Huis van opa Dallas

Het huis van de vader van Logan Dallas. Hij woont nog steeds in hetzelfde huis als dat hij jaren geleden nog met Logan woonde. Het ligt dichtbij een meer en daar vist hij nog weleens graag.

Logan stond met zijn hele gezin voor het huis waar hij vroeger woonde. Nu woont zijn vader er nog steeds en in al die jaren was er niets veranderd. Hij klopte op de deur en zag hoe zijn vader open deed. 'Pap!' Zijn vader gebaarde dat ze snel binnen moesten komen en zo volgde ze hem. Ze kwamen vaak bij de grootouders langs, wat ook gemakkelijk ging, omdat ze zo dichtbij woonden.

Frances had haar arm om Elle's schouders heen geslagen en glimlachte naar haar schoonvader. Ze herinnerde zich nog heel goed dat ze deze man alles behalve aardig had gevonden, maar hij was veranderd en nu was ze blij een grootvader te hebben voor haar kinderen. Zij had geen vader, maar meneer Dallas was een goede vervanging geworden. Binnen drukte ze een kus op oude man zijn wang en trok vervolgens haar jas uit.

Alex was opgewekt om haar opa weer op te zoeken. Ze vloog hem zowat om de hals toen ze hem zag en lachte naar hem. 'Hallo, opa!' Door de transformaties had ze een erg hechte band gekregen met zowel haar vader als opa. Ze hadden haar zo geholpen. En natuurlijk ook haar moeder, maar de twee mannen begrepen precies hoe ze zich voelde.

Woody liep het oude huis van zijn opa binnen en omhelsde zijn opa kort. Woody begon nu echt boven iedereen uit te torenen. Zijn ouders waren niet erg groot en zijn opa begon steeds krommer te lopen dus die was ook al geen waardige tegenstander meer. Hij hing zijn jas op en nam die van de rest aan om ze ook op te hangen.

Opa Dallas bromde wat begroetingen naar het gezelschap, maar was toch blij om ze allemaal te zien. Hij was dol op zijn zoon, schoondochter en kleinkinderen. Vooral de kleine Alex, daar was hij dol op, vooral nu hij erachter was dat ze hetzelfde gen had en toch nog altijd zo opgewekt was. Ook zijn oudste kleinkinderen bleven maar groter en volwassener worden. 'Ga zitten, ga zitten,' zei hij en schuifelde naar de keuken om wat eten te pakken.

Opgewekt drukte Elle paar kussen op haar opa's wangen en bekeek hem eens goed. 'Opa, wanneer ga je eens die truien dragen die mam voor je maakt? Je oude visserspak is veel te koud voor dit moment van het jaar.' Haar opa bromde enkel wat protest en met een glimlach liep Elle naar binnen, om plaats te nemen aan de grote tafel die bijna de hele woonkamer in beslag nam. Haar vader ging er naast zitten en glimlachte naar zijn dochter. Hij was van plan heel wat te bespreken vandaag.

Alex volgde haar opa in plaats van te gaan zitten. 'Kan ik helpen? Zal ik dat op tafel zetten? Opa, Elle heeft wel gelijk, hoor.' Ze droeg een permanente glimlach, het ging weer een stuk beter met haar sinds ze het had bijgelegd met Joe. Ze had alleen Willy nog niet onder ogen durven komen. Ze pakte wat van opa Dallas aan en zette het op de tafel. Met z'n zessen was die al snel overvol, maar ook gezellig.

Frances ging tegenover Logan zitten en glimlachte naar haar man. Ze was blij weer eens met de familie onder elkaar te zijn. De laatste tijd was iedereen zo bezig met hun eigen ding. Elle had vermoedelijk een vriendje, ook al had ze het nog niet aan haar ouders verteld en Woody was natuurlijk druk met Isobel. Van wat Alex deed, was ze minder op de hoogte. 'Hoe gaat het met u rug?' vroeg ze bezorgd aan haar schoonvader. Hij wilde niets te maken hebben met haar krachten, maar ze had ook verstand van zalfjes en kruiden die net zo effectief konden zijn. Dus zo hielp ze hem.

