Kermis

Jeremy voelde hoe er een heerlijke rilling door zich heen ging bij haar armen rond hem. Dat veranderde in kriebels in zijn buik bij haar woorden. Hij kon heel wat bedenken. Enkel draaide hij zich om zodat hun lichamen elkaar helemaal raakte. De man achter hen zei dat hij goed kon gooien. 'Zo zal ik jou het is niet gemakkelijk maken.' Hij bracht speels zijn gezicht naar het hare. 'Pas maar op,' fluisterde hij tegen haar lippen op, maar liet ze weer niet raken. Tevreden draaide hij zich om en gooide nog een keer. Er zou nog een keer voor nodig zijn om alle blikken om te gooien en dat ging hem lukken.

Florrie glimlachte niet naar Julian en Grace terug en kon enkel naar het stel kijken die een stuk achter hen stond. Tristan en Marise. Het liefst wou ze naar hen toe lopen en vertellen dat ze haar vrienden met rust moesten laten, maar ging dat natuurlijk niet doen. Na de woorden van Julian paste ze wel op. Ze probeerde weer een glimlach op te brengen, maar dat ging moeilijk. Wat hielden Julian en Grace voor haar achter?

Elle glimlachte om haar woorden, maar schudde toen haar hoofd. 'Jij bent mijn zusje, Alex, mijn enige, allerliefste zusje. En als er wat is, dan wil ik je helpen. Denk je dat het mij niet is opgevallen dat je zonder jongen hier loopt?' glimlachte Elle en sloeg haar arm om haar zusje heen. 'Waarom ben je niet met Joe? Jullie deden zulke dingen toch altijd samen?' Er was iets gebeurd tussen hen, maar Elle kon haar vinger er maar niet op leggen. 'En Willy dan? Daar ging je de laatste tijd toch ook mee om?'

Ze leunde tegen hem aan toen hij zich had omgedraaid en beet even zacht op haar lip. 'Het gaat inderdaad niet makkelijk worden,' gaf Maia toe en glimlachte toen. 'Maar ik houd wel van een uitdaging hoor, Jerry.' Met een geschrokken blik zag ze hoe hij al die blikken bijna al om had. In een snelle beweging zat ze op de bar van het spel en had haar benen om zijn middel geslagen. Maia kon niet tegen haar verlies en zou dan ook winnen. Ze zat op ooghoogte bij hem en drukte haar lippen zacht op zijn kaak.

Hij wou net gooien, maar waagde het niet. Hij keek ongelovig toe hoe twee benen zich een weg rond zijn middel vonden. 'Maia? Wàt doé jé in vredesnaam? Echt een valsspeler dat je bent. Ga weg,' lachte hij en streelde langs haar wang bij haar kus. Hij genoot van de aandacht die hij kreeg. Waarschijnlijk zou die morgen weg zijn. 'Waarvoor spelen we dan? Ik denk dat je maar al te goed weet wat, maar het me niet durft voorleggen.' Hij maakte zich los en gooide de laatste blikken om waarna hij triomfantelijk grijnsde. Hij koos voor een bruin hondje dat zijn tong uitstak en er schattig uitzag met zijn plaatje waarop I love you opstond. Het zou moeilijk zijn om dat niet niet te vinden deze kermis... Hij overhandigde het aan haar en ging weer tussen haar benen staan. Zacht gleden zijn handen langs haar heupen en streelde hij met zijn neus langs de hare. 'Zal ik jou soms eens afleiden?'

'Ik hou niet van verliezen!' lachte ze en legde haar handen op zijn borst. 'Al vind ik het helemaal niet erg om dit te doen.' Ze klapte vrolijk in haar handen toen hij de blikken omgooide en nam het knuffeltje aan. Even legde ze deze naast haar en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Je mag mij zoveel afleiden als je wil,' fluisterde ze met een speelse glimlach en drukte weer een kus op zijn wang. 'Want als ik zometeen bij het dans spel aan kom, heb je bij voorbaat al verloren. Want daar win ik áltijd mee.'

'Dans spel? Ik doe niet aan dansen, dus je hebt zeker al gewonnen.' Hij lachte en zette haar terug op de grond bij de luide kuchen van de kermiskraam uitbater. 'Ik denk dat hij jaloers is,' fluisterde hij zacht bij haar oor, nam het hondje vast en drukte zacht een kus achter haar oor. 'Geloof me, Maia. Ik ken vele manieren om je af te leiden en ik ben nog maar net begonnen. Challenge accepted.'

