Kermis

Lexi keek glimlachend naar hun handen die in elkaar verstrengeld waren en snoepte wat van de suikerspin. 'Nee hoor, mijn vader is een van de beste die je je kan voorstellen. Hij is misschien af en toe een beetje streng, maar verder zal hij nooit iets verbieden of niet goedkeuren.' Tja, als hij aan de drugs zou zitten, dan zou haar vader zeker niet blij zijn.

Alex lachte weer en schudde haar hoofd. 'Mooi niet. Ik gooi jou nog liever dat water in dan dat ik naast je kom zitten!' Dat hij nou zo gek was. Ze grijndse naar hem en keek naar de mensen die stonden te wachten. 'Heb je bij al deze mensen iets geflikt? Of is het gewoon je reputatie die ze graag in het water zien vallen?' vroeg ze met een kleine lach en keek hem aan. Hij was soms zo gek, die Willy, maar dat vond ze helemaal niet storend.

Jay zwierde hun armen heen en weer en nam nog een stukje suikerspin. Het was fijn om haar zo over haar vader te horen vertellen, maar ergens ook weer pijnlijk. 'Kan ik geloven. Zo zijn vaders nu eenmaal... Erg beschermend.' Hij keek haar aan. Enkel wou hij liever niet over die van hem praten. 'Veel mensen onderschatten me gewoon, minachten me omdat ik... Latino-bloed heb en misschien als de slechte eruit zie...'

Als Tristan niet met Marise geweest was, dan had hij meteen, op dit moment een einde gemaakt aan die rottige Julian. Hij had al eerder een vampierenakkefietje uitgeschakeld en hij was niet bang om dat nog een keer te doen. 'Bed of kermis? Wauw, je had me werkelijk geen makkelijkere vraag kunnen stellen.' Teder drukte hij weer zijn lippen op de hare en streek door haar haren.

Riley lachte en keek hem aan. 'Zullen we anders al naar de vliegende schommels lopen? Daar kan ik wel nog tien keer in!' Ze voelde zich weer een kind. Haar oom nam haar altijd mee naar dingen zoals deze, maar ze was ouders geworden. 'Lijkt me leuk! Normaal doe ik zo'n dingen niet, maar je bent wel oké, Joe.' Ze lachte en keek hem met een glimlachje aan.

Jeremy lachte en ging langs de kant staan. 'Dans je een beetje sexy dan op dat ding? Anders ga ik het nogal koud krijgen met niemand rond me heen...' Het was zo cliché dat hij er zo hard om moest lachen. 'Zet 'm op, Maia. M'n auto wacht!' plaagde hij, maar voelde hoe zijn wangen rood kleurde bij die woorden. Dat hij het zelfs had durven voorstellen... Ze leek zo happig op hem. Het was vleiend, maar aan de andere kant wist hij niet zo zeker of het wel goed was.

'Ik ben wel oké?' vroeg hij lachend. 'Dat klonk heel erg overtuigend Riley, echt.' grapte hij en liep samen met haar richting de zweefmolen. 'Maar het lijkt me leuk om een keertje samen te spelen. Bespeel je naast gitaar ook nog een ander instrument?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar.

'Beiden,' lachte hij en wiebelde met zijn benen die over de rand hingen. Het begon nu wel heel erg lang te duren en ook al was Willy vaak ongeduldig, hij wou nu wel graag naar Alex toe. 'Hé Alex, gooi me er eens af, wil je!' daagde hij haar met een grijns uit en wees naar het kleine bordje dat ze moest raken. 'Succes!' Ondertussen zocht hij de menigte af naar iemand waarvan hij zeker wist dat hij het bordje zou raken. Want hoe geweldig Willy Alex ook vond, hij was er niet zo zeker van dat het haar zou lukken.

Riley lachte en nam een slokje van haar chocomelk. 'Mijn fout, sorry. Ahumh, beste Joe, je bent geweldig! Van het moment dat ik je zag, wist ik het. Ik wist dat het zo juist was dat ik de volgende maandag daarop dacht: Aha! Daar staat hij. Laat ik hem overdonderen met mijn geweldigheid zodat we samen geweldig kunnen doen.' Ze grijnsde dom naar hem en stak haar tong uit. 'Jawel, ik speel ook piano. Jij soms nog andere instrumenten?'

