De bibliotheek

Isobel spiekte of er nog wat thee in de theepot zat en stond op. 'Ik heb geen idee of de thee nog warm is, maar wil je nog een kopje?' Ze schonk voor zichzelf eerst een half kopje in en nipte er wat van. 'Het is nog warm.' concludeerde ze hardop en keek vragend zijn kant op. Nog steeds had ze het niet warm.

'Nee, dankje.' Woody bekeek Isobel en concludeerde dat ze er niet erg warm uitzag. 'He, heb je het nog steeds koud? Moet ik misschien een trui voor je pakken? Of eentje van Elle?' Hij stond op om naar zijn kast te lopen, maar wachte haar antwoord af. Voor hetzelfde geld wilde ze helemaal niet iets van hem aantrekken, dat begreep Woody ook wel.

Isobel schonk haar eigen mok vol en knikte. 'Ik heb het inderdaad koud ja.' lachte ze en knikte. 'Ik zie er vast en zeker ongelofelijk sexy uit in een trui van jou, dus laten we dat maar eens proberen.' giechelde ze. Ze droeg altijd truien van haar vader als ze het koud had. Gewoon omdat ze veel te groot waren en ze zich er compleet in kon verstoppen.

Woody haalde één van zijn truien uit de kast in de prachtige kleuren van de school en zelfs inclusief het logo. 'Alsjeblieft, met deze ben je vast al bekend.' Deze was redelijk nieuwe, dus liep Woody niet het risico betrapt te worden op zijn tic: het kauwen op touwtjes. Iedereen had zo een beschamende tic, toch? Hij zette zijn lege mok op het bureau.

Tegen de tijd dat Isobel de trui aannam, had ze haar mok alweer leeg. 'Dankjewel.' zei ze met een glimlach en trok hem over haar hoofd aan. 'Die dingen zijn altijd zo lekker warm hè!' De mouwen van het vest waren veel te lang voor haar korte armpjes en de trui zelf liep door tot over haar kont. Ach, het stond wel charmant!

Woody was het helemaal met haar eens en knikte. Hij glimlachte nogmaals naar haar en keek toen naar zijn laptop en hoe de film verder ging, maar zij een deel hadden gemist. 'Is het nog de moeite dat we hem afkijken?' vroeg hij haar met een lichte grijns terwijl hij zijn handen verstopte in zijn zakken.

Isobel begon te lachen. 'Volgens mij hebben we veel te veel gemist, en daarbij kennen we hem toch allebei uit ons hoofd.' grinnikte ze en ging op de bank naast hem zitten. 'Dit vest zit echt verdomde lekker, waarom krijgen wij bij ons team alleen maar van die stomme trainingsvestjes die gemaakt zijn van dat synthetische materiaal? Echt afschuwelijke dingen zijn het.'

Woody nam dat maar aan als een 'nee' en stopte de film. Hij deed het schijfje terug in zijn doosje en zette het terug in de daarvoor bestemde kast. Hij ging terug naast haar zitten en lachte zachtjes. 'Hoewel het niet eerlijk is; in ons team wordt meer geld gestoken, dus krijgen we zulke heerlijke truien.'

'Tenzij ik deze trui gewoon jat, dan heb ik er wel eentje?' zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze moest grijnzen en stak haar armen naar voren. 'Hij is misschien ietsjes te groot... maar dat maakt niets uit!' Isobel liet haar handen op haar knieën rusten en keek hem aan. 'Weet je, dit moeten we vaker doen!'

'Hee, je moet nooit je masterplan verklappen! Nu weet ik waar ik moet zoeken, als ik mijn trui kwijt ben.' Woody lachte naar haar en keek naar de veels te lange mouwen. Hij realiseerde zich nooit echt hoe groot hij was, maar in vergelijking met Isobel was hij dat zeker wel. 'Ja?' vroeg hij haar verbouwereerd. 'Zou je dat willen?'

'Hè, shit - nu weet je het inderdaad! Ik heb helemaal niets gezegd.' grapte ze en begon daarna nog harder te lachen. 'Ben je nu serieus verbaast?' vroeg ze zich verbaast - maar tegelijkertijd lachend - af en gaf hem een klein duwtje. 'Je bent ook wel een gekkie af en toe hè, tuurlijk zou ik dat willen! Tenzij je er zelf bezwaren tegen hebt natuurlijk.'

'Ik ben allang weer vergeten wat je net zei.' speelde Woody met een grijns mee. Onzeker haalde hij zijn schouders op. 'Ja, nou, ik wist niet of dat je het gewoon voor nu leuk vond. Of..' Woody maakte zijn zin niet af en keek naar zijn handen. 'Ik vind het leuk om het nog een keer te doen.' zei hij eerlijk en oprecht.

Isobel glimlachte naar hem en haalde zijn hoofd omhoog met haar vingers. 'Niet zo onzeker zijn Woody, dat is echt nergens voor nodig.' verzekerde ze hem en knikte. 'Ik ook, dus dat is dan afgesproken. Deal?' Ze stak haar hand met een lach uit en bekeek hem kort. Hij had werkelijk geen redenen om onzeker te zijn: Hij was een hartstikke leuke jongen, hij zag er goed uit - hij was lief en er waren nog genoeg andere dingen om op te noemen.

