Het zuidelijke bos

Jay kon het niet laten varen... Hij herkende dat gestalte; het kwam hem veel te familiare voor. Opeens wist hij het. 'Alex?' riep hij gelijk een gek en stond terug recht. Hij kende Alex via Willy. Wat hem er opeens aan herinnerde om nog eens iets te gaan doen met zijn beste vriend. 'Ben jij dat?'

Alex keek naar rechts toen ze haar naam hoorde. Ze herkende Jay in de gestalte die ze zag staan. 'Oh, hoi, Jay.' begroette ze hem met een glimlach en liep naar hem toe om niet onbeleefd over te komen. Ze kende hem natuurlijk van Willy, maar ze had hem eigenlijk nog nooit echt gesproken. Ze was dus wat terughouden en voelde zich ongemakkelijk terwijl ze naar hem glimlachte.

Jay wist niet of het een weerwolveninstinct was, maar soms voelde hij wat. Iets van de ander. Een gevoel. Of wel was hij goed in lichaamstaal en leek ze niet echt op haar gemak. 'Geen zorgen hoor. Ik dacht ook even dat het spookte hier tot ik de oorzaak kende. Jij dus. Wat doe je helemaal alleen hier?' Het bos stond gelijk aan verdwijningen en moorden. Toch kwamen mensen naar hier alsof het niets was, het allemaal verzonnen verhalen waren... Veel waren ook verzonnen, maar er leefde bepaalde wezens in Mystic Falls die je liever niet tegenkwam. Weerwolven bij volle maan. Hij wist dat hij niet alleen was.

Alex stopte haar handen in haar zakken die op hun beurt weer verstopt waren in haar wanten. Ze keek naar Jay en behield haar glimlach terwijl ze hem vertelde hoe ze hier terecht was gekomen. 'Ik was op weg naar huis en wilde een binnenweg nemen, maar toen verdwaalde ik.' Ze haalde onverschillig haar schouders op en hoopte dat hij haar leugen zou aannemen voor de waarheid. Alex wist niet wat ze hem anders had moeten vertellen.

Nieuw

Alex zat nerveus op de bijrijdersstoel bij Joe in de auto. Ze had haar handen tot vuisten gebald en kneep totdat haar knokkels wit zagen. Het had haar een hoop moeite gekost om weg te sluipen van haar ouders, maar het was haar gelukt en nu zat ze hier. Ze wist niet goed of ze nu niet liever de kalme armen van haar moeder had gehad dan hier in pijn te zitten. 'Waar gaan we precies heen?' vroeg ze Joe met een zijdelingse blik.

Joe negeerde de pijn in zijn spieren, toen hij naar een plek reed die hij pasgeleden had ontdekt. Hij was er nog niet vaak geweest tijdens een transformatie, maar het was goed beschutte plek. 'Niets bijzonders, gewoon een plek waar ik een tijdje geleden tegenaan gelopen ben.' mompelde hij en parkeerde de auto. Vanaf hier moesten ze te voet verder gaan. 'Het is nog wel een eindje, dus we kunnen beter maar gaan lopen.'

Alex slikte toen Joe vertelde dat ze nog een stuk moesten lopen. Het liefst wilde ze blijven zitten en verzwolgen raken in de pijn, maar dat kon absoluut niet. Ze klikte de riem los en opende de deur om vervolgens voorzichtig de auto uit te stappen. Ze pakte haar rugzak vol spullen mee en gooide de deur achter haar dicht. Het voelde alsof ze op glas liep. En de maan was nog niet eens op zijn hoogste punt, terwijl ze wel de druk ervaarde. 'Wijs de weg maar.' mompelde ze.

Joe kon zien hoe ze zich voelde. Dat herkende hij maar al te goed: zo had hij zich ook gevoelt tijdens de eerste paar transformaties. Hoewel hij zich absoluut niet in de stemming voelde, liep hij toch naar haar toe en pakte hij haar had beet. 'Kom Alex, je kan het.' verzekerde hij haar en sloeg een arm onder haar arm, zodat hij haar wat kon ondersteunen met lopen. Hij voelde zichzelf met de seconde zwakker worden, maar tegelijkertijd sterker.

