De treurwilgen

Thomas haalde zijn schouders uiteindelijk weer op. 'Het is beter dat we uit onszelf elkaar gaan leren kennen dan een geforceerde vriendschap door ouders als je het mij vraagt. Dus hopelijk leer ik je wat beter kennen. Ga je dus nog komen of zeg je: liever toch niet?'

'Vriendschap is niet iets dat je kan forceren denk ik, maar ik snap wel wat je bedoeld.'met een glimlach keek ze hem aan. 'Natuurlijk kom ik. Pas maar op, voor dat je niet meer van me af komt.' Ze strekte zich kort uit waarbij ze haar rug voelde kraken. 'Tenzij jij het niet meer wilt natuurlijk,' voegde ze er onzeker aan toe.

Thomas lachte. 'Volgens mij kan ik je wel aan, Ruby Ruby Rubyyy.' Het laatste zong hij meer en kwam opeens op een geniale zin in zijn oren. 'Anders stuur ik Lexi op je af. Dan wil je zo snel mogelijk weg en wensen dat je nooit was gekomen.' Hierbij grijsde hij breed en ging even door zijn haren.

Do ya, do ya, do ya, do ya, know what you're doing, doing to me. In haar hoofd ging de tekst automatisch verder. 'Do ya, do ya, do ya, do ya?' vroeg ze half zingend toen hij zei dat hij haar wel aan kon. Ze moest even lachen bij zijn woorden over Lexi. 'Dan moet ik me maar gaan gedragen,' lachte ze.

Thomas lachte zacht bij het zingen. Het was schattig dat het zo automatisch leek te gaan. 'Vrees niet, jonkvrouwe. Ik ben hier om u te beschermen!' Hij maakte een heldhaftige beweging. 'Nou nee, meestal is ze wel een vriendelijke puppy. Soms. Ik denk dat ik gewoon een speciale band met haar heb omdat we tweelingen zijn.'

Ze moest lachen bij zijn heldhaftige beweging. 'Bij deze benoem ik u, Grote Boze Wolf, tot ridder in de orde van de middelste treurwilg,' zei ze plechtig. 'Dat geloof ik best. Eigenlijk ken ik Lexi niet zo goed.' Zei Ruby. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en legde haar hoofd op haar knieën waarbij ze zijn kant uit keek. Bij het ontmoeten van zijn ogen glimlachte ze even. Ergens twijfelde ze of ze niet gewoon haar tekeningen ging laten zien.

Thomas haalde zijn schouders op. 'Het zit zo: Alle meisjes zijn bitches. Ze kunnen het allemaal erg goed. Sommige beter als de andere, maar op het eind van de dag heb ik echt twee leuke zusjes. Ook al geef ik dat niet al te graag toe... Soms ben ik ook wel de broer die het hun moeilijk maakt. Meestal ligt het gewoon aan hen...' Hij lachte zacht om die laatste woorden. 'Maar het gevoel moet wel herkenbaar zijn? Jij met Willy...' Hij vroeg zich af of het moeilijk was geweest voor haar om zonder vader op te groeien.

Ruby opende kort haar mond toen hij zei dat meisjes bitches waren. 'Thanks Thomas,' besloot ze uiteindelijk toch te zeggen hoewel ze het niet echt voor elkaar kreeg om beledigd over te komen. Ze glimlachte dan ook door zijn woorden. 'Soms is Willy inderdaad super irritant, maar meestal is hij gewoon geweldig. We zijn best een hecht gezin, niet echt een standaard gezin, maar wel een hecht gezin. Ik denk dat hij meer voor me betekend dan "gewoon" een broer.' Ze glimlachte opnieuw, ookal had ze geen idee waarom het zo makkelijk ging open te zijn tegenover Thomas.

'Wel, Starling-McKenzie is ook allesbehalve normaal. Maar goed... Ik hou er wel van hoe dat we nu zijn.' Enkel mochten zijn ouders wel eens vaker thuis zijn, maar dat ging hij al helemaal niet aan Ruby vertellen. Omdat het zwak leek en zij maar één ouder had... 'Weet je me wonen? Geef me anders je mobieltje dan geef ik mijn nummer.'

Ze lachte even. 'Waarschijnlijk is geen een gezin normaal. Ik hou van ons gezin. Ik mis alleen papa en ik wou dat Willy zijn vader kende.' Ze ging er niet zielig over doen. Ze was niet zielig namelijk. Het was voor Ruby alleen altijd een beetje dubbel, ze gunde Willy namelijk echt dat zijn vader en haar moeder nog samen waren, maar dan was zij er nooit geweest. Vandaar dat ze alleen wou dat Willy zijn vader kende. Daar voelde ze zich soms best lullig over. 'Ik weet waar je woont,' ze nam haar telefoon uit haar tas. Model koelkast, maar dat vond ze prima. 'Hier,' zei ze terwijl ze haar telefoon overhandigde.