Woody nam aan de kop plaats en schoof heen en weer op zijn stoel. Hij had een hoop energie omdat hij die dag niet kon trainen. Hij wist nog niet of dat positief of negatief zou zijn. Opgekropte energie kon alle kanten opgaan wat hem betrof. 'Hé, Elle, je komt met Isobel wel bij de volgende wedstrijd kijken, hèa?' vroeg hij met een veelbetekenende knipoog.

Bij Woody's woorden flitsten Elle's ogen geschrokken naar haar ouders, maar toen zij geen opvallende dingen deden, knikte ze uiteindelijk. 'Uiteraard, ik ben een vaste toeschouwer,' zei ze met een glimlachje en wierp Woody toen een veelbetekenende blik toe. Nog steeds had ze het niet verteld aan haar ouders over haar relatie. Ze hadden het al druk genoeg met de gebeurtenissen van de kermis. Toch vond ze het niet leuk dat Woody het zo opvallend zei, alsof ze hem uitdaagde.

Opa Dallas keek zijn schoondochter aan en haalde zijn schouders op. 'Het gaat de ene dag wel, de andere dag niet. Maar wat verwacht je anders bij een oude man? En dat zalfje van de vorige keer zal ik maar terug geven, het jeukt als de neten,' klaagde hij. Ondertussen bekeek hij zijn kleinkinderen met sceptische ogen. 'Nou, wat hoor ik allemaal over jullie in het dorp? Jeetje, jeetje, jullie gaan er heel wat overhaaster aan toe dan jullie ouders, als ik het zo allemaal hoor.'

Logan rolde zijn ogen bij de woorden van zijn vader, maar ging er niet tegenin. Ook hij hoorde verhalen in een klein dorpje als deze en op de een of andere manier waren de middagen bij zijn vader altijd de momenten om dingen te bespreken. Dan speelde zijn vader de scheidsrechter die altijd de kant koos van zijn kleinkinderen. Veelbetekenend keek hij zijn vrouw aan en toen zijn kinderen.

Frances lachte zacht en schudde haar hoofd. Eerst had ze het vervelend gevonden dat er weinig goeds uit de mond van meneer Dallas kwam, maar ze was er achter gekomen dat dat nou eenmaal zijn manier van doen was. Hij keek naar Logan en glimlachte bemoedigend. Hij was altijd degene die over dit soort dingen begon, Frances voelde zich er meestal veel te ongemakkelijk onder.

Alex was naast haar opa gaan zitten en keek met een frons naar haar moedern en vervolgens haar vader. Ze wist niet of ze het nu nog wel zo leuk vond om hier te zijn. Het zag er naar uit dat er een preek klaar stond. Ze zuchtte onopvallend en keek naar Elle en Woody. Zij hadden het vast ook al wel door.

'Niet te veel van die roddels geloven, hoor opa.' verzekerde Woody met een rood hoofd. Hij vond het vervelend te horen dat mensen het over hem en zijn zusjes hadden zonder dat ze het zelf wisten. Nouja, hij had ook wel wat verhalen de ronde horen doen, maar meestal negeerde hij dat. Als zijn opa echter opmerkte dat er nogal wat over hen werd gezegd, dan was het wat moeilijker om te negeren.

Opa Dallas' frons werd enkel dieper en hij keek zijn kleinkinderen elk lang aan. 'Want het is toch raar dat jullie eigen grootvader de roddels niet kan bevestigen of juist afwijzen. Jij, Woody, hebt dus een vriendinnetje Isobel. Wanneer komt ze eens langs? Ik hoor dat het nogal serieus is. Frances, je hebt de kinderen toch wel goed voorgelicht he? Jij was altijd de verstandige van jou en Logan. En jij, Elle, blijkt met de popiejopie jongen van school te hebben. Is hij wel goed voor je? Het is toch de zoon van schoolvrienden van je ouders? Ik ken zijn opa's en oma's, goede mensen. Je doet het toch niet voor je verkiezing om extra stemmen te krijgen? Ah, en Alex, over jou zeggen ze gelukkig niet veel. Je doet het goed bij atletiek he? Gelukkig. Hoe staat het met jou en de jongetjes?'

