Het zuidelijke bos

Het bos aan de Zuidelijke kant van Mystic Falls is het bos dat wordt gezien als het bos vol mysterie. Verdwijningen en vreemde sporen geven aanleiding tot deze gedachten. Het is dan ook niet zo vreemd dat het bos niet vaak bezocht wordt door individuelen. Als mensen erheen gaan, gaan ze in groepen - maar of dat nou wel zo verstandig is, is natuurlijk het tweede. Het bos is namelijk een nummer één plek voor de weerwolven in deze tijd. Rond volle maan zijn zij hier om voorbereidingen te treffen.

Vorige maand was haar broertje haar gevolgd toen Isobel het bos in ging, dus moest ze weer eens opzoek naar een nieuwe plek waar ze veilig kon veranderen in een monster. Ze vond het vreselijk om wéér een nieuwe plek te moeten zoeken, maar goed - het moest gebeuren. Ze wilde tenslotte niemand in gevaar brengen, anders zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze had geen macht over haar wil als ze veranderde, maar alsnog - het was iets dat in haar zat.

Woody stond in het midden van een open plek en herhaalde de spreuk die hij op een knal gele post-it had geschreven. Normaal oefende hij thuis, in de achtertuin, maar de laatste tijd was er steeds iemand die op zijn vingers keek. En als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het dat wel. Woody wilde gewoon in alle rust, in zijn eentje kunnen oefenen. En zeker niet zijn betweterige zus, bemoeizuchtige moeder of afkeurende vader als toeschouwers.

Isobel was tot de conclusie gekomen dat de plek die ze voor ogen had geen geweldige plek was om te veranderen - in tegendeel zelfs. Het had veel te weinig privacy. Op zoek naar een andere plek dan maar. Ze dacht nog iets gezien te hebben een stuk ten noorden van hier. Op haar weg hier naartoe hoorde ze wat ritselende bladeren en een zachte stem. Verschrikt ging ze achter een boom staan en bleef ze aandachtig luisteren, maar ze kon er geen wijs uitmaken. 'Welke taal spreek jij in vredesnaam?' vroeg ze verbaast toen ze achter de boom vandaan kwam en de jongeman naderde.

Woody schrok zich rot toen hij een stem hoorde en met grote ogen draaide hij zich om. Een blond meisje kwam vanachter een boom tevoorschijn en Woody kon zich wel voor zijn hoofd slaan. Hij had gedacht dat er niemand in dit bos kwam, of tenminste niet zo diep. Zijn ouders hadden hem en zijn zusjes niet voor niets gewaarschuwd er niet te komen. 'Gaat je niets aan.' Fijn, kwam er een nieuwsgierig persoon zijn privacy verpesten. Woody stopte verwoed zijn post-it in zijn zak.

'Oké, rustig maar - ik was alleen maar nieuwsgierig hoor.' verzekerde Isobel hem en liep naar hem toe. Het was niet moeilijk om mensen in dit gat te herkennen en ze was er dan ook vrij zeker van dat dit Woody was. Ze had geen idee of hij wist wie zij was, maar ze had hem wel eens op school gezien en ze was nou eenmaal goed in het onthouden van namen. 'En zo raar is het trouwens niet dat ik me afvraag wat een jongen midden in een raar bos doet en vervolgens gekke woorden tegen zichzelf mompelt.'

Woody keek achterdochtig naar haar en herkende die blik die hij bij zoveel anderen zag. Hij was verschrikkelijk met namen en gezichten. Het gebeurde vaak dat mensen alles over hem wisten en hij geheel onwetend was over de ander. Net zoals nu. Hij hield zich stil toen het meisje iets heel waars zei. Hoe ging Woody zich hier uit praten? En toen schoot hem haar naam te binnen. 'Isobel, dat ben jij toch?'

'Ja, Isobel - dat ben ik.' bevestigde ze zijn woorden. 'En jij bent Woody, broer van Elle en Alex. Ik ben geen stalker hoor - ik onthoud namen nou eenmaal.' grinnikte ze. Ze had geen idee waarom ze dit eigenlijk allemaal wist, maar ze wist het nou eenmaal. 'Dus, wat was jij hier aan het doen?' vroeg ze nieuwsgierig en nam plaats op een grote tak, om vervolgens wat met haar benen te bungelen.

