Het huis van familie Dallas-Lewis

De familie woont in het ouderlijk huis van Frances aan de rand van Mystic Falls. Er zijn echter wat aanpassingen gedaan om de hele familie er in te kunnen passen. Aan de achterkant van het huis is een uitbouw bijgebouwd waar een extra slaapkamer, voor oma Lewis, en badkamer zich bevinden. De rest is vrijwel hetzelfde gebleven, behalve dat wat dingen anders zijn ingedeeld. Het huisje is nog altijd even gezellig als eerst alleen wat groter én drukker geworden.

Woody was net thuis gekomen van school en zat in de keuken te snoepen van één van de taarten die Oma Lewis had gemaakt. Met in zijn ene hand een kop koffie en in de andere een vorkje voor de taart zuchtte hij nog na van de schooldag. Het was maar goed dat hij in zijn laatste jaar zat, want Woody had er echt geen trek meer in. Hij grinnikte om zijn eigen woordspeling, zoals Woody wel vaker inside jokes had die niemand begreep, omdat hij ze nooit deelde.

Elle liet haar zware schooltas met een plof op de grond vallen en liep de keuken binnen, richting koelkast. Ze stopte toen ze haar broer zag... met taart! 'Die was voor pap bedoelt, Woody!' zei ze geschrokken. Ze drukte een kus op zijn wang en trok tegelijkertijd zijn schoteltje weg. 'En dat wist je heus wel,' zei ze met een glimlach.

Onschuldig keek Woody op en schudde zijn hoofd. 'Nietes!' Eerlijk gezegd had hij er echt niet aan gedacht, totdat hij al een stuk had aangesneden en een hap had genomen. Woody kon moeilijk een half opgegeten stuk taart terug leggen. 'Sorry, ik was er al aan begonnen voordat ik het me herinnerde.' Met een trieste blik keek hij naar het stuk taart. 'Wil je mijn partner in crime worden, zusje?' Met een lach pakte hij nog een vorkje uit de la en gaf die aan Elle.

Ze beet op haar lip en keek bedenkelijk van de taart naar Woody en weer terug. 'O god, je bent zo vreselijk!' riep ze uit en gooide haar handen hopeloos in de lucht. Tegelijkertijd pakte ze het schoteltje weer en legde het voor hun neer. 'Je weet toch wel dat pap dit niet leuk gaat vinden?' zei ze met volle mond en slikte het taartje in. 'Of mam.'

Woody keek Elle ernstig aan en haalde zijn schouders op. 'We kunnen Alex de schuld geven. Of het stuk terug toveren, is mam trots en pap heeft dat vast niet door.' Hij maakte maar een grapje, wat helemaal niet Woody was, maar hij had genoeg serieuze dingen gedaan voor vandaag. 'Ik vertel wel dat het mijn schuld was. Stel wel voor dat ik dan geen stuk meer eet.'

Ze haalde een vinger door de taart en drukte die op zijn neus. 'Neem jij maar lekker de schuld op je,' zei ze tevreden en at de laatste hap van de taart op. 'Of we toveren we hem inderdaad terug. Wie het het eerste gelukt is?' Ze keek hem uitdagend aan en concentreerde zich op de taart. Ze had geen idee hoe het moest, maar het enige wat ze wel wist, was dat ze Woody zeker niet liet winnen.

Woody veegde lachend zijn neus af en keek naar het lege schoteltje. Hij had best meer gelussen. Toen zijn zus een wedstrijd voorstelde, zei Woody absoluut geen 'nee'. Net zoals Elle richte hij geconcentreerd zijn blik op de taart en probeerde een manier te bedenken om dit te doen. Hij ging dit zo winnen!

Ze kon dingen verplaatsen, teleporteren, een heleboel andere dingen, maar zomaar iets maken? Nee, dat had ze nog niet geleerd. Ze had eigenlijk niet eens een idee of dat wel mogelijk was. Ze deed een poging, maar het enige wat er gebeurde was dat een ander stuk van de taart op het schoteltje belandde. Gefrustreerd gromde ze en concentreerde zich weer.

Woody kwam niet ver. Hij kreeg een citroen - het was een citroentaart -, vervolgens alleen de slagroom die ertussen hoorde te zitten en toen hij een ei tevoorschijn toverde, keek hij gefrustreerd naar Elle. Zij had tenminste een stuk táart. Hij had alleen ingrediënten. Het lukt Woody dus echt niet.

Ze keek hem ongelovig aan en wees naar de ingrediënten. Zij had enkel verplaatst, en hij kon opeens dingen tevoorschijn toveren? Ze was zó jaloers op hem. Ze probeerde het nogmaals en concentreerde zich op de smaak in haar mond van haar taart. Opeens lukte het haar om een vies stukje gekauwd taart tevoorschijn te krijgen, maar het was nog geen stuk taart. Ze keek hem hopeloos aan en liet haar schouders zakken.

Woody moest lachen om Elle's poging, maar hervatte zichzelf en focuste zich op de citroentaart, die nu ineens niet meer zo aantrekkelijk leek. Misschien moesten ze hun krachten bundelen? Niet dat Woody dat ooit zou voorstellen, daar was hij ten eerste te koppig voor en ten tweede te veel op zichzelf gericht. Hij was een teamspeler in de slechtste zin.

'Lach niet zo,' mompelde ze en concentreerde zich nogmaals, maar het lukte haar niet. Een gevoel van wanhopigheid overspoelde haar en ze nam zich voor om de rest van de dag het te oefenen. 'Zullen we het zo weer verder proberen?' opperde ze en stond op. 'Misschien kunnen we even naar opa toe of kijken of oma misschien in de tuin is?'