'Anders zal ik het gewoon in mijn eentje doen en iemand anders verslaan. En dan sleep ik zo prijs, na prijs, na prijs binnen,' plaagde ze hem zacht en schrok toen op van het gekuch achter hun. Met een stalen gezicht liep ze samen met Jerry weg, maar barstte al snel in lachen uit. 'Jaloers op mij of op jou?' pestte ze hem en sloeg haar arm om zijn middel heen. 'Nou, je bent dan nog niet zo goed in dat afleiden, want ik merk er nog niets van,' daagde ze hem met pretoogjes uit.

'Ik kan je ook moeilijk met je haren mee slepen naar mijn auto, niet?' Hierbij grijnsde hij. 'Wat krijgt de winnaar? Een prestigieus kus? Verliezer blijft slapen bij de winnaar? Of gaan we doen?' Hierbij drukte hij zijn lippen tegen haar slapen. 'Wacht maar tot je danst. Dan mis je mijn warmte vast en zeker.'
-
Sorry, was even snel snel!

Alex keek haar zus met grote ogen van verbazing aan en gaf Elle toen een knuffel. Ze was echter minder blij toen ze precies die twee jongens noemde om wie ze al nachtenlang wakker lag. Alex haalde haar schouders op en stopte haar handen in haar zakken. 'Het is nogal ingewikkeld. ' vertelde ze. Haar ogen durfde ze niet meer op Elle te richten. Ze was zo hopeloos wat betreft deze situatie waar ze in terecht was gekomen. Als ze bij Willy was, dan wist ze zo zeker hoe leuk ze hem vond, maar steeds bleef Joe in haar achterhoofd. En toen ze Joe had gezien na de transformatie had ze zo iets sterks gevoeld, maar ze had hem nu al weer dagen niet gesproken. Het was veel te verwarrend voor haar.

Ze glimlachte geruststellend naar Alex en wreef met haar hand over haar haren. 'We hebben het er nog wel een keer over, oké? En Alex, niet zoveel piekeren. Je bent nog een tiener, geniet gewoon van alles! En ondanks dat we allemaal een beetje anders zijn dan normale mensen, zijn wij ook gewoon mensen. Dus, niet zo dramatisch he, ik ken je Lex!' lachte ze. Opeens hoorde ze Alex geroepen worden en keek ze over haar schouder naar achteren. 'Oh, daar is al je eerste aanbidder, Alex!'

Alex keek Ele dankbaar aan. Die woorden deden haar goed. Ook al losten ze haar problemen niet op. Ze verweet zichzelf al vaak genoeg dat ze niet zo moeilijk moest doen, maar tegelijkertijd wist ze dat ze dan mensen zou kwetsen. Alex wilde niemand kwetsen, ze wilde iederen overal en altijd te vreden stellen. Met een rood hoofd keek ze langs Elle en zag daar Willy op één of andere constructie zitten. Het duurde even voor ze begreep waar hij precies op zat. Daarna schudde ze alleen maar lachend haar hoofd en keek toen naar Elle. 'Is het goed als ik jullie straks weer op zoek?' vroeg ze en liep ondertussen al in de richting van Willy. Ze zou eens niet te veel twijfelen en gewoon plezier maken.

Elle lachte vrolijk en drukte nog snel een kus op Alex's haren. 'Natuurlijk is dat goed. Als je geld of goed advies nodig hebt, je weet me te vinden.' Ze gaf Alex nog een dikke knipoog en liep toen weer naar Thomas, Isobel en Woody toe. 'Ben ik weer,' glimlachte ze en pakte de arm van Thomas vast. 'Dus, wanneer gaan we onze wedstrijd houden? McKenzie, je gaat voor het eerst van je leven eens dik verliezen!'

Willy lachte een vriend van hem uit het footballteam compleet uit toen die hopeloos naast gooide. Verder lukte het ook echt niemand, dus zat Willy al een tijdje op het platform. Opeens zag hij een bekend gestalte lopen en sprong hij op, om enthousiast zwaaiend Alex haar naam te roepen. Met een brede grijns zag hij hoe ze naar hem toe kwam lopen. 'Fijne valentijnsdag!'

'Ja, ik weet zeker dat ik jou trakteer.' Ze was typisch zo iemand die het belangrijk vond om te laten zien dat een vrouw zichzelf ook kon onderhouden en niet altijd afhankelijk was de man. 'Volgens mij vond m'n moeder het wel grappig, wat m'n pa ervan vond weet ik niet precies, maar hij is volgens mij niet boos op je hoor.' zei ze lachend.

Thomas keek haar aan met een glimlachje. Heel die tijd had hij maar rondgelopen en gekeken hoe Woody en Isobel klef deden. Hij keek even naar Alex die naar Willy liep. Hij dacht dat die met zijn zusje ging? 'Hey. Emh... Nu? Anders blijf je maar zeuren.' lachte hij en drukte een kusje op haar voorhoofd. Hierna liep hij richting de schietkraam.