'Aha.' Woody keek haar met een verwarde blik aan en schopte zachtjes wat gevallen blaadjes van de grond. Hij wist zich geen houding aan te meten tegenover iemand die meer wist over hem dan hij over haar. En daar kwam ze weer met zo'n nieuwsgierige vraag, alsof het haar iets aanging. Woody keek haar met een frons aan en stond op het punt om weg te gaan, maar dat was natuurlijk onbeleefd. 'Rust zoeken.'

'Rust zoeken? In dat geval, sorry dat ik die verstoord heb.' grapte ze en haalde haar legergroene rugzak van haar rug af. 'En als je rust wilt, dan brabbel je in jezelf?' Ja, Isobel wat ontzettend nieuwsgierig naar wat andere mensen deden en af en toe kon ze daar misschien wel een beetje in doordraven. Ach, zodra hij geïrriteerd zou raken zou ze het vanzelf wel merken.

Woody trok een wenkbrauw op en verbeterde zichzelf. 'Ik wilde alléen zijn.' zei hij zachtjes, maar met veel nadruk op het 'alleen' gedeelte. Goh, hij wist niet iemand zo nieuwsgierig naar hém kon zijn. En wat deed ze daar uberhaupt zelf? Woody was alleen niet iemand die dat zou vragen. Isobel moest dat zelf maar vertellen als ze daar zin in had.

'Geloof me, je was niet de enige - maar alleen is niet altijd beter, nu zijn toch samen dus tja - waarom zouden we elkaar dan negeren?' Ze stond op en woelde wat met haar handen door de bladeren op de grond heen. 'Hou je ook niet van de herfst? Al die leuke kleuren van de blaadjes en dat geritsel als je er doorheen loopt.' zei ze enthousiast en gooide wat blaadjes in de lucht.

Omdat Woody het prima in zijn eentje had? Maar dat begreep nooit iemand. Woody knikte dus en moest een glimlach onderdrukken toen ze met de blaadjes in de weer ging. 'Mijn zusje is er helemaal gek op. Ik houd meer van de lente.' De lente was echt zijn seizoen; alles begon te groeien, begon te leven, er was dan zoveel dynamiek in de natuur.

'Lente? Ben je een lammetjes liefhebber?' vroeg ze grinnikend. Nee ze had totaal niets met de lente. Ze zomer was wel lekker, maar toch had ze liever de herfst of de winter. Het werd 's avonds eerder donker en het gaf een huiselijk gevoel. 'Wil je misschien iets te drinken?' Geen idee waarom, maar ze had twee blikjes drinken in haar tas gedaan en een pak koekjes.

Woody keek haar met een onverschillige blik aan, maar hij voelde hoe zijn wangen rood werden. Fijn, ze was nieuwsgierig én dacht dat hij een softie was. Woody keek naar zijn handen en stond op voor ze de vraag stelde. 'Nou, eh, ik denk dat ik maar alvast terug ga lopen. Moet jij toevallig ook die kant op?' Hij wees richting het noorden en hoopte dat ze ook zo terug moest. Woody wilde immers niet in een bos zitten kletsen met haar, maar voelde zich tegelijkertijd verantwoordelijk haar heelhuids het bos uit te leiden. Je wist maar nooit wat er haar hier kon overkomen.

'Ik was eigenlijk nog niet van plan om weg te gaan, maar ik loop wel een stuk met je mee - eigenlijk kom ik daar niet zo vaak, dus ik ben wel benieuwd naar wat daar allemaal is.' En dan kon ze natuurlijk kijken of ze een geschikte plek kon vinden voor aankomende week - ja het was aankomende week alweer. Ze zat er vreselijk tegenop en net als tijdens haar ongesteldheid raakte ze er ontzettend geïrriteerd door. Nu viel het echter nog wel mee.

Woody glimlachte. Hij was blij dat hij haar niet alleen achter hoefde te laten, want dan was hij haar schuldig gaan voelen en waarschijnlijk toch gebleven. Woody liep voor haar uit met zijn handen in zijn zakken. Zo nu en dan wierp hij een blik naar achteren. Hij wist al niet hoe hij zich in het gezelschap van vreemden moest gedragen, laat staan bij vreemde meisjes.

