De Mystic Falls

[NEW]
Met een brede glimlach zat Elle in de auto, toen ze er eenmaal achter was gekomen waar ze naartoe zouden gaan. 'Hier hebben we onze eerste date gehad!' lachte ze en boog naar Thomas toe, toen ze waren gestopt. Liefdevol drukte ze een kus op zijn wang en stapte daarna uit de auto. De zon scheen fel en het was heerlijk weer. Ze hoopte dat zij de enige zouden zijn bij de watervallen.

Thomas had besloten dat het te mooi weer was om binnen te zitten. Dus waarom zouden ze niet een beetje in het water ravotten of pootje baden? Hij wist echter ook weer dat hij Elle elk moment kon kwijt geraken. He was een kwestie van haar voor zich te winnen. Ook hij kuste haar terug en liep toen meer het gebied op. 'Ja, dacht je soms da ik het was vergeten?' Hierbij nam hij haar in zijn armen.

Toen hij haar omhelsde, sloeg ze haar armen om zijn nek heen en glimlachte naar hem. Toch had ze een vreselijk onderbuikgevoel: ze had besloten om hem te gaan vertellen over haar. Dat ze heks was. Meteen voelde ze hoe haar keel dicht kneep en vluchtig nam ze hem maar mee naar de watervallen. Gelukkig waren zij de enige die er waren. Ze schudde haar hoofd. 'Ik had er de volle vertrouwen in dat je het nog wist,' zei ze teder.

Thomas volgde haar, maar merkte hoe ze meer aan het snelwandelen was. Hierbij nam hij plaats en trok haar zacht op zijn schoot. 'Wees niet zo gespannen, Elle. Er is hier niemand. We kunnen lang blijven; ik heb een dekentje in de auto liggen, wat drinken en wat koekjes. Niet echt een diner, maar wel lekker.' Met een glimlach drukte hij weer zijn lippen op die van haar. Sinds hun voorval bij haar thuis had hij ook voor de zekerheid maar condooms in zijn handvakje gelegd; voor het geval dat hij naar haar kwam en ze weer gekke ideeën had. Ideeën die hij maar al te leuk vond.

Met een glimlach ging ze op zijn schoot zitten en kuste hem met dezelfde tederheid terug. Toch bleef ze gespannen en keek ze hem na een tijdje na. Peinzend beet ze op haar lip. 'Thomas, eigenlijk wil ik het ergens met je over hebben. Er is iets, iets over mij, dat ik al die tijd voor je verzwegen heb.' Ze haalde diep adem en legde haar hand op zijn wang. 'Maar ik wil dat je het nu weet. Zodat je erover kan nadenken of je wel echt met ons verder wil. Want wat ik je ga vertellen, gaat echt heel en heel erg raar klinken,' lachte ze nerveus.

Thomas keek haar met een diepe frons terug aan. Wat was er nu weer dat hij haar moest vertellen? 'Ik dacht dat net we het goed gemaakt hadden? Nu sta je op het punt om iets te vertellen wat ons uit elkaar zou halen en mij bezorgt maakt? Elle, wat is er dan aan de hand? Heb je een of andere ziekte?' Verschillende scenario's kwamen bij hem op.

'Thomas, ik denk dat het juist goed is dat ik het nu ga vertellen. Want als je eventueel dan niet verder met de relatie wil gaan, doet het.. misschien minder pijn. Ik wil gewoon niet meer tegen je liegen.' Ze keek hem met een angstige blik aan en schudde haar hoofd. 'Nee, geen ziekte. Heb je weleens gehoord van de mythes rondom weerwolven, vampiers en heksen?' Gespannen keek ze hem aan.

Thomas keek haar fronsend aan. Natuurlijk had hij ooit van die legendes gehoord. 'Waarom wil ik dat je exact nu stopt met praten? Elle... Ik moet het niet te weten, echt niet... Wil ik het wel weten? Is het wel verstandig dat ik het weet?' Hij wist nooit wat hij van de verhalen moest geloven. Degene die hij gelezen had waren soms erg overtuiggelijk.

Ze keek hem angstig aan, maar knikte ernstig en overtuigd. 'Je móét het weten, Thomas. Ik wil niet meer liegen, ik wil dat je weet wat ik ben en waar ik tot in staat ben.' Ze nam een diepe hap adem en besloot het gewoon maar te zeggen. 'Ik ben een heks, Thomas. Mijn moeder is een heks en ik heb haar gen geërfd. Als je wil, dan kan ik het zo laten zien, wat ik ben en wat ik kan.' Ze keek hem smekend aan; om haar te geloven en het alsjeblieft te accepteren.

Thomas keek haar enkel aan met grote ogen. Had ze wel een idee hoe gek dit klonk? Hoe raar? Of krankzinnig? Hierbij zette hij haar van zijn schoot af en sprong recht. 'Elle, stop!' Hij ging door zijn haren bij het zien van de blik in haar ogen. Ze meende het. Dat wist hij maar al te goed. 'Ik zou zeggen: Is dit een zieke grap, maar je ziet gewoon dat het het meent. Hoe...? Nee, ik wil het niet weten.'

