De treurwilgen

Daniel lachte en trok zijn vrouw naar zich toe voor een laatste liefhebbende kus. 'Zo duw ik je eens op de grond zoals we stoeide als jonge mensen in de bossen,' lachte hij. 'Weet je nog die dag dat ik je bloofde om de mijne te maken na onze studies? Een van de mooiste herinneringen.' Hij nam haar zacht mee terug naar het picknick kleed door haar die richtig in te laten wandelen.

Thomas zag hoe zijn ene zus niet volgde, maar liet haar afkoelen. Lexi was altijd hetzelfde; het is een grapje, ik meen het niet. Maar uiteindelijk zou het haar wel erom doen. 'Zijn mam en pap nog niet terug? Maar hi hoorde Emma haar muziek voor hij neer ging zitten. Die was ook al doof.

Emma keek op toen ze Thomas naast haar zag zitten en zette de muziek uit. 'Nope,' zei ze simpelweg en legde haar iPod aan de kant. 'Waar is Lexi gebleven?' vroeg ze vervolgens fronsend en pakte een stuk wafel die nog in de picknickmand lag. Ze had het niet erg gevonden dat iedereen weg was gegaan, zo ging het namelijk meestal en inmiddels was ze er wel aan gewend.

'Nou, Daniël.' zei Zoë lachend om de gedachten en knikte. 'Alsof ik dat ooit zou kunnen vergeten.' Het was inderdaad een van de mooiste herinneringen. 'Ik weet nog wel dat ik die ring zag,' zei ze met een glimlach. 'En ik wist dat je het van plan was, maar toen je het vroeg schrok ik als nog.' zei ze lachend.

'Man, wat haat ik jullie toch zo.' merkte hij botweg op toen zijn oudste zusje niet kwam opdagen. 'Jij blijft hier koppig zitten en zij loopt koppig weg...' Hierbij ging hij door zijn haar en staarde naar de lucht. 'Ik wil niet weten wat mam en pap aan het doen zijn.' plagend keek hij Emma aan. Zijn woede liet hij snel varen in het bijzijn van Emma. Hij wist dat ze zich het derde been voelde. Soms toch. Hij en Lexi hadden een andere band dan hij en Emma. Misschien was die van zijn tweelingszus en hem hechter, maar hij was dol op zijn jongste.

Dan glimlachte naar Zoe. Het was inderdaad een van de mooie hoogtepunten in hun leven. Zijn vader had toestemming gegeven en die van haar ook. Ouderwets, maar oprecht. 'Ik hou van je, Starling. En blijkbaar is een van onze kinderen vermist?' Hij knikte naar Emma en Thomas die alleen zaten.

Zoë keek op bij zijn woorden en fronste haar wenkbrauwen toen ze Lexi niet zag. 'Waar is Lex naartoe gegaan jongens?' vroeg ze aan haar twee andere kinderen en keek in het rond of ze haar zag, maar Lexi was nergens te bespeuren.

Emma moest lachen om Thomas zijn woorden en haalde haar schouders op toen haar moeder vroeg waar Lexi was. 'Ik heb geen idee,' mompelde ze en pakte een paar druiven uit de mand. Lex wist zichzelf wel te redden, zeker hier. Ze kende het door en door en daarbij was ze waarschijnlijk toch niet ver weg.

Thomas keek van zijn zusje naar zijn moeder. 'Ze is kwaad op me en meer de boskanten ingelopen,' Waarschijnlijk haatte zijn ouders dit nieuws hij wist hoe mam af en toe kon zijn door het voorval met oma. Thomas had zich voorgehouden dat ze een geweldige oma zou geweest zijn. Zijn moeder was in zijn opzicht degene waarmee hij het beste mee kon omgaan. 'Maar ze is waarschijnlijk nog in de buurt.'

Zoë fronste haar wenkbrauwen bij het antwoord van haar zoon. 'En jullie laten haar gewoon rondlopen?' vroeg ze geërgerd en liep de kant op waar Thomas naartoe had gewezen. Ze was geen fan van de bossen, tenminste niet als haar kinderen er alleen rondliepen. 'Lex?' riep ze vragend en keek om haar heen. Ze vond het maar niets dat Lexi hier in haar eentje rondliep.

Emma keek naar haar moeder die bezorgd de bossen inliep en daarna naar haar vader en broer. Haar moeder reageerde altijd zo als het erop aankwam dat iemand alleen in de bossen rondliep. Toen Emma klein was, was ze een keertje afgedwaald toen ze aan het wandelen waren en haar moeder was zelfs in staat geweest om de politie erbij te halen. Ze was nogal paranoïde in dat soort situaties.

