De Mystic Grill

"The Mystic Grill" is de plaatselijke bar die druk bezocht wordt door de hele populatie van Mystic Falls. Dit "restaurantje" bestaat uit meerdere gedeelten. Een gedeelte waar je werkelijk kan zitten en ook eten kan bestellen. Een bar waar je - zoals in iedere bar - drankjes kan bestellen en een deel met drie pooltafels. De drie gebieden worden gescheiden door lage muren en de sfeer is goed. Met donkere aarde tinten en met gebruik van natuur gesteente ziet het er vredig uit. Ook brand er altijd een knus haardvuurtje.

Jay had voor hem en Willy hun gebruikelijke frisdrank betaalt. Hij had zonet gedaan met werken en zoals afgesproken wachtte hij nu op hem. Het was altijd leuk geweest op te biljarten met zijn vriend. Daarbij hadden ze wat bij te praten hier-en-daar doordat Jay vaak moest werken en nauwelijks tijd had buiten voetbaltraining.

Op het skateboard van zijn vader - het was een van de weinige dingen die hij als aandenken had van zijn vader - kwam hij naar the Mystic Grill toe. Hij had zin om even nergens over na te hoeven denken en gewoon een enorm gestoorde avond te hebben met Jay. Hij pakte het board vast en ging de Grill binnen. Meteen zag hij zijn vriend en begon enthousiast te zwaaien. 'Bro!'

'Hey!' Heel zijn gezicht klaarde op bij het zien van dat van Willy. Hij sloeg broederlijk zijn arm rond hem heen. Kort en mannelijk, maar met hem kon Alejandro zichzelf zijn. Ook moest hij niet bang zijn dat Willy er moeilijk zou over doen zoals de jongens uit hun voetbalteam. Die verklaarden je direct voor homoseksueel. 'Klaar om zo ingemaakt te worden?' Hij gaf hem de ene stok en nam de andere zelf vast waarbij hij de ballen goed legde.

Jay hield misschien van de mannelijke knuffels, maar Willy daarentegen was gek op berenknuffels. Dus hij sloeg zijn beide armen om hem heen en kneep hem zowat fijn. 'Eh nee, daar zal ik nooit klaar voor zijn, wat ook de reden is dat je míj eens moet laten winnen. Ik kan me werkelijk niet eens herinneren of ik ooit van je gewonnen heb!'

Jay lachte even bij de armen van Willy en knuffelde deze terug. Beiden hadden ze geen vaders, hielden gestoord veel van grapjes en voetbal. Dat was nog eens niet de helft wat ze gemeenschappelijk hadden en hun erg goede vrienden maakte. 'Jou laten winnen is niet leuk, want als jij iets wint dan wordt je echt gestoord.' Lachte hij. Willy was eenmaal enthousiast. 'Misschien is vandaag wel je geluksdag.'

Hij moest lachen en haalde een hand door zijn haren die alweer veel te lang waren. 'Ach ja, je zult vast over die gestoordheid gelijk hebben,' grinnikte hij en pakte een van de stokken vast voor het biljarten. Het enige wat hij goed kon, was het hele veld kapot maken; hij had een keer een maand in de Grill moeten afwassen om het terug te betalen. 'Misschien! Hopelijk! Waarschijnlijk! Zeker!'

Alejandro keek zijn beste vriend aan over de biljartstok. 'Nee, toch niet vriend.' Hierbij raakte de witte bal de vol gekleurde rode bal waardoor hij dus de gehele kleuren moest wegspelen en Willy de andere. 'Je kent het doel hé? Geen witte bal wegspelen. Niet zoals vorige keer.' Hij grijnsde een beetje gemeen. Uitdagend zou je het kunnen noemen. 'Dus hoe gaat het?'

Met een diepe frons bekeek Willy de ballen. 'Het is zo onlogisch dat de witte bal op tafel moet blijven!' protesteerde hij en leunde naar voren. Hij raakte de witte bal met zijn stok - dat kon hij dan nog net -, maar raakte daarmee geen enkele gekleurde bal. Hij greep gefrustreerd naar zijn haren en sprong boos op. 'Net ging het goed, als je dat bedoelt,' grijnste hij. 'En met jou dan?'

'Je moet de half gekleurde raken schat en niet die van mij.' Hierbij lachte Alejandro weer. 'Kom op, het is niet moeilijk.' Weer probeerde hij er eentje weg te werken, maar het lukte niet. 'Het gaat wel. Ik vind het zo rot dat ik het druk heb met school en met de Grill... Mijn baantje hier is leuk, maat toch...' Het was altijd knokken door drukte in de Mystic Grill en door resultaten in school.

'Ja, HALLO, jij bent de slimmerik hier!' Oké, misschien was dat niet helemaal waar. Willy was slim, heel erg slim, maar leek dat zelf niet te beseffen. Hij dacht altijd dat anderen zoveel beter dan hem waren en werkte zichzelf zo de grond in. 'Tja, werken is nooit leuk,' zei Willy en dacht aan zijn vreselijke baantje als krantenbezorger. Één van zijn vele baantjes. 'Hoe gaat het met je moeder?'

'Ik doelde eigenlijk meer op het feit dat ik je nauwelijks spreek of zie buiten school.' Hierbij gaf hij hem een duw en wachtte daarna tot Willy weer eens een poging waagde om een juiste bal in het juiste gat te krijgen. 'Je bent slim trouwens en met mijn moeder gaat het wel goed. Ze haat die job in de supermarkt omwille van haar baas, maar ja... Wat kan ze anders gaan doen? Met die van jou dan?'

