Het huis van de familie Dallas Lewis

Joe had al twee flesjes bier in zijn handen, maar zette deze haast direct terug toen ze over warme choco begon. Hij mocht dan 26 zijn, voor warme chocolademelk was je nooit te oud. 'Dat lijkt me een goed idee.' zei hij beamend en pakte twee bordjes uit het keukenkastje en uit het laatje twee lepeltjes. 'Pudding met warme choco, dat is nog eens een goede combo.'

Alex lachte om zijn enthousiasme en verwarmde melk met stukken chocola en wat room in een pannetje op het vuur. 'Heb je nog wel eens contact met andere-' Ze zette vlug het vuur lager toen de melk begon te koken. 'Met andere mensen van de middelbare school? Of heb je veel vrienden gemaakt in LA?' Nieuwsgierig keek ze hem aan. Ze had werkelijk geen idee van zijn leven daar. Wat deed hij nou dagelijks behalve muziek maken? Ze was benieuwd naar wat voor mensen hij daar had lerren kennen. Ze moesten vast een stuk interessanter zijn dan de mensen hier.

Joe schudde zijn hoofd. 'Ik kwam Riley laatst nog tegen in de Mystic Grill... Maar volgens mij was dat ook niet zo'n daverend succes.' Hij liep met de spullen richting de haard, om deze hier neer te zetten en weer terug te lopen maar Alex. 'En verder waren er niet bijzonder veel mensen waar ik mee omging. De mensen in LA gaan wel. Er zijn aardige gasten, maar niet iedereen daar is te vertrouwen.' De meeste sloten enkel vriendschap om daar zelf beter van te worden, zijn vader had hem er vak genoeg over verteld, dus hij was enigszins voorbereid.

'Oh, Riley!' Het had even geduurd voor de radertjes in Alex hoofd helemaal rond waren gedraaid en zich herinnerden waar die naam ook al weer bij hoorde. Maar nu wist ze maar al te goed wie dat meisje was. Alex was erg jaloers op haar geweest, ook al had ze dat nooit aan anderen of zichzelf erkend. Ze knikte begrijpelijk bij zijn woorden. Het was vast moeilijk om vrienden te maken als je in Joe's positie zat. Hij had bepaalde privileges en daar maakten sommige mensen graag gebruik van. 'En er zijn niet veel mensen die het begrijpen, omdat ze het natuurlijk niet weten. Ik bedoel, je weet wel. Je kunt niet jan en alleman vertellen dat je de stad uit moet omdat je- verandert.' Daar had Alex vooral veel moeite mee gehad. Ze had haar dierbare vrienden van de universiteit nooit uit kunnen leggen precies wat haar problemen waren en waarom ze vertrokken was, dat kon niet. Ze had de chocolademelk in twee mokken gegoten, spoot er nog wat slagroom op en gaf er toen één aan Joe.

Joe knikte. 'Dat is onder andere ook één van de redenen.' zei hij en ging voor de haard zitten met de mok chocomelk in zijn hand. 'En daarbij ben ik nooit zo'n gezelschapsmens geweest en al helemaal niet in het LA leven.' Met de mensen kon hij sowieso niet overweg en daarbij hadden ze een slechte invloed op hem gehad: door hen was hij verder in het drugswereldje terecht gekomen dan dat hij in eerste instantie had gewild, maar inmiddels was hij weer op het rechte pad en was hij van plan om daar te blijven.

Alex zette haar mok bij de haard en knielde voor het knisperende vuur om er nog wat stukken hout bij op te leggen. Normaal kon haar moeder of oma het vuur wel aanhouden, maar dat moest Alex nu natuurlijk gewoon op de normale manier doen. 'Was het- Is het moeilijk om in LA te leven?' Ze ging in kleermakerszit op de grond zitten, met haar rug naar de haard en haar gezicht naar Joe. 'Ik bedoel het is nou niet een zondeloze stad.' Het was moeilijk om hier over te beginnen, vooral omdat ze niet goed wist hoe het nu precies met Joe zat. Bovendien dacht ze altijd dat ze hem te kort had gedaan in de periode dat hij hier in een dal geraakt was. Ze was er toen en daarna nooit echt meer voor hem geweest.

