Kermis

Alex oogde Willy en zuchtte. Onder geen enkele voorwaarde zou ze terug richting het vuur gaan. Haar was na dat ongeluk met Elle maar al te goed ingeprent hoe gevaarlijk vuur kon zijn. Ook al was er met haar niets gebeurd, ze was net zo bang voor de vlammen als de rest van haar familie. Ze kon hem echter niet dwingen hier te blijven en Isobel vond hij vast zo. Ze knikte en ging op haar tenen staan om vlug een kus ergens naast zijn mond te drukken. 'Wees voorzichtig.' zei ze zacht.

Florrie probeerde hem nog vast te houden, maar hij was al aan het weggaan. 'Julian... Julian!' Met doodsangst in haar ogen bekeek ze hoe hij richting het vuur ging en draaide zich daarna naar Grace en Noah toe. 'Vergeef het me alsjeblieft,' mompelde ze met een halve grijns en rende snel achter Julian aan. Ook al kon ze hard rennen, iemand als Noah kon ze vast niet voor blijven, dus ze kon enkel hopen dat Grace hem tegen hield. De mensen massa werd dunner en dunner richting het vuur en wanhopig keek ze om zich heen of ze Julian kon vinden.

Hij glimlachte en nam haar nog snel in zijn armen. 'Ik heb eerder voor hetere vuren gestaan,' grapte hij zacht en liep naar achteren. 'Ik zie je zo.' In een snelle beweging was hij omgedraaid en rende hij het kermisterrein weer op. Met zijn handen rond zijn mond riep hij steeds maar Isobels naam, maar kreeg geen reactie. Hij hield zichzelf voor dat ze bij Woody was, maar hij herinnerde zich ook de hysterische mensenmassa.

Noah twijfelde er geen seconde aan en sprintte achter Florrie aan. Hij wist wat Julian ging doen en hij wist ook dat hij niet wilde dat Florrie dat zag. Daarbij was het ook veel te gevaarlijk zo dichtbij het vuur. Al snel zag hij Florrie dichterbij komen en voor hij het wist had hij haar bij de schouders vast. 'Ben je gek geworden?!'

Julian keek niet meer achterom en stond zo bij de brand. Hij dompelde zijn jas bij het kraampje van het visjes vangen in het water, trok hem terug aan en rende toen zo de vlammen in. Als er iemand daar nog was dan zou dat fataal zijn. Hij sprak de nodige beschermings spreuken uit en zag hoe de vlammen afstand van hem namen. Met een sympathie spreuk haalde hij warmte uit zijn eigen bloed en projecteerde deze op iets buiten zijn lichaam. Zo zou hij niet overhit raken. Hij kon echter niets tegen de rook doen, behalve zijn sjaal om zijn mond wenden.

Al snel voelde ze twee sterke armen om haar heen en wist ze dat Noah haar ingehaald had. 'Noah, laat me los, alsjeblieft Noah. We moeten hem helpen!' Ze probeerde zijn armen van haar af te krijgen en probeerde haarzelf uit zijn armen te wurmen, maar veel zin had het niet. 'Asjeblieft, hij loog, natuurlijk heeft hij niet bij de brandweer gezeten, ik weet niet of hij stomme dingen gaat uithalen-' Opeens verbrak ze haar woorden en keek in de rook en vlammen. Ze kon het niet goed zien, maar op de een of andere manier kon ze een man onderscheiden. 'Wat- wie... Wat is dat?''

'Hij redt zich wel. Geloof mij maar.' verzekerde hij haar, maar toen zijzelf opkeek wist hij dat het al te laat was. 'Ik weet niet wie of wat dat is, het enige wat ik ik weet is dat ik ervoor moest zorgen dat je niet achter hem aan ging, dus dat is wat ik nu ga doen, Florrie.' zei hij tegen haar en zette ene paar stappen naar achteren, samen met haar. 'Vertrouw me maar.'

Willy rende en rende maar rond, maar zag nergens de blonde haren van Isobel. Hij besloot toch iets dichter naar de vlammen te gaan, waar de rook al aan het wegtrekken was, doordat de wind de andere kant was opgericht. Uit het niets zag hij opeens een hoopje mens liggen en hij bukte ernaast. Snel draaide hij de persoon op zijn rug en zag dat het Isobel was, bewusteloos. 'Oh fuck!' schold hij en tilde haar op. Zo probeerde hij zo snel mogelijk bij mensen in de buurt te komen. 'Help! HELP!'

