De bibliotheek

Woody had zich goed ingepakt, maar voelde toch de kou door de naden van zijn jas dringen. Hij rilde kort en klaspte zijn handen samen. Hij moest maar hard trappen, dan had hij het zo warm. Woody liep naar het schuurtje en reed zijn fiets tot voor Isobel. 'Nou, daar gaan we weer. Ben je er klaar voor?' Hij grijnsde speels naar haar en ging alvast op het zadel zitten.

'Ik ben er klaar voor.' lachte ze en ging achterop de fiets zitten, om vervolgens haar arm om zijn middel heen te slaan - net zoals op de heenweg. 'Weet je hoe je er moet komen?' vroeg ze zich hardop af en liet ook haar hoofd tegen zijn rug aanleunen. Het leek wel of de temperatuur met tien graden tegelijkertijd was gezakt.

'Ik denk dat ik het nog wel weet van de vorige keer.' Met andere woorden; Woody wist het wel zeker de weg naar haar huis. Als hij ergens één keer naartoe was gereden, dan had hij de route meteen in zijn geheugen geprent. Hij vertrouwde meer op zijn eigen richtingsgevoel dan op een tomtom. Woody zette zijn voeten op de trappers en begon met fietsen.

'Da's mooi.' Isobel hield hem extra stevig vast toen hij begon te fietsen. Haar huis lag aan de andere kant van het dorp, maar dat zou als nog maar zo'n kwartiertje fietsen zijn. 'Heb je volgende week tijd om nog een filmpje te pakken? Of misschien ergens in het weekend?' Isobel hield van vooruit plannen, zodat ze zeker wist dat ze niets dubbel zou afspreken.

Gelukkig ging dit stuk makkelijker omdat Woody de wind mee had in plaats van tegen. Hij voelde zijn spieren aanspannen, maar merkte dat hij nu niet zoveel kracht hoefde te zetten als op de weg naar huis. 'Ja, heel graag. Als je dat leuk lijkt.' Met een grote glimlach keek Woody voor zich uit. Nee, hij had niet gedacht dat de dag zo zou lopen.

'Natuurlijk lijkt me dat leuk!' Ze prikte van achteren in zijn zij en sloeg haar armen weer om haar heen. Het was raar om zo achterop te zitten bij de broer van je beste vriendin, maar op een of andere manier voelde het goed. Het voelde niet verkeerd, het voelde gewoon... goed. Het enige wat bleef was de verdomde volle maan, die alles - maar dan ook echt alles verpestte. 'Oh, wacht dit weekend kan ik helemaal niet, maar door de weeks moet geen probleem zijn.' zei ze uiteindelijk. Nee, dit weekend was zeker geen goed idee.

'Oh, oke, dan doen we het een andere keer als het beter uitkomt.' Woody had het ondertussen al warm gekregen door de combinatie inspanning en een warme omarming. 'Kun je het weekend daar op wel?' vroeg hij haar hoopvol, omdat hij liever niet te lang wachte om nog eens met haar af te spreken. Woody kon het niet goed verklaren, maar hij zou haar graag vaker zien en dan niet in het gezelschap van Elle.

Isobel knikte, maar realiseerde zich dat hij dat niet kon zien. 'Ja, het weekend erna moet geen probleem zijn.' Ze haatte het als ze dingen moest afzeggen omwille van de volle maan. Er waren genoeg feestjes in het bos, maar daar kon ze nooit naartoe en ze moest ze altijd ontwijken. De dag ervoor was ook geen optie: Ze was altijd ontiegelijk chagrijnig en heel erg snel aangebrand en dat wilde ze Woody zeker niet aandoen.

'Oke, dan is dat afgesproken.' Woody was tevreden te horen dat ze dan wel kon. Hij had nog steeds moeite te geloven dat Isobel hem interessant genoeg vond om iets mee te doen. Hij leek misschien wel wat op Elle, maar hij was een jongen en zoveel meer in zichzelf gericht. Woody vond zichzelf maar saai gezelschap.

'Mooi zo.' De gedachten van de volle maan had haar een klap in het gezicht gegeven en plots was ze niet meer zo vrolijk als daarvoor. Als het over dit onderwerp ging, dacht ze altijd vooruit: Wat als hij er ooit achter zou komen? Zou hij haar anders zien als hij het wist? Wat als hij haar nou niet meer wilde? En vragen als dat spookte iedere dag door haar hoofd.

Er viel plots een stilte en Woody wist geen manier om die op te vullen, dus zweeg hij een tijdje en herhaalde in zijn hoofd wat er die dag gebeurd was. Dat deed hij vaker, om alles op een rijtje te zetten. Toen hij merkte dat ze bijna bij de straat van Isobel waren, schrok hij op uit zijn gedachten. 'We zijn er bijna.' kondigde hij aan, ook al was het onnodig.

Isobel was inmiddels weggedommeld in haar gedachten en werd er door zijn woorden uitgetrokken. 'Oh ja, ik zie het.' zei ze grijnzend en probeerde haar vrolijke stemming - die op dit moment erg ver te zoeken was - weer boven te halen. Hij had haar chagrijnigheid nergens aan verdiend, dus moest ze die ook maar voor zich houden. Toen ze haar huis zag, sprong ze behendig van de bagagedrager was en glimlachte ze. 'Ik vond het erg gezellig, en ik heb zin in volgende week.'

Woody had de verandering van stemming al snel doorgehad. Hij was er zelf erg bekend mee, omdat hij het zelf ook wel eens had. Maar Woody geloofde niet dat het bij Isobel om dezelfde reden was als bij hemzelf. Woody ging er maar niet op in en knikte instemmend. 'Ik ook.' Hij ging naast zijn fiets staan en keer Isobel aan. 'Heel erg.' voegde hij nog verlegen toe en pakte zijn fiets weer met beide handen vast om op te stappen.