'Ik kan er niets aan doen, Thomas, het zit in mijn familie,' zei ze zachtjes en stond ook op. Onrustig begon ze heen en weer te ijsberen, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. Aan de ene kant was het een opluchting dat ze het eindelijk verteld had, maar aan de andere kant was ze ook angstig - straks wou hij haar nooit meer zien! Afwachend keek ze hem aan en ook een tikkeltje verontschuldigend. 'Sorry, ik vond dat je de waarheid moest weten,' fluisterde ze.

'Soms is het gewoon beter om de waarheid niet te kennen, Elle... Ik hoorde ook altijd veel verhalen... Maar...' Thomas wou het gewoon niet aannemen; het kon niet waar zijn. Niet zijn vriendinnetje. Verward streek hij door zijn haar. 'Dus stel dat we later zouden trouwen, hoewel ik daar totaal niet aan wil denken, zijn onze kinderen dàt ook? Ga je me nog vertellen dat je op een bezemsteel rondvliegt? Wacht, en Woody is het ook? En Alex? Man, dit is geschift. Ziek gewoon!'

Ze beet op haar lip en deed alsof ze diep nadacht, ook al wist ze het antwoord dondergoed. 'Het hoeft niet per se. Het is erg aannemelijk dat de meeste het gen ook zullen hebben, maar sommige ontsnappen het ook, zoals Alex.' Onvrijwillig ontsnapte er een lach uit haar mond en schudde ze haar hoofd. 'Natuurlijk vliegen we niet op bezemstelen. Heks zijn is helemaal niet raar of geschift! We kunnen hele mooie dingen, zoals mensen en dieren helen of dingen laten zweven. Ik kan het je laten zien, als je dat wil!'

'Nee Elle, ik wil het niet zien.' tierde hij uit en balde zijn vuisten weer. Hij besefte opeens dat heksen ook erg nare dingen konden doen. Zoals de vele mensen die vermist waren gegaan in de bossen, de rare verminkingen aan mensen. Daarbij was dit niet zijn wereld. Niet de wereld waarin hij wou leven. Weer ging hij door zijn haren. 'Ik zet je thuis af.' Met die woorden staarde hij naar de waterval die hevig te keer ging. Hij wou haar gewoon niet aankijken.

Ze schudde wanhopig haar hoofd en liep ondertussen naar hem toe. 'Alsjeblieft, Thomas, laat het me uitleggen! Alsjeblieft, Thomas!' smeekte ze en pakte zijn hand vast. Verontschuldigend keek ze hem aan en moeizaam slikte ze. 'Thomas... Ik ben niet anders dan dat ik hiervoor was. Ik doe nooit iets met mijn krachten! Mijn moeder ook niet, Woody niet.' Ze kneep zacht in zijn hand en keek hem afwachtend aan. Ze wou hem echt niet kwijt.

'Waarom vertelde je het dan in godsnaam? Ik wil niet dat je het uitlegt, Elle. Ik wil het niet weten!' Hierbij keek hij naar hun handen die verstrengeld waren met elkaar. 'Heel erg egoïstisch van me. Maar jij was altijd het evenwicht in mijn leven. Die hele tijd al en nu... Nu is dat evenwicht weg, Elle. Je hebt me net vertelt dat mijn hele wereld niet is zoals het is. Dat er mensen zijn daarbuiten met krachten, heksen. Snap je wel wat je me hebt vertelt? Dat is hetzelfde alsof je tegen een klein kind zegt dat er toch monsters onder zijn bed zitten.' Hij staarde weer naar de watervallen.

'Thomas, weet je nog de kermis?' vroeg ze en keek hem serieus aan. 'Met de brand en dat ik door het lint ging. Dat kwam omdat ik mezelf had opgesloten in de schuur en met vuur ging oefenen. De schuur vatte vlam en ik kwam er niet uit. Mijn vader heeft me uiteindelijk gered en mijn moeder heeft ons kunnen helen, maar... ik heb er een levenslange angst aan overgehouden. Dat zijn dingen waar ik geen normale verklaring voor moet geven. Het spijt me, Thomas, en ik wou dat ik het altijd verborgen voor je kon houden, maar dat kan niet. En ik vind het eerlijker dat ik het je nu vertel en dat je erover kan nadenken, dan dat je er opeens middenin valt.' Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem recht aan. 'Thomas, ik hou van je, maar ik wil dat je echt gaat nadenken of je wel verder met mij wil. Dit is inderdaad een hele nieuwe wereld en dit gedeelte is er nog niet eens de helft van.'

Thomas streek weer door zijn haren en schudde zijn hoofd lichtjes bij haar woorden. 'De helft? Oké, Elle, stop. Stop gewoon daar. Ik wil nu naar huis. Ik wil jou thuis afzetten en hier niet over nadenken.' Hij keek haar aan en zuchtte. Elle en hij hadden werkelijk zo perfect gelijkt, maar toch had iedere roos zijn doorns. 'Ik hou van je, Elle. Dat weet je.'

