De tuin van Sophie en Stephen.

Dit was weer eens zo'n feestje waar Joe naartoe was gegaan, om maar wat contact te zoeken, maar als hij er eenmaal was - wist hij niet wat hij hier deed. Met een flesje bier in zijn handen, keek hij de tuin rond. De muziek was goed en het was ontzettend druk. Niet echt het feest waar hij zich thuis voelde, maar ja, waar voelde hij zich de laatste tijd wel thuis? Toen hij zich blik over wat mensen liet glijden, werd het nog beter. Ze sprong er tussenuit, dus het was niet moeilijk om haar te herkennen. Riley stond met een kort zwart jurkje en een biertje in haar hand een paar meter van hem verwijderd.

Riley keek opzij en zag hoe Joe naar haar keek. Het was in eerste instantie raar, maar al snel zette ze zich er overheen. Ze stak enkel vriendelijk haar hand op en glimlachte even kort. Echter zou ze er niet meteen zelf naar toe gaan en dronk nog een slokje van haar bier. De muziek was echt wel leuk waardoor ze dan ook een beetje heen-en-weer bewoog.

Ongemakkelijk stak hij ook zijn hand naar haar op en keek al snel weer naar zijn biertje en nam er een slok van. Met een diepe zucht liep hij uiteindelijk naar haar toe en keek haar kort aan. 'Hé, leuk feest niet waar?' Snel nam hij nog een slok en kwam tot de conclusie dat zijn flesje leeg was. 'Wil jij misschien nog iets te drinken?'

'Hey,' antwoorde ze terug. Haar stem klonk rauwer dan daarvoor. 'Ja, het is een leuk feest. Enkel nnog al eenzaam voor ons twee precies?' Hierbij zette ze haar flesje ook weg. 'Ja, wat bier zou nog lekker zijn.' Ze was er verzot op dankzij haar oom. Deze had vaak Belgisch bier in huis. 'Dus hoe gaat het met je? Veel plannen voor de vakantie?'

Thomas keek op naar Sophie. 'Kom hier jij,' Hierbij draaide hij haar nog een keertje rond. 'Ik wil niet dat ze jaloers wordt, Sophie. Ik heb je erg graag, dat is niet het probleem.' Hij danste nog een beetje met haar, tilde haar daarna kort op en liet haar weer los. 'Maar nu ga ik naar Elle, mijn beste.' Hierbij liep hij naar zijn vriendin toe. 'Elle, kan ik je spreken?'

Elle durfde niet naar Thomas en Sophie te lopen, terwijl ze zo aan het dansen waren. Dus bleef ze bij de dranktafel staan en dronk wat. Het proefde sterk, maar ze wist niet wat het was. Met een brede glimlach keek ze toe hoe Thomas naar haar toe kwam en zelf liep ze hem al tegemoet. 'Hey,' zei ze een beetje ongemakkelijk en verlegen, en ondanks dat ze het aan had zien komen, schrok ze toch van zijn woorden. 'J..ja, natuurlijk.' Ze trok nerveus aan de touwtjes van haar jurk. 'Hier of ergens anders?' Ze wou hem knuffelen, kussen, samen dansen, nu aanraken, maar ze wist niet of hij het zou willen. Want wat was de reden dat hij haar had ontlopen?

ssory zory bad ik heb wifi.in frabkrijkn jej!

'Kies maar.' Hij likte kort langs zijn lippen. Dit leek hij nodig te hebben om de moed te verzamelen om naar haar blijven te kijken. Ze was knap, prachtig en Thomas had haar lichaam tegen dat van hem gemist. Hij had vaak gedroomd over hij en Elle, innig samen, zij die de liefde bedreven, maar telkens eindigde het dat hij haar beet. Dodelijk gif zou door haar aderen gaan en hij had geen idee wat het een heks aandeed. Enkel kon hij niet langer van haar wegblijven. 'Ik hou van je en het spijt me dat ik zolang niet tegen je gesproken hebt. Ik had die paar weken nodig om tot inzicht te komen, Elle. En ik kan er echt even niet over spreken. Geef me tijd en ik kan het. Je moet enkel weten dat ik je niet kwijt wil. Ik hou van je.'

