Het huis van Noah Parker en Gracia Suarez

Julian fronste en keek Noah recht aan. 'Ik geloof dat Thomas McKenzie-Starling gebeten is. Of eigenlijk weet ik het bijna zeker. Ik heb hem gevonden en ondanks dat ik hem niet lang heb kunnen onderzoeken. Er was al snel andere hulp bij. En ik kon het Elle niet zo vertellen..' Hij zuchtte en wendde zijn blik af. 'En misschien heeft Marise het gedaan.'

'Thomas?' De jongen zat in een van zijn klassen, aardige knul, populair, vriendje van Elle. 'Waarom zou Marise zoiets doen? Waarom heeft ze zich de hele tijd stil gehouden en juist nu toegeslagen? Het is niet logisch...' In een zekere zin was het wél logisch: ze was en bleef een vampier, maar waarom nu? Waarom hij? Waarom bij een evenement, zo groot al deze? Het was niet logisch.

Julian haalde zijn schouders op. 'Ik weet het ook niet. Het is ook niet logisch!' Het frustreerde hem al een aantal dagen, maar hij kon er nu Florrie weg was, pas werkelijk over na denken. 'Maar misschien kan ik wel een reden verzinnen.. Of een mogelijke drijfveer.' Voor hij hier heen kwam, had Julian al besloten om Noah nu eindelijk eens de héle waarheid te vertellen. Datgene wat hij nooit met Florrie kon delen.

Noah sloot zijn handen om de mok koffie heen en nam er een slok uit. 'Oké, ik luister.' Hij was benieuwd naar Julian's theorie. Hij zat al een stuk langer in deze zaken en op een of andere manier keek Noah daarom ontzettend tegen hem op.

'Misschien heb je je ooit wel bedacht dat de baan als conciërge én het heks zijn niet mijn enige redenen waren om hier te komen.' Julian lachte zonder humor. 'Overal in het land zijn heksen en conciërges.' Hij dronk van zijn koffie en keek Noah aan. 'Ik had nog een voornamelijk reden om hier te komen en dat kwam door mijn andere, van oorsprong fulltime baan-' Hij nam nog een slok en kuchte kort. 'Ik ben er op uit gestuurd om Marise te vermoorden. Dat is mijn baan. Ik dood vampieren, voor geld.'

Noah was verrast door wat er kwam. Hij had veel verwacht, maar dit? Nee, dit niet. 'Je doet wat?' Hij was nog steeds overdonderd door wat hij zojuist had gehoord. 'Waarom heb je me dat niet eerder verteld en- wacht... Waarom moet je Marise vermoorden?' Er kwamen honderden vragen boven in zijn hoofd. Waarom Marise? Waarom leeft ze überhaupt nog? Hoe was hij op het idee gekomen om een vampierenjager te worden? Hoe wordt je zoiets? Van wie krijg je opdrachten? Hoe gaat het in zijn werk?

Julian trok een wenkbrauw op naar Noah. 'Het lijkt me vrij duidelijk waarom ik dit niet eerder verteld heb. Denk je nou-' Hij hield abrupt zijn mond en keek Noah verontschuldigend aan. 'Sorry.' Het was helemaal niet vreemd dat iemand dat vroeg. Het was normaal dat er veel vragen gesteld zouden worden, hoe normaal Julian het zelf ook maar vond. 'Ik heb een opdrachtgever, hij of zij betaalt me wanneer mijn werk er op zit. Tenminste, ik heb al een voorschot gekregen..'

'Het is oké.' Eigenlijk had hij gelijk ook: het was niet iets dat je zomaar aan iemand vertelde. 'Kan ik je misschien helpen? Ik hoef niet werkelijk in de actie te zitten hoor, aangezien ik waarschijnlijk nog lang niet ervaren genoeg ben, maar ik kan je helpen met een plan? Als je dat niet al hebt tenminste.' Waarom wist hij niet, maar Noah kreeg er ontzettend veel energie was, hij voelde de adrenaline letterlijk door zijn lijf heen lopen.

Julian schudde zijn hoofd. 'Nee.' Er was simpelweg geen ander antwoord mogelijk volgens hem. 'Nee, Noah, ik ga er niet meer mensen in betrekken.' Hij draaide de mok rond op de tafel. 'En ik kan niets doen, verdomme.' Hij leunde gefrustreerd naar achteren en wreef verwoed over zijn gezicht. 'Je snapt dat ik mijn opdrachtgever niet eeuwig aan het lijntje kan houden. Maar ik kan Marise niets doen, die Tristan-' Nogmaals schudde Julian zijn hoofd en dronk zijn koffie toen in een teug leeg.

