Huis van Noah en Elle

'Oh, nee, dat had je nog niet verteld! Mijn ouders vertellen inderdaad ook altijd verhalen over de tijd dat er tandjes begonnen te ontstaan en hoe hard we alle drie toen moesten huilen. De. Hele. Nacht. Door,' lachte Elle, terwijl ze haar hand geruststellend op Isobels arm legde. 'Maar gelukkig ook snel op hield. Het is een bepaalde periode.' Elle pakte van de tafel wat koekjes af en bood er ook paar aan Isobel aan. Noah had eerder tegen haar gezegd dat ze aan de dunne kant was, dus besloot ze om zichzelf vandaag niet in te houden met eten. 'Dan is het een deal, we gaan een keer naar het strand toe als het lekker weer is! En anders kunnen we altijd in het bos wandelen.'

Isobel pakte een koekje van de schaal en legde hem naast haar net gevulde kop koffie neer. 'Ik weet het, maar als Woody net een wedstrijd heeft gehad en Jamie de hele nacht ligt te krijsen, kan het best vermoeiend worden.' Nu kon ze erom lachen, maar op het moment zelf, wilde ze het liefste dat ze zichzelf naar een andere plek kon transporteren, waar het stil was. 'Afgesproken, Jamie vind het vast leuk om naar het strand te gaan. Zeker als het lekker weer is. Hij vind het heerlijk om in bad te gaan, hij houdt van het water.' vertelde ze Elle lachend. 'Je moet hem eens zien met al dat schuim.'

Elle smolt ongeveer weg bij de gedachte van een spelende Jamie in bad. Steeds meer en meer kwam de wens in haar hoofd om ook een kind te krijgen, ondanks dat ze wist dat het niet kon als ze naar Washington zouden verhuizen. Misschien moest ze het er toch nog eens met Noah over hebben. 'Ik snap dat het vermoeiend is. Ik moet er nu al niet aan denken om halve nachten te slapen als ik de volgende dag moet werken. Gelukkig zijn Noah en ik allebei niet van die feestbeesten,' lachte Elle, 'al kan hij weleens echt tot twee uur 's nachts een boek aan het lezen zijn.'

Isobel grinnikte. 'Je hebt ook geen tijd meer om te feesten met een kind, geloof mij maar. Je bent blij als je eindelijk eens kan slapen. Maar de laatste tijd gaat het heel erg goed hoor, alleen nu met die tandjes, maar het gaat vanzelf weer voorbij.' Isobel had op haar werk verhalen gehoord die vele malen erger waren, wat dat betreft viel Jamie nog best wel mee. 'Oh, ik heb trouwens nog wel wat foto's!' Ze pakte haar mobiel uit haar tas en overhandigde hem aan Elle, zodat ze door de foto's heen kon scrollen. 'Kijk, dit was vorige week in bad.' lachte ze en liet de foto zien.

Elle pakte het mobieltje over van Isobel en glimlachte teder. 'Het is echt een schat. Ik kan me voorstellen dat jij en Woody dolgelukkig zijn. Je kan ook echt zien dat het jullie zoon is.' Ze bekeek nog wat andere foto's en gaf daarna het mobieltje terug. Ze had weleens op kinderen gepast, maar ze had nog nooit de verantwoordelijkheid over een echte baby gehad. Ze had eigenlijk geen idee of Noah überhaupt ervaring met kinderen had. 'Misschien is het wel eens goed voor Noah en mij om op een kind te passen. Dus als je eens wat tijd wilt hebben met Woody, kan je Jamie altijd hier brengen!'

'Ah, Jamie vindt het vast leuk om tijd met je door te brengen. Hij is dol op je ouders en op Alex, en natuurlijk ook op jou!' Isobel had Elle niet veel meer gezien na de bevalling en Jamie zijn tante ook niet, maar daar zouden ze snel genoeg verandering in brengen. 'Volgende week heeft Woody nog een wedstrijd en ik had beloofd om te komen, dus als je het leuk vind kan ik Jamie hier brengen en misschien kan hij dan een nachtje blijven slapen?' stelde ze voor en stopte haar mobiel terug in de tas.