Willy miste weer alle ballen, omdat hij tegelijkertijd verbaasd opkeek naar Jay. 'Echt waar? Mis je me zo erg, Alejandro?' Dat laatste zong hij en grinnikte toen. 'O men, ik heb zin om iets uit te halen. Heerlijk in de problemen te komen, zoals vroeger, weet je nog?' Hij wreef samenzweerderig in zijn handen, een gebaar dat hij altijd deed als hij iets van plan was. 'Ja hoor, het gaat prima met haar!'

Alejandro haalde zijn wenkbrauw op. 'Je weet dat ik die naam haad, William.' Hierbij mepte hij hem op de kont met de biljartstok en deed daarna zijn zet. 'Joehoe!' De rode bal zat erin. 'Wat wil je doen, maat?' Dat laatste zei hij op eenBritsaccent.

'Au! Dat was bijna in mijn... snikkel ja!' protesteerde hij en glimlachte brutaal. Hij wreef opnieuw met zijn handen over elkaar en liet een overdreven gemene lach horen. 'Something involving the cops!' Hij legde zijn biljartstok neer - hij had nog steeds geen idee hoe zo'n ding heette - en verzamelde de ballen. 'Kijk eens hoeveel ballen ik heb!' schreeuwde hij opeens uit, maar dook al snel weg toen er een luid gemopper kwam.

'Stomme!' protesteerde ook Alejandro. 'Je kan echt niet tegen je verlies hé! Je gunt me ook helemaal niks. Niks zeg ik je!' Hij begon te roepen waardoor zijn baas naar hen tierde dat het stiller moest of ze buiten werden gezet. Samenzweerderig lachte Jay naar Willy. 'Kom op. Laten we gaan dan, sikkeltje.'

'Nope, ik kan niet tegen mijn verlies,' gaf hij eerlijk toe en bekeek Jays baas met een grijns. Heerlijk gewoon hoe die man kon tieren tegen hem. Willy pakte Jays arm vast en trok hem de Grill uit, terwijl hij ook zijn skateboard pakte. 'Dus, wat gaan we doen, waar gaan we het doen, en met wie gaan we het doen?' Hij grijnste brutaal en keek rond op straat.

Emma zat aan een van de tafeltjes bij het raam en roerde met haar rietje door haar milkshake. Deze vond ze veel lekkerder dan degene bij de milkshake bar. Ze verveelde zich dood en het had geen nut om naar huis te gaan; ze had zo meteen weer voetbal training en thuis was waarschijnlijk toch niemand.

Alejandro liep rond om wat lege glazen op te halen. Het was niet druk in de Grill vandaag waardoor zijn baas had gemeld dat hij vroeger mocht stoppen. Enkel wou hij dat liever niet, toch moest hij. Hij mocht niet, hij moest simpelweg. Even keek hij in de ogen van een blond meisje. Emma. Hij kende haar omdat hij haar stiekem erg cool vond; ze was geweldig in Engelse voetbal, leuk en daarbij ook nog eens erg knap. 'Hey,' glimlachte hij naar haar, maar realiseerde dat dit er waarschijnlijk dom uitzag. 'Kan ik je nog iets brengen?'

Emma werd uit haar gedachten weggetrokken door een stem en keek op. 'Eh.. ik lust nog wel een aardbeien milkshake, bedankt.' zei ze en schoof haar lege glas naar hem toe. Ze kende hem van school, ze ging niet echt veel met hem om, maar zover ze wist was hij een aardige gozer. Op zijn naam kon ze echter niet komen op dit moment.

Jay knikte en pakte haar glas ook op. Zijn dienblad was best zwaar, maar hij was behendig en kon zo vele glazen dragen. Milkshakes maken duurde altijd net dat ietsjes langer... Daarbij moest hij zorgvuldig een recept volgen van de baas. Zo hadden ze de perfecte milkshakes van de stad, maar dan hadden ze wel nog de milkshakebar als concurrent...
'Eén milkshake,' zei hij met een glimlachje en zette hem neer. 'Dus gaan jullie morgen winnen?' vroeg hij glimlachend. Zelf totaal verrast dat hij het lef had om dat te vragen. Zelf verrast waar dat opeens van kwam.

Emma keek hem verbaast aan en knikte toen vol overtuiging. 'Dat je dat nog moet vragen,' lachte ze. 'We spelen morgen tegen tegen de Eagles en die hebben wel al vier keer verslagen, dus dat komt wel goed.' zei ze met een glimlach rond haar mond. Ze vond het altijd heerlijk om over voetbal te praten en zeker omdat ze er goed in was. De Timber Wolves waren een goed team in de competitie en ze konden alleen nog maar beter worden.

Hij ging even met een hand door zijn haar. 'Wel, dat klinkt veel belovend. Maak er dus maar een slachtveld van zodat het zeker de moeite is om naar te komen kijken,' plaagde hij stuntelig. Als hij meisjes erg leuk vond, wist hij zichzelf vaak geen houding te geven. 'Toch succes ermee hé.'

Emma grijnsde. 'Bedankt en als je morgen komt kijken zie ik je misschien morgen nog wel.' zei ze met een glimlach. Ze vond het altijd grappig als jongens zo aan het stuntelen waren. Als het aan haar lag was het helemaal nergens voor nodig, maar ja - wie was zij om dat te zeggen? 'Hoe heette je ook alweer?' vroeg ze zich oprecht nieuwsgierig af.

'Jay... Ik zit bij je broer in het team...' Alejandro kon zich weer voor zijn hoofd slaan... Alsof hij en Thomas goede vrienden waren... Ze waren gewoon teamgenoten en daarbij zou hij het echt niet over hem hebben. 'Ja, hopelijk zie ik je dan.' Weer betrapte hij zichzelf op stuntelen. 'Sorry... Ik lijk echt een halve-gare stalker of zoiets. Ben ik niet voor de duidelijkheid...'