De bibliotheek

Woody had de film al te vaak gezien. Toen hij klein was met zijn moeder, maar later net zo vaak in zijn eentje. En hij had Elle en Alex gedwongen minimaal één keer met hem mee te kijken. Hoewel Woody het een geweldige film vond, kon hij zijn aandacht er niet goed bij houden. Zo nu en dan wierp hij een blik op Isobel naast hem.

In de tijd dat de film draaide, was Isobel dichter tegen Woody aan gaan zitten. Haar hoofd leunde inmiddels tegen zijn schouder aan en haar kop thee was half leeg en haar been begon te slapen. Toch veranderde ze niet van houding, puur omdat het gewoon lekker zat. Met haar gedachten dwaalde ze af en toe af en betrapte zichzelf erop dat ze bedacht of het iets tussen hen zou kunnen worden.

Woody had zijn benen al een tijdje niet meer gevoeld - dat had je nou eenmaal als je in kleermakerszit zat - maar hij durfde niet te gaan verzitten omdat Isobel er zo comfortabel bij leek te zitten. Hij keek naar haar blonde haar en moest onwillekeurig glimlachen. Woody dacht nooit na over meisjes en relaties, maar hij kon zichzelf er niet van weerhouden om een beeld in zijn hoofd te krijgen van Isobel als zijn vriendin.

'Oké, dit zit echt verschrikkelijk lekker - maar mijn been doet echt abnormaal veel pijn.' lachte ze en ging verzitten zodat ze haar been kon strekken. 'Men, jij bent echt mijn persoonlijke kachel - nu heb ik het koud.' pruilde ze en ging weer tegen hem aanzitten, haar been nog steeds recht houdend. 'Dit is al veel beter.'

Woody was opgelucht dat Isobel tenminste geen zwijgzaam karakter had. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om zijn benen te strekken en anders te gaan zitten. 'Moet ik de verwarming wat hoger voor je zetten? Of een deken erbij pakken?' Vragend keek Woody Isobel aan en sloeg bezorgd en aarzelend een arm om haar heen om haar warm te wrijven.

'Nee hoor, dit zit prima zo.' zei Isobel toen hij een arm om haar heen sloeg. Ze zag de twijfel op zijn gezicht en begon te grijnzen. 'Je hoeft niet zo te twijfelen hoor,' lachte ze en nestelde zich tegen hem aan. De lege kop thee had ze op de grond gezet en ze glimlachte naar hem. Ze vond het schattig dat hij zo onzeker was bij meisjes, het had wel iets... komisch - maar tegelijkertijd vond ze het ook lief dat hij dan toch een "stap" zette.

'Oke.' Woody wreef met zijn vrije hand over zijn hoofd en liet zijn arm met haar instemming over haar schouders liggen. Hij voelde zich stom. Hij had hier helemaal geen ervaring mee. Wanhopig keek hij naar het scherm, maar verdrong dat gevoel en probeerde zich simpelweg op zijn gemak te voelen. Dat was de eerste stap toch? Zwijgend keek Woody naar het scherm.

Isobel begon te grijnzen, maar zei er verder niets over. Het was duidelijk dat hij niet geheel op zijn gemak was, maar Isobel snapte het ergens wel. Als een meisje tegen je aan ging zitten en je zou geen idee hebben wat je zou moeten doen, zou Isobel zich ook ongemakkelijk voelen. 'Vind je dit ook altijd zo'n saai stuk?' vroeg Isobel lachend en keek naar Woody.

Woody keek Isobel met grote ogen aan. 'Saai? Nee.' gaf hij als kort en abrupt antwoord, maar herinnerde zichzelf er aan dat hij misschien niet zo kortaf moest zijn. 'Nou, ik kan deze film dromen en eigenlijk vind ik alles er geweldig aan, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen zo gek is.' Woody keek Isobel met rode wangen aan en glimlachte schuchter. Ze dacht vast dat hij een of ander sulletje was.

Isobel begon te lachen. 'Ik weet niet, mijn vader vond dit stuk nooit zo leuk - en aangezien ik het altijd met hem keek denk ik dat ik dat van hem overgenomen heb.' Ze vond de film leuk, maar sommige stukken vond ze ronduit gewoon saai. 'Je zou mijn vader eens moeten ontmoeten, die kan alle westerns op deze wereld volgens mij uit zijn hoofd. Als je er eventjes over begint kan hij dagen door blijven praten.' lachte ze. Ze vond het leuk dat haar vader zo enthousiast was, maar zelf was ze niet zo... uitbundig erover.

'Echt waar?' Woody lachte verrast. Hij kende alleen zijn moeder die veel westerns las en keek, maar verder had hij nog nooit gehoord dat iemand er zo zot van was als Woody zelf. Hij glimlachte toen hij haar hoorde praten en zag lachen, ze zag er op de een of andere manier zo stralend uit. 'Ik heb het van mijn moeder. Ze vertelde me dat ze het vooral als kind super vond, dus keek ze ze met mij toen ik nog klein was. Nu doet ze dat niet meer.'

'Waarom kijken jullie geen westerns meer? Zodra mijn vader weer een nieuwe in huis heeft is het eerste wat hij doet op mijn deur bonken om te vragen of ik mee kom kijken.' zei ze glunderend. Ze vond het nog steeds leuk om samen met haar vader te doen. Met haar moeder had ze niet zo'n goede band, maar die met haar vader was des de sterker.

Woody haalde zijn schouders op. 'Mijn moeder en ik-' Hij schudde met een glimlach zijn hoofd. 'Dat ligt niet zo lekker.' Volgens zijn vader kwam het omdat ze te veel op elkaar leken en dat boterde niet tussen Woody en zijn moeder. Misschien had het ook te maken met de brand van een paar jaar terug, maar hoewel Woody het liever niet toe gaf, had zijn vader waarschijnlijk gelijk. Ze waren te koppig en ingetogen om elkaar een kans te geven.

