zich naar de leraar keerde. Volgende week zouden ze toernooitjes gaan houden. Iets waar Kate werkelijk een hekel aan had. Ze hield niet van competities.

'Dat zal vast zo zijn,' zei Stephen droogjes, 'dat gebeurde op elke school. En dit dorp is zo klein en saai, het zou me niets verbazen als niemand iets beters te doen heeft dan zulke verhalen te verzinnen.' Hij keek haar weer aan en glimlachte verontschuldigend. 'No offence.' Zuchtend ging hij op een bank aan de zijkant van de zaal zitten en keek het meisje opnieuw aan. 'Sorry, ik ben niet zo goed in namen, ook al heb ik geprobeerd om ze uit mijn hoofd te leren. Wat is de jouwe ook alweer?'

'Oh, geloof me, er zijn ergere roddels dan degene die zeggen dat de nieuwe jongen woest aantrekkelijk en ongelooflijk knap is.' vertelde ze hem op dezelfde droge toon. Kate wist wat voor vreselijke roddels er rond konden gaan. Dan vielen de geruchten over Stephen wel mee. Tenminste, die zij gehoord had. 'Kate Miller, aangenaam.' Ze zette haar voet op de rand van de bank en maakte de veters los zodat ze haar gymschoenen alvast uit kon trekken.

Stephen moest lachen. 'Ja, oke, daar heb je gelijk in,' moest hij toegeven. 'Maar het is toch vrij ongemakkelijk als iedereen denkt dat het nieuwe meisje je vriendin is, als ze eigenlijk je stiefzus is.' Hij had wel even moeten slikken toen hij die roddel voor de eerste keer had gehoord. Sophie kon daar stukken beter mee omgaan. 'Aangenaam Kate. Jammer genoeg heb ik geen roddels of verhalen over jou gehoord.'

Kate trok een wenkbrauw op en schudde haar hoofd. 'Ze maken het steeds gekker hier.' Ze grinnikte en hield haar schoenen in haar handen terwijl ze zag hoe de meesten de gymzaal verlieten. Ze wilde eveneens weggaan totdat ze tot haar verbazing zijn woorden aanhoorde. 'Niet?' Ze schudde haar hoofd en corrigeerde zichzelf met een stalen gezicht. 'Ik zou ook niet weten waar ze over kunnen roddelen. Ik doe geen gekke dingen. Of misschien doe ik ze wel, maar komt niemand er ooit achter.' ze glimlachte zelfbewust en streek een pluk haar naar achteren.

'Er komen vast niet zoveel nieuwe mensen hier in Mystic Falls, of wel?' Hij keek hoe iedereen weg liep, maar besliste om zelf hier te blijven. Het was anders toch heel druk in de kleedkamer en hij had geen zin om weer allemaal vragen te moeten beantwoorden. Hij grijnsde naar Kate en haalde zijn schouders op. 'Je ziet er ook niet uit als iemand die veel herrie schopt. En dat bedoel ik dan positief, hè! Want als ze eenmaal beginnen met praten, dan stopt het niet meer.'