Het huis van de familie Dallas Lewis

Het is weer wat leger en ouder, maar voorderest precies hetzelfde!

Joe reed in zijn auto de oprijlaan op van het huis van de familie Dallas-Lewis. Nadat hij hem veilig had vergrendeld, liep hij naar de voordeur toe om aan te bellen. De vorige keer dat ze hadden afgesproken om wat te eten, had het niet door kunnen gaan omdat Joe onverwachts terug moest naar LA. Inmiddels was het alweer drie weken later en het was de eerste dag dat Joe weer terug was in Mystic Falls.

Alex was druk in de weer in de keuken. Gelukkig had ze het eten al in de oven staan, maar ze was nog bezig met alle potten en pannen die ze gebruikt had af te wassen. Haar moeder dekte de tafel en haar vader- Ze dacht dat hij in de woonkamer zat. De laatste tijd deed hij niet veel anders dan in de woonkamer zitten. De dood van opa Dallas was zwaar geweest voor de familie en dat was het nu nog steeds, maar Alex hoopte dat het bezoek van Joe wat leuks zou zijn voor haar en ook haar ouders. Helaas was het eerder niet doorgegaan omdat hij naar LA moest. Enkele dagen later was opa Dallas overleden. Toen ze de bel hoorde snelde ze naar de voordeur en opende hem met een glimlach. 'Joe! Kom binnen!'

Joe glimlachte toen Alex opendeed en stapte het huis binnen. Het zag er echt nog precies hetzelfde uit als dat het altijd had gedaan. 'Er is hier echt niets veranderd.' lachte hij en hing zijn jas aan de kapstok. Gelukkig was het heerlijk warm in hier: Het verwarmingselement van zijn auto was kapot en was er vandaag pas achtergekomen. Het was zijn eerste dag terug in Mystic Falls en zijn ouders reden niet in zijn auto. 'Hoe gaat het? Het ruikt echt heerlijk Alex!' Hij had ook niet anders verwacht: Alex kon altijd al heerlijk koken, vast en zeker overgenomen van haar moeder.

Alex sloot de deur achter Joe en keek met een tevreden glimlach toe hoe hij zijn jas ophing. 'Niet echt, nee. Mijn vader wil niets, maar ook echt niets veranderen. Mama is het wel beu na al die tijd, maar goed.' Ze liep hem voor in de richting van de keuken en ging meteen verder met het schoon boenen van de pannen. 'Het gaat oké. Het is nog wat- chaotisch hier in huis, maar dat komt wel goed.' Ze glimlachte naar haar moeder die meteen informeerde hoe met Joe ging. Ze vertelde dat ze het geweldig vond zijn liedjes op de radio voorbij te horen komen en dat ze blij was hem weer eens in hun huis te zien. Alex luisterde naar haar moeder terwijl ze de laatste pannen opruimde.

Joe begon te lachen. 'Ik vind het wel gezellig. Lekker nostalgisch.' grapte hij en liep eveneens de kamer in. Meteen werd hij begroet door haar moeder. 'Het gaat wel goed, druk - maar het is wel heer erg leuk om allemaal te doen.' vertelde hij haar en haalde zijn schouders op toen ze over zijn nummers begon. Nog altijd vond hij het ongemakkelijk als hij zijn eigen nummers hoorde en vaak zette hij hem dan ook op een andere zender. 'Bedankt mevrouw Dallas-Lewis.'

'Lust je misschien al wat te drinken? Er staat bier koud en ik heb wijn meegenomen uit de stad. Maar we hebben ook water natuurlijk.' Alex had de laatste dingen opgeruimd en gebaarde dat Joe al aan tafel kon gaan zitten als hij dat wilde. Haar moeder nam dat moment om naar de woonkamer te gaan en bij haar man te gaan zitten. 'We kunnen pas over een half uurtje eten, dan is de shepherd's pie klaar,' legde ze Joe uit en checkte tegelijkertijd meteen hoe het erbij stond met de ovenschotel. Het zag er heerlijk uit en zo rook het ook, dus hopelijk was het goed gelukt.

Joe knikte. 'Ik lust wel een biertje.' Dat had hij wel verdiend na deze lange dag. Hij had net een vlucht vanuit LA erop zitten en daarna had hij nog twee uur moeten rijden: Dat was waar het dichtstbijzijnde vliegveld was. Zelf ging hij aan de tafel zitten en glimlachte kort naar haar. 'Doe maar rustig aan hoor. Het ruikt nu in ieder geval al heerlijk.' Alex wist precies was hij lekker vond, dus waarschijnlijk kon hij al zijn favoriete eten op de tafel verwachten: zo was Alex wel.

'Een biertje voor meneer, dat komt voor elkaar.' Alex had de krat op de veranda achter het huis gezet. De keukendeur leidde precies naar die plek, dus ze hoefde maar één stap buiten te zetten om het gekoelde bier te pakken. Ze nam er voor zichzelf ook één en opende de flesjes aan de rand voor de krat voor ze weer binnen stapte. 'En is het allemaal goed gekomen in LA toen je plots weer terug moest?' vroeg ze hem benieuwd waarna ze hem het ene flesje overhandigde. Ze leunde tegen het aanrecht aan en nam een slok van het verfrissende bier.