Logan keek zijn vader geschrokken en overdonderd aan bij zijn woorden. Even bedacht hij zich dat zijn vader waarschijnlijk meer uit de kinderen zou krijgen in een middagje dan Frances en Logan in paar weken, maar toch sprak hij zijn vader streng toe. 'Pap, dat is wel genoeg. Jij en je oude mannen praatjes ook. Waarom hecht je zoveel waarde aan de dorpsroddels?'

Elle was inmiddels donkerrood geworden en luisterde naar haar opa's woorden. Ontkennen kon ze wel doen, maar ze besefte dat ze het ooit weleens moest gaan zeggen. 'Wat je zegt is waar, opa, Thomas McKenzie en ik hebben inderdaad een relatie,' fluisterde ze en keek haar ouderschap kort aan. 'Maar dat ik het enkel voor de stemmen doe is niet waar, opa, dat weet je ook wel!'

Woody luisterde naar de woorden en knikte. 'Ik neem Isobel wel een keertje mee, u mag haar vast wel.' Daarna richtte hij zich op Elle en voelde hoe genant dit voor haar moest zijn. 'Thomas is heel aardig hoor opa, hij zit in mijn team, goeie gast.' gaf hij vlug aan om Elle wat ruimte te geven.

Frances keek haar schoonvader ontzet aan, maar herpakte zich al snel. Het was niet erg subtiel, maar wel een stuk simpeler om het zo aan te pakken. Ze probeerde zichzelf in te houden, maar lachte om Elle's rode gezicht. 'Oh, meisje, maak je niet druk, dat wist ik al.' Ondanks de laatste paar dagen na de kermis had Elle rond gelopen met een stralend gelaat dat moeilijk te missen was. Frances was echter wel verbaasd te horen met wíe ze iets had. Ze pakte Elle's hand vast en glimlachte nog eens.

Alex luisterde wat afwezig naar dat alles. Zoals haar opa het zei: over haar zeiden ze niet veel. Ze zuchte en knikte en zuchtte weer. Ze vond het leuk voor Elle en Woody en stiekem vond ze het best amusant dat Elle zo gegeneerd was door hun grootvader. Maar tegelijkertijd had ze medelijden. Elle werd niet graag zo in de spotlight gezet.

Elle keek haar moeder verbaasd aan en zuchtte toen. Het was bijna ook onmogelijk dat haar ouders het niet wisten in zo'n hecht en klein dorp. Elle legde haar hoofd tegen haar moeders schouder aan en omhelsde zo haar moeder. 'Ik vond het zo eng om het jullie te vertellen,' fluisterde ze. Haar vader legde zijn hand lachend op haar schouder en knipoogde even naar zijn vrouw. 'Die blikken die jullie uitwisselden tijdens de footballwedstrijden... O kom op, Frankie, zeg nou niet dat jij het niet gemerkt hebt!' Ondertussen richtte Logan zich ook naar Alex. Zij twee zaten wat afgezonderd van de anderen, zodat Logan even met haar kon praten. 'Heb je Joe nog gesproken?'

Opa Dallas knikte en glimlachte tevreden. 'Je opa zal haar wel even goedkeuren, Wood. Ik heb vertrouwen in je smaak, Woodster, dus maak je geen druk. Ik vroeg me wel af he, Woody, ik denk dat wij weer eens moeten gaan vissen. Opa en kleinzoon tussen elkaar en het eens hebben over je football carrière. Want eerlijk is eerlijk, het schiet nog niet op, terwijl je zoveel potentie hebt. En ik ga je niet je toekomst laten verpesten.' Hij nam een grote hap van het eten dat hij op zijn bord had geschept en bekeek de familie goed. Kleine onderonsjes ontgingen hem niet. 'Joe? Je vriend Joe? Wat is daarmee?!'

Woody lachte om zijn opa en legde met een grijns een hand op zijn grootvaders schouder. ‘Dat is een goed idee opa. En aan het einde van dit seizoen komen de scouts kijken, dus ik hoop dat er dan een kansje voor me bij zit.’ Woody wilde niet zo enthousiast en nerveus klinken als hij in zijn hoofd was, maar hij kon het liet laten te glunderen van anticipatie. Hij stond echt te popelen om die wedstrijd te spelen.