Julian focuste zich op de vlammen, maar hij zag gelukkig niemand of niets. Hij liep langs het kraampje waar de brand ontstaan was en ging langs de andere kant de vlammen weer uit. Daar zag hij iemand om hulp roepen en vlug snelde hij er op af. Hij keek naar de jongen en legde zijn hand op het meisje. Zo snel voelde hij geen ernstige problemen met haar gezondheid, behalve te veel rook, misschien. 'Ik neem haar wel over. Zorg maar dat er een ambulance klaar staat.' Kort legde Julian zij hand op de schouder van de jongen en nam toen het blonde meisje van hem over in zijn armen. 'Vlug. Het wordt hier zo te heet.'

Florrie protesteerde niet toen hij naar achteren bewoog, want ze kon enkel naar de gestalte kijken die in het vuur en rook liep. De manier van lopen, de bouw, het haar... Het was Julian, want toen de vuur op wonderbaarlijke wijze was verdwenen, zag ze hem duidelijk. Want ze wist niet hoe de brand was verdwenen, maar ze wist dat Julian het op onmenselijke manier had gedaan. Ze keek met lijkbleek gezicht naar Noah en was door haar benen gezakt als hij haar niet vast had gehouden. 'Ik denk dat een beetje frisse lucht wel goed is,' piepte ze met hese stem.

Opgelucht zag Willy iemand aan komen lopen en herkende hem als de conciërge van hem op school. Hij nam hem vaak in de zeik en hoopte dat ondanks hun verleden hij hem toch zou helpen. 'Ze heeft teveel rook ingeademd, denk ik,' hijgde Willy zwaar en knikte toen. 'Ik zal zorgen dat er eentje klaar staat.' Hij rende verder en bleef schreeuwen, zodat ze hem van afstand zouden horen. 'AMBULANCE! Er is een ambulance nodig!'

Noah knikte naar haar. 'Ja, dat lijkt me inderdaad ook een goed idee. Kom.' Hij wist wat zij wist. Hij wist dat zij hetzelfde had gezien als dat zij had gedaan en ook wist hij dat ze waarschijnlijk in complete verwarring was. Noah ondersteunde haar zo goed als hij kon en leidde haar weg van de drukte. 'Wil je eventjes op de parkeerplaats gaan zitten?'

Julian knikte terug naar de jongen en liep toen met het meisje in zijn armen weg van de brand. Hij wilde niet een te groot risico door de gehele brand te doven. Zo zouden er zeker vragen gesteld worden. Hij had echter de ergste brandhaarden vermindert. Hij was bijna bij de parkeerplaats en liet toen zijn verdediging zakken zodat hij er tenminste iet wat vermoeid uit zou zien. Hij was blij te zien dat er al een ambulance klaar stond.

Alex hoorde Willy meteen toen er geschreeuw klonkt vanaf het kermis terrein. Ze rende er naar toe en duwde Willy zowat omver toen ze in zijn armen vloog. 'Heb je Isobel gevonden?' vroeg ze hem, vooral omdat hij niemand bij zich had maar wel om een ambulance had geroepen. 'Heb je Woody gezien? Hij was er nog niet. En Elle en Thomas ook niet.' Ze stond op het punt om te gaan hyperventileren en streek over Willy's gezicht dat onder het as van de rook zat.

Dankbaar keek Florrie Noah aan toen ze rustig het kermisterrein af liepen. 'Ja, graag,' zei ze en zag de parkeerplaats vol met mensen al verschijnen. Ze waren nog niet tussen de mensen, dus nam ze gebruik van dit moment. 'Jij zag het toch ook, Noah? Ik weet niet... Wat deed hij? Wat gebeurde er? Ik begrijp er niets van...' Haar stem daalde toen ze op de parkeerplaats aan kwamen en vol opluchting ging ze op de grond zitten. Bij het geluid van een ambulance keek ze over haar schouder en zag ze Julian staan. Snel keek ze weg en keek Noah wanhopig aan.

Noah schudde gefronst zijn wenkbrauwen. 'Nee, ik zag niets?' zei hij verbaast, wetend dat ze wel gelijk had. 'Ik denk dat het gewoon de paniek was die toesloeg, denk je ook niet? Je was wat gedesoriënteerd. Misschien had je veel rook ingeademd?' zei hij en wreef zachtjes over haar rug. 'Ik ga even kijken of ik ergens een bekertje water voor je kan halen, goed? Wel hier blijven hè!'