Lexi hoorde haar moeder roepen en liep haar kant op. 'Ja?' vragend keek ze haar moeder aan die haar stevig omhelsde. 'Je weet dat ik niet wil dat je alleen in de bossen loopt.' zei hij moeder met een licht bestraffende toon in haar stem, maar tegelijkertijd opgelucht. 'Mam, ik ben achttien jaar oud, ik kan mezelf echt wel verdedigen en daarbij was ik niet ver weg.'

Toch zorgde Daniel voor een blik die boekdelen sprak toen zijn vrouw weg was. 'Thomas Starling-McKenzie, je weet hoe dat is. Aan de ene kant wil ik ook niet dat je Emmy alleen achterlaat, maar Lexi... Nooit maar ook nooit gaan jullie alleen de bossen in.'

Thomas keek geeregerd van zijn moeder naar zijn vader. 'Och relax. Jullie doen alsof de bomen kunnen spreken of weerwolven diep in het woud zich verschuilen, maar pap en mam, dit is realiteit.' Hij keek hen kwaad aan en liep de andere richting uit bij het horen van zijn moeder die om Lexoi riep.

'Je broer is soms zo'n idioot, Emma. Waarom ben jij zo leuk?' Hij grijnsde en ging zitten. 'Kom terug jij!' riep hij, maar zijn zoon reageerde niet. 'Zoe? Is ze terecht?' Hierna keek hij hun jongste dochter aan. 'Wat luisterde je?'

Zoë knikte bij de woorden van haar man en kwam terug lopen met Lexi. 'Ze was niet ver.' zei ze met een glimlach rond haar gezicht en zuchtte diep, en licht geërgerd, uit toen ze Thomas weg zag lopen. 'Thomas..' riep ze enigszins verloren en liep achter hem aan. 'We zijn niet boos op je Thom, je vader en ik zijn gewoon bezorgd, meer niet.' Ze pakte haar zoon voorzichtig bij zijn bovenarm beet. 'Laten we er alsnog een gezellige middag van maken, oké?'

Lexi ging op het kleed zitten en pakte net als Emma een paar druiven. 'Ik was niet ver hoor pap, ik ken de regels.' zei ze met een grijns en pakte nog wat te drinken.

'Ik ben gewoon leuk, kan er niets aan doen.' zei Emma lachend en haalde haar schouders op. 'Niets bijzonders, gewoon wat pop..' Haar iPod was één grote chaos. Het was alles behalve georganiseerd en ook al nam ze zich steeds voor om alles te gaan sorteren: ze had er geen zin in. Er stonden dan ook 731 nummers op.

'Gezellig? Wel, mam dat zal het er echt niet meer van komen.' Hij trok zich los uit haar greep, maar hoopte dat het geen pijn deed voor zijn moeder. 'Het is echt zo hectisch de laatste tijd. Jullie zijn zo vaak weg en wij zijn te oud om nog samen iets leuks te kunnen doen. We maken altijd wel om iets ruzie. Als jullie weg zijn is het gemakkelijk, maar met zijn vijven is het zo stom. Sorry, maar nee. Laat het maar. Ik loop wel naar huis. Je weet dat ik dat graag doe.' Hierbij zette hij al een stap naar achteren en keek haar aan. Thomas was echt moe even van hen, hun zat. Terwijl hij eigenlijk had uitgekeken naar wat tijd met zijn moeder. Hij kon het altijd goed met haar vinden. Tot nu.

Daniël keek naar zijn twee dochters. 'Ik hou van jullie, maar ik heb echt dramaqueens en een dramaking verwekt. Werkelijk... Sinds wanneer kunnen we eens niet normaal weggaan? En Lexi, je kent de regels inderdaad, maar naleven is iets anders. Je weet hoe ongerust we worden, meisje.' Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Het waren geen verwijten, eerder een verontschuldiging.

Zoë keek haar zoon aan. Ze fronste haar wenkbrauwen, maar zei verder niets. Als er iets was wat ze had geleerd, was het wel dat ze niet tegen hem in moest gaan. Ze mocht er dan misschien niets van zeggen, maar het deed wel pijn om deze woorden van hem te horen. 'Wat jij wilt Thomas, we zien je wel thuis verschijnen.' En met deze woorden beende ze terug naar de plek waar ze zaten, proberend de tranen binnen te houden. Als het om haar kinderen ging, voelde ze zich zo snel verloren in de situatie. 'Hé.' Ze glimlachte naar haar twee dochters en haar man en ging op het kleed zitten.

Lexi haalde haar schouders op. 'Kunnen we wel,' Het was alleen niet de beste timing, maar ze hield haar mond erover dicht. 'Em en ik kunnen heel gezellig zijn samen, hè Em.' Emma keek haar oudste zus aan en grinnikte. 'Altijd toch,' zei ze lachend en gooide plagend een druif naar haar toe. 'Ja ja, pap - ik weet het.' Lexi keek hem aan en keek naar haar moeder die erbij was komen zitten.