Frances omhelsde haar dochter terug en glimlachte geruststellend. ‘Het is niet erg, Elle, ik durfde het ook niet te vertellen aan mijn moeder en oma, maar die hadden het ook meteen door. Ik snap hoe je je voelt. Die footballende jongens zijn ook niet te weerstaan.’ Ze streek over haar rug en glimlachte naar haar man. Ze was minder tevreden over de vraag van Logan, zeker niet toen opa Dallas het ook gehoord had.

Alex lachte zorgeloos om de woorden van de anderen. Bij de vraag van haar vader keek ze minder gelukkig en liet ze haar hoofd zakken. Ze zag haar vader niet graag boos op haar worden, maar ze wist dat ze hem beloofd had het aan niemand te vertellen. En toch had ze het Joe gezegd. Ze knikte en keek op toen ook haar opa zich met het onderwerp inmengde. ‘Oh, niets opa.’ Glimlachte ze met alle overtuiging die ze in zich had. Ze had ook helemaal niemand verteld over haar ruzie met Joe en dat die ondertussen weer ongeveer bijgelegd was.

Logan keek geërgerd op toen zijn vader zich er weer mee bemoeide en stond toen op. Rustig trok hij ook Alex omhoog en verontschuldigde zich bij de rest van het gezin. 'Alex en ik gaan even naar de vijver toe.' Zonder verdere uitleg nam hij geduldig Alex mee de tuin en en keerde zich naar haar toe. 'Oké, Alex, ik bemoei me niet graag met je zaken, maar dit vindt ik belangrijk. Hoe is jullie gesprek gegaan?'

Elle keek verbaasd Alex en haar vader na, maar besteedde er weinig aandacht aan. Ze glimlachte weer naar haar moeder. 'Ik denk dat ik hem dus ook snel op visite moet vragen, niet waar?' grinnikte ze. Opeens betrok haar gezicht toen ze zich iets herinnerde. 'Mam... De kermis en de brand... Toen heeft Thomas alles gezien en ik heb geen idee wat ik hem moet vertellen erover.'

Frances keek haar man maar kort na. Ze hoopte dat het geen problemen op zou leveren. Ze richtte haar ogen weer op Elle en streek een opstekende pluk haar glad. ‘Oh, Elle, we kunnen wel wat verzinnen. Een ongelukje uit je jeugd met een kaars bijvoorbeeld?’ Ze had misschien geen littekens om te laten zien, maar zo’n verhaal was geloofwaardiger dan de heksen mythe. Bovendien was er de strikte regeling dat het geheim van de familie niet zomaar doorverteld mocht worden.

Woody luisterde sceptisch naar zijn moeder, maar wendde zich tot zijn opa om deze aan de gang te houden. ‘De coach zegt dat ik wel kans maak om door die scouts opgemerkt te worden. Dan ben ik er nog niet natuurlijk, maar het is iets.’ Hij glimlachte naar opa Dallas en keek toen weer even naar Elle.

Alex keek nors voor zich uit terwijl haar vader haar mee naar buiten nam. Ze wilde dit helemaal niet met iemand bespreken. ‘Goed, hoezo?’vroeg ze hem toen ze eenmaal buiten stonden. Ze zag nog steeds niet in waarom haar vader er zo een groot probleem van maakte dat het Joe had verteld. Natuurlijk was het niet eerlijk van haar geweest nadat ze het had beloofd, maar Joe was hetzelfde als dat zij waren en hij was haar beste vriend! Tenminste ze nam aan dat hij dat nog was.

Elle knikte. 'Daar dacht ik ook al aan. Een gevallen kaars, laken in de brand en ik zat nog een de tafel. Geen wonden, maar wel grote schrik. Wie gelooft dat nou niet?' Ze hield er niet van om tegen mensen te liegen, al helemaal niet tegen Thomas, maar dit was noodzakelijk. Onder geen beding zou ze haar geheimen aan hem vertellen. Dat had ze nog nooit gedaan, enkel aan Isobel.