Grace had Julian, Florrie en Noah stompzinnig na staan kijken toen ze ineens richting de brand waren gelopen. Zelf was ze door de stroom mensen meegevoerd en hoopte ze vurig dat Noah en Florrie en ook Julian niets zou overkomen. Ze was opgelucht twee van de drie weer te vinden op de perkeerplaats. Florrie zag er echter niet zo goed uit. 'Hé, Florrie! Gaat het wel? Is er iets gebeurd? Heb je iets?' Ze keek haar vriendin ongerust aan en pakte haar hand vast.

Hij nam Alex opgelucht in zijn armen en verstopte zijn gezicht in haar nek, zodat ze de pijn op zijn gezicht niet kon zien. 'Het is Isobel voor wie de ambulance is. Ze heeft veel rook binnen gekregen, maar als het goed is komt het allemaal goed met haar. En nee, het spijt me echt Alex, maar ik heb je broer en zus niet gezien.' Hij keek haar bezorgd aan en hield haar gezicht tussen zijn handen. 'Blijf rustig, Alex. Je weet dat je broer, zus en Thomas heel goed op zichzelf kunnen passen. Dat weet je.'

Opgelucht keek ze Noah aan en knikte bij zijn woorden. Hij bevestigde het zelfs, natuurlijk had ze het verkeerd gezien. Julian, die een of ander trucjes heeft om opeens brand te stoppen? Onzinnig. Ze pakte nog snel Noah's hand vast en glimlachte. 'Ik ben blij dat jij er was. En ik zal nu wel eens luisteren, dat beloof ik,' grinnikte ze en voelde hoe haar gezicht alweer wat kleur kreeg. Toen ze opeens Grace zag, sloeg ze haar armen stevig om haar vriendin heen. 'Ik heb wat spoken gezien, verder niets. Met Julian gaat het gelukkig goed, hij heeft ervoor gezorgd dat de brand deels uit is,' zei ze vol enthousiasme, ook al kon ze haar eigen herinneringen niet vergeten.

Met een keel die voelde alsof iemand er met twintig messen instak en een hoofd die zo hard bonkte dat dat het enige was waar ze zich op kon concentreren, werd Isobel wakker. Ze had geen flauw idee waar ze op die moment was, maar om zich heen hoorde ze allemaal rumoer. Het eerste wat haar opviel, was dat er overal slangetjes hingen, al kon ze niet plaatsen waar dat precies zou moeten zijn.

Woody glimlachte naar Elle en drukte een kus op haar haar. 'Het komt goed, Elle. Het was niet echt.' Hij streek over haar arm en knikte. 'Ze zijn bij Willy, als het goed is.' Nu pas aarzelde hij of Isobel toch niet achter hem aan was gegaan. Hij keek om zich heen en richtte zich toen op Thomas. 'Gaat dat lukken zo?' vroeg hij, doelend op het feit dat hij Elle moest dragen. 'Dan ren ik alvast voorruit en zoek ik Isobel, Alex en Lexi alvast.' Hij wachtte niet op antwoord maar liep al terug naar de parkeerplaats om de rest te vinden.

Isobel snapte niet goed wat er met haar gebeurd was en wat er nu gebeurde. Ze lag op een brancard, tot die conclusie was ze wel gekomen en de twee broeders die over haar heen hingen vroegen haar allemaal dingen waar ze geen antwoord op had. Verward probeerde ze overeind te komen, maar werd al snel weer teruggeduwd.

Woody zag Alex en Willy in een omhelzing verwikkeld en wilde ze niet storen, maar hij zag Isobel niet bij hen. Tot zijn schrik vond hij haar op een brancard en duwde zowat een broeder aan de kant. 'Izzy, Isobel!' Hij knielde bij haar neer en pakte haar hand vast. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij verward en streek door haar blonde haar dat deels zwart was door roet en rook. Was ze hem dan toch gevolgd?

Isobel zag Woody plots verschijnen en kreeg spontaan tranen in haar ogen. 'Ik weet t niet, ik -' Ze barstte in luid hoesten uit, maar herstelde zich al snel weer. 'Ik rende achter je aan, en er waren mensen... En ik zag je niet meer. En toen was er ineens heel veel rook, en ik niets meer en...' Ze stopte met praten en beet op haar lip om de tranen binnen te houden. 'Het spijt me...'

'Ze komen wel.' Alex sprak zichzelf hoop in en keek toen naar Willy. 'En met jou? Gaat het wel goed? Heb je geen hulp nodig?' Ze voelde aan zijn voorhoofd en aan zijn pols en tot haar ontzetting merkte ze op dat hij deels droog was geworden. 'Hoe dicht ben je bij dat vuur geweest?' vroeg ze kritisch en liet haar hand toen zijn shirt betasten om te zien of hij uberhaupt nog ergens nat was.