De treurwilgen

Diep verstopt achter de afgebrokkelde, historische stadsmuren van Mystic Falls kan je dit idyllische plekje vinden. Het bestaat uit drie brede, lage wilgen, in de vorm als uitzijdes van een driehoek. De grond rond de wilgen is bezaaid met grassprietjes en verscheidene kleurige bloemen die het treurige aanblik toch nog wat vreugde biedt. De bomen lopen uit in dikke, stevige wortelen die boven en onder de grond door groeiden. Ze zijn perfect te gebruiken als bankjes.

Ruby zat tegen een afgebrokkelde muur aan. Het zonnetje scheen heerlijk waardoor de kou reuze meeviel, hoewel ze daar waarschijnlijk van terug zou komen als ze terug zou moeten fietsen. Met opgetrokken knieën concentreerde ze zich op de drie treurwilgen die voor haar stonden. Prachtige bomen als je het haar vroeg. Een van de bomen had ze als voorbeeld genomen voor de boom in haar tekening. Eentje die omringt werd door graan in plaats van bomen, aan de linkerkant van een open plek. Eveneens omringt met gras.

Thomas was heel de ochtend al aan het sporten. Na zijn stretchoefeningen was hij helemaal tot hier gelopen. Hard rennen wel te verstaan. Voor hem was dit zijn uitlaatklep. Zijn ouders klaagde er dan helemaal ook niet over dat hij vaak weg was voor sport. Ze vonden het nuttig en als hij dit leuk vond dan mocht hij het doen. Eigenlijk wou hij naar de treurwilgen voor nieuwe inspiratie voor zijn verhaal. Het was licht fantasie. Al puffend aangekomen zag hij een meisje zitten. 'Hey,' hijgde hij buiten adem en leunde tegen één van de bomen waarbij hij water uit zijn rugzakje haalde.

Haar concentratie werd verbroken bij het horen van een begroeting. Gelijk klapte Ruby haar schetsboek dicht en keek ze op om te kijken wie er bij de stem hoorden. Oh. Jongen. Knap. Waarom nu weer? Ze was een wandelende ramp bij jongens die er ook maar iets goed uit zagen, hij was gewoonweg knap. Oké, ze was altijd een ramp met jongens. Eigenlijk bij iedereen op kleine kinderen en oude mensen na. 'Hoi,' antwoorde ze zacht met een kleine glimlach waarna ze haar ogen afwende omdat ze het gevoel had dat ze staarde.

Thomas kende Ruby een beetje van ziens. Zijn vader en haar moeder waren erg close met elkaar, beste vrienden. Toch was hen nooit opgelegd om beste vriendjes te worden. Hij had hier geen problemen mee. Ze was aardig, maar soms weer zo verlegen. Hierdoor wist Tom zelf niet vaak wat hij moest doen. 'Alles goed, Ruby?' Hij kwam dichterbij en keek naar het boek in haar handen. 'Weer eens aan het tekenen?'

Ruby was niet goed in contact leggen, gesprekken starten en dat wist ze van zichzelf. Ookal nam ze zich honderd keer voor gewoon iemand te begroeten en te vragen hoe het ging, als het er op aan kwam deed ze het niet. Ze was afwachtend en als iemand anders begon kon ze antwoorden en terug vragen. Thomas kende ze wel via haar moeder en zijn vader, maar ze spraken elkaar daarbuiten eigenlijk nooit. Als ze elkaar spraken waren dat sowieso nooit echt diepe gesprekken. 'Ja prima,' ze haalde een pluk van haar rode haar voor haar neus weg om hem weer aan te kijken 'en met jou?' Bij zijn vraag over het tekenen glimlachte ze even, maar liet het schetsboek wat meer los. 'Ja, jij weer eens aan het sporten?' Ja, tot zo ver kende ze hem nog wel.

De stilte was een beetje raar voor Thomas. Normaal gingen alle gesprekken een beetje vloeiender, maar hij wist niet wat het was tussen Ruby en hem. Ze kopiëerde haast zijn vragen in haar antwoorden. 'Sporten is wat ik het liefst doe en daarbij moet ik nog maar even genieten van het goede weer voordat het weer zo slecht wordt.' Hij glimlachte even kort. 'Ja, het gaat goed. Wat teken je?' Hierbij nam hij plaats langs haar en depte het zweet van zijn voorhoofd af.

