Het huis van de familie Dallas Lewis

'Hij doet veel voor de mensen in het dorp die anders zijn. Zoals ons. Daarom heeft hij mij ook een baan aangeboden en kan ik zomaar vrij nemen als het moet.' Alex staarde eveneens in het vuur. Ze was ontzettend blij geweest en was het nog steeds met haar baan. Bovendien had hij haar de mogelijkheid gegeven om verder te groeien als ze wilde en dat zag ze ook wel zitten. Haar geschiedenis studie afronden was dan ook prioriteit op het moment. Ze richtte haar ogen op hem bij zijn volgende woorden en glimlachte. 'Ik ook. Soms wilde ik je bellen, maar ik dacht altijd dat het nooit zoals nu zou kunnen zijn.'

'Dat is genereus van hem.' zei Joe en keek haar aan. 'Ik heb er ook lang over gedaan voordat ik überhaupt weer terug kon komen in Mystic Falls. Ik ben minstens een jaar non-stop in LA geweest, enkel een dagje terug voor verjaardagen of zoiets. Er waren teveel... dingen die ik een plek moest geven denk ik. Er is zoveel gebeurd.' Mystic Falls was de plek waar alles compleet de mist in was gegaan en het had lang geduurd voordat hij zich over zijn schaamte had kunnen zetten. LA had gevoeld als een schone lei, hoewel dat het - achteraf gezien - helemaal geen schone lei was. 'Maar het kan wel zo zijn, gelukkig.'

Alex had de vriendschap tussen haar en Joe altijd liever als iets willen herinneren dat in de loop van de tijd verwaterd was, dan dat ze later nog wanhopige pogingen had gedaan om weer bij elkaar te komen. Die angst voor een slechte afloop was echter voor niets geweest, bleek nu. 'Er is inderdaad veel gebeurd.' Ze hadden beide, voor ze uit elkaar groeiden, al een hoop meegemaakt. Joe wellicht wat meer dan zij zelf. 'Gelukkig wel, ja.' Glimlachend vouwde ze haar handen samen en stopte ze tussen haar knieën. Ze had twee warmtebronnen op het moment: het vuur en Joe naast haar.

'Gelukkig wel.' beaamde hij lachend en keek naar de pudding die hij nog niet had aangeraakt. 'Ik denk dat het maar eens tijd wordt dat ik die heerlijke pudding ga proeven, anders is ie dadelijk warm.' Alles wat in dit huis werd gemaakt qua eten, was lekker, dus ook door deze pudding werd hij niet teleurgesteld. 'Hij is heerlijk Alex, wie heeft hem gemaakt?' Iedereen in dit huis was op één of andere manier gezegend met kookkunsten, afgezien van Woody dan misschien.

'Oh, de pudding!' Lachend pakte Alex haar eigen portie en nam er een grote hap van. Ze kreeg dit als klein kind al voorgeschoteld als lekkernij, dus ze kon niet anders dan er van genieten niet alleen qua smaak, maar ook qua herinneringen. 'Oma, ik kan het nog steeds niet zo goed als zij het doet.' Ze nam nog een hap en keek Joe genietend aan. 'Ben je trouwens hier met de feestdagen? Vorig jaar heb je het in LA gevierd, toch?' Ze wist nog dat ze toen net terug was in Mystic Falls en bij de familie Yorke langs was geweest. Gewoon voor een bakje thee. Ze waren echter aan het inpakken geweest om met hun zoon kerst in LA te vieren.

'Je kan het vast en zeker net zo goed. In ieder geval beter dan mij.' zei hij lachend en nam nog een hap. Bij haar vraag knikte hij. 'Ik blijf hier tot en met nieuwjaar, misschien nog wel iets langer, ik weet het nog niet zeker. De afgelopen twee jaar had ik veel concerten en optredens, maar dit jaar heb ik het allemaal achterwegen gelaten en blijf hier gewoon thuis met de feestdagen.' Het had misschien zes jaar geduurd, maar hij zag eindelijk de waarde van familie in en dat was dan ook de reden dat hij de feestdagen hier wilde doorbrengen en niet in LA.

