Huis van Sophie en Willy

-

Willy had moeten overwerken met zijn werk en kwam dus vermoeid aan bij zijn en Sophie's huis. Hij had geen tijd gehad om het Sophie te laten weten, dus hoopte hij maar dat ze al dacht dat hij misschien langer door moest werken. Eenmaal binnen liet hij zich onmiddellijk vallen op de bank en wachtte hij tot hij Sophie zou zien. Toen hij na twee minuten nog steeds niets had gezien en gehoord, kwam hij overeind. 'Sophie?' riep hij door hun huis heen.

Sophie zat boven achter haar laptop. Ze had een goede baan bij een mode tijdschrift als editor en wilde dit artikel nog afhebben voordat ze naar bed zou gaan. Willy was nog steeds niet thuis, dus waarschijnlijk moest hij weer eens over werken: inmiddels keek ze daar ook niet meer van op. Ze had voor zichzelf wat chinees laten bezorgen en wachtte tot hij thuis zou komen. Ze was zo verdiept in haar werk dat ze hem in eerste instantie niet had gehoord. Pas toen hij haar riep keek ze op van haar laptop. 'Hé, je bent thuis!' zei ze, terwijl ze de trap afliep en hem een kus gaf. 'Zware dag?'

Willy keek opgelucht toe hoe Sophie de trap af kwam lopen en hij begroette haar dan ook met een tedere kus. 'Je wilt half niet weten,' zuchtte hij, waarna hij haar meenam naar de bank en haar op zijn schoot trok. Hij zat nog steeds in zijn verplegers tenue en hij wist dat Sophie niet van de geur van het ziekenhuis hield. 'En hoe was jouw dag?' Zacht drukte hij zijn lippen in haar nek, terwijl hij haar vragend aan keek.

'Mijn dag was goed, druk, vol en lang, maar ik heb mijn hoofdartikel van volgende maand bijna af én ik heb daarstraks een uitnodiging gekregen voor de New York Fashion awards! Hoe gaaf is dat! Ik mag achter de schermen als reporter mensen interviewen voor het tijdschrift!' Ze was dolenthousiast, ze mocht gewoon een hele week naar New York voor haar baan! 'Oh gaver, Willy, trek dat uniform is uit, ik ga haast over mijn nek.' lachte ze en kuste hem nogmaals. 'Maar vertel, wat is er allemaal gebeurd vandaag bij jou?'

Willy keek zijn vriendin enthousiast aan en pakte haar beide handen vast. 'Gaaf! Ik heb geen idee wat die awards inhouden, maar ik ben desondanks heel erg blij voor je, Sophie.' Bij haar opmerking over zijn uniform lachte hij breeduit en trok hij haar nog dichter naar hem toe. 'En, is er een extra plaatsje naar New York voor een zekere Willy?' grinnikte hij vragend. Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op. 'Zoals altijd eigenlijk. Oh! Ik heb vandaag clini-clown gespeeld. Het was geweldig!'

'Clini-clown? Ik dacht dat ze daar altijd andere mensen voor inhuurde, maar ik vind het inderdaad wel iets voor jou.' Ze liep naar de keuken toe om het koffiezetapparaat aan te zetten. 'Wil je ook wat?' riep ze vanuit de keuken naar de woonkamer toe en pakte alvast twee mokken uit de kast. 'Natuurlijk mag je mee, ik mag eventueel ook een stagiair meenemen, maar als jij het leuk vind, houdt ik die plek voor jou open!' kirde ze enthousiast en liep terug naar de bank. 'Ik moet wel naar veel shows toe en naar de uitreiking van die awards enzo, maar er zijn vast nog genoeg vrije momenten om New York een beetje te verkennen!'

'Er was iemand ziek geworden,' legde Willy uit, 'en ondanks dat het makkelijk gedaan kan worden met één persoon, stelde ik mij toch vrijwillig om te helpen. En ja, ik wil graag koffie!' Hij drukte een kus op haar neus en wachtte op de bank tot ze weer terug zou komen. 'Het is alweer een tijd geleden dat we een romantische vakantie hebben gehad, dus hier zeg ik zeker geen nee tegen. Ik zeg nooit nee tegen extra tijd spenderen met jou.'

Sophie kwam terug met twee stomende koppen koffie en ging naast hem op de bank zitten. 'Dan zal ik ze mailen dat ik al iemand heb die met me meegaat.' zei ze met een stralende glimlach en kuste hem teder. 'Ik kijk er nu al naar uit!' Ze nestelde zich tegen Willy aan en pakte de koffie van de tafel af. 'Kan je wel zomaar een week vrij nemen?' bedacht ze zich opeens en keek hem aan. Het zou haar niets verbazen als dat in het ziekenhuis niet zou kunnen: er was daar werkelijk altijd wel iets aan de hand.