Danny keek fronsend naar zijn vrouw waarbij hij haar in zijn armen nam en zo haar hoofd op zijn schouder liet rusten. Niemand vroeg naar Thomas en dat leek het verstandigste. Hierbij lachte hij nog even om zijn dochters. 'Jullie zijn zo vol van jullie zelf hé? Zien jullie wel? Eigenlijk zijn jullie wel nog leuke zussen voor elkaar. Gewoon meer proberen...' Ze aten nog wat, dronken, waarna ze alles weer inpakte om naar huis te gaan zonder Thomas.

Einde

[NEW]
Willy zette zijn auto op de provisorische parkeerplaats die in al die jaren dichtbij de treurwilgen was ontstaan en stapte opgewonden de deur uit. Hij was heel erg benieuwd wat ze zouden doen en al snel liep hij dus op hoog tempo naar de wilgen toe. Het was even een stukje lopen, ondanks dat je de wilgen van grote afstand al kon zien. Hij zag iemand rond de wilgen lopen en legde zijn handen rond zijn mond. 'Alex!'

Alex was met gevaar voor de creaties die ze had gemaakt op de fiets naar de wilgen gekomen. Ze had het altijd al een prachtige plek gevonden en niets deed haar meer plezier dan de wilgen in bloei te zien tijdens de lente. Met een grote mand aan haar arm liep ze langs de wilgen op zoek naar haar favoriete plekje. Ergens waren de wortels van een wilg zo vergroeid dat het een bank leek te zijn. Ze schrok op toen ze Willy hoorde en nerveus lachend zwaaide ze naar hem. De hele week had ze nergens anders aan kunnen denken dan aan vandaag.

Willy rende naar haar toe en zag haar beetje bij beetje scherper in de verte worden. Eenmaal bij haar sloeg hij spontaan zijn armen om haar heen en tilde haar even vrolijk op. 'Hey Alex!' zei hij en keek toen om zich heen. Hij zag een mand staan en moest even lachen. 'We gaan picknicken! Ik ben gek op eten! Hoe wist je dat?' Glunderend keek hij haar aan en knielde nieuwsgierig bij de mand neer.

Alex zette de zware mand weg en fatsoeneerde haar haren en jurk, de mooie die haar moeder in de winkel had hangen. voordat Willy bij haar aankwam. Ze lachte toen hij haar optilde. 'He Willy!' Met rode wangen keek ze naar de mand en glunderde ze terug. Ze was blij dat hij het leuk leek te vinden. 'Nouja, ik vind het zelf leuk om te bakken en- en het leek me wel leuk.' Verlegen frutselde ze aan haar jurk en ging ze op de boomstronk zitten.

Nadat hij de inhoud van de mand had bekeken, - wat er werkelijk heerlijk uit zag -, keek hij Alex aan en voelde hoe zijn gezicht verzachtte. Het was de jurk die haar zo prachtig stond uit haar moeders winkel. 'Ja, je had me toen nog zo goed geholpen bij mij thuis, weet je nog?' glimlachte hij en klopte op de plek naast hem, als teken dat ze daar kon gaan zitten. 'Je ziet er mooi uit, Alex.'

Alex keek met hem mee en zuchtte opgelucht toen ze zag dat alles nog heel was. Met de hobbelige rit naar de treurwilgen beangstigde haar met zoveel spullen, maar het was helemaal goed gekomen. 'Oh, wacht! Ik heb ook nog kussentjes.' Ze haalde de rugzak van haar rug en viste er een aantal knallende kleurige kussens uit die ze achter Willy stopte. Ze werd meteen rood bij zijn compliment en glimlachte trots. 'Ik mocht hem hebben als ik aantal extra dagen hielp.' vertelde Alex hem waarna ze naast hem ging zitten.

'Oh, dat is wel fijn, kussentjes!' lachte hij en haalde ondertussen wat te eten uit de mand, om deze op een kleedje voor ze neer te zetten. 'Je moeder had waarschijnlijk ook door hoe mooi de jurk bij je stond! Hoe gaat het trouwens?' Glimlachend sloeg hij losjes een arm om haar heen en trok haar even tegen hem aan. 'Ik vind het echt gezellig met je, Alex. Een goed gekozen date!'

Alex was wat ongemakkelijk onder de complimenten en lachte bescheiden naar Willy. 'Ik vind het ook gezellig met jou. En het is hier zo mooi! Kom je hier wel eens?' vroeg ze hem nieuwsgierig. Ondertussen hielp ze hem met het uitstallen van het eten en snoepte ondertussen al van de appeltjes op een taartje. Ze kon dat nooit laten om toch nog even wat te snoepen.