Kermis

Alex klampte zich aan Willy vast, ondanks zijn natte kleding en liep zo met hem mee. Steeds keek ze achterom of ze op wonderbaarlijke wijze Elle zag. Maar ze zag niemand die zij kende. Isobel was waarschijnlijk toch achter Woody aangerend. Zelf trilde ze als een rietje omdat ze zich zo'n grote zorgen maakte om Elle. Bovendien was ze maar al te bang dat er met iemand iets zou gebeuren. Je zat gewoon opgesloten op zo'n terrein met zoveel mensen.

Lexi haalde haar schouders op. 'Gewoon, ik denk gewoon.' zei ze grinnikend en keek op toen hij zei dat ze hier weg moesten. 'Thomas... Thomas is daar nog!' zei ze geschrokken en wilde zich los trekken uit zijn greep. 'Ik moet daar naartoe. Ik moet Thomas vinden Jay!' Ze móest hem vinden.

Tara haar ogen werden groot bij die woorden. 'Wat?' stamelde ze, maar voelde al snel hoe Peter zijn armen haar mee tilde. Hij liep weg met haar. 'Maar ik hoorde daarnet Willy?' Nee, ze had het zich verbeeld. Hier waren zoveel mensen die ze kende. Voor de rest protesteerde ze niet en liet ze zich meevoeren.

Bezorgd keek Willy over zijn schouder en zag dat Isobel niet mee was gegaan. Ze was vast achter Woody aan... Stevig hield hij Alex in zijn armen en keek haar geruststellend aan, terwijl hij de mensen die constant tegen hen aan botsten probeerde te vergeten. Ze mochten niet in paniek raken, hij en Alex. 'Het komt allemaal goed. Elle is bij Thomas en die weet vast wat hij moet doen. Woody vindt hen tweeën ook al snel, Isobel ook, en dan komen ze allemaal gezond en wel het veld af.'

Julian had nog wat staan kletsen met Grace, Noah en Florrie, maar zag dat ze nu bijna aan de beurt waren. Het had werkelijk een eeuwigheid geduurd. Nog voor ze in konden stappen klonk er echter geschreeuw en was een er een grote rookpluim te zien vanaf de rij voor het reuzenrad. Julian fronste en zag toen ook de vlammen boven de kraampjes uitsteken. Hij keek naar Noah. 'Neem Grace en Florrie mee naar de parkeerplaats. Ik ga kijken of ik kan helpen.' Hij kneep in Florrie's hand en gaf haar een kus. 'Dan zie ik jullie straks daar.'

Jay keek naar Lexi. 'Nee Lexi, daar hebben we geen tijd voor. Thomas is weg daar. Dat weet ik zeker. Wij moeten ook nu weg.' Hij wist dat haar broer wel zo slim was. Hij zou ook niet willen dat zij zichzelf in gevaar bracht. 'Kom op, de motor staat niet zo ver van heen.'

Isobel zocht Woody nog steeds in de menigte, maar zag hem nergens meer. Ze zag helemaal niemand meer die ze kende. De mensen rende nog steeds alle kanten op en het was één grote chaos. De brand was al veel groter dan toen ze het opmerkte. Verward keek ze om zich heen, haar hele oriëntatie vermogen was weg en ze had geen idee waar ze nu precies was. 'Woody?! Elle?! Thomas?!'

'Ik ga niet weg voordat ik weet waar Thomas is, Jay! Voor het zelfde geldt loopt hij daar nog ergens rond, op zoek naar mij!' Ze wilde niet dat haar broer daar nog rond zou lopen, dadelijk raakte hij gewond of iets. 'Laten we op zijn minst hier wachten oké? Als je echt weg wilt, mag je gaan, maar ik blijf hier... Ik moet wel.'

Florrie had haar hand vol afschuw en angst voor haar mond geslagen bij het aanzicht van het vuur. Straks zaten er nog mensen vast of liepen er nog mensen rond. Ze keek Julian aan en schudde haar hoofd. 'Ik laat je niet gaan, Julian, niet alleen. Ik ga met je mee, misschien willen Noah en Grace ook wel mee, we kunnen helpen.' Ze hield Julian stevig vast en keek hem doordringend in zijn ogen aan. 'Laat me niet alleen,' fluisterde ze. 'Niet met de gedachte dat jij daar bij het vuur rondloopt.'