Elle klapte enthousiast in haar handen en glimlachte breed. 'Het lijkt me geweldig om op Jamie te kunnen passen! Ik weet zeker dat Noah het ook leuk vindt, ook al zal hij het vast wel spannend vinden,' knipoogde Elle. Ondanks de leuke onderwerpen knaagde er nog steeds iets aan Elle. Na al die tijd had ze nog steeds aan niemand verteld over haar ''tweede baan'' als vampierjager. Ze dacht eraan om het Isobel te vertellen, maar stiekem durfde ze het niet. Ze wist echt niet hoe ze zou reageren.

'Jamie zorgt er wel voor dat hij er niets spannends meer aan vind na één avond. Woody vond het in het begin ook eng, maar het duurde nog geen dag of hij wist precies wat hij moest doen.' vertelde ze Elle. Het was allemaal zo gemakkelijk gegaan, ze had alles op een rijtje. Het enige waar ze voor hoopte was dat Jamie haar gen niet had overgenomen, maar dat zouden ze pas weten als hij ergens in zijn tiener jaren zat. 'Ik denk dat ik er zo maar weer eens vandoor ga. Ik hoop dat mijn vader nog niet radeloos is geworden met Jamie.' lachte ze.

'Ik weet zeker dat Jamie zijn best doet om zijn tante een fijne avond en nacht te gunnen,' plaagde Elle met een knipoog, waarna ze zacht in Isobels zij porde. 'Ongelofelijk, ik had nooit gedacht dat Woody zo'n lieve vader zou worden. Het is geweldig om te zien, ik ben zo trots op jullie beiden.' Elle glimlachte emotioneel en knikte daarna. 'Ja, natuurlijk, ik neem straks nog je hele dag in beslag,' lachte Elle, waarna ze opstond en met Isobel mee liep naar de deur. 'Geef Jamie en Woody maar een kus van mij.'

[new]
Elle was na het weggaan van Isobel meteen naar zolder gegaan om met haar magie te oefenen. Ze had het aan Woody gezien hoe snel je de kunst van magie kon verleren en dat wilde ze niet overkomen. Daarnaast moest ze voor haar werk als vampierjager ook altijd in conditie blijven. En de spreuken maakte haar rustig, zodat ze goed kon nadenken over dingen, en vooral waar zij en Isobel het over hadden gehad. Haar nieuwe baan en kinderen...

Noah had vandaag een klas gehad, waarvan er drie moesten nablijven. Met andere woorden: zijn dag was flink uitgelopen en totaal niet gegaan zoals hij het had gepland. Nadat hij zijn jas aan de kapstok had gehangen en zijn schoenen had uitgedaan in de gang, liep hij naar binnen toe. 'Elle, ik ben thuis!' Hij liep linea recta naar de keuken toe, om het koffiezet apparaat aan te zetten. Dat was precies wat hij nodig had; een sterke kop koffie.

Toen Elle de stem van Noah beneden hoorde, verzamelde ze snel al haar spullen en verstopte ze ze op zolder. Er was ergens een dubbele bodem, waarvan Noah het bestaan niet wist, en daarin had ze al jaren haar spullen verstopt. Toen alles er weer uitzag zoals altijd, ging ze snel naar beneden en vond ze Noah in de keuken. Onmiddellijk voelde hoe er automatisch een glimlach op haar gezicht kwam. 'Hé,' zei ze, waarna ze hem een kus gaf en twee koppen uit de kast pakte. 'Zware dag gehad?' Ze wees naar het koffiezet apparaat en keek hem vragend aan.

'Pff, verschrikkelijk. Een paar van die rot jochies uit de tweede klas hadden een stinkbom in de aula laten afgaan, toen het pauze was. Drie keer raden wie bij ze moest blijven in het nablijf lokaal?' merkte hij zuur op en gaf haar een kus. 'Ze zouden die jongens gewoon eens een nacht in de cel moeten laten doorbrengen op het politiebureau, dan piepen ze wel anders.' bromde hij en zette de kopjes onder het apparaat, om ze vol te laten lopen. 'Maar hoe was jou dag? Was het gezellig met Isobel?'