Woody beet op zijn lip en voelde zijn hoofd voor de zoveelste keer rood aanlopen. Hij kon zichzelf soms wel slaan als iemand hem er weer op attendeerde dat hij zo onzeker was. Echt: hij had vaak genoeg geprobeerd zekerder van zijn zaak te zijn, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. 'Oke, deal.' Met een klein lachje pakte hij Isobels hand aan en kneep er zachtjes in.

Isobel lachte toen hij haar hand schudde. 'De volgende keer bij mij, als we een keer vroeg uit zijn en mijn broertjes er dus niet zijn - anders wordt ik knetter gek denk ik.' grijnsde ze. Haar broertjes zouden hem het hemd van het lijf vragen en dan ook nog eens met van die gênante dingen komen. Nee, dat had ze liever niet.

'Oke, prima. En dan kan jij de film uitkiezen.' Woody glimlachte en was blij met een volgende keer in het vooruitzicht. Hij moest Elle toch maar het nageven dat ze een goede smaak in vriendinnen had. Isobel was een vreselijk aardig en vooral vrolijk meisje. Heel anders dan Woody zelf, maar het leek wel te klikken. Tenminste dat hoopte Woody.

'Afgesproken.' Isobel vernauwde haar ogen even en begon toen te lachen. 'Op één voorwaarde: ik mag het vest houden!' Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en glimlachte. 't Is gewoon té zacht en té warm.' Inmiddels was ze weer tegen hem aan gaan zitten en vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan. 'Tenzij je hem zelf heel veel draagt natuurlijk.'

'Nou, ik heb er nog 2 en die draag ik vaker. Dus wat mij betreft mag je hem wel hebben.' Woody glimlachte en keek naar Isobel. Het stond haar toch veel beter en Woody droeg liever de oudere kledingstukken dan zo een nieuwe. Hij wierp een blik op de klok en zag dat het al een stuk later was. 'Elle komt zo thuis, geloof ik.' merkte hij onverschillig op.

Isobel glimlachte. 'Dankjewel!' zei ze enthousiast en omhelsde hem. 'Ja, misschien kan ik maar beter gaan, denk je ook niet?' grijnsde ze. Ze zou Elle's gezicht wel zien, maar ze wilde het Woody niet aandoen. Hij moest hetzelfde voelen als zij deed als er een jongen bij haar thuis was en haar broertjes kwamen thuis. Het was vreselijk.

Woody glimlachte terug en was blij dat zij de trui zo graag leek te willen. Hij was iet wat verbijsterd toen ze hem omhelsde, maar herstelde zich toen Isobel voorstelde dat ze beter kon gaan. Hij knikte schuldbewust. 'Ehm, hoe kom je thuis, moet ik je brengen?' vroeg hij haar. Ze was namelijk bij hem achterop hier gekomen, dus hoe kwam ze anders thuis?

'Oh ja, goede vraag.' Ze was even vergeten dat ze achterop was gekomen. 'Eh.. nou ja - ik kan op zich wel lopen? Tenzij je het niet erg vind om me naar huis te brengen, dan sla ik dat aanbod niet af.' Isobel glimlachte en liep alvast met de twee lege theeglazen naar beneden toe. 'Ik weet zeker dat Elle er hoe dan ook achter komt.' lachte ze en zette de glazen op het aanrecht neer.

'Nee, je hoeft niet te lopen. Dan breng ik je wel even, hoor.' Woody glimlachte en liep achter Isobel aan naar beneden met de theepot en koekjestrommel. 'Waarschijnlijk wel, ze weet altijd alles.' Woody zette de spullen weg en bekeek Isobel. 'Is het erg?' Hij fronste. 'Als Elle er achter komt?' Misschien wilde Isobel dat helemaal niet. Woody had geen idee.

Isobel schudde haar hoofd. 'Nee, tuurlijk niet - ze komt er uiteindelijk toch wel achter en ze zou alleen maar boos of teleurgesteld zijn als ik het zou verzwijgen. En daarbij gaat ze dan allemaal rare dingen denken.' grijnsde ze. Elle leek een onschuldig lief meisje, maar af en toe had ze rare gedachten. 'Maar bedankt dat je me eventjes wilt brengen.'

Woody lachte opgelucht. Hij had een hekel aan geheimen, omdat hij gewoon niet kon liegen. Nou zou hij tegenover Elle nog niet op details ingaan, maar hij hoefde tenminste niet te doen alsof er niets gebeurd was. Nouja, er was ook helemaal niets gebeurd. Dus zoveel was er ook niet te vertellen. 'Geen dank, ik heb je ook hierheen ontvoerd, dus moet ik je ook netjes afleveren.' Woody grinnikte en liep alvast naar de kapstok om hun jassen te pakken.

Isobel grijnsde en trok haar schoenen aan, voordat ze haar jas van hem aannam. 'Daar heb je gelijk in.' grapte ze en opende de deur. 'Zo, het is koud.' mompelde ze toen er een muur van kou tegen haar aan beukte. Ze trok haar handschoenen uit haar jaszakken en trok deze aan. 'Dit is veel beter.' zei ze, terwijl ze haar hoofd in haar jas verstopte en de capuchon van de sweater opzette.