Jay voelde zich boos worden. 'Gaan we echt discussiëren Lexi! Godverdomme! Waarom zou ik weggaan en jij hier blijven? Dat slaagt nergens op! Zo overkomt je nog iets. Oké, dan blijven we hier wachten.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Oké, we wachten hier dan. In de bosjes. Kinky.'

'Sttt Elle, alles komt goed. Ik zorg voor je, weet je nog? Ik ben hier. Ik hou je vast. Er gebeurt je niks.' Hierbij nam hij haar beter en liep terug omdat hier de mensen naar de vlammen liepen en op een groepje. Hij zag een bekend gestalte staan aan de schietkraam. 'Daar is Woody! We krijgen je weg hier. WOODY!' Hij rende naar hem toe. 'Kom op man! Je zus wordt helemaal gek... Waar is Isobel?'

'Jeetje Jay,' mompelde ze verward. 'Wat zou jij doen als je broer of zus of weet ik veel wat nog zou zijn? Thomas is mijn twééling broer, ik ga hem hier niet gewoon achterlaten. We wachten wel op de parkeerplaats..' Zelf sjokte ze er al naar toe, hopend dat Thomas daar ongedeerd op haar stond te wachten.

Hij snapte het maar al te goed. Dat was het probleem. Bij hem gold de regel dat je moet rennen voor je leven en niet achterom kijken. Zijn broer zou willen dat hij zijn eigen leven redde en anderserom ook. Lexi had hem dieper gekwetst met die woorden dan ze dacht. Hij liep dan ook met zijn handen in zijn zakken mee naar de parkeerplaats zonder wat te zeggen. Ze wist nog eens de helft niet van hem. Ja, hij was kwaad, maar ook verdrietig bij de gedachten aan zijn pa. Radeloos om het zo te zeggen.

Twijfelend sloeg Lexi een arm om Jay zijn middel heen en liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Thomas kon goed voor zichzelf zorgen, dat wist ze ook wel, maar tocch maakte ze zich zorgen. De parkeerplaats egon langzamerhand vol te lopen, maar er was nog steeds geen spoor van Thomas. Hoe langer het duurde, hoe zenuwachtiger Lexi werd. Ze wist niet of het door de zenuwen kwam, of door de kou, maar na een tijdje begon Lexi helemaal te trillen.

Jay voelde hoe een arm rond hem heen werd geslagen waarbij hij reageerde door hetzelfde te doen. Vooral toen ze begon te rillen knuffelde hij haar waardoor ze helemaal tegen elkaar aanstonden. Hij streelde met een hand langs haar wang waarna hij haar kuste. Zacht en liefelijk. Hij wou haar even laten vergeten van Thomas.

Lexi werd volledig meegevoerd en gerustgesteld door Jay's stevige armen en zachte lippen. Ze vergat de situatie eventjes, maar toen ze achter zich iemand hoorde praten over de brand, werd ze weer naar de werkelijkheid getrokken. Voorzichtig maakte ze haar lippen los van die van hem en glimlachte treurig naar hem.

Ze wist niet hoe ze er terecht was gekomen, maar plots stond Isobel in een gigantische rookwolk. Hoestend en kuchend probeerde ze haar weg eruit te vinden, maar ze had geen idee waar ze naartoe moest. Haar ogen traande van alle rook, en dat maakte haar zicht er ook niet veel beter op. 'Woody?!' Ze kon voelen hoe de benauwdheid begon toe te slaan, waardoor ze nog erger in paniek raakte en voor ze het wist zat ze op haar knieën op de grond. 'Woody?!' Probeerde ze nog één keer en verloor haar bewustzijn.