Toen Elle de ernstige blik op zijn gezicht zag, leidde ze hem mee naar de rand van de tuin waar niemand ze zou kunnen horen. Nadat hij zijn woorden uitgesproken had, voelde Elle eindelijk weer dat sprankje hoop opkomen die ze al die weken gemist had. 'Ik wil je ook niet kwijt, Thom. Ik heb je echt zo erg gemist.' Ze probeerde zijn hand vast te pakken, maar bij de eerste aanraking trok ze deze al terug. Met een ongelovige en geschrokken blik keek ze naar haar hand: dat dreigende gevoel had ze nog nooit bij Thomas gevoeld. Opnieuw pakte ze zijn hand vast, hield het tussen haar beide handen, en negeerde het gevoel dat enkel groter en groter werd. Met een misselijk gevoel keek ze Thomas aan. 'Wat is er gebeurd?'

Thomas plooide zijn vingers in die van haar. Ze mocht hem niet verlaten. Het was nu eenmaal zijn grootste angst. 'Ik kwam er opeens achter dat ik een oom heb van ergens in de dertig/ veertig, maar hij er nog steeds uitziet als een kerel van rond de 18/20 en hij samen is met mijn meter, Eleanor. Ik ben er achtergekomen dat ik later net zo ga eindigen, Elle. Ik ben niet gebeten door een dier zoals ze dachten of een sadist tegen gelopen op prom. Jij bent een heks en ik ben een vampier.' Hij staarde haar aan zonder enige emotie. Emoties mochten niet op dit punt. Het bracht hem enkel meer van streek dan hij al was. 'Het spijt me...' Hij wist totaal niet waar hij moest beginnen.

Joe pakte ook voor haar een biertje van de tafel af en overhandigde deze. 'Nee, niet echt. We gaan misschien nog een paar dagen naar LA toe met z'n drieën, maar verder niet echt op vakantie of zoiets.' Zijn ouders hadden hem toen hij klein was altijd meegenomen naar de concerten die zijn vader gaf, maar hoe ouder hij werd, hoe vaker hij gewoon thuis bleef met zijn moeder. Nu vond hij het zelf wel eens tijd om naar een grote stad te gaan, gewoon voor de lol. 'Het gaat wel goed verder, denk ik... met jou?' Hij vertelde haar maar niet over de psycholoog en de anti-depressiva.

'LA is toch niet niks.' Riley was er enkele keren heen geweest met haar oom die verzot was op surfen en muziek maken. Daardoor vond Riley het zo moeilijk te verklaren dat hij nog steeds hier in Mystic Falls woonde. 'Denk ik met een vraagteken erachter klinkt niet bepaald goed. Om eerlijk te zijn niet goed.' Ze voelde zich alleen en in de steek gelaten. Deels had Joe hier iets mee te maken; ze was haar vriend kwijt en ze kon hun avond na het feestje niet uit haar hoofd krijgen.

'Dat is waar.' Hij was ontzettend nieuwsgierig naar de stad. Hij had nog maar enkele herinneringen van vroeger, en dat waren voornamelijk herinneringen over de concertzalen. 'Dat maakt dan twee van ons.' merkte hij op en begon te grijnzen, hoewel het absoluut niet grappig was. Hij leunde tegen de schutting aan en keek naar Riley. Hij had soms geen idee wat hij tegen haar moest zeggen en dit was zo'n moment.

Riley keek hem aan, maar glimlachte slechts zwak. De hele sfeer tussen hun was net zoals het begin. Hij hield van Alex, dat had hij altijd gedaan en zij was gewoon een vriendin die hem niet liet denken aan Alex. Dat laatste stuk, dat was hun vriendschap. 'Het spijt me van die ene dag. Ik had misschien niet zo moeten doen, maar ik meende het wel.' Zo was ze; eerlijk en rechtuit. 'Had gezegd dat het een misverstand was, Joe. Ik bedoel... Ik mis onze vriendschap, ik mis jou. Nu lijken we al helemaal niet meer normaal te kunnen doen.'