Joe nam het flesje dankbaar aan. 'Ja, er waren wat dingen verkeerd geregeld waardoor ik opeens terug moest voor wat interviews en een gastoptreden bij een talkshow, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.' Het was stressen geweest, maar uiteindelijk was hij blij dat hij het gedaan had. 'En hier, hoe gaat het hier in Mystic Falls?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en dronk een slok van het heerlijk koude bier.

'Ja, ik zag zoiets wel voorbij komen op tv. Ik denk dat mam de aflevering heeft gezien.' Alex ging toch ook maar aan de tafel zitten en draaide haar stoel zo, dat ze Joe gemakkelijk aan kon kijken. Ze zuchtte en wreef langs haar nek. 'Mijn grootvader is overleden, net nadat je weg was. Hij was al even aan het sukkelen, maar nu- Het is beter zo. Vooral omdat hij de transformaties eigenlijk niet meer aankon.' Alex wierp een blik de woonkamer in waar haar ouders zaten, maar ze leken hen niet te kunnen horen. Er zat geen deur tussen de twee ruimtes, alleen de gang, maar goed. 'Ik heb dus ook niet veel gewerkt. Eigenlijk heb ik vrij weinig gedaan.'

Joe keek haar kort en sprakeloos aan. 'Alex...' Hij wist hoe ze op haar familie gesteld was, maar hij had geen idee hoe hij zijn gevoel op dit moment kon verwoorden, dus pakte hij met zijn hand één van haar handen beet en gaf er een kneepje in. Gecondoleerd vond hij zo'n afgezaagd woord, dat inmiddels al geen betekenis meer voor hem had: iedereen zei hij, of ze het nou meende of niet. 'Als ik ook maar iets voor jou, of voor de rest kan doen moet je het me zeggen.' Dat was wel het minste wat hij haar kon aanbieden.

Alex schudde haar hoofd en gaf Joe een kneepje terug. 'Dat weet ik, maar je kunt niets doen. Het is gebeurd en het zal niet snel wennen, maar het hoort.' Ze glimlachte zwak en keek naar hun handen. Voorzichtig maakte ze de hare los uit zijn greep en sloeg ze haar armen om haar middel. 'Mijn vader heeft het er vooral zwaar mee. Maar Elle is nu ook thuis en heeft meegeholpen met van alles en nog wat. Woody is langs geweest.' Ze haalde haar schouders op en veegde de enkele traan weg. Haar grootvader had vast gevonden dat ze niet zo dramatisch moesten doen over zijn dood. Hij was nooit een man van veel affectie geweest, maar hij was wel zeer geliefd geweest en had zeker veel met zijn jongste kleindochter op gehad. 'Weet je wat ik trouwens ook van plan ben?' ging ze op vrolijkere toon verder. 'Om Elle op een date te sturen met Noah. Ken je hem nog? Onze oude Engels docent?'

Joe knikte begrijpend en verbaasde zich er even over hoe snel ze weer terug switchte naar haar vrolijke zelf. 'Noah?' De meeste schoolherinneringen had hij uit zijn gedachten verbannen: school was nou niet de meest geslaagde periode uit zijn leven. 'Oh ja! Noah Parker, niet waar?' Hij had nog een vage herinnering van de man, maar echt goed kende hij hem niet. Zelf had hij maar één jaar les van hem gehad, dus echt goed kende hij hem niet. 'Met Elle? Hoe ben je op dat idee gekomen?' vroeg hij lachend en pakte zijn biertje op, om er een slokje van te nemen.

Opgelucht ging Alex verder over het verhaal van de date. De laatste maanden bracht ze het er steeds beter van af om positief en vrolijk te blijven voor anderen. Iedereen maakte zich al zorgen genoeg om van alles en nog wat, dus ze hield haar problemen voor zichzelf. 'Ja klopt. Hij is nu natuurlijk één van mijn collega's en Elle is al even terug in het dorp en op de een of andere manier zagen ze er uit alsof ze wel wat gezelschap konden gebruiken. Dus ik dacht: waarom niet?' Met een glimlach stond ze op en checkte ze de oven nog eens om vervolgens de temperatuur wat lager te zetten. 'We kunnen nu zo eten,' kondigde ze aan.

Joseph begon te lachen. 'Jij ook af en toe met die gekke ideeën van je.' zei hij grinnikend en knikte toen ze aankondigde dat ze zo konden gaan eten. 'Ik rammel van de honger, dus kom maar op met die Sheperd's Pie.' grapte hij. 'Kan ik je nog ergens mee helpen? De pannen op tafel zetten of zoiets?'

- wauw. ik heb geen inspiratie.

Alex streek zelf bewust door haar haar en haalde haar schouders op. 'Dat heb ik van Willy overgenomen,' zei ze met een lach, die al snel weg stierf. Ze had met hem samen gewoond en ze betrapte zich er nu steeds weer op dat ze bepaalde dingen van hem over had genomen. Zoals zijn gekkigheid. Alex schrok op toen ze door had dat ze in haar gedachten verzonken was geraakt. 'Nee, nee, het is alleen de ovenschotel.' Ze pakte er een theedoek bij en opende de oven. Al snel stond de schaal op tafel en riep ze haar ouders omdat die ook een bordje mee zouden eten.