'Oke.' Alex had moeite de grote glimlach die zijn antwoord had opgeroepen te verbergen. Ze at daarom maar zwijgend haar schaaltje met pudding leeg en had haar aandacht weer op het vuur gevestigd. Op dat moment gingen haar gedachten naar Willy en ze bedacht zich dat ze hem zou vertellen dat Joe weer terug was. Tenminste dat hij hier de aankomende tijd zou zijn. Alex had geen idee hoe Willy hier op zou reageren of dat hij er überhaupt iets achter zocht. Zelf wist ze nog niet eens of hij er wel meer van moest denken. Ze was nu alleen maar blij dat het zo was.

Ook Joe at zijn pudding op zonder nog iets te zeggen en zette het lege schoteltje aan de kant. Kort rekte hij zich uit, en draaide hij een kwartslag, zodat hij zijn benen languit kon laten liggen, dat was het nadeel van lang zijn. 'Complimenteer je oma nog maar eens van mij.' zei hij met een glimlach, doelend op de heerlijke pudding. 'Je moet binnenkort weer eens bij ons langskomen, mam vind het altijd leuk om je te zien.'

'Dat zal ik doen. Ze vindt het vast leuk om te horen dat je weer eens langs geweest bent. Opa-' Alex fronste kort en glimlachte afwezig. 'Hij was altijd vol lof over je. Eigenlijk vond hij stiekem iedereen wel oké, maar dat vertelde ie niet altijd. Hij droeg altijd dat chagrijnige en kritische masker tot je hem direct benaderde en tijd voor hem nam. Dan was hij een erg liefdevolle man. En hij kon zo goed verhalen vertellen!' Alex keek Joe verontschuldigend aan. 'Sorry, ik dwaal af. Maar ik kom zeker langs.' Glimlachend stapelde ze hun schaaltjes op en keek Joe toen weer aan. 'Heb je genoeg gegeten?'

Joe glimlachte toen Alex over haar opa begon en pakte haar hand beet. 'Het maakt niet uit.' verzekerde hij haar. Gelukkig wist hij niet hoe het voelde om iemand te verliezen die zo belangrijk voor je was, maar hij kon zich wel indenken hoe het zou voelen: verschrikkelijk. 'Je weet dat als je ergens over wilt praten, of als je hulp nodig hebt je me altijd kan bellen hè. Hoe cliché het ook klinkt: zelfs als het drie uur 's nachts is.' lachte hij en knikte. 'Ik zit tot de nok toe vol, maar het was het waard.'

Alex beet op haar lip en keek naar de grond. Ze glimlachte echter omwille van zijn woorden en gaf hem een kneepje in zijn hand. 'Dan heb ik mijn taak vervuld voor vanavond.' Kort keek ze hem aan en legde toen, nog wat twijfelend, haar hoofd tegen zijn schouder. Ze was dicht tegen hem aangekropen en nestelde zich goed tegen hem aan. Zo'n warm paar armen om haar heen waren ook wel weer eens fijn. Misschien zou ze zich niet zo snel op haar gemak moeten voelen bij Joe na al die jaren, maar ze deed het toch.

Joe sloeg zijn lange - slungelige - armen om haar heen en legde zijn kin op haar hoofd. Zo hield hij haar vast, zonder iets te zeggen en staarde naar het haardvuur. 'Je hebt je zaak zeker vervuld.' mompelde hij zachtjes en glimlachte. Wie had ooit gedacht dat ze na zes jaar zo samen voor het haardvuur zouden zitten. Er was dan wel niets tussen hen aan de gang, maar dat maakte voor hem niet zoveel meer uit op dit moment. Ze waren gewoon weer samen, in zekere zin: ze praatte weer met elkaar, ze hadden weer lol met elkaar en daar ging het uiteindelijk om voor hem.

Zwijgend sloot ze haar ogen en nam ze het moment in zich op. Het rook heerlijk in huis met het haardvuur dat nu op zijn hoogtepunt was en met de etenslucht die nog uit de keuken kwam. Ze durfde niet te bewegen omdat ze dan wellicht het moment zou ruïneren, dus stil bleef ze zitten en luisterde ze naar het knisperen van het haardvuur en de ademhaling van haarzelf en Joe. Het was fijn even niets te hoeven zeggen of te hoeven doen.