Willy haalde zijn schouders op en glimlachte geruststellend. 'Omdat we de vorige keer niet op vakantie zijn geweest, heb ik nog genoeg vakantiedagen over om een week weg te gaan. Dus dat komt wel goed, lieverd.' Hij sloeg zijn arm om haar heen en nestelde zijn gezicht in haar nek. Na drie jaar was hij nog steeds stapelgek op haar. 'Ik kijk er ook al naar uit!' Ook hij pakte zijn kop koffie op en dronk er voorzichtig van, omdat het nog erg heet was. 'Ik hou van je, Sophie. Zeg ik dat wel vaak genoeg tegen je?'

'Dan is het goed!' zei ze met een glimlach. Ze zou niet willen dat ze alles zouden plannen, om er vervolgens achter te komen dat hij toch niet meekon, omdat hij geen vrij kon krijgen. 'Het is pas over een paar weken, dus je kan het ziekenhuis ver op tijd inlichten over onze plannen.' verzekerde ze hem en glimlachte bij zijn woorden. 'Hmm... maar zo'n 30 keer per dag, dus je mag het nog wel wat vaker zeggen.' giechelde Sophie en kuste hem zachtjes. 'Ik hou ook van jou.'

'Hmm, laten we dat aantal maar eens verdubbelen,' murmelde hij tegen haar lippen aan, waarna hij haar terug kuste. Zacht streek hij met zijn hand door haar haren heen en glimlachte hij. 'Dan zullen we voor Amigo een logeeradres moeten zoeken... Mijn moeder wil hem vast wel in huis nemen.' Op aandringen van Willy hadden Sophie en hij een jaar geleden een hond gekocht. Het was een schat van een beest en het lag nu rustig in zijn mand te slapen.

Sophie glimlachte bij zijn woorden en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee, maar dan mag je wel snel beginnen, want je loopt voor vandaag nog heel wat achter.' grapte ze en liet haar blik vallen op de hond die in de mand lag. Amigo was een witte Akita, gered uit het asiel toen ze twee jaar was. 'We kunnen hem ook naar Lexi en Jay brengen, dan kan ie misschien mee naar de praktijk van Jay, vindt ie vast leuk!' stelde ze voor.

'Ik denk dat Lexi en Jay dat inderdaad leuk zouden vinden. En Amigo is ook dol op ze, dus dat komt wel goed. Ik zal hem binnenkort even bellen.' Willy glimlachte en drukte een vluchtige kus op haar lippen, waarna hij zich losmaakte en opstond. 'Ik ga zometeen maar eens mijn kleding wisselen, voordat ik je nog vergiftig met mijn geur,' lachte hij, waarna hij de trap op rende en zijn kleding verwisselden, zodat hij gekleed was in een joggingbroek en luchtig shirt. Daarna ging hij weer naar beneden. 'Wat zullen we vanavond doen?'

'Ugh, ja graag!' riep ze hem nog na en liep naar de keuken om de kopjes weg te zetten. 'Ik weet het niet, misschien kunnen we een leuke film kijken ofzo?' stelde ze voor en liep weer terug naar de woonkamer. 'Maar voordat we dat doen wil ik het nog even ergens over hebben.' Ze had een paar dagen geleden ongesteld moeten worden en dat was ze niet. Aangezien ze altijd op tijd was, begon ze zich nu toch wel zorgen te maken, maar ze wilde geen zwangerschapstest doen zonder Willy erbij. 'Ik had een paar dagen geleden ongesteld moeten worden, maar ik ben het niet geworden. Dus ik heb voor de zekerheid een zwangerschapstest gekocht, maar ik durf niet..' Ze was nog helemaal niet toe aan kinderen! Ze was net zo lekker bezig met haar baan en Willy ook, ze hadden het prima zo.

Willy plofte weer neer op de bank en wilde net de televisie aan zetten, toen hij de urgente toon in Sophie's stem opmerkte. Afwachtend keek hij haar aan, waarna zijn mond al snel open viel door haar woorden. 'M-maar we gebruiken toch altijd een voorbehoedsmiddel? En de pil! Nou ja, jij dan...' Zenuwachtig haalde hij een hand door zijn haren en hij keek toe hoe ze weer naast hem kwam zitten. 'Zullen we het samen doen? Dan plas jij en dan sta ik erbij voor morele hulp.' Hij probeerde een grap te maken, maar nam het tegelijkertijd ook serieus. Wat nou als Sophie echt zwanger bleek te zijn?