Het was niet het modernste, maar oké... Thomas sms't wel eens graag dus hij had zich een nieuw model aangeschaft. Hij zette behendig zijn nummer er in en gaf het mobieltje weer aan Ruby. 'Het spijt me echt voor je, Ruby... Ik... Ik kan het me niet voorstellen hoe het is om zonder een vader te leven, maar die van mij... Echt dolverliefd op mijn moeder en soms wenste ik dat hij het iets minder liet blijken. Als wij erop staan te kijken.' Hierbij grinnikte hij en keek haar aan.

'Ik heb zeven jaar kunnen genieten van een geweldige vader. Niets wat jou zou moeten spijten.' Ze toverde een glimlach rond haar lippen en nam haar telefoon. 'Ahw. Goed ik begrijp dat je het misschien niet hoeft te zien, maar ik vind het wel lief. Dat zou ik ook best willen, dolverliefd oud worden. Jij niet dan?' vroeg ze. 'Ben jij eigenlijk...' begon ze toen ze bedacht dat het een vreemde vraag was, 'laat maar, vreemde vraag.' Ze kon hem zo snel niet meer omvormen tot een normale vraag.

'Ben ik eigenlijk wat? Nee, je hebt me nieuwsgierig gemaakt!' Toch speet het hem dat hij ooit over vaders en moeders was begonnen. 'Ach... Uiteindelijk blijft toch één van de twee over. Ik ben nogal bang denk ik om me zo serieus te hechten. Mijn moeder en vader waren ook zeventien toen ze elkaar leerde kennen. Hij had haar beloofd om met haar te trouwen in het laatste jaar... Als ze nog samen zouden zijn na universiteit. Die belofte heeft hij waargemaakt met resultaat drie kinderen. Gaat nogal goed daar.'

'Ik zei dat het een rare vraag was...' waarschuwde ze. 'Ben je meer een kind van je vader of van je moeder?' Onzeker keek ze hem aan. 'Tja, iedereen gaat een keer dood. Je ouders zijn gelukkig, toch? Dan kan het toch geen kwaad? Nouja, ik weet het niet. Ik hoop gewoon dat ik gelukkig blijf en wie weet kan ik dat met iemand delen.' Dat ze al honderden scenario's had bedacht hield ze voor zichzelf.

'Die ga je ook vinden, maar uiteindelijk gaat inderdaad iedereen ooit dood. Ik zou er niet aan willen denken als mijn vader morgen in een brand blijft... Mijn moeder zou het niet aankennen. Werkelijk niet... De twee zijn net verliefde pubers. Ik vind het mooi, wetend dat echte liefde kan bestaan, maar voor mij is het niks.' Thomas wist niet de persieze doodsoorzaak van haar vader, maar besloot over dat onderwerp; liefde vs. dood, achter zich te laten. 'Ik weet het niet. Met pap ga ik wel eens footballen, hij heeft me er ook alles over geleerd, maar met mijn moeder heb ik het ook altijd leuk...'

'Daar moet je ook niet aan denken.' Als Ruby ergens zeker over was dan was het dat. Ze besloot er verder niet bij stil te staan dat hij zei dat het niets voor hem was. 'Ik vraag je daarmee trouwens niet te kiezen tussen je moeder en vader...' voegde ze er voor de zekerheid aan toe, dat zou zij ook never nooit kunnen. 'Ik was meer een kind van mijn vader. Ik kan niet eens uitleggen waarom, maar ik ging altijd eerst naar mijn pa.' Ze glimlachte. Kort twijfelde ze iets te zeggen, maar besloot dat toch niet te doen. 'Kon je vader ook zo goed voetballen?'

Thomas glimlachte een beettje droevig. 'Ja dat kon hij.' Haar verhaal was gewoon droevig. 'Hij heeft ook voor het team gespeeld net zoals mijn oom, Kylan. Niet veel later heeft hij ook nog voor de ploeg van zijn universiteit gespeeld... Als mensen zeggen dat ik goed ben dan komt het door mijn vader. Maar dan weet ik nog steeds niet of ik een vader of moeder kind ben. Mijn moeder kan goed met me praten. Met mijn vader kan ik meer lachen en lol maken. Hoewel hij lief is en ik ook met hem zou kunnen praten... Mam praat gewoon gemakkelijker. Komt vast door haar job en ze is een schat.' Thomas ging even door zijn haar. 'Het is kut, Ruby. Dat zo iets jou is overkomen.'

Ruby glimlachte kort. Het was lief dat hij dat zei, maar daar kon ze nooit zo goed tegen. 'Oke, zullen we het over iets andere hebben?' besloot ze toch te vragen. Meestal ging het haar wel redelijk af, maar ze voelde al aankomen dat als ze het er langer over hadden ze het niet droog ging houden. Daar had ze niet bepaald zin in. Ruby keek Thomas even bedenkelijk aan, 'Wil je mijn tekeningen nog zien?' vroeg ze terwijl haar ogen nog op hem gericht waren. De reden dat ze ze niet graag liet zien was omdat sommige tekeningen bedroefd waren en ze soms misschien een beetje apart waren, maar ze had er op een of andere manier wel vertrouwen in dat hij het voor zich zou houden. Tekenen was voor haar gewoon de manier om dingen van zich af te, nouja schrijven, maar dat was niet bepaald een passend woord. 'Als je het verder voor jezelf houd, wil ik je best wat laten zien.'