'Ja, slecht weer is altijd een beetje jammer. Hoewel ik sneeuw nog niet zo verschrikkelijk vind, wel koud.' Zijdelings keek ze hoe hij naast haar plaats nam. Ze vond hem echt een leuke jongen, terwijl ze hem niet eens zo goed kende. Soms was ze zo hopeloos. Bij zijn vraag wist ze even niet meer wat ze ookalweer tekenden, gelukkig schoot het haar snel weer te binnen. 'Een van die treurwilgen, maar dan op een openplek in het graanveld.' Als ze tekende wist ze niet alleen de details van de tekening, maar ook van de omgeving en wat zich daar speelden. Er liepen muizen en talloze insecten tussen het graan. Nu en dan vloog er een roofvogel over en het stikte er van de kraaien. Behalve de dieren waren er slechts twee mensen die op de open plek kwamen. De vraag was alleen nog of ze er nu waren. (Ze als in de mensen die weten van de open plek die Ruby tekent (: haha)

Haar schetsboek was dicht geslagen wat Thomas jammer vond. 'Nee, slecht weer is inderdaad niks, maar sneeuw is leuk. Alles is mooier in de sneeuw. Gelukkig bestaat er zoiets als sportscholen.' Hij dronk weer een slokje. 'Mag ik je tekening zien? In je kamer hangde er altijd mooie. Dat herriner ik me nog.'

Ze bedacht zich te laat om iets terug te vragen, maar gelukkig begon Thomas weer te praten. 'Het leukste vind ik de mogelijkheid te sleeën en wandelen in de sneeuw is geweldig. Koud, maar geweldig,' ja daar zag ze naar uit, net als naar kerst en oud en nieuw, maar verder mocht het snel weer lente worden. 'Je sport echt veel hè?' Terwijl ze het vroeg bedacht ze dat het een overbodige vraag was. Ze wist het, en het was duidelijk te zien. Bij zijn woorden voelde ze haar wangen kleuren. Ze hield er niet van mensen haar tekeningen te laten zien. Even verstrakte haar vingers om het schetsboek, maar liet hem toen toch los. 'Vooruit.'

Thomas herkende de drang om niet te laten zien wat je kon., zo liet hij zijn werk ook nooit aan iemand lezen. 'Nee, nee. Het moet niet.' Hierbij gebaarde hij dat ze het schetsboek mocht houden. 'Ik sport inderdaad veel. Mijn bezigheid...' Hij ging met een hand door zijn haar.

Verbaasd keek ze naar Thomas toen hij het toch niet wou zien. Op zich fijn, maar ze snapte het niet. Was het zo duidelijk dat ze het niet graag liet zien? 'Sorry... Het is vast heel raar dat ik het niet graag lat zien.' schaapachtig keek ze naar het schetsboek. Ze glimlachte kort bij zijn antwoord. Je zag wel eens dat mensen opmerkte dat het te zien was dat iemand goed trainde, maar haar niet gezien.

'Ach ja,' Thomas haalde verward zijn schouders op. Blijkbaar vond zij het niet leuk dat hij het niet meer wou zien. Dit werd nog eens vreemd. 'Iedereen zijn eigen ding. Net zoals bepaalde jongens niet graag douche na voetbal. Je ziet hoe ze worden uitgelachen en daardoor gepushed, maar het laat je nog niet beter voelen.' Hij keek Ruby met een glimlach aan. 'Sorry... Ik ben slecht met voorbeelden. Je snapt hopelijk wel wat ik bedoel.'

Ruby legde het schetsboek naast zich neer. Als ze het bleef vastklemmen kreukelde het papier alleen maar. Ze glimlachte even. 'Ja, ik snap wel wat je bedoeld. Denk ik.' Misschien begreep ze iets te goed wat hij bedoelde, ze deed makkelijk dingen als ze ook maar iets onder druk werd gezet. Meestal voelde ze zich er daarna ook inderdaad niet beter door. 'IK snap niet zo goed dat mensen lacherig gaan doen als iemand niet doucht na voetbal. Ik zou het ook niet doen, zeker niet als ik daarna naar huis kan.' Ruby keek Thomas even aan en haalde haar schouders op. 'Wil je iets lekkers?' vroeg ze. Ze had nog eten in haar rugzak zitten.

Tomas lachte even vriendelijk naar haar. 'Ik heb er niet zo'n probleem mee. Sommige zijn onzeker over hun lichaam, bang of homoseksueel. Het laat hun ongemakkelijk voelen, maar ook de andere spelers laat het dat voelen.' Even keek hij haar licht verbaasd aan. Hij was aan het sporten... 'Neebedankt. Ik ben calorien kwijt aan het spelen.' Hij grijnsde jongensachtig.