'Ja, ik weet het! Maar dat geeft geen honderd procent garantie.' Ze was al het internet op geweest: er waren genoeg vrouwen die de pil gebruikte én voorbehoedsmiddelen en uiteindelijk toch zwanger bleken te zijn. 'Morele steun?' herhaalde ze met een opgetrokken wenkbrauw, maar knikte uiteindelijk. 'Ik wil het zo snel mogelijk achter de rug hebben.' Ze liep naar haar tas toe, die op de keukentafel stond, en pakte het doosje eruit. 'Oké, één streepje is niet zwanger, twee wel.'

Willy liep achter Sophie aan en keek haar ernstig aan. Hij wilde dat ze wist dat hij hier ook serieus over was. 'Sophie, stel dat er twee streepjes komen... Wat doen we dan?' vroeg hij zachtjes, terwijl hij haar handen vast pakte. Een kind was op dit moment nog niet erg gewenst: ze hadden beiden een goede baan, maar hun huis was totaal nog niet ingericht voor een kind. Laat staan dat hij iets af wist van baby's!

Sophie keek hem aan bij zijn vraag en haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet..' zei ze zachtjes en omhelsde hem stevig. 'Maar laten we nog niet op de zaken vooruit lopen. Misschien is het wel helemaal niets.' Met een diepe zucht opende ze de verpakking en pakte ze het stokje. 'Daar gaan we.' Zoals in de gebruiksaanwijzing stond, plaste ze op het stokje en toen was het wachten. 'Tien minuten wachten..'

Willy omhelsde Sophie ook stevig en drukte een kus op haar wang. 'Misschien is dat inderdaad maar beter,' zuchtte hij, waarna hij mee liep naar de badkamer. Terwijl zij te werk ging met het stokje, ijsbeerde Willy ongeduldig en zenuwachtig voor de badkamer. 'Tien minuten?' riep Willy nerveus uit, waarna hij in de badkuip ging zitten en Sophie aan keek. 'Ik weet niet of ik in mijn leven ooit zenuwachtiger ben geweest dan op dit moment. Ik zweer het.'

Een ijsberende Willy hielp niet mee met de zenuwen. 'Vertel mij wat.' merkte ze droog op en legde het stokje op de wasbak. Ze probeerde zichzelf af te leiden met gedachten aan haar werk en New York, maar dat mislukte miserabel. Uiteindelijk ging ze zelf ook in de badkuip zitten, tegen Willy aan. 'Volgens mij ben ik na deze tien minuten vijfhonderd grijze haren rijker.' grapte ze sloot haar ogen, om de tijd zo snel mogelijk voorbij te laten gaan.

Willy trok zijn benen in, zodat Sophie ook kon zitten, en met een klein glimlachje bekeek hij haar. 'Zulke dingen kunnen ook alleen ons overkomen,' lachte hij, terwijl hij opnieuw op zijn horloge keek. Nog paar minuten te gaan. 'Dus, laten we het nogmaals over New York hebben.' Zo kletste hij de minuten weg, terwijl hij om de paar seconde steeds op zijn horloge keek. Toen er bijna elf minuten voorbij waren, gebaarde hij naar het stokje. 'Laten we maar kijken...'

'Oh god ik durf echt niet te kijken Willy... Wil jij het doen? Alsjeblieft?' Ze smeekte hem haast, ze wist niet wat ze zou doen als ze erachter kwam dat ze wel zwanger was. Misschien zou ze zelfs overwegen om een abortus te laten plegen, ze wist het niet. Ze verborg haar gezicht in haar handen en dwong zichzelf om rustig in en uit te blijven ademen. 'Ik wil niet zwanger zijn...'

Willy pakte het stokje van haar over, maar durfde niet meteen te kijken. Er spookte van alles door hem heen: straks zou Sophie écht zwanger zijn?! Uiteindelijk keek hij toch en zag hij tot zijn opluchting maar één streepje. 'Dan is het vandaag je geluksdag, want je bent niet zwanger,' zuchtte hij opgelucht, waarna hij Sophie in zijn armen nam en stevig omhelsde. 'Rustig maar...' Sussend streelde hij door haar haren heen.

'Oh godzijdank!' Ze verstopte haar hoofd tegen zijn schouder aan en voelde hoe haar hartslag weer daalde. 'Oh, dat was echt niet leuk. Ik voel me meteen tien jaar ouder, zoveel stress heb ik nog nooit gehad.' Ze kon haar tranen van opluchting gelukkig binnenhouden. 'Man, ik was er echt niet aan toe om een moeder te worden hoor.' Ze kuste hem teder en omhelsde hem stevig.