Alex keek naar het bordje en knikte toen. 'Prima.' ze grijnsde terug en sloot toen in de rij aan. Stiekem hoopte ze dat iemand voor haar het bordje raak zou gooien voor het haar beurt was. Maar iedere keer werd er weer mis gegooid. Ze stond op haar tenen om naar Willy te kijken en lachte naar hem. Toen ze uiteindelijk aan de beurt was beet ze op haar lip, sloot ze één oog en richtte zich op het bordje. Ze had wel eens met Woody wat balletjes overgegooid, maar voorderest bakte ze niets van balsporten. Laat staan dat ze dat verdomd kleine bordje zou kunnen raken. Zo hard ze kon gooide ze en tot haar eigen verbazing hoorde ze het houten bordje wegklappen en keek ze zo toe hoe Willy in het water viel.

'Dat mag jij voorbereiden!' lachte ze en ging op de dansvloer staan. Aan de man vroeg ze of hij hem op het moeilijkst wilde zetten, zodat dat als ze won, ze ook de hoofdprijs zou winnen. Nog even keek ze over haar schouder naar hem en glimlachte. 'Ik ben zo klaar!' giechelde ze en ging klaar staan voor het spel. Ze had dit al zo vaak gedaan, dat als ze zelfs op het snelst moest dansen, dat het dan nog sierlijk was. Zij was een danseres in hart en nieren, maar waarom kon ze dat nou niet gewoon accepteren en een dansopleiding doen? Ze schudde de gedachte weg en begon met het spel.

Thomas maakte het geweer klaar en betaalde de man. 'Op ballonnen schieten of op staafjes?' Hij was enthousiast over dit. Gamespelletjes en zijn opa hadden hem veel bijgeleerd over hoe je moest schieten. Hij was de politie-agent die zijn kleinzoon maar al te graag meenam naar de kermis. Om eerlijk te zijn wou hij Elle best laten winnen en hij wist dat ze sowieso haar best ging doen. 'Oeh, Elle. Onze lovebirds gaan weg?!' pestte hij Woddy en Isobel. 'Braaf zijn hoor!'

Jeremy ging door zijn haar en stak een sigaret op. Hij keek hoe Maia danste en dat met alle plezier. Het spel leek geen eind te kennen. Het enigste dat hij kon doen was haar dan ook aanmoedigen. Ze deed hem denken aan Sophie; de liefde die hij was verloren als tiener. Genoeg jaren waren dan ook voorbij. Ze was prachtig en niet zoals Sophie. Nee, ze was zoveel mooier. Ze was schitterend en vriendelijker. Enkel even enthousiast en zelfzeker in alles wat ze deed. Hij wou haar naast zich hebben liggen. Voelde opeens een drang om dat moment te beleven. Jammer genoeg wist hij dat enkel dat verlangen was. Zinderend verlangen dat zij had wakker gemaakt.

Joseph moest om haar lachen. Ze was een lief meisje, en bovenal erg grappig. Hij nam een slokje van de chocomelk en keek vervolgens haar kant op. 'Nee, ik ken volgens mij maar één liedje op de piano en dat is 'de Vlooienmars'" lachte hij. 'En verder is het eigenlijk alleen echt gitaar spelen... Schrijf je ook je eigen nummers?'

'Ik weet het. Het is zo'n lastige keuze.' lachte ze en propte zich tussen de rij uit. 'Waarom zouden we een half uur gaan wachten om in één of ander karretje te zitten, als we veel leukere dingen zouden kunnen doen.' Haar laatste zin zei ze op een ietwat speelse manier. Op een of andere manier liet hij haar alles wat vooraf was gegaan vergeten.

'Overduidelijk,' lachte ze. 'Je ziet er zo angstaanjagend uit.' Ze vond hem alles behalve angstaanjagend. Ze vond hem eerder schattig, en lief. Hij had een lieve uitstraling over zich heen. 'Nee hoor, je bent een schat. Ik geloof niet dat iemand bang zou kunnen zijn van jou.' gaf ze eerlijk toe en ging dichter tegen hem aanlopen, om vervolgens nog een pluk van de suikerspin te nemen.

Jay wist niet of ze zo dicht kwam lopen voor de suikerspin of voor hem. Hij keek haar aan waarna hij naar haar glimlachte. 'Lexi, je bent echt zo'n schatje. Weet je dat?' Zijn stem klonk gemeend en rustig. Werkelijk zou ze het perfecte meisje zijn, ze was het perfecte meisje, maar waarschijnlijk dacht zij er ook niet zo over. Hij nam nog een plukje suikerspin. 'Mondje open voor lieve Jay,' lachte hij.