Thomas keek verbaasd bij d vraag of hij haar tekeningen wou zien. Waren ze dan zo schokerend dat hij zou denken dat ze in therapie moest? Hij had gelzen dat tekeningen vaak iets zei over de mens. Net zoals handschrift. Ergens was hij nieuwsgierig, maar hij ging echt niet haar laten lezen wat hij had geschreven. 'Enkel als je het honderd procent zelf wilt. Anders niet.' Hij glimlachte even naar haar. 'Ik snap het wel... We beginnen net elkaar te leren kennen dus geen druk hé.'

'Nee, het is goed,' ze ritste haar tas open en keek hem aan. 'Ik vertrouw erop dat je het voor jezelf houdt, maar zelfs Willy en mama laat ik niet alles zien,' haar ogen gingen naar de tas waar ze de tekeningen voorzichtig uit nam. 'Als ik van een gevoel af wil ga ik tekenen, maar vrolijkheid is niet iets wat je van je af werpt. Nu moet je niet allemaal depressieve tekeningen verwachten trouwens, want ik teken ook vaak omdat ik het leuk vind. Ik heb alleen geen idee welke tekeningen ik mee heb,' onzeker keek ze hem aan 'klinkt dat een beetje logisch?' Sommige van haar tekeningen waren sowieso een beetje, tja - gewelddadig? Moordlustig? Morbide. Morbide paste eigenlijk het beste. Ze hoopte in ieder gebal niet dat hij bloemen en bijtjes verwachte. Landschappen tekende ze wel eens, omgevingen, portretten hoewel ze die vaak apart hield, mensen, maar vooral veel fantasy en nouja, dat was dus veelal niet vrolijk.

Thomas keek haar aan. 'Aan de ene kant had ik wel verwacht dat je niet enkel vorlijke dingen tekende. Persoonlijk werk zegt vaak iets over de artiest zelf. Dus ik hoop dat ze niet al te deprissief zijn... Maar Ruby... Ik weet dan niet of ik wel degene ben aan wie je ze moet laten zien. Ik stel het op prijs, maar ik ken je totaal niet. Jij mij ook niet. Misschien is het te snel.' Vrienden koos hij zorgvuldig. Zo stelde hij zich niet meteen helemaal bloot aan iemand en dat ging zij wel doen. Op een of andere manier maakte dat hem best bang.


- reageer anders even met Marc ergens dan zal ik erop reageren. X

'Ik ben niet depressief, ook niet ongelukkig, ik ben gelukkig. Echt. Ik heb gewoon af en toe een dip zoals iedereen dat heeft en ik ben wel eens boos zoals iedereen dat wel eens is. Niets om je zorgen over te maken. Alleen als ik boos ben, dan ven ik boos op alles en iedereen en geloof me, dan heb je echt liever dat ik alle boosheid in een papier stop.' Ruby ging eigenlijk gewoon altijd op haar gevoel af. Of dat slim was daar kwam ze later wel achter. 'De eerste tekening kun je in ieder geval veilig bekijken, ik geloof dat daaronder een tekening zit van mijn ouders waar ik mee bezig ben geweest voor mama en verder heb ik geen idee.' Ze bood hem de map aan en liet hem zelf bepalen of hij er naar keek of niet.

--
Oki even kieken wat er vrij is...

Thomas keek naar de map. Hij probeerde allemaal excuses te vinden om er niet naar te kijken terwijl zijn geweten leek te schreeuwen dat hij zich niet verplicht moest voelen om Ruby zijn werk te laten lezen. Ze waren geen vrienden... En zij bood het zelf aan... Toch stak hij na enkele minuten weer zijn arm uit. 'Ik zou ze erg graag zien, maar niet nu. Laten we het houden voor later...' Hij ging kort met een hand door zijn haar. Hij zou zo weer moeten gaan lopen. 'Neem het nu niet als een belediging, Ruby. Ik vind het gewoon eerlijker zo.'

Ze nam de map weer aan en wist eigenlijk niet hoe ze nu moest reageren. 'Oke,' zei ze dan ook enkel. Ruby had geen idee hoe ze dit moest nemen, een belediging was het niet, vreemd absoluut en ongemakkelijk vond ze het ook. Ze nam haar tas weer en stopte voorzichtig de map erin terwijl ze haar gedachte afzocht naar een onderwerp. Na even na gedacht te hebben schoot haar een vraag te binnen die ze kon stellen, of eigenlijk toch wel moest stellen. 'Hoe laat moet ik morgen bij jou zijn eigenlijk?'

Nieuw!

Thomas en Daniel sleepte de zware mand uit de auto. Het was een goed idee geweest om weer wat tijd met z'n alle door te brengen. Thomas dacht aan Ruby die hij al lang niet meer had gesproken. Of jawel... Maar het was een tijdje geleden geweest. Zeker als hij dacht aan hun ontmoeting hier.

'Dit lijkt me een goed plekje?' Dan zette de mad neer en ontplooide het laken. 'Hulp gevraagd!' Het ontplooien mislukte.