Alex was Joe maar al te dankbaar voor zijn ondersteuning, maar ze kon het hem niet meer zeggen. Ze leunde op zijn lichaam en liep zo met hem mee. Vantevoren had ze het niet gedacht, maar ze voelde zich nu vreselijk dat Joe zo voor haar moest zorgen. Ze had gehoopt dat ze het onafhankelijk van haar ouders beter zou kunnen, maar niets was minder waar. Ze voelde zich hopelozer en slechter dan andere keren, alleen al om het feit dat ze zich schaamde omdat ze niet zo sterk was. 'Sorry, Joe..'

'Het is niet erg.' verzekerde hij haar en stopte even om weer op adem te komen. Het was fysiek uitputtend voor je lichaam. Iedere spier in zijn lichaam deed pijn, alles deed pijn: lopen, praten, slikken, ademen. Alles. 'Kom het is nog maar een klein stukje.' Met deze woorden begon hij weer verder te lopen.

Alex wist dat het wel erg was, maar ze besloot daar later maar over na te denken. Nu was er vooral en alleen de pijn. 'Oke, een klein stukje-' herhaalde ze vrijwel buiten adem. De pijn putte je lichaam compleet uit. Voor haar eerste transformatie had Alex dat nog nooit ervaren, maar de pijn liet al je energie verdwijnen. Ze hief haar hoofd op en keek naar de heldere avond lucht. Ze hadden niet ontzettend lang meer, ook al waren ze expres vroeg vertrokken.

Joe zag de plek in de verte al verschijnen. Het was een klein stuk land dat lager was dan de rest. Een soort krater-achtig idee. Het was in een dicht stuk bos, wat het tevens perfect maakte. 'Hier is het.' Uitgeput liet hij haar los en zakte hij zelf tegen een boom aan. Hij was werkelijk gebroken, uitgeput.

Een zucht van opluchting verliet Alex' mond toen Joe haar vertelde dat ze er waren. Ze wilde naar hem toe gaan, maar kromp in elkaar vanwege een pijnscheut en blief zitten op de plek waar ze neergekomen was. 'Joe..' Ze wist niet wat ze anders moest of nog kon zeggen, maar het voelde goed zijn naam te noemen. Zo herinnerde ze zichzelf er nog eens aan dat hij bij haar was en dat het goed zou komen.

Joe ademde diep in en uit. Hij kon voelen dat het moment er bijna was. De pijn werd erger, zijn gedachten werden warrig. Dat was altijd hoe het begon: geestelijk, dan pas lichamelijk. 'Alex... ik.' Hij wilde er voor haar zijn, háár helpen, maar hij kon het niet en begon zich af te vragen of dit wel een goed idee was geweest? Was ze niet beter af geweest bij haar ouders?

Alex wist niet hoe, maar uiteindelijk zat ze aan Joe's zijde en kon ze zich aan hem vastklampen. Ze klemde haar tanden op elkaar terwijl ze vocht tegen dat nare gevoel van vergetelheid en verwarring. Ze wilde zichzelf niet verliezen. Met moeite kreeg ze haar vest uit en gooide ze het aan de kant zodat ze die in ieder geval niet zou verscheuren. Daarna begon ze haar schoenen los te maken.

'Alex... ik,' Hij ademde diep en zwaar. 'laat me los, Alex.' Hij pakte haar bij haar polsen beet en duwde deze van hem vandaan, om vervolgens van haar weg te kruipen. Als hij eerder zou veranderen en zij zou zich aan hem vastklampen, wist hij niet wat er ging gebeuren. Plots uit het niet, voelde hij één van zijn botten kraken, een onuitstaanbare pijn schoot door zijn ruggengraat heen, met als gevolg dat hij een ijzingwekkend gebrul uitsloeg.

Alex voelde dat Joe zichzelf losmaakte en ze kon niets anders doen dan hem zijn gang laten gaan. Zonder zijn steun, had ze niets om zich aan vast te houden en voelde ze de grond tegen haar gezicht schuren. Toen ze echter Joe hoorde schreeuwen kwam ze abrupt overeind en staarde ze naar haar vriend. Ze kon niet eens meer gillen. Ze had niet eens de energie om haar ogen af te wenden.

Joe dwong zichzelf om stil te zijn en beet hard om de binnenkant van zijn wang. De transformatie was al begonnen en