'Je vertelt me dit alles nu, maar ik mag je niet helpen?' vroeg hij fronsend en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Tristan? Is hij degene waar je bang voor bent?' Hij moest toegeven: Tristan was een angstaanjagende man als je wist dat hij een bloeddorstige vampier was. 'Waarom pak je ze dan niet beide? Dan vormen ze beide geen gevaar meer voor je. Wellicht dat het wat lukt met wat hulp? Zijn er geen andere mensen die... met die beroep?'

Julian kwam met enige frustratie overeind en liep door de ruimte heen en weer. Op dit soort momenten kon hij maar moeilijk stil zitten. 'Ik moet het aan iemand kwijt, Noah. En jij bent de enige wie ik om advies kan vragen. En waarschijnlijk mijn enige vriend op dit moment.' Hij legde zijn armen op zijn rug en liep zo onverstoord verder. 'Dat is onmogelijk. Ten eerste moord ik alleen wanneer ik een opdracht daartoe heb. Niemand heeft mij gezegd Tristan af te maken, dus doe ik dat niet. Ten tweede is Tristan eeuwen oud. Zelfs ik ben nog nooit een vampier van zijn soort tegen het lijf gelopen. Ik denk niet dat ik hem aankan. En ten derde-' Hij slikte en stond een moment stil. 'Ze weten dat ik om Florrie geef. Ik heb ze mijn zwakke plek laten zien!'

Noah wilde het niet graag toegeven, maar Julian had zichzelf in een lastig pakket gewerkt. 'Weet Florrie hier iets van?' Waarschijnlijk niet, maar misschien kon hij het thuis ook niet geheim meer houden. 'Je weet dat als je hulp nodig hebt, ik je graag wilt helpen. Ik weet er nu toch al vanaf, en je kent me, als ik eenmaal iets wil ik alles weten. Dus dan kan ik net zo goed m'n handen vuil maken.'

'Nee. Ik heb haar alleen gewaarschuwd uit de buurt van Tristan en Marise te blijven.' Julian plofte terug op de stoel en zette zijn ellebogen op de houten tafel. 'Het zou me al meer gerust stellen als Grace niet om die Tristan heendraaide. Dan hoeft Florrie zich daar ook geen druk over te maken.' Hij steunde op één van de ellebogen en keek in de lege mok. 'En misschien kun je me nog helpen met Thomas. Die jongen heeft geen idee wat hem overkomt. Het zou fijn zijn als je een oogje in het zeil kan houden. Ik kan niet alles zien.'

Noah knikte. 'Ik zal wel zo goed mogelijk op hem letten.' Dat moest niet zo moeilijk zijn. Het dorp was klein genoeg en als je een beetje moeite deed, wist je zo waar iemand uithing. 'Ik zal het er wel eens met Grace over hebben, over die Tristan.' Nu hij dit wist, voelde hij zich ook niet helemaal fijn bij het idee dat Grace over hem heen lag te kwijlen.

Julian glimlachte dankbaar voor de hulp die Noah hem gaf, maar ook om het feit dat hij Julian leek te vertrouwen. Dat had hij op het moment hard nodig. 'En Noah ik vraag jou ook om alsjeblieft uit de buurt van Tristan en Marise te blijven. Ze kunnen net zo goed jou nemen om mij te treiteren. Ze weten nu nog niet wat je bent en dat is een voordeel voor ons. En hopelijk laten ze je gewoon met rust.'

'Mij zul je niet in hun buurt zien komen, tenzij het echt niet anders kan.' Op school waren er nou eenmaal momenten dat hij Tristan niet kon ontlopen. 'Dus je hebt nog geen plan om die twee aan te pakken? Hebbend gelijk dat er op dit moment niet veel opties zijn, maar er moet toch iets zijn wat we kunnen doen?'

'Ik kan ze misschien apart in mijn eentje aan, maar als Tristan bij springt om Marise te helpen, dan heb ik geen enkele kans om de confrontatie te winnen. En Tristan op zichzelf is al gevaarlijk genoeg. Ik geloof best dat hij al menigeen vampierjager heeft ontlopen of uitgeschakeld. Ik zou niet weten waarom ik wel een eeuwenoude vampier kan doden.' Julian keek Noah iet wat wanhopig aan. Hij gaf niet graag toe dat hij er zo slecht voor stond.