Isobel keek hem aan en knikte begrijpend. 'Ik kan ook niet goed met mijn moeder door één deur. Ze wilt dat ik de hele dag leer en allemaal tienen haal, maar zo ben ik nou eenmaal niet. En ze wilt dat ik uit het turnteam stap, maar dat ben ik voorlopig niet van plan.' Haar moeder was veeleisend, en omdat Isobel de oudste was werd alles op haar afgereageerd. Inmiddels had ze leren omgaan met de kritiek van haar moeder, maar vooral als klein kind was het lastig.

- ik heb zojuist even besloten dat ze in het turn team zit XD

Woody luisterde ernstig naar Isobel en knikte. Hoewel zijn problemen met zijn moeder iets anders waren, begreep hij hoe Isobel zicht moest voelen. De oudste van de familie zijn was niet altijd even leuk, maar je kon het moeilijk veranderen. 'Ik wist helemaal niet dat je in het turnteam zat.' merkte Woody schuldig op en glimlachte bewonderend. Turnen was een intensieve sport, net zoals football dat was. Maar bij football had je niet die druk van uiterlijke prestaties.

Isobel glimlachte. 'Ik ben al verbaast dat je wist dat er überhaupt een turn team was.' lachte ze. 'Veel mensen weten dat namelijk niet.' Ze had al zo vaak te horen gekregen "Turn team, sinds wanneer hebben we een turn team?" en iedere keer liet het haar weer lachen. 'Maar ja, ik zit dus in het turn team, wel veel druk - maar ik vind het nog steeds erg leuk.' Zei ze met een glimlach. 'Ik wilde eens iets anders dan namen gillen langs de kant van een footballveld.'

'Ik ken het omdat jullie team een keer met onze bus moest, omdat de andere kapot was. Toen wij de volgende dag wedstrijd hadden was alles roze.' Woody grinnikte naar Isobel. 'Dat cheerleaden wordt overschat als je het mij vraagt. Zoveel meisjes die het alleen doen voor het aanzien, het pakje en de jongens.' Hij haalde zijn schouders op en keek even naar de film die ondertussen al een stuk verder was.

Isobel begon te lachen. 'Dat kan ik me nog wel herinneren.' grijnsde ze. Ze hadden gewonnen en vervolgens van de roze confetti bommen in de bus losgelaten, ja dat waren nog eens mooie tijden. 'Ik vond dat die bus er toch wel een stuk beter uitzag nadat wij hem hadden gebruikt.' zei ze bedenkelijk en begon te lachen. 'Wel een beetje flauw dat we het niet op hadden geruimd, maar het kleurde zo mooi met dat donkerblauw.' grapte ze erachter aan en ging weer tegen hem aanzitten.

Woody moest lachen bij de herinnering. Het team had nog steeds geen wraak actie ondernomen op de meiden, maar dat zou vast nog wel komen. Een goede examenstunt was waarschijnlijk al in de maak. 'Het paste inderdaad.' zei hij instemmend en glimlacht toen ze weer tegen hem aan kwam zitten. Zijn arm lag nog op haar rug en voorzichtig streek Woody over haar schouderbladen om zijn hand weer op Isobel's schouder te laten rusten.

'Oh dit is een leuk stuk!' kirde Isobel enthousiast en ging wat voorover zitten. Als klein kind vond ze dit altijd zo'n ontzettend spannend stuk dat ze helemaal tegen haar vader aan kroop en bijna niet meer durfde te kijken. Nu vond ze het echter alleen maar ontzettend tof. Ze was niet iemand die van meisjesachtige films hield, eerder dingen als science fiction, actie films en thrillers vond ze leuk.

Woody kon zich totaal niet op de film richten, zeker niet toen Isobel zo in de film leek te zitten, zoals hij normaal ook een film beleefde. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd ongeloofwaardig. Nee, oke, Woody had meisjes niet erg hoog in zijn achting staan. Maar Isobel verdiende meer dan dat.

'Oké, dat was het leukste stuk van de film - in mijn beleving dan.' lachte ze en ging weer zitten zoals ze eerst zat: dicht tegen hem aan, heerlijk warm. 'Je bent trouwens echt een goede footballer, ik zag je laatst toen ik met Elle kwam kijken.' grijnsde ze. 'Volgens mij heb ik nog heel hard je naam geroepen over het veld, geen idee of je dat hoorde.' lachte ze.

'Hmm, ik vind het einde geweldig.' Woody liet haar weer tegen hem aan zitten en prikte in haar schouder. 'Dat heb ik gehoord en ik heb jullie gezien. Maar achteraf kreeg ik de coach aan mijn broek. Afleiding wordt niet erg gewaardeerd, dus, ja, er is een regel dat de meisjes van de spelers zich 'koest' moeten houden.' Woody lachte bescheiden en grinnikte nog na.

Isobel begon te lachen bij zijn uitleg. 'Oeps... hebben we je in de problemen gebracht? Sorry, dat was in ieder geval niet mijn bedoeling.' grijnsde ze. Eigenlijk was het wel geweldig dat hij daardoor apart was geroepen, maar het was absoluut niet de bedoeling van Isobel geweest om dat te laten gebeuren. 'Het einde is inderdaad ook leuk.'

'Ach, het was dat jullie het waren en dat de coach het hilarisch vond dat er werkelijk meisjes voor mij op de tribune zaten. Dus liet hij me slechts gaan met een waarschuwing.' Woody vond zijn coach geweldig en bewonderde de man, maar soms was hij net één van de jongens uit het team. Hij had precies dezelfde humor en maakte iedereen uit het team graag belachelijk. 'Ehu.'