Alex zwaaide nog naar Elle en liep toen snel naar Willy toe. Ze liep om de rij die er voor het kraampje stond heen en leunde tegen de zijkant van het ding aan zodat ze Willy goed kon zien. 'Hetzelfde.' zei ze met een glimlach en trok toen een wenkbrauw op. 'Heeft nog niemand raak kunnen gooien?' vroeg ze verbaasd afleidend aan zijn nog niet natte pak. Er waren vast wel wat football spelers die Willy graag nat zagen worden.

Joe pakte dankbaar de warme chocolade melk aan en blies wat. 'Niet je tong verbranden hè.' zei hij grijnzend en moest lachen bij haar volgende opmerking. 'Nou, misschien dat als Riley me dwingt, dat het dan wel lukt.' grapte hij en keek haar verbaast aan. 'Echt waar? Wauw, nou misschien kunnen we wel een keertje jammen?' vroeg hij enthousiast.

'Naar je auto gaan als jij wint vind ik helemaal niet zo'n slecht idee,' fluisterde ze in zijn oor en keek hem met een verleidelijke blik aan. Bij hem of bij haar slapen was geen optie, hoe graag ze het ook wou. Ze moest op haar moeder letten en kon dus niet ergens slapen. En ze wou hem nog niet over haar moeder vertellen, wat moest als hij bij haar bleef. 'En die kus vind ik ook wel wat.' Ze nam hem mee naar het dansapparaat. Dat was zo'n ding met panelen op de grond waar je dan op moest stappen als het spel dat zei. Ze was er gek op en ook heel erg goed in. 'O geloof me maar, ik ga het héél heet krijgen.'

Isobel keek even om naar Thomas en Elle en keek weer naar Woody. 'Als zij nou eens die schietwedstrijd gaan, gaan wij ook even samen gezellig wat doen.' Zelf was Isobel niet echt een kermis mens, maar als Woody graag ergens naartoe wilde, zou ze meegaan. 'Oh, zullen we anders een grote, roze suikerspin halen?!' vroeg ze enthousiast en gaf hem een kus.

Enthousiast pakte ze een geweer vast en nam de tijd om te zorgen dat ze deze goed vast had. Ze kon er niet tegen dat Thomas en Woody dachten dat ze er niets van kon, dus ze zou hun nog weleens het tegenbewijs leveren. Ze keek nog even Thomas aan en glimlachte naar hem. 'Moge de beste winnen,' giechelde ze en keek door het gaatje van het geweer. 'Zullen we maar beginnen?'

'Nee, jammer genoeg niet. Niemand hier in Mystic Falls blijkt een goede hand-oog coördinatie te hebben. Schande, want de kermis is pas compleet als ik in het water ben gevallen. Misschien moet ik het de gymleraar vragen, die kan het vast wel.' Hij haalde zijn schouders op en ging op de rand zitten, zodat hij goed met Alex kon praten. 'Hoe is je dag tot nu toe? Ik had je mee willen vragen, maar we zouden niet te snel gaan, dus besloot ik alle schandelijke attracties langs te gaan,' lachte hij.

Jay lachte en nam een stuk je suikerspin af. 'Je vader? Dat gaat toch geen probleem worden hoop ik?' Hij lachte en nam haar mee een stukje verder. 'Dus zullen we maar wandelen?' Zoals zij had voorgesteld. Hij vlocht hun vingers weer in elkaar en glimlachte naar haar. 'Dus zijn je ouders ook hier? Of je broer en zusje?'

Alex schrok van een bal die ineens voorbij vloog, maar hij was grandioos naast en had eerder haar geraakt dan het bordje dat een duik voor Willy zou betekenen. Geschrokken giechelde ze en keek op naar Willy. 'Het is wel oké.' zei ze onverschillig en leunde toen naar voren om met een lach zijn voet aan te raken. 'En bevallen de schandelijke attracties je, William?' vroeg ze hem en ging abrupt weer naar achteren omdat er nog een bal voorbij schoot.

Hij knikte en gebaarde naar zijn gezicht. 'Eigenlijk zou je mijn gezicht moeten likken, dan proef je nog de smaak van de taart die ik net in mijn gezicht heb gehad. Ook heb ik nog gepaintballd, wat echt heel erg grappig was, al kreeg ik er wel eentje in mijn kruis en ik denk dat ik nog nooit iets pijnlijkers in mijn hele leven heb gevoeld.' Hij klopte op de plek naast hem. 'Kom je bij me zitten? Dan kunnen we al deze mensen uitlachen die ons zo wanhopig graag nat willen zien.'