De Mystic Falls

Thomas glimlachte. 'Twijfelen?' Hij staarde naar haar lippen en bevochtigde automatisch die van hem. Hij liet merken waarna hij staarde waarna hij haar kort aankeek. 'Ik twijfel vaak over dingen en soms is het onmogelijk om te kiezen.'

Haar hart begon twee keer zo hard te kloppen van spanning en misschien ook wel opwinding. Want je moest wel blind zijn om niet te merken wat hij dacht en waar hij naar keek. Haar keel was droog en moeizaam slikte ze. 'Niets is onmogelijk,' zei ze zachtjes en glimlachte naar hem. Ze merkte de dubbelzinnigheid erachter, maar zei er niets over.

Thomas keek haar glimlachend aan. 'Als niets onmogelijk is dan zou ik moeten kiezen. Waarschijnlijk kies ik dan voor iets wat ik wil, maar daarvoor is het nog altijd niet goed voor de ander.' Zijn hand streelde over haar gezicht waarbij hij hun hoofden iets dichter bracht.

Ze zag zijn gezicht en daarmee ook zijn lippen steeds dichterbij komen. Met ingehouden adem wachtte ze af wat hij zou doen, en bedacht zich ook hoe ze erop zou gaan reageren. Wilde ze dit eigenlijk wel? Gewoon, gezellig samen zitten en kletsen vond ze leuk, maar vandaag was de allereerste dag dat ze ooit hadden gesproken met elkaar. Maar aan de andere kant, hij was vandaag zo lief tegen hem geweest en misschien voelde ze wel iets voor elkaar. Elle vond het enkel zo snel.

Thomas probeerde haar reactie te peilen. Ze leek paniekerig, maar oké... Dit zou haar eerste kus worden, ze vond hem populair en waarschijnlijk ook knap. Wie weet zou ze er ooit van gedroomd hebbe. Aan de andere kant leek dat idee helemaal niet te bestaan: Ze leek het niet te willen. Die twijfel zorgde ervoor dat hij haar liefelijk kuste, maar dan op haar wang. Dicht bij haar mondhoek. 'Ik zal je zo maar eens naar huis brengen. Het wordt al donker.' Thomas wist dat hij de juiste beslissing had gemaakt; hij zou haar toch aan het lijntje houden. Dat was die eerste kus niet waard. Hoewel zijn woorden er nogal monotoon uit gekomen waren. Hij was teleurgesteld dat dit niet zo ging zoals hij hoopte. Weer haakte hij zijn ogen uit die van haar, draaide zich op zijn rug en keek naar de wolken. Een lucht die opeens heel wat donkerder was geworden.

Met gesloten ogen en ingehouden adem wachtte ze af wat hij zou doen; het werd enkel een kus op haar wang. Ze wist niet precies wat ze nou voelde, of het nou opluchting was of juist teleurstelling. 'Ja... Ja, misschien is dat een goed idee,' zei ze, nog steeds een tikkeltje overdonderd, en keek wat hij deed. Ze ging maar naast hem liggen en staarde naar de donkere hemel. Ze voelde zich schuldig tegenover hem, dat ze niet het uitbundige speelse meisje was als zijzelf altijd hoopte.

Thomas wist dat hij dit had kunnen zien aankomen. Hij was niet degene die ook zomaar een meisje zou kussen in de wetenschap dat dit haar erste kus zou zijn en hij haar nooit zou zien als vriendin.
'Laten we anders nu maar gaan... Zo krijg ik nog boze ouders of een boze broer op mijn hielen en dat kan ik missen.' Hij stond recht en bood een hand aan om haar zo ook recht te trekken.

Hij nam zijn hand dankbaar aan en stond zo op, om later van de auto af te springen. 'Voordat het nog gaat regenen,' stemde ze in en ging weer aan de passagierskant zitten. Ze keerde zich naar hem om en glimlachte. 'Thomas, ik vond het vandaag echt een hele leuke dag. Heel erg bedankt ervoor.' Ze deed nog steeds met de glimlach de riem om en kneep even in zijn schouder.