Elle ging op het aanrecht zitten en bekeek de zure uitdrukking op Noahs gezicht. Geruststellend pakte ze zijn handen vast en drukte op elke knokkel een kus. 'Enkel naar nablijfklas? Het lijkt wel alsof de straffen met het jaar soepeler worden. Arthur is gewoon een veel te aardige man,' glimlachte Elle, waarna ze enthousiast knikte. 'Het was heel gezellig, het is heerlijk dat ze weer in Mystic Falls woont.' Na een korte stilte schraapte Elle nerveus haar keel en keek ze Noah onzeker aan. 'Ik heb gisteren een e-mail gekregen van de regering in Washington. Ze bieden mij een baan aan.'

'Vertel mij wat, die kinderen leren niets meer van regels op die school.' merkte hij op en glimlachte toen ze zei dat ze het leuk had gehad. 'Ik ben blij dat jij daarentegen wel een leuke dag hebt gehad.' Hij kuste haar teder en haar vragend aan toen ze hem ineens serieus aankeek. 'Wat, Elle, dat is fantastisch! Waarom heb je het me niet eerder verteld?' Hij tilde haar op van het aanrecht en draaide een rondje, voordat hij haar opnieuw kuste. 'Wauw, Washington...'

Elle voelde hoe ze bijna emotioneel werd door de enthousiaste reactie van Noah, maar dat werd al snel overspoeld door een groot gevoel van geluk. Isobel had gelijk: ze had het hem meteen moeten vertellen. Nadat ze hem terug had gekust en weer op de grond stond, sloeg ze haar armen om zijn nek en keek ze hem een tikkeltje beschaamd aan. 'Omdat ik niet wist hoe je zou reageren. Washington is echt ver weg en we zullen dus moeten verhuizen als ik de baan aan neem. Je zal dan een nieuwe baan moeten zoeken en...' Ze zuchtte en legde haar hand verontschuldigend op zijn wang. 'Ik had het je inderdaad meteen moeten vertellen.'

'Ik vind vast wel een nieuwe baan en ja, Washington is ver weg, maar dat betekend niet dat je een kans als deze zomaar kan laten gaan.' Hij wist dat Elle niet tevreden was met haar baan hier en dit was een kans die ze maar één keer in haar leven zou krijgen. 'Ik denk dat je er gewoon voor moet gaan, wij vinden ons plekje wel en we kunnen altijd afreizen naar Mystic Falls, niet waar? Vast en zeker met dat killer bedrag dat jij gaat verdienen. Dadelijk hebben we nog een privé vliegtuig.' lachte hij enthousiast.

Elle gleed breed glimlachend met haar hand door zijn warrige haren en knikte enthousiast. 'Nu blijkt weer dat al die extra Engelse lessen toch zijn vruchten hebben afgeworpen,' glimlachte ze plagerig, waarna ze Noah weer teder kuste. Ze liep naar de bank toe en trok hem er ook op. 'Moet je bedenken dat we dan eindelijk eens een mooie kast voor al die boeken kunnen kopen. En een bad kunnen nemen! En dan nemen we beiden een eigen kantoorkamer in ons huis. En misschien wel een kinderkamer?' Ze kuste hem weer en glimlachte breed. Ze zouden nooit meer geldproblemen hebben en ze zou eindelijk van haar saaie baan af zijn.

'Oh en eens een vaatwasser die niet om het half jaar het loodje legt.' grapte hij en ging naast haar op de bank zitten. 'Een eigen kantoor lijkt me wel wat, dan kan ik in rust alle proefwerken van die snotjongens nakijken.' gniffelde hij en fronste zijn wenkbrauwen bij haar laatste woorden. 'Een kinderkamer?' vroeg hij verbaast en keek haar aan. 'Is er nog iets wat je me niet hebt verteld? Je gaat me nu toch niet zeggen dat je zwanger bent hè?!'