Opa Dallas schudde afkeurend zijn hoofd. 'Coaches weten niets, beste Woody, je moet het zelf regelen. Laat je vader wat scouts bellen, of laat mij bellen, en zorg dat je in top conditie bent. Misschien niet eerlijk voor de teamgenoten, maar jij hebt dan een grotere kans. Logan was altijd te aardig geweest voor dat sportwereldje, vandaar dat hij ook zó is beland,' klaagde hij, doelend op de baan van Logan, die inderdaad ook niet veel betaalde. 'Zorg dat je dit dorp zo snel mogelijk verlaat, jongen, hier is geen toekomst voor jou of je zussen.'

Logan haalde zijn schouders op en ging op een bankje zitten. 'Het is niet niets dat je je beste vriend als weerwolf ziet. Het is helemaal niet raar als jullie ruzie hebben gehad of meningsverschillen.' Nog steeds was Logan er boos over dat zijn dochter hun vertrouwensband had geschonden. Dat hoorde niet en Logan zag dit dan ook als iets ernstigs. 'Joe, is hij wel te vertrouwen? Is je geheim bij hem veilig? Jullie praten er toch nooit in het openbaar over?'

Frances drukte een kus op Elle's kruin. 'Dat is een goed idee, Elle. Je weet hoe belangrijk het is dat je dit geheim houdt.' Ze glimlachte en volgde ondertussen ook het gesprek van Woody en opa Dallas. Ze was het niet eens met deze man dat er hier geen toekomst was, ook al snapte ze zijn woorden. Ze vond echter niet dat er zoveel druk moest staan op de schouders van haar kinderen. 'Hoe gaat het met de verkiezingen, Elle? Gaan ze die nou eindelijk eens houden?' vroeg ze haar dochter. Later zou ze nog wel eens met Woody praten. Of Logan er op af sturen.

Woody knikte en nam de woorden van zijn opa ter harte. Zo had hij er ook voornamelijk over gedacht. Die coaches wilden waarschijnlijk niet zo graag dat hij hogerop kwam als dat Woody zelf wilde, dus dan moest hij het zelf maar voor elkaar krijgen. 'Maar pap is er wel altijd voor ons.' bracht hij tegen zijn grootvader in met een kritische ondertoon. Woody idoliseerde zijn vader. Hij hoorde niet graag kritiek op zijn idool.

Alex keek haar vader verontwaardigd aan. 'Pap!' riep ze uit. Ze was niet gerust genoeg om te gaan zitten en stond met over elkaar geslagen armen tegenover haar vader. 'Joe is mijn béste vriend! Natuurlijk is hij te vertrouwen en hij is zélf een weerwolf, dus waarom zei hij mijn geheim rondstrooien als ik hetzelfde met zijn geheim kan doen?!' Ze was boos dat haar vader zo laag dacht over haar vriend, maar bovenal dat hij haar onderschatte.

Elle zuchtte en haalde haar schouders op. Ze wist het ook allemaal niet meer met de verkiezingen. 'School lijkt het niet als een hoge prioriteit te zien,' stamelde Elle teleurgesteld. 'En de debatten worden ook maar steeds uitgesteld. Ik sta wel hoog in de peilingen, dat is zeker, maar de officiële stemming moet nog komen. En er kan zoveel veranderen in de tussentijd.'

Opa Dallas schudde zijn hoofd. 'Ja ja, dat zal hij vast wel zijn, de arme huisman. Had hij haar doorgestudeerd en een goede baan gevonden. Dat huis van jullie... Het zou me niet verbazen als dat ding een keer gaat instorten. Het is toch ongelofelijk dat jullie ouders er nog steeds wonen met jullie?!' Nee, hij had nooit veel goede woorden over zijn zoon, integenstelling tot zijn schoondochter. 'Frances, hoe gaat het trouwens met de winkel? En je moeder?'

Frances keek haar dochter serieus aan. 'Als er iemand is die dit zou kunnen winnen, dan ben jij het wel, lieve Elle. Je bent zo slim en je hebt geweldige ideeën. Je bent onze kleine bolleboos.' Ze streek over Elle's rug en keek toen naar opa Dallas. 'Het gaat prima. En ons huis blijft ook prima overeind staan en anders zorg ik wel dat het blijft staan. Het is ons thúis.' Ze hield er helemaal niet van als hij zo neerhalend sprak over haar man of haar huis. Ze wist ook wel dat hij het niet slecht bedoelde, maar toch. Het was ook niet goed om dat in het bijzijn van de kinderen te doen.