Woody keek naar Elle en glimlachte geruststellend naar haar. 'Over een week kun je het vast wel.' Ze was een echt strevertje, nog erger dan Woody zelf. Hij was gewoon koppig, maar zij wilde alles weten en kunnen. 'Ik geloof dat oma met haar pompoenen bezig was. Misschien kunnen we helpen?' Hij liep naar het aanrecht om het bordje en de vorkjes vluchtig af te wassen en ze droog in de kast te zetten, alsof niemand een stuk taart had gegeten.

'En jij zeker over een dag,' wierp ze bot terug, maar realiseerde dat ze niet eerlijk deed en keek hem dus verontschuldigend aan. 'Sorry, Woody.' Ze knikte en nam hem mee naar de achtertuin, waar hun oma inderdaad zat. Elle gaf haar een kus op haar wang en ging naast haar zitten. 'Hai Oma! Wat maak je?' Er lagen allerlei pompoenen, misschien soep? 'Nog een taart?' giechelde ze en keek kort naar Woody.

'Het is niet erg, Elle.' Met een glimlach wreef Woody over haar hoofd en liep haar toen achterna. Woody keek toe naar wat hun oma deed en klopte op één van de oranje pompoenen. Ze waren echt groot. Hij vroeg zich af of er magie in het spel geweest was. Woody grinnikte toen hij Elle's blik zag, maar keek onschuldig toen hij Oma Lewis hen achterdochtig aan zag kijken.

Ze trok ook een onschuldige blik en wist gewoon dat ze er beter in was dan Woody. Ze stak plagerig haar tong naar hem uit en richtte toen weer haar aandacht op haar oma. 'Oma, mag ik misschien een pompoen uitsnijden? Een vormpje erin maken?' Haar oma vond het goed, dus kreeg ze een mes en een pompoen en ging naast haar oma zitten. 'Doe je ook mee, Woody?' vroeg ze.

Woody verhulde zijn schuldige blik door geconcentreerd naar de pompoenen te kijken en er eentje uit te kiezen om uit te hollen. 'Sure, al lang niet meer gedaan eigenlijk!' Hij kreeg het andere mes en ging met zijn rug naar Elle zitten, zodat ze niet op zijn vingers kon kijken terwijl hij aan het klunzen was. Enthousiast begon hij aan het leeg maken van de pompoen.

Elle kletste vrolijk met haar oma, maar hield Woody zo goed in de gaten als maar kon. 'Oeps, je hebt teveel van de rand weggehaald!' merkte ze dan ook snel op toen hij een fout maakte en lachte zachtjes in zichzelf. Haar oma keek haar bestraffend aan, dus mompelde ze een zachte verontschuldiging en ging verder aan haar eigen pompoen. Ze was nog helemaal niet ver omdat ze steeds op Woody zat te letten.

'Elle, alsjeblieft. Maak een kunstwerk van je eigen pompoen en bekritiseer mijn amateurwerk niet!' Woody lachte, maar irriteerde zich echt aan zijn zus. Ze moest en zou altijd wat aan te merken hebben op het werk van anderen. Zelfs op dat van haar oudere broer. Woody glimlachte naar zijn oma en ging rustig verder met zijn pompoenetje.

Elle pruilde ontevreden om zijn woorden en ging toen maar stilletjes verder met haar pompoen. Ze zou hem eerst leegmaken en dan pas een gezichtje of wat anders leuk erin maken. Het eerste deel was saai en lastig, dus begon ze maar weer met Woody te praten. 'Er zijn ook veel nieuwe leerlingen en leraren dit jaar he? Zijn jouw klassen nog een beetje leuk?'

'Nu je het zegt, inderdaad.' Woody had veel nieuwe gezichten gezien, maar dat kon ook liggen aan het feit dat hij de meeste mensen heel snel weer vergat. Maar sommigen had hij echt nog nooit op school, noch in het dorp gezien. 'Ik heb zoveel verschillende klassen dat ik het niet echt bijhoudt?' Woody fronste en keek op. 'Heb jij de stagiaires al gehad?'

'Ja, mijn klassen zijn ook weer helemaal gehusseld en er zijn een heleboel nieuwe leerlingen bijgekomen. Maar ik probeer ze allemaal te leren kennen.' En allemaal te overtuigen dat ze op haar moesten stemmen als klassenvertegenwoordigster. Ze moest opeens giechelen en keek hem veelbetekenend aan. 'Raad eens over wie de meiden in de kleedkamer aan het smoezen waren, over dat hij zo enorm knap, lief, maar stil is?'

Woody had in geen een van zijn jaren op de middelbare school geprobeerd om iedereen in zijn klas te leren kennen. Hij wist niet eens hoe hij ze aan zou moeten spreken, dus kon hij moeilijk met ze omgaan. Het was niet dat hij geen vrienden had, maar hij kende slecht een beperkt groepje. Fronsend keek hij zijn zusje aan. Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stromen en boog zich over de pompoen. 'Geen ídee.'

Ze genoot van zijn reactie en ging er dus op door. 'Ja, wat zeiden ze ook alweer?' vroeg ze zichzelf bedenkelijk af. 'O ja! Hij heeft van die schattige krulletjes, en die lach! Hij lachte zeker weten gisteren naar me! En hij leende me een gum uit, het was zo romantisch! Ik durf gewoon te wedden dat ik tegen kerst een relatie met hem heb! En toen kregen ze ruzie met elkaar, omdat ze allemaal wel jouw vriendinnetje willen zijn,' lachte ze.