Thomas keek even op bij het kneepje in zijn schouder en ook hij maakte zijn gordel vast. 'Geen dank. Ik vond het ook leuk.' Hierbij maakte hij haar sjaal los. 'Voordat ik het vergeet...' Hij zette de verwarming op in de auto en ook zijn radio waardoor een CD ging spelen. Bij die actie begonnen er enkele regendruppels uit de lucht te vallen. 'Net op tijd,' zei hij terwijl hij begon te rijden.

NEW

Spoiler:

Teoh stond tot zijn knieen in het water en staarde naar de watervallen. Het was koud, veel te koud om zelfs zonder jas te lopen, laat staan met opgerolde broek in het water te staan. Niet dat hij de koud zou merken. Zijn hand streelde het water en met een glimlach dacht hij terug aan de momenten dat hij vroeger hij altijd kwam. Hij was hier vast weleens met Zoe geweest.

Spoiler:

Zoë was meteen vanuit haar werk naar de watervallen gekomen waar ze met Teoh had afgesproken. Echter had ze er niet aan gedacht dat ze een stuk van het pad af moest voordat ze bij de watervallen was en dus zakte haar hakken met iedere stap een stuk de modder in. Klagend haalde ze wat blaadjes uit haar haren en liep door. Na een paar eindeloos lang durende minuten zag ze eindelijk de watervallen en Teoh.

Al een tijd lang hoorde hij haar aankomen en toen ze echt dichtbij was, keerde hij zich om en zag hij Zoe uit de bosjes komen lopen. Met een brede glimlach liep hij het water uit en rende naar haar toe, om haar in zijn armen te nemen. 'Mijn lieve Zoe,' fluisterde hij, terwijl hij zijn gezicht in haar nek verborg. Hij keek haar aan. 'Hoe gaat het met je? En met Daniel en de kids?'

Zoë glimlachte en omhelsde hem stevig. 'Met Daniël is alles goed, druk bij de kazerne.' zei ze met een lach. 'En met de kinderen ook, Emma heeft alleen last van wat puberale buien.' Ze grinnikte eventjes. 'En met Lexi en Thomas, ja - alles gaat super met ze. Lexi gaat veel om met Willy, wist je dat?' Ze streek langs zijn wang heen en keek hem aan. Ergens was ze jaloers op hem, dat hij nog steeds jong was.

'Ja, mensen zullen voor altijd fikkies blijven stoken,' lachte hij. 'Ik heb hem trouwens ook een tijd niet meer gezien. Ik zal wel weer eens langskomen bij jullie thuis.' Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. 'Werkelijk? Dat wist ik helemaal niet. Ik heb Alicia trouwens ook heel lang niet meer gesproken, dus weet ik ook niet echt hoe het met hem gaat.' Hij knuffelde haar opnieuw.

'Het gaat goed met Willy, voor zover ik heb gehoord van Lexi. Ze weet dat ik "de vader van Willy" goed kende vroeger - ze weet enkel niet dat jij dat bent en ze vertelt dus wel eens wat over hem.' vertelde ze. Ze was blij dat Lexi goede vrienden was geworden met Willy, zo kon ze ook een beetje op de hoogte blijven van zijn leven, hij was tenslotte een stiefneefje van haar. 'En hoe gaat het met jou?'

Hij zuchtte opgelucht uit. 'Gelukkig maar. Dat betekent dat hij het nog zonder mijn aanwezigheid overleeft.' Hij keek haar met een brede grijns aan. 'Het gaat heel erg goed. Tara weet ervanaf wie ik ben, wat ik ben en dat ik een relatie met haar moeder heb. En tussen mij en Eleanor kan het ook niet beter.' Hij ging op de grond zitten en trok Zoé met zich mee. 'Tussen jou en Danny ook alles goed?'