Isobel ging naast hem lopen en slingerde haar rugtas weer op haar rug. 'Dus, vertel eens iets Woody.' zei ze met een grijns en slofte over de grond, zodat de blaadjes omhoog kwamen. 'Ah, ik kan hier echt van genieten - en met gezelschap is het nog leuker.' Niet praktischer, maar wel een stuk socialer.

Woody keek strak voor zich uit, maar hoorde Isobel naast zich sloffen. 'Daar ben je vast beter in.' mompelde hij zachtjes en inderdaad: Isobel vulde zelf de stilte op. Het bos deed hem vooral denken aan zij zusje en aan de nieuwe spreuk die hij als huiswerk had gekregen deze week. Gevallen bladeren weer groen krijgen. En dat klinkt een stuk makkelijker dan het werkelijk is.

'Wat wil je dat ik vertel?' Het bleek wel dat hij niet zo'n spraakzame jongen was, maar Isobel vond het niet erg dat zij het praat gedeelte moest doen, echter zag ze dat zijn aandacht langzaam verslofte, dus besloot ze maar even niets te zeggen. 'Oké, ik heb honger.' mompelde ze nadat het een tijdje stil was geweest. Ze stopte met lopen, pakte haar rugtas en opende een bak heerlijke koekjes. Het waren van die simpele biscuits, maar Isobel vond die het lekkerste. 'Wil je er ook eentje?'

Haar vraag liet Woody onbeantwoord. Hij had geen idee wat hij van haar wilde weten. Behalve misschien wat ze hier deed. Iedereen was zo slim om hier juist weg te blijven, wat zocht Isobel dan hier? Woody keek op toen Isobel verklaarde dat ze honger had. Kort twijfelde hij maar besloot toen toch een koekje te nemen, want waarom zou hij er geen nemen? 'Dankje.'

'Your welcome!' zei ze enthousiast, borg de koekjes weer op en nam een grote hap. 'Zo simpel en toch zo lekker.' zuchtte ze gelukzalig toen ze het had doorgeslikt. 'Je wilt vast en zeker weten waarom ik hier ben hè? Waarom zou iemand hier alleen rondzwerven. Goed, als ik het vertel, wil ik wel een deal. Ik vertel het, als jij het ook verteld. Deal?'

Woody at stilletjes zijn koekje op en keek verrast op toen ze zelf begon over de reden van haar bezoek aan dit bos. De deal leek hem echter een minder goed plan. Hij keek nerveus naar de blaadjes onder zijn voeten en probeerde een leugen te verzinnen. 'Zo graag wil ik het nou ook niet weer weten.' zei Woody en hij lachte verlegen om zijn nervositeit te verbergen.

Isobel begon te lachen. 'Nu is het net alsof je iets geweldig geheims aan het doen was in het bos, maar als je het niet wilt vertellen zal ik je er verder niet mee lastig vallen.' verzekerde ze hem. 'Maar voordat je de verkeerde gedachtes gaat krijgen, ik liep gewoon wat rond - opzoek naar een schuilplaats voor het geval mijn broertjes me weer eens zouden terroriseren.' grapte ze. 'Nee, ik liep gewoon wat rond. Ik hou van het bos, Dus vandaar.' Het viel haar nu pas op dat hij gewoon totaal niet door had dat ze Elle's beste vriendin was.

DAMN, ik wilde net opmerken; heel leuk dat ze nu best friends zijn, maar Woody is dan wel een grote sukkel van zichzelf aan het maken op het moment xd.
______________________________
'En ik vertelde je dat ik graag alleen wilde zijn. Met andere woorden ik ontwijk mijn zusjes, wat je vast kan begrijpen met broertjes.' Woody voelde zich op dat moment alleen maar heel stom dat hij niet door had gehad dat het Elle's beste vriendin was. Wat een geweldige indruk maakte Woody Dallas-Lewis weer eens. 'En je kent mijn zus, dus begrijp je vast ik vooral háár wil ontlopen.'