Riley lachte dan weer om hem. Het deed goed om plezier te hebben met iemand. Ze keek hem aan, maar doordat hun armen met elkaar verstrengeld waren, leek het voor haar alsof ze nog dichter bij hem was. 'Ja. Ik heb niet zo'n goede band met mijn vader, maar wel met mijn oom. Zijn broer dus. Hij heeft me altijd aangemoedigd om mijn artistieke te volgen. Daardoor speel ik die instrumenten, zing ik en fotografeer ik. Enkel toon ik het niet graag. Ik schrijf ook voor de schoolkrant/ redractrice. Mijn punten zijn dan weer behoorlijk... Laten we zeggen behoorlijk matig.' Ze glimlachte flauwtjes naar hem. 'Ik wil wel eens probeen samen iets te schrijven of te coveren? Voor de lol gewoon?'

Peter streek met een lach op zijn gezicht door het haar van Tara. De kusjes in zijn nek waren meer dan genoeg om hem nog begeriger te maken. Hij stopte één hand terug in zijn jaszak en balde deze tot een vuist om zijn verlangen in te houden. Hij kon haar vertrouwen niet verpesten als hij ooit nog eens toe wilde slaan. Daarom hield hij haar maar tegen zich aan en zocht het spookhuis. 'Zullen we maar vast richting dat spookhuis van je lopen?' vroeg hij.

Woody knikte terwijl hij Alex nog even nakeek. Die leek zich al weer prima te vermaken. 'Wij gaan die suikerspin voor je halen, mevrouw Dane.' Hij pakte haar vast en nam haar zo mee in de richting van het kraampje. 'Dat geldt ook voor jullie!' riep hij nog over zijn schouder naar Thomas en Elle, maar daarna richtte hij zich weer volledig op Isobel. 'Het is maar goed dat ik Thomas niet in elkaar geslagen heb toen ik hoorde dat hij met Elle bezig was.' vertelde hij haar met een lach.

En dat was Peter... Hij gaf haar verlangen naar iets en nam het dan allemaal in één keer terug. Het was niet eerlijk. 'Je bent ook niet gemakkelijk hé?' Tara grijnsde naar hem en knikte. Ze liet een arm rond zijn lichaam rusten en de andere gebruikte ze voor wat chocomelk te drinken waarna ze dat bekertje dan ook weggooide. 'Het spookhuis staat daar ergens, op het einde. Het lijkt nogal op een oude vila.' Er zat een heel verhaal achter en dat maakte het wel leuk. Ook omdat er echte mensen in verschuilt zaten.

'Ik ben hartstikke makkelijk!' zei Peter verontwaardigd en keek naar Tara. Soms kreeg hij echt geen hoogte van haar. Peter leegde zijn bekertje ook en gooide die van hem in dezelfde prullenbak. 'Ik ben nu wel heel benieuwd waar jij zo bang voor bent geweest, Tara.' Hij keek haar met een grijns aan en pakte één van haar handen vast. Het was nog heel wat dat hij hier gewoon als vampier tussen de mensen liep. Tientallen jaren geleden had hij dat niet moeten proberen. Dan zou hij paniek hebben gezaaid op het hele terrein.

'Mijn vader is een soort van mijn voorbeeld. Nou ja - was - ach, ik weet het ook allemaal niet meer.' Hij wilde niet worden zoals zijn vader was. Hij wilde niet allerlei vriendschappen moeten verbergen voor zijn vrouw, en zijn kinderen maar eens per maand zien. Maar hij wilde wél net zo goed worden als zijn vader.

Isobel schoot in de lach. 'Je wilde hem slaan toen je het hoorde?' vroeg Isobel met grote ogen en lachte. 'Dat had ik nooit achter jou gezocht, wist je dat. Ik als maar denken dat je zo onschuldig bent.' grapte ze. 'En die twee zijn wel braaf hoor, tenminste als het aan Elle ligt wel.' Ze kende Thomas' reputatie, maar ze vertrouwde er wel op dat hij niets deed als zij dat niet wilde.

Lexi moest lachen en nam de pluk suikerspin aan van hem. 'Ik weet dat ik een schat bent,' lachte ze. 'En jij bent mijn grote, stoere teddybeer die motor rijdt.' zei ze met een grijns. Ze waren op een plek waar het niet ontzettend druk meer was. De meeste mensen waren in het centrum van de kermis, en zij hadden nu de rand bereikt. 'Ik ben blij dat meneer Parker ons dat project samen heeft laten doen.'