'Tussen mij en Dan is alles geweldig.' Iedere relatie had ups en downs en natuurlijk gold dat ook voor Daniël en Zoë, maar op dit moment leek alles alleen maar beter te gaan. Ze keek hem af en toe even aan en lachte. 'Ja, dat die relatie tussen jou en Eleanor goed is heb ik gehoord.' Ze gaf hem een kleine por.

'Gelukkig maar,' glimlachte hij en haalde een hand door zijn haren. Ook stroopte hij zijn broek weer naar beneden, nu zijn benen opgedroogd waren. Ondanks dat Zoe eruit zag alsof ze haar moeder zou kunnen zijn, voelde het nog net zo vertrouwd als vroeger. 'Gehoord van Eleanor?' grinnikte hij en porde haar zacht terug. 'Ik zal wel eens bij Dannyboy gaan vragen om sappige details.'

'Gehoord van Eleanor.' herhaalde ze lachend. 'Doe dat vooral,' Teoh was op een of andere manier - gelukkig - nog erg vaak in hun leven en Zoë was blij dat hij in Mystic Falls was gebleven. Ze had alleen medelijden dat hij zijn zoon nooit kon zien. Dat hij niet het plezier had om hem te zien opgroeien tot een leuke jongen man, om hem de dingen te leren die hij had geleerd.

Hij keek naar het water en zuchtte. Hij vond het vreselijk om aan de zijlijn te kijken hoe zijn zoon opgroeide zonder vader. Hij wist zelf hoe het was en hij gunde het niemand toe. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en keek haar aan. 'Ik ben blij dat we nog steeds contact hebben, Zoé,' glimlachte hij en drukte een kus op haar wang. 'Ik wil echt niet dat je ooit overlijdt.'

Zoë glimlachte. 'Ik ben ook blij dat je hier nog steeds bent en niet naar de andere kant van de wereld bent verhuisd.' Er waren vast genoeg die dat deden. 'Teoh, niet zo luguber doen! Daar wil ik helemaal nog niet over nadenken, ik vind het al erg genoeg dat ik rimpels krijg.' merkte ze droog op.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat ik wel ga verhuizen als jullie er allemaal niet meer zijn en er niets dierbaars meer voor me over is om hier te blijven. Het is de keiharde waarheid die ik maar niet wil accepteren.' Hij zuchtte en keek Zoé aan. Hij kon het niet voorstellend dat hij ooit moest verder leven zonder zijn zus. 'Hoe gaat het eigenlijk met mijn moeder? En jouw vader?'

'Het gaat wel goed,' zei ze met een glimlach. 'Ze worden oud, al schijnen ze dat zelf nog niet echt te zien. Ze hebben namelijk een fiets gekocht.' lachte ze. 'Ze fietsen nu iedere dag in het bos enzo.' Ze vond het leuk dat haar vader het nog steeds naar zijn zin had. Dat 'ie nog steeds alles deed wat hij wilde.

Hij glimlachte om haar woorden, maar werd er ook emotioneel van. Hij was blij dat zijn moeder nog gelukkig was, ondanks dat hij haar niet meer zag. Hij kwam vaak bij haar huis, om enkel naar binnen te kijken om te zien hoe het met haar ging. Talloze keren was hij er zo zeker van dat hij het zijn moeder zou vertellen, dat hij nog steeds leefde, maar hij durfde het nooit. Hij legde zijn hoofd op zijn hand en zuchtte hard. Hij draaide zijn hoofd van haar weg en beet op zijn lip.

'Hé,' zei Zoë zacht toen ze hem zag wegdraaien. 'Het is ook lastig.' Stevig omhelsde ze hem, in de hoop dat hij niet zou gaan huilen: daar kon ze absoluut niet tegen. 'Maar je bent niet alleen, wij zijn er allemaal voor je. Ik, Daniël, Eleanor.' zei ze tegen hem en streek hem over zijn haren heen. Soms voelde het echt alsof hij haar zoon was. 'Maar het is echt beter om het zo te laten, ze zou zich kapot schrikken als je ineens voor haar neus stond.'