Joe keek haar aan. Ook al zou hij haar nooit alles kunnen vertellen, hij miste haar gezelschap wel. Hij had altijd met haar kunnen lachen en ze leek oprecht van zijn aanwezigheid te genieten. 'Ik mis het ook Riley...' zei hij eerlijk en keek naar zijn afgetrapte sneakers. 'Maar ik kan gewoon niet meer dan enkel een vriend zijn Riley, het zou oneerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik dat wel kon zijn.' Hij zou tegen zichzelf liegen als hij zei dat hij Riley verkoos boven Alex. Hij vond haar aardig, lief en ontzettend leuk, maar in zijn hart zou Alex altijd op de eerste plaats komen, zelfs als hij wist dat hij haar nooit zou kunnen krijgen.

'Dat weet ik. En ik weet niet of dat niet kan. Dat zorgt ervoor dat we nog steeds op een aardige afstand van elkaar staan en ik niet meer de zin heb om tegen je te praten.' Hierbij keek ze hem aan. 'Ik hou altijd iedereen op afstand omdat ik mijn redenen heb. Ik liet jou te dicht, jij ging ervoor en ik huppelde maar achterna. Het was niet slim om mee met je naar huis te gaan, te zwemmen in ondergoed en laat staan om terug mee naar boven te gaan, maar het is gebeurd. Misschien is dat iets goed, misschien is dat iets slechts. Ik ben er nog steeds niet uit.' Ze dronk van haar flesje bier en staarde toen naar haar hakken. Het oogcontact had lang genoeg geduurd. 'Ik hoop dat ze op een dag ook voor jou kiest, Joe. Vergeet enkel niet hoe je moet leven, want persoonlijk vond ik het leuker toen ik je werkelijk hoorde lachen. Zij waarschijnlijk ook.'

Joe keek haar aan en liet het flesje wat ronddraaien in zijn handen. Hij vond het zo oneerlijk voor haar, wat hij had gedaan en iedere keer als hij haar zag werd hij er weer aan herinnert. Hij zou willen dat hij het aan haar kon uitleggen, dat wat hij voelde voor Alex, wáárom hij het voelde, maar hij kon hun geheim niet zomaar opbiechten. "Joh, hé - Alex en ik hebben een band omdat we weerwolven zijn." Dat ging hij dus mooi niet zeggen. 'Er zijn wat dingen die ik je wil vertellen, maar beloof je dat je me uit laat praten, voordat je iets zegt?'

Elle sloeg verslagen haar hand voor haar mond, maar hield met de ander nog steeds de zijne vast. Tranen van wanhoop begonnen in haar ooghoeken op te wellen. Ze had veel scenario's in haar hoofd gehad, een ziekte bijvoorbeeld, of niet lekker in zijn vel zitten, en dat hij daarom geen contact meer met haar had. Maar dit had ze nooit, en ook echt nooit durven bedenken. Hevig schudde ze haar hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen, Thomas, echt niet.' Zonder dat hij ook maar kon protesteren, sloeg ze haar armen om hem heen. Ze wist dat alles wat nu met Thomas te maken had gevaarlijk was, maar ze hield van hem, en ze wist dat ze hem kon helpen.

Hij was verrast, maar niet minder blij om haar zachte lippen weer te voelen. Zijn armen sloeg hij weer om haar heen en zo drukte hij haar zacht tegen het tuinhek aan, terwijl hij haar een stukje omhoog tilde door hun lengteverschil. Na een tijdje haalde hij met tegenzin zijn lippen van de hare aan en keek haar met een liefdevolle blik aan. Zacht gleed hij met zijn hand langs haar middel en drukte een kus op haar wang.