'En nu maar hopen dat er geen vervelende jongens zijn die stinkbommen afsteken in Washington,' grapte ze, terwijl ze een tedere kus op zijn mondhoek drukte. Bij zijn laatste woorden werd ze rood en schudde ze hevig haar hoofd. 'Nee, nee! Ik ben niet zwanger, godzijdank,' lachte ze nerveus en verlegen. Dat zou totaal niet uitkomen met haar nieuwe baan en de verhuizing. 'Maar ik heb veel met Isobel over Jamie gesproken en- en misschien zouden we ook eens moeten nadenken over kinderen. Niet dat we de komende tijd het moeten proberen, maar gewoon eens kijken of we het allebei later zouden willen.'

Noah keek haar opgelucht aan. Als ze nu zwanger was geweest, was het niet praktisch geweest en daarbij wist hij ook niet of hij überhaupt wel kinderen wilde. 'Laten we niet te ver op de zaken vooruit lopen oké? Als je die baan accepteert, zullen we moeten verhuizen, ik zal een nieuwe baan moeten zoeken, een kind is echt niet praktisch nu.'

Noah had natuurlijk gelijk dat ze nu beter geen kind konden nemen. Dan kon Elle wel doei zeggen tegen haar baan, want ze zouden natuurlijk niet een zwangere vrouw aannemen die na paar maanden alweer met zwangerschapsverlof ging. 'Laatst hadden we het er ook over en toen zei je dat je niet zeker wist of je later kinderen wilt. Komt dat door ons gen? Het heksengen?' vroeg ze voorzichtig. Het gesprek met Isobel had haar zelfvertrouwen gegeven en ze besefte dat ze maar open naar elkaar moesten zijn.

Noah keek haar aan en zuchtte uit. 'Ik zei het omdat ik het nog niet weet. Ik weet niet of ik iemand ben die kinderen wil en ja, ik ben al 34 dus ik zou het inmiddels wel moeten weten, maar ik weet het nog niet. En ja, het gen heeft er misschien wel iets mee te maken, maar daar valt altijd nog over te debatteren.' Niet dat hij het zou winnen van Elle: ze zat niet voor niets in de politiek en dadelijk als ze naar Washington ging, viel er al helemaal niets meer te winnen. 'Ik wil inderdaad niet dat mijn kinderen opgroeien met magie, als dat is wat je wilde weten.'

Elle wou hem tegen spreken, maar viel stil bij zijn laatste woorden. Ongelovig bekeek ze, hopend op enig teken van een grap op zijn gezicht, maar hij meende het echt. Onmiddellijk stond ze op en begon ze te ijsberen door de kamer heen. Ze wilde nu geen ruzie erover maken, dus stopte ze haar verdriet ver weg en liep ze naar de keuken toe om bij te komen en de koffie in te schenken. Pas na enkele minuten kwam ze terug, zette ze de koffie op tafel en ging ze weer op de bank zitten. Toch stond ze opnieuw op, ijsbeerde ze weer verder en keek ze uiteindelijk naar Noah. 'Als dat je mening is, dan heb je het recht om dit ook te weten, zodat je niet halsoverkop met mij mee gaat naar Washington.' Ze slikte en keek van hem weg. 'Julian heeft mij jarenlang getraind om zoals hem te worden, om hem met zijn baan te helpen... om te jagen op vampieren. En dat doe ik nog steeds.'

Noah keek haar na toen ze naar de keuken liep en zette zijn vingers op zijn neusbrug. Hij wist dat ze het niet leuk vond om te horen, maar het moest gezegd worden: het was voor hem immers de waarheid en als ze geen middenweg konden vinden, was er een probleem. Toen ze weer terug kwam, vertrok zijn gezicht. 'Je hebt wat?!' riep hij verwoed uit en stond op. 'En je vond het niet waard om me dat te vertellen? Hoe lang lieg je er al over?' Hij wist niet in welke tijd ze het deed, waarschijnlijk als hij aan het werk was... of misschien wel de reisjes die ze moest maken voor haar werk, hij wist het niet.