Isobel zag dat hij zijn fiets alweer vastpakte en hield hem tegen. 'Niet zo snel jij.' zei ze met een grijns en knikte. 'Ik vond het ook heel erg leuk.' bevestigde ze nogmaals en omhelsde hem, om hem een kus op zijn wang te geven. 'Ik zie je volgende week Woody, en vast nog wel op school.'

'Tot-' Woody knipperde zijn ogen verrast. 'Tot volgende week.' Hij glimlachte nog vriendelijk naar haar en fietste toen weg in een roes. Pas toen Woody uit het zicht van Isobel was, durfde hij pas echt na te denken over dat ze hem omhelsd had en een kus had gegeven. Het was vast niets. Gewoon vriendschappelijk. Toch was hij net een klein glunderend jongetje toen hij thuis kwam.

Gone.

Alex zat in elkaar gekropen in een hoekje in de bibliotheek. Ze kwam hier vaak om te studeren. Thuis was ze te snel afgeleid en in de kantine was het te luid ruchtig. Daarom zocht ze in de bibliotheek altijd een plek waar nooit iemand kwam. De hoek met self-help boeken en flyers werd nooit door ook maar iemand bezocht. Moest je eens voorstellen als je daar gevonden werd? En daarom werd Alex er nooit gestoord en kon ze rustig haar Frans leren.

Zijn moeder had hem éindelijk het geheim van de bieb willen vertellen; achter één van de boekenkasten zat een geheime deur. Ze vertelde hem ook dat zijzelf er niet achter was gekomen, maar een vriend van haar, maar daar besteedde Willy niet zoveel aandacht aan. Hij zocht de bibliotheek door naar de goede boekenkast, toen hij opeens Alex zag. 'Hey!'

Alex schrok zich rot toen ze opeens een stem hoorde. Ze graaide al haar spullen snel bij elkaar en wilde weglopen zonder iets te zeggen toen ze zag dat het Willy was. Alex liep rood aan en staarde naar zijn voeten. 'Hoi, Willy.' Haar gezicht verdween achter een gordijn van haar en Alex hoopte dat het rood snel weg zou trekken. Ze schaamde zich dat ze zo geschrokken was. Het was maar Willy.

'Ja, ik zou ook schrikken, mensen die op dit tijdstip in de bibliotheek zijn, zijn ook gewoon eng,' plaagde hij en trok een stoel naast haar naar achteren om erop te gaan zitten. 'Wat was je aan het doen?' vroeg hij benieuwd en keek over haar schouder mee. 'Jeetje, je schrok je echt rot he? Sorry.' Hij krabte verontschuldigend aan zijn kin en glimlachte.

Alex keek Willy nog wat beduusd aan en streek haar haar achter haar oren. 'Ik was aan het leren.' Ze hield haar Franse boek op en klemde het toen weer tussen haar armen. 'Het geeft niet. Ik ben alleen te bang aangelegd, denk ik.' Wat dat betreft was Alex echt een doetje. Ze schrok bijna óveral van. Ze beet op haar lip en fronste kort. 'Wat doe jij in de bibliotheek?'

Hij knikte begrijpelijk. 'Ik zou ook moeten leren,' zuchtte hij en keek haar toen brutaal aan. 'Maar ik heb er geen zin in. Mijn moeder zegt dat ik die lamlendigheid van mijn vader heb geërfd. Frans... Bah, vreselijke taal. Ik ben van plan om Japans te gaan leren, net zoals Jackie Chan. Of was hij Chinees?' Hij dacht even na en keek toen weer naar Alex. 'Oh, ehm, een beetje rondsnuffelen.' Hij had zijn moeder beloofd om het geheim te houden.

Alex leunde met haar rug tegen de boekenkast en luisterde naar Willy's gepraat. Ze vroeg zich af hoe het er in zijn hoofd aan toe zou gaan, het was vast één grote chaos. Ze giechelde zachtjes en richte haar blik naar beneden. 'Zomaar? De biliotheek leek me niet echt iets voor jou.' Alex keek Willy nieuwsgierig aan en vroeg zich af wat hij niet wilde zeggen.

Hij keek om zich heen en boog zich samenzweerderig naar haar toe. Hij kon ook gewoon géén geheimen voor zich houden. 'Nou, eigenlijk... Mijn moeder heeft me verteld dat hier een of andere geheime kamer moet zijn. En ik ben hem nu aan het zoeken om er mijn eigen huis van te maken. Want er is blijkbaar niemand meer die er vanaf weet of er gebruik van maakt.'

Alex keek Willy enthousiast aan. 'Echt waar?' vroeg ze zachtjes terwijl ze meegevoerd werd door zijn samenzweerderige toon en blik. 'Maar waar dan?' vroeg ze stompzinnig en keek de bibliotheek rond. Het zou toch wel belachelijk zijn om een geheime kamer in een school te maken. Alex keek Willy weer aan en zuchte toen. 'Oh, laat maar, het is natuurlijk een grapje. Stom van me.' Elle en Woody hielden haar ook altijd voor de gek en Alex trapte overal in.

Hij schudde snel zijn hoofd en drukte zijn vinger tegen haar lippen. 'Sssst!' Hij keek naar links en rechts en sprak weer verder toen hij zag dat niemand er was. 'Het is geen grapje! Mijn moeder is er zelf een keer geweest in haar jeugd. Er is een kamertje achter één van de boekenkasten.' Hij pakte haar hand en nam haar mee door de bibliotheek. Hij voelde zich net James Bond, steeds voelend of hij geheime knoppen kon vinden.