Woody luisterde iet wat ongemakkelijk naar de woorden van opa Dallas en zijn moeder. Het was altijd óf gezellig in huize Dallas óf ongelooflijk ongemakkelijk. Maar het was goed dat ze altijd gingen praten in deze ruimte. Ze waren allemaal nogal gewend om dingen voor zichzelf te houden om iedereen te vriend te blijven, maar dat was niet altijd even goed.

'Ik had toch ook niet gedacht dat mijn dochter haar grootste geheim aan jan en alleman zou vertellen!' zei Logan kalm, maar van binnen kookte hij. Woede, niet zozeer gericht op Alex, maar op de rottige situatie waar ze in waren beland. Ze waren allebei weerwolf en hadden enkel elkaar voor het echte begrip. Misschien was Logan wel gewoon jaloers en boos dat Alex niet naar hem zou komen voor advies, maar juist naar haar beste vriend. 'Weet je, laat maar, we gaan weer naar binnen.'

'Joe is niet jan en alleman, pap!' Alex keek haar vader boos aan en draaide haar rug naar hem toe. Ze zag er de laatste tijd misschien vrolijker uit sinds ze het goed had gemaakt met Joe, maar tegelijkertijd had ze nog meer last van haar veranderende stemmingen. Ze was zo snel gepikeerd of droevig. "Nee, we gaan niet naar binnen! Ik wil helemaal niet terug naar binnen als jij denkt dat ik de eer van de familie of wat dan ook verspild heb! En weet je wat: ik wist al wat Joe was voordat ik het van mezelf wist! Dus natuurlijk heb ik hem verteld dat ik een weerwolf was na de eerste transformatie!'

Logan had niets meer in te brengen en stond met een mond vol tanden. Hij wist dat hij onredelijk deed, maar ze moest eens leren dat dit niet zomaar een spelletje was. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder en nam haar zo langzaam, maar dwingend mee naar binnen. 'Ik vind Joe een goede vriend voor je en heb dan ook geen slecht woord over hem. En je hebt de eer niet verpest, gekke Lex. Kom, dan gaan we al je opa's eten opeten.'

Alex werkte haar vader koppig tegen en stopte in de hal. Ze keek hem kort aan met een blik die meer zei dan ze in werkelijkheid met woorden had gezegd. Hij had wel een slecht woord over Joe gehad. Hij had haar wel zo behandeld alsof ze de familie had verraden. Ze voelde zich als een teleurstelling. Met een zucht liet ze haar schouders zakken en knikte. 'Prima.' Met een zwak glimlachje liep ze terug naar de keuken en ging er weer bij zitten.

Elle was in gedachten verwikkeld door de woorden van haar moeder. De verkiezingen... Er was een hele, hele grote kans dat ze die zou winnen, maar op wat voor manier? Op D slanker dat mensen zagen hoeveel ze ervoor werkte of wat voor goede plannen ze had, of omdat ze een enorm populair vriendje had? Die vraag had al een tijd in haar hoofd zitten rondspoken, maar erover praten had ze nog niet gedurfd. Ze zei niets en bleef in gedachten verzonken, terwijl ze steeds treuriger werd.

Opa Dallas keek Frances sceptisch aan. 'Waarom zijn jullie in godsnaam nooit uit Mystic Falls vertrokken? Dit is misschien het ''thuis'' van jou en Logan, maar een kuil vol gevaren voor mijn kleinkinderen. Jullie wísten en wéten wat voor gevaren er hier zijn en toch blijf je hier wonen? Zoiets had ik altijd verwacht van mijn zoon, maar niet van jou Francesca. Zorg dat de kinderen hier zo snel mogelijk weg zijn,' beet hij haar toe.

'Alex-' stamelde Logan toen hij haar blik zag die aan kwam als een kogel. Ze had hem net zo goed een klap in zijn gezicht kunnen geven. Na de transformatie van Alex met Joe is hij niet meer de oude geweest en had al het gevoel dat hij een vreselijke vader was, maar dit ondersteunde het enkel. En de woorden van zijn vader bevestigde het enkel toen hij de keuken weer in kwam lopen. Met een mond vol tanden keek hij Frances aan en toen naar de kinderen.