'Oké.' Hij was al opgestaan, maar zakte weer terug in de stoel. Toen ze met de ovenschotel aan kwam lopen, glimlachte hij. 'Het ruikt niet alleen heerlijk, het ziet er ook nog heerlijk uit.' Toen meneer en mevrouw Dallas-Lewis aan kwamen lopen glimlachte hij naar beide. 'Kan ik voor u misschien nog iets te drinken inschenken?' vroeg hij, wenkend naar de lege glazen op de tafel.

Alex glimlachte naar Joe en pakte zijn bord om op te scheppen. 'Ah, Joe, blijf zitten, jij bent de gast.' Ze gaf hem een aardig portie en maakte eveneens twee borden klaar voor haar ouders. Ze pakte vlug wat te drinken voor hen en ging toen zelf ook zitten om met een brede glimlach met eten te beginnen. Ze was zelf vrij stil terwijl haar ouders Joe allerlei vragen stelden over zijn leven nu en wat hij allemaal niet gedaan had. Eerst luisterde ze aandachtig, maar uiteindelijk dwaalde ze af terwijl ze naar hem keek. Joe zag er echt een stuk beter uit dan al die jaren daarvoor. Dat was meer dan een opluchting.

Zoals gewoonlijk begon Joe maar ergens met vertellen. De meeste mensen wilde weten hoe de grote steden zoals LA waren, en hij was er altijd positief over. Natuurlijk waren er ook negatieve kanten aan de stad, zoals weinig bos, en dat was voor hem in het speciaal natuurlijk een probleem. 'Het is heerlijk Alex.' complimenteerde hij haar en nam het laatste slokje bier uit het flesje. 'Kan je niet iedere dag voor me komen koken? Het smaakt een stuk beter dan wat mijn vader me af en toe voorschotelt.' grapte hij.

Alex werd uit haar gedachten wakker geschud door het compliment van Joe. Ze glimlachte bescheiden en haalde haar schouders op. 'Ik heb het van mam geleerd. En zij van oma.' Ze lachte om zijn grap en stak een pluk haar achter haar oor. 'Nou, als dat betekent dat je hier blijft, doe ik het met alle plezier.' Het was waar dat ze graag meer van Joe zou willen zien. Ook al was het nu pas de tweede keer dat ze weer met elkaar hadden gepraat sinds tijden, het voelde hetzelfde als toen. Toen, voor al die problemen.

'Wie weet keer ik ooit wel eens terug naar Mystic Falls en blijf ik hier ook, maar op dit moment is LA ook belangrijk.' Soms had hij er spijt van dat hij was verhuist, hij miste Mystic Falls en in LA had hij zich nooit echt thuis gevoeld. Hij vond het er wel leuk en gezellig, maar daar bleef het ook bij. Dat gevoel dat hij kreeg als hij Mystic Falls binnenreed, kreeg hij nergens anders. 'Maar zeg nooit nooit.'

Alex knikte begrijpelijk en maakte haar bord zwijgend leeg. Het had goed gesmaakt, dat kon ze ook zien aan de goedkeurende blik van haar moeder. 'Wij brengen nog even een bordje naar oma en dan zijn we de stad in voor kerst inkopen. Laat de afwas maar staan, dat komt morgen wel.' Haar ouders waren opgestaan toen hun borden leeg waren en haar vader gaf haar nog een kus voor ze de keuken en niet veel later het huis verlieten. Ze stelde het op prijs dat haar ouders haar toch nog dat beetje privacy probeerden te gunnen ook al woonde ze weer terug in hún huis. Ze waren erg goed voor haar geweest de laatste tijd. Wat ongemakkelijk keek ze naar Joe en glimlachte bescheiden. 'Zullen we het toetje maar voor de haard opeten? Het begint hier aardig fris te worden.'

Joe pakte zijn lege bord en bierflesje op en liep hiermee naar de keuken, om deze naast de gootsteen te zetten. 'Dat lijkt me een prima idee.' Joe had het haast nooit koud, dat was dan nu ook het geval, maar voor de haard was het altijd gezellig. 'Ik weet dat ik het al heb gezegd, maar ik zeg het gewoon nog een keer. Het was echt heerlijk.' Een glimlach speelde over zijn lippen heen. 'Wil je nog iets te drinken?'

Alex ruimde de tafel af en veegde hem nog snel met een doekje af. 'Doe mij er nog maar zo één.' Ze wees naar het flesje dat hij weg had gezet en spoelde het doekje af. 'En ik ben blij dat het gesmaakt heeft.' Ze glimlachte naar hem terug en opende de koelkast om er het toetje uit te halen. Het was de ouderwetse koekjes pudding van haar oma. 'Ik kan trouwens ook wat chocomel voor ons maken?' Vragend keek ze Joe aan en zette ze tegelijkertijd twee schaaltjes klaar.