- hoe dramatisch. Madison de tweede xd

Tristan had zijn armen over elkaar geslagen en keek naar de brand, die van kraam naar kraam verspreidde. Toen de brand was begonnen, hadden hij en Marise dichtbij gestaan en de man die in de kraam werkte gered. Zo slecht waren ze nou ook weer niet dat ze een onschuldige man lieten dood branden. Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar de mensen die paniekerig langs hen heen renden. 'Moeten we iets doen? Het vuur doven? Mensen helpen? De superhelden gaan uithangen?'

Alex' haar jas begon langzaam nat te worden door Willy, maar ze voelde het niet echt. Pas toen ze niet meer tussen de mensen ingeklemd waren en op een rustiger stuk waren gekomen, haalde ze diep adem en stopte met trillen. Ze bleef Willy echter stevig vast houden en keek naar hem op. 'Ik hoop het.' Ze speelde met de uiteinden van haar sjaal die Willy om had en keek ondertussen nerveus naar het terrein. Als Woody en Isobel en Elle en Thomas terug zouden komen dan kon ze zo goed zien.

Woody keek op en was ontzettend opgelucht om Thomas te zien. Hij liep met hem mee naar Elle en zag haar helemaal in elkaar gedoken. 'Isobel is bij Willy en Alex.' zei hij tegen Thomas, maar had vooral ogen voor zijn zus. 'Elle, ik ben het, Woody. Het is niets. We gaan je hier weghalen. De brand is nog een eind weg. Hé, kijk me aan. Elle, het komt goed.' Hij legde zijn hand op haar schouder en mompelde een onverstaanbare spreuk die haar tenminste wat moest kalmeren óf als hij het fout had herinnerd haar spontaan in slaap zou laten vallen. Het was in ieder geval beiden beter dan een gespannen Elle.

Er kwam een glimlach op Elle's gezicht toen ze Woody zag en pakte zijn arm vast. Zijn woorden kalmeerde al, maar al helemaal toen de spreuk op haar inwerkte. Ze herkende hem. 'Het was alsof het allemaal opnieuw gebeurde,' fluisterde ze en keek hem ernstig aan. 'En het deed zo'n pijn, Woody.' Ze beet op haar lip en veegde haar tranen weg. Meteen keek ze omhoog naar Thomas en glimlachte. 'Bedankt, Thom,' fluisterde ze en legde haar hoofd vermoeid tegen Thomas' borst. 'Zijn Alex en Isobel in orde?' vroeg ze aan Woody. 'En Lexi?' Hierbij keek ze bezorgd naar Thomas.

Jay keek hem met een zwak glimlachje aan. Hij voelde zich helemaal warm worden vanbinnen ook al was dat cliché misschien. Hij hield haar enkel vast. Ze was zo mooi. Zacht streelde hij haar wangen. 'Hey, Lexi. Kom hier jij!' Hij drukte haar helemaal tegen zich aan. 'Alles is goed met hem.'

'Florrie. het is niet veilig voor jullie. Ik weet wat ik doe, ik-' Julian legde zijn hand op haar wang terwijl hij zijn woorden inslikte. 'Ik heb bij de brandweer gezeten. Ik kan echt helpen, beloof me alsjeblieft dat je met Noah en Grace een veilige plek op zoekt en me alsjeblieft niet achterna gaat?' Hij maakte zich los uit haar omhelzing en kuste haar nog eens. Vervolgens keek hij naar Grace en Noah. 'Laat haar onder geen enkele voorwaarde achter me gaan of dichter bij het vuur komen.' Met die woorden rende hij snel in de richting van het vuur en beschermde zichzelf met de nodige spreuken.

'Ik hoop het ook,' mompelde hij, maar bleef dat onderbuikgevoel hebben, vooral over Isobel. Op haar had hij moeten passen. 'Alex.... Moeten we Isobel niet opzoeken? Voor de zekerheid? Weet je, als jij hier blijft, ga ik haar even zoeken, oké? Dan zal ik heel snel weer terug komen.' Hij keek haar vragend aan en wachtte geduldig haar antwoord af.

'Ik hoop het,' zei ze zachtjes en glimlachte kort naar hem. Op het moment dat ze hem zag, geloofde ze pas dat hij in orde was. Ze klampte zich als een klein kind aan hem vast en hoopte maar dat Thomas snel het terrein op zou lopen.