Kate vleide haar lichaam tegen dat van Stephen aan en ging mee in de kus. Ze voelde het harde hout van het hek in haar rug, maar de tederheid van hun kus overstemde dat gevoel. Ze keek Stephen buiten adem aan en legde haar handen tegen zijn borst aan. 'Ik vind jou óók leuk,' verklaarde ze ook al was dat nu wel duidelijk. Ze glimlachte verlegen en lachte zacht.

'Ik vind jou nog leuker,' plaagde hij zachtjes tegen haar lippen op en kuste haar daarna weer vol overgave. Het was heel wat om het meisje dat je leuk vond te horen zeggen dat ze jou ook leuk vond. Toen hij ook weer buiten adem was, zette hij zijn hand naast haar hoofd tegen het hek en streelde met de ander haar wang. 'Zullen we anders naar binnen gaan? Dan kan ik je het huis laten zien, hebben we ook niet zoveel pottenkijkers.'

'Elle, ik wil je niet onnodig in gevaar brengen,' fluisterde hij toen haar armen zich een weg rond zijn hals vonden. Ze was zo dicht, hij hoorde werkelijk haar hart bloed pompen. De gedachten aan haar bloed, aan bloed, deden hem werkelijk niet goed. Hij maakte haar iets losser. 'Ik ben het nog niet lang. Beetje geduld en niet de haastig dus,' glimlachte hij naar haar, maar meende het wel. 'Het is gevaarlijk om met me om te gaan, net zoals het gevaarlijk is voor jou familie en die van mij, jouw vrienden, onze vrienden... Elle... Ik kan niet leven zo.'

Elle leek compleet in de ban van Thomas te zijn, dus zag Isobel haar kans. Ze nam Woody mee naar de rand van de tuin en ging op een lege tafel zitten. 'Er is iets wat ik je al een tijdje wil vertellen, maar ik had nog niet het moment gevonden en ik dacht - ach waarom nu niet.' Niemand schonk echt aandacht aan hen en aan het einde van de tuin, was de muziek niet zo hard, dus hoefde ze niet te schreeuwen. 'Weet je nog toen we het over de vakantie hadden? Samen een stedentrip maken of zoiets. Dus toen dacht ik, en ja ik weet dat je pas in oktober jarig bent - maar ik dacht, ik koop nu alvast een cadeautje voor je.' Ze opende het tasje dat ze om had en haalde er twee vliegtickets uit. Verpakt en wel, met een mooie strik er omheen. Een midweekje Parijs.

Na zijn woorden maakte ze een kleine afstand tussen hen, maar toch bleef ze hem vast houden. Recht keek ze hem in zijn ogen aan en streelde met haar hand over zijn wang. 'Ik hou van je,' fluisterde ze, 'en niets en ook maar niets houdt mij van jou vandaan.' Ze liet hem los, maar hield wel zijn hand vast. 'Laten we naar huis gaan. Dan kan je me alles vertellen wat er is gebeurd. Want... Want ik besef het nog niet helemaal wat je me nu vertelt,' gaf ze toe.

Kate knikte bij zijn voorstel en pakte zijn hand vast. Haar hoofd draaide nog van de kussen en met een stralende blik keek ze Stephen aan. Ze had nooit echt een jongen gehad die ze leuk vond zoals ze Stephen zag. Op enkele feestjes had ze wel wat jongens aan de haak geslagen, maar dat betekende nooit veel en stonk bovendien altijd naar alcohol. Dat was heel anders dan dit, hoewel ze niet kon ontkennen dat ze wat gedronken had.

Hij glimlachte en hield haar hand stevig vast, om haar zo door de menigte heen te leiden. Toen het even wat rustiger was, sloeg hij zijn armen van achteren om haar heen en drukte verlangend zijn lippen in haar nek. Het was dan ook een opluchting om binnen te staan, zonder dat ook maar iemand naar ze kon kijken. Hij tilde haar op het aanrecht, drukte een kus op haar lippen en opende toen de koelkast. 'Wil je wat drinken?'