Nee, voor zover zij zo kon zien hoefde hij niet onzeker te zijn over zijn lichaam. Bij zijn verbaasde uitdrukking keek ze hem enkel vragend aan. 'Maar, ik heb chocola mee, hoe kun je nou nee zeggen tegen chocola?' Ze nam de reep uit haar tas. 'Sport je serieus met het doel om calorieën kwijt te raken?' vroeg ze een beetje ongelovig. 'Maar oké, misschien dat ik daarom niet zou douchen in de kleedkamer na een training. Ik eet chocola en doe vervolgens niets.' Terwijl de woorden uit haar mond stroomde besefte ze dat ze onzin aan het uitkramen was. Het was trouwens niet dat ze niet aan sport deed omdat ze niets met sport had, want ze vond het leuk, maar ja, waarom deed ze eigenlijk niet aan sport? Chearleaden was sowieso verschrikkelijk als je het haar vroeg.

'Nee, dat doe ik inderdaad niet. Ik eet enkel veel proteïne en kom zo weer veel spiermassa bij. Het is gewoon belangrijk om sterker en sterker te worden. Daarbij... Zoals ik al zei, hou ik van sporten. Meer van het te beleven dan er naar te kijken.' Thomas haalde zo'n proteïne reep uit zijn rugzakje en at een stukje. 'Kom mee hard lopen? Dan val je af, als je dat wilt. Het is er niet echt aan te zien, Ruby... Je chocolade dan.'

'Ik dacht al...' Ruby brak een stuk chocolade af en voelde haar wangen iets kleuren. 'Ik wil niet afvallen... Maar ik wil best een stukje meelopen. Hoewel jij mij er met gemak uit loopt.' Ze nam nog een stukje chocolade en borg de reep op. 'Dan weet ik toch nog een leukere manier...' zei ze twijfelachtig. Ze wist niet zeker of ze daarmee iets van een goede indruk achterliet. Toch deed ze haar jas uit en tikte ze tegen hem aan. 'Tikkie, jij bent hem!' Zei ze waarna ze op stond en richting een van de treurwilgen rende. Hij zat en had een reep vast dus had sowieso een achterstand. Als hij er al op in ging.

Thomas keek haar verward na. Rubby was wel erg vreemd; eerst zo verlegen als iets en nu liep ze als een halvegare gek rond in de verwachting dat hij haar na zou lopen. Eindelijk zat hij eens te eten... 'Van Faire play weet je in iedergeval al niets!' riep hij plagerig achterna. Hij stond op, gooide de reep in zijn rugzak en liep haar achterna. Je kon het meer spurten noemen.

Als hij was blijven zitten had ze zichzelf nu eht goed voor gek gezet. Hoewel, dat deed ze nu waarschijnlijk ook. 'Jij bent toch wel sneller, ik rek het alleen maar op.' Bij het zien dat Thomas achter haar aan kwam draaide ze zich weer om. Toch kon ze het niet laten om om te kijken. Ze moest lachen toen ze bijna over een boom stronk heen struikelde waardoor het tempo weer minder werd.

Thomas rende, spurtte over de lange afstand naar haar toe en ving haar min-of-meer een beetje op van een tweede struikelpartij. 'Je had beter gelopen in plaats van te wachten én vooruit gekeken.' Even blaasde hij weer diep in en uit. 'Je hebt je hopelijk toch niet bezeerd?'

Ruby voelde haar wangen rood kleuren toen hij haar min of meer opving toen ze voor de tweede keer struikelde, maar door de kou en inspanning waren haar wangen gelukkig allang gekleurd. 'Misschien,' gaf ze toe waarbij ze hem even aan aan. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze zich bezeerd had. 'Dankje,' voegde ze er aantoe, ze was als hij haar niet min of meer had opgevallen namelijk op zeker gevallen. Ondertussen probeerde Ruby haar ademhaling weer normaal te krijgen.

'Kom maar terug... Ik heb water bij. Maar... Eh... Tikkie, jij bent hem!' Lachend, triompfantelijk liep hij weg, spurtte meer. Niet dat hij zich gewonnen liet geven in dit spelletje. Enkel liep hij de andere kant weer op, naar hin tas en rugezak.

Ze moest lachen toen hij haar als nog tikte. Toch rende ze min of meer terug. Bij de tas aan gekomen ging ze weer zitten. 'Nou, waar is dat water van je?' vroeg ze met een glimlach. Ze trok haar jas weer aan en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Zeker dat je geen chocola wilt?' vroeg ze.

'Ik weet het zeker en het is in mijn rugzak.' Hij kwam terug gewandeld naar de zitplaats, maar bleef veilig uit de buurt van Ruby haar handen. Ze moest maar eens zo gemeen zijn om oneerlijk te spelen en hem meteen te tikken. Het zou listig zijn, maar vooral erg slim. Hij bekeek haar nog een keertje goed en dacht kort na over wat hij van haar wist.