Ongelovig liet ze haar armen naast zich hangen en voelde ze hoe haar buik pijnlijk samentrok. Wanhopig schudde ze haar hoofd en balde ze haar vuisten. 'Nee, nee, Thomas, alsjeblieft, zeg dit nou niet,' smeekte ze. Ze stond op het punt om te gaan huilen, maar de realisatie dat hij dit echt meende kwam nog niet goed binnen. 'Je maakt een grapje, toch? Je meende het toch helemaal niet!?' Nerveus trok ze aan het kettinkje dat om haar nek hing. 'Zullen we dit gewoon allemaal vergeten? Wat ik allemaal gezegd heb, Thomas, je zal er nooit iets van merken. Ik zal mijn lessen met mijn oma stop zetten. Ik doe alles om ervoor te zorgen dat we samen blijven. Want ook jij bent mijn evenwicht in het leven.'

Thomas zuchtte en keek haar aan. 'Elle, ik zei toch ook niet dat het gedaan was? Jezus, verwacht je echt dat ik je nu op de grond ga drukken en je hevig ga kussen? Sorry, maar dan verwacht je te veel.' Weer streek hij hulpeloos door zijn haren. 'Nee, ga vooral maar door met je heksengedoe en hou je mond erover tegen mij.' Hij snapte haar niet; eerst wou ze hem tijd geven om na te denken, ging hij op dat aanbod in, ging zij gelijk helemaal over de rooie. 'Maakte jij soms een grap? Ik dacht het niet. Laten we gewoon naar huis gaan voordat dit echt uit de hand loopt. Daarmee bedoel ik jij naar het jouwe en ik naar het mijne.'

Elle sloeg haar armen over elkaar heen en beet moeizaam op haar lip. 'Ga jij maar naar huis toe, ik blijf hier,' besloot ze. In deze staat wou ze echt niet thuis komen. En ze wist ook dat de lange rit naar haar huis, terwijl Thomas en zij naast elkaar zouden zitten, ook niet goed uit zou pakken. 'Ik... Ik had gewoon verwacht dat je het zou accepteren. Dat ik je kon laten zien dat er niets engs aan was en dat je blij zou zijn dat ik je de waarheid had vertelt,' zei ze eerlijk. 'Ik had gewoon niet verwacht dat dit zou gebeuren.'

Thomas sloeg ook zijn armen over elkaar. 'Hoor eens, Elle, ik ga je hier niet alleen achter laten. Gehoord? Kom dus mee.' Het bos was nog steeds onveilig en daarbij zou ze in geen andere mogelijke manier thuis geraken als ze toch geen bezemsteel had om op te vliegen. 'Oh ja, dus nu is het mijn schuld? Wel, het spijt me dan dat het niet gegaan is zoals jij het wou. Dat je verder doet met experimenteren erin. Mijn oma is vermist geraakt in de bossen. Of je het nu weet of niet. Nooit hebben ze iets van haar terug gevonden. Wat als er nu nog mensen hier zijn die hun krachten niet voor goede doeleinden gebruiken? Je woorden hebben me aan het denken gezet.'

'Thomas, ik vind het echt heel erg van je oma, maar daar heb ik toch niets mee te maken? Er zijn inderdaad mensen die hun krachten voor foute doeleinden gebruiken en misschien heeft dat inderdaad iets met je oma te maken. Ik wil het best eens aan mijn moeder vragen!' Gefrustreerd schudde ze haar hoofd. 'Natuurlijk is het niet jouw schuld, het is totaal mijn schuld. Dat heb ik door, oké, en ik heb een fout gemaakt om je te vertrouwen. Niemand is er klaar voor om dit te horen.' Na een lange twijfeling liep ze toch naar de auto toe en ging zwijgend op de passagiersstoel zitten.

'Urgh!' Thomas liep kwaad, maar zelfzeker naar de passagiersstoel. 'Ik haat je verdomme soms zo hard.' Maar hierbij drukte hij haar lippen zelfverzekerd op die van haar. Ze kon er inderdaad niets aan doen dat ze een heks was. Uiteindelijk zouden ze het wel overleven, maar hij wou er niets mee te maken hebben. Hij wou het niet zien. Dat zou hem niet ten goede komen.

Verbaasd keek Elle toe hoe Thomas opeens aan haar kant stond en zijn lippen op de hare drukte. Onmiddellijk reageerde haar lichaam hierop en legde ze haar handen op zijn wangen. 'Ik haat je ook vaak genoeg,' lachte ze zachtjes en drukte opnieuw haar lippen op de zijne. 'Het spijt me zo enorm erg dat ik het je heb verteld. Ik heb me helemaal niet gerealiseerd hoe het voor jou moest klinken. Ik was zo egoïstisch.' Beschaamd en vol spijt keek ze naar de grond.