Het huis van Sophie en Stephen Harwell

Sophie zat op de onderste trede van de trap die naar de woonkamer toe leidde. 'Steph, ik vind dat we een feest moeten geven... en dan bedoel ik. Echt een goed feest, net zoals in Los Angeles. Een feest waar mensen het volgend jaar nog steeds over hebben.' Ja daar was dit saaie dorp aan toe.

Stephen had zijn bokshandschoenen aan en sloeg tegen een boksbal aan. Hij hing in de gang, omdat er verder geen plaats was in het huis. Zijn shirt was doorweekt en hij bokste onverstoord verder, terwijl hij Sophie liet praten. 'Prima. Idee,' zei hij tussen enkele slagen door en stopte toen, om Sophie aan te kijken. Grijnzend trok hij zijn handschoenen uit. 'Kan zo'n dorp zo'n feest wel aan?' grinnikte hij.

Sophie begon te lachen. 'We gaan ze wel leren hoe je met een echt feest om moet gaan!' grapte ze en liep de trap op, om uit haar kamer een schrift en een pen te pakken. 'Dus wat hebben we nodig? Genoeg drank om iedereen ladderzat te krijgen, een paar flessen wodka, wat bier en wijn voor de liefhebbers.' Ze schreef het stuk voor stuk op en keek hem aan. 'En we moeten ervoor zorgen dat onze ouders de stad uit zijn, misschien kunnen we ze een weekend wegsturen, naar één of ander hotelletje of een huisje. Dan kunnen we het feest geven en hebben we nog genoeg tijd om alles op te ruimen en bij te komen van die gigantische kater.'

Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en trok zijn handschoenen weer aan. Toen Sophie even weg was, begon hij weer tegen de boksbal te slaan en ging hiermee door toen ze weer beneden was. 'Je haalt me de woorden uit mijn mond,' glimlachte hij, toen ze alle spullen opsomde. Hij knikte instemmend. 'Ze moeten inderdaad weg zijn. Mijn vader vindt na het overlijden van mijn moeder wel alles goed, maar ik weet niet hoe het met jouw moeder zit...'

Sophie haalde haar schouders op. 'Ze heeft er niet echt problemen mee als we een feest geven, maar ik denk dat ze het niet helemaal eens is met de manier waarop we het geven.' lachte ze. Sophie was nou eenmaal een meisje dat wel van wat drank hield. Heel af en toe kwam het zelfs voor dat ze zich écht los liet gaan en ze wilde liever niet dat haar moeder dat zag. 'Maar toch is het beter als ze gewoon weg zijn, dan kunnen we doen wat we willen.'

Hij knikte en stopte met slaan. 'Ja, je hebt gelijk.' Hij dacht aan Kate en zag meteen een beeld voor zich dat ze met zijn vader zou praten. Hij zou haar de oren van haar hoofd lullen over van alles en nog wat. En, net zoals Sophie, was hij ook nogal een feestbeest. 'Dan kunnen er ook mensen blijven slapen. Geen eind tijd. Ideaal.' Hij begon weer te slaan, maar nu met een glimlach op zijn gezicht. Misschien wou Kate wel blijven.

'Inderdaad, dan kan Kate vast en zeker lekker tegen je aan kruipen in bed.' Ze begon te lachen en en keek hem aan. 'Of is dat soms niet wat je wilt?' Ze vond hen samen schattig, al hadden ze "officieel" niets. 'Je moet haar echt een keertje mee uitvragen, ga naar de bioscoop of zoiets, of ga iets drinken in die ene club? Als jij het niet doet, doe ik het voor je, anders komt er echt niets van Stephen.'

Stephen fronste gefrustreerd en gaf de boksbal een harde knal. 'Dat bedoelde ik helemaal niet,' loog hij mompelend en ging naast haar op de trap zitten. Afwezig luisterde hij naar haar woorden en wist dat ze gelijk had. 'We zouden nog wat afspreken, maar ik heb haar nog niet gebeld of gezien sinds het feest.' Hij strekte zijn benen uit en trok zijn handschoenen uit. 'Maar je hebt gelijk, ik moet haar uit vragen.'

'Bewijs het, pak je telefoon en sms haar... of bel, wat je het liefste hebt. Serieus, Stephen ik ga niet zitten toekijken hoe je een meisje dat jij leuk vind aan je voorbij laat gaan. Ze vind jou ook leuk, dat is overduidelijk!' Hij moest echt eens een stap zetten, anders kwam het er nooit van. 'Maar goed, even terug naar dat feest. Als we mam en jou pa nou eens een weekendje weg cadeau geven, dan hebben ze niets te klagen. Goed idee?' Ze konden vast wel genoeg geld bij elkaar rapen om een leuk hotelletje voor ze te boeken.

Met een zucht haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en stuurde een SMS'je naar Kate: of ze het leuk zou vinden om met hem iets leuks te doen. Bellen zou hij no way met Sophie naast hem doen. 'Is het echt duidelijk dat ze me leuk vindt?' vroeg hij een tikkeltje onzeker en legde zijn mobiel naast hem neer, zodat hij meteen kon zien als ze iets terug had gestuurd. 'Goed idee! Samen hebben we vast wel genoeg geld.'

'Natuurlijk is dat overduidelijk! Je hebt niet door hoe ze naar je kijkt in de les, of in de pauzes.' grinnikte Sophie. 'Als het niets wordt tussen jullie tweeën, eet ik mijn schoenen op. Allemaal stuk voor stuk.' beloofde ze en gaf hem een stootje tegen zijn schouder. 'Ik ben trots op je broertje.' Ze omhelsde hem, maar liet hem al snel weer los: hij was helemaal nat van het zweet.