Joe haalde zijn schouders op. 'Er zijn veel verleidingen in LA, die enkel en alleen maar extremer worden op het moment dat je ook maar één voet in die wereld zet. Er zijn mensen die je manipuleren en op één of andere manier profijt uit je willen krijgen... Het is een gevaarlijke wereld, LA, zeker als je de druk niet bent gewend. Ik ben het verkeerde pad op gegaan... meerdere keren, maar ik ben er ook iedere keer weer vanaf gekomen en nu - nu ben ik al een hele tijd op het rechte pad gelukkig.'

Alex wist niets van dat hele wereldje en toch kon ze zich voorstellen hoe moeilijk het moest zijn geweest voor Joe. Zij had totaal andere problemen gehad de afgelopen jaren en ze waren niet eens in de buurt gekomen van waar Joe mee te maken had gehad. 'Dat is heel fijn, Joe.' Ze glimlachte bemoedigend naar hem en fronste toen triest. Haar blik gleed beschaamd van hem weg en vestigde zich op het raam. 'Het spijt me dat ik er niet voor je ben geweest. Ik had je moeten proberen te helpen, maar ik wist nooit waar ik moest beginnen en- en ik dacht dat ik ook één van je problemen was.'

'Alex, het is niet jou fout. Echt niet, het is mijn eigen domme schuld geweest. Ik heb er zelf voor gekozen omdat ik dacht dat dat het enige echte pad was dat me terug naar de realiteit zou brengen. In werkelijkheid bracht het me alleen maar verder weg van de mensen van wie ik hield. Dat zie ik nu in en sindsdien raak ik niets meer aan. Geen drugs, geen drank - op bier na dan.' Dat laatste merkte hij luchtig op, al was het wel waar: naast bier dronk hij niets. 'Jij bent nooit één van mijn problemen geweest Alex. Nooit.'

Alex durfde Joe pas weer aan te kijken toen hij al zijn woorden had uitgesproken. Ze beet op haar lip en draaide de mok chocomel in haar handen rond. 'Maar ik heb ook fouten gemaakt, Joe. Hoe we steeds verder uit elkaar groeiden, dat kwam van beide kanten.' Hoewel hij zei dat zij geen aandeel had in zijn problemen, wist ze zeker dat als ze er anders mee om was gegaan of als ze gewoon niet zo verdomde bang was geweest dat ze dan misschien een klein verschil had kunnen maken. Voor hen beiden wellicht. 'De laatste twee jaar heb ik het idee gehad dat ik iedereens probleem ben, dus ik ben blij te horen dat dat voor jou tenminste niet geldt.' Glimlachend nam ze een slok van haar stomende mok.

'Iedereen heeft fouten en ik zeg ook niet dat het niet van beiden kanten af is gekomen. We hebben beide schuld gehad, maar het is het verleden en daar moeten we ons niet op richten.' zei hij, wijs en nam ook een slok van het warme goedje. 'Ik wil er enkel zeker van zijn dat je jezelf niet de schuld gaat geven van de dingen die mijn zijn overkomen, echt niet. Het is allemaal mijn eigen domme fout geweest.'

Alex legde haar vrije hand op zijn been en glimlachte naar Joe. 'Je hebt dus niet ál je wijze woorden in je liedjes gestopt.' Zijn nummers waren inspirerend te noemen, werkelijk. Ze durfde er echter nooit te veel naar te luisteren, alsof het dan net was dat het niet meer Joe was, maar een of andere willekeurige artiest. Zijn nummers bewaarde ze voor momenten dat ze net dat steuntje nodig had. Net zoals vele anderen steun uit zijn muziek haalden, natuurlijk. 'Weet je dat zelfs Willy de woorden van je bekendste nummer kende? Ik zag hem wel eens stiekem mee zingen.'

'Sommige zitten nog steeds in mijn hoofd.' grapte hij en keek naar haar hand die op zijn knie lag. 'Willy is geen verkeerde jongen. Ik kon zien dat je gelukkig met hem was.' Hoewel hij dat zelf op dat moment nooit toe had willen geven. Hij had altijd gezegd dat hij haar niet begreep, omdat hij niet wist hoe het was. Dat kwam voornamelijk omdat hij zich zelf onbegrepen voelde door anderen.

Alex slikte en trok haar hand terug om ze beide om de mok heen te kunnen slaan. Ze nam een slok en at wat van de slagroom met haar vinger. 'Willy was en is het beste van het beste. Ik geloof niet dat er iemand net zo vriendelijk en tegelijkertijd krankzinnig is als hij.' Ze lachte zacht, maar voegde nog snel wat toe. 'Maar niet voor mij. Of tenminste, ik was het niet voor hem. Hij verdient beter dan mij. Ik heb hem zo erg teruggehouden in dat jaar dat we samen woonden. Hij had al te veel laten schieten voor mij.' Ze voelde dat ze dit uit moest leggen aan Joe, vooral omdat hij waarschijnlijk de enige was die het echt zou begrijpen en aan wie ze de waarheid kon toe vertrouwen.

Joe knikte. 'Er zijn ook veel mensen die ik tekort heb gedaan in mijn tijd in LA. Niet iedereen is slecht daar. Er zijn ook een hoop mensen die werkelijk iets met je willen delen en het idee dat je dat niet kan... en dan ook nog eens de waarheid niet kan vertellen, vreet je op van binnen.' Dat was in ieder geval hoe hij het had ervaren al die jaren. 'Dat is ook één van de redenen dat ik terug wil naar Mystic Falls. Ik hoef me hier niet te verantwoorden, mensen kennen mij en... Mystic Falls is veilig.' Dat was het voornaamste. Hier kon hij zichzelf zijn, zonder dat het hem op de vingers getikt werd.

Alex knikte en staarde naar de resterende slagroom. 'Willy wist het, maar hij begreep nooit precies wat het betekende voor hem en voor mij. We hadden nooit veel langer bij elkaar kunnen blijven. Hoe erg we het ook probeerden.' Ze zette de chocomel weg en sloeg haar armen om haar benen heen die ze optrok tot haar kin. 'Het vervelendste is dat je die mensen pijn moet doen, zodat ze daarna iets beters kunnen vinden.' Het was al een tijd geleden dat Alex er zo openhartig over had gepraat en dat was met haar overleden grootvader geweest. Hij had haar toevertrouwd dat het tussen hem en oma Dallas het ook zo fout was gegaan.

Joe zette zijn kop ook weg en sloeg een arm om haar heen. 'Maar uiteindelijk komen we er wel Alex. Het kan ook goed gaan, mijn ouders zijn er het levende bewijs van. Het ging weliswaar niet zonder slag of stoten, maar ze zijn nog altijd gelukkig samen. We moeten de moed niet opgeven, er is nog genoeg hoop voor ons. Misschien zien we dat vandaag niet... of morgen - maar uiteindelijk komen we goed terecht, dat weet ik zeker.' zei hij met een glimlach en trok haar iets dichter naar haar toe. 'Al vind ik dat we ons daar nu niet druk over maken, we gaan er gewoon een gezellige avond van maken en we gaan niet meer aan die volle maan denken, oké?'

Alex zat al snel naast Joe en had haar hoofd tegen zijn schouder gelegd. Het was bijna te makkelijk hoe ze weer als oude vrienden met elkaar om gingen. Maar je hoorde haar niet klagen, ze had het echt nodig op het moment. Vlug veegde ze een verdwaalde traan weg en rechtte ze haar rug. 'Ja, nee, ik kan me niet constant zorgen maken. En het gaat nu een stuk beter dan eerst! Ik heb werk, ik ga weer studeren, jij bent hier.' Het viel allemaal weer een beetje op zijn plek. Het was niet langer één grote chaos waaronder ze langzaam verzwolg. Ze glimlachte dankbaar op naar Joe en gaf hem toen zijn mok terug aan. 'Het is zonder als ze koud worden.'

Joe knikte. 'Ik ben hier,' herhaalde hij met een kleine glimlach op zijn gezicht en pakte zijn mok weer aan. Het goedje was inderdaad al wat afgekoeld, maar het was nog steeds heerlijk om te drinken. 'Ik denk dat ik hier voorlopig blijf in Mystic Falls. Ik heb de aankomende tijd geen optredens geboekt en ik ben ook weer eens toe aan wat vrije tijd. Gewoon wat schrijven, componeren - dat soort dingen.' Liedjes ontstonden altijd op de raarste momenten en meestal op een vertrouwde plek - in zijn geval Mystic Falls. 'Tenzij je me na vanavond alweer zat bent.' grapte hij.

Alex vond het een geweldig vooruitzicht dat Joe een tijd in Mystic Falls zou blijven. Het was vreemd dat nu ineens een hoop dingen goed voor haar uitpakten. Ondanks de dood van opa Dallas, waren er een hoop goede dingen voor haar gebeurd nu ze een hele tijd terug in het dorp was. 'Ik zou je nooit beu kunnen worden, Joe! Ik kan niet genoeg van je krijgen. Je hebt nog niet mijn kamer gezien, hè? Hij hangt vol met foto's, krantenknipsels, een stapel CD's. Alles dat met Joseph Yorke te maken heeft.' Giechelend kwam ze overeind om het vuur wat aan te wakkeren. Ondanks de hitte van het vuur voelde ze meteen de plek waar Joe's arm had gelegen koud worden.

'Wacht maar tot ik hier een maand ben.' grapte hij en schudde zijn hoofd. 'Oh god, zolang je maar geen altaar hebt met mijn hoofd erop vind ik het allemaal prima.' zei hij lachend en dronk het laatste beetje van de afgekoelde chocomelk op. 'Nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt hoor, ik ga er toch niet van schrikken als ik binnen kom hè.' Hij was nooit zo'n grote fan van dingen waar zijn hoofd op stond, zoals posters en t-shirts enzo. Hij snapte dan ook niet dat mensen dat kochten.

'Wie weet, wie weet.' Alex leegde haar mok ook en zette deze aan de kant toen ze de laatste slok had genomen. 'Ik heb alleen die hele oude foto van ons, die je moeder een keer had gemaakt? Tenminste ik denk dat die nog steeds op het oude vertrouwde plekje hangt.' Ze was weer terug naast hem gaan zitten en sloeg haar armen terug om haar benen heen. 'Je hangt trouwens wel in het muzieklokaal. Tenminste, een artikel over je roots hier in Mystic Fall. Maar ze gaan verbouwen in de kunst lokalen, dus misschien doen ze hem nu wel weg.' Bedenkelijk staarde ze in het vuur.

'Ik hang in de school?' vroeg hij verbaast en begon te lachen. 'Wauw, dan moet ik er maar eens snel naar gaan kijken voordat ik dadelijk bij het oud papier beland.' Hij was al veel te lang niet meer op die school geweest en daar had hij toch het begin van zijn carrière aan te danken: als de school en Alex hem niet hadden gemotiveerd, had hij nu waarschijnlijk een standaard baan bij één of ander zakenlabel achter een bureau.

Alex knikte bevestigend. 'Ik weet zeker dat heel de school het geweldig zal vinden als je eens langs komt. Arthur vindt het vast een prima idee! Blijkbaar houdt hij echt van muziek. Dat had ik nooit verwacht, Arthur is zo'n vreemde man. Had ik al verteld dat hij een heks is? Of wist je dat?' Vragend keek ze Joe aan en ging ze verzitten zodat ze hem beter aan kon kijken. Ze moest nog steeds haar nek flink draaien om hem recht aan te kunnen kijken. Het lengteverschil was niet altijd even makkelijk.

'Nee, dat had je me nog niet verteld.' Hij had het ook niet geweten, maar hij keek in dit stadje nergens meer van op. 'Het verbaast me nog niet eens, wist je dat.' lachte hij en keek naar de vlammen in de haard. 'Ik heb dit gemist al die jaren.' zei hij oprecht en keek haar aan. 'Gewoon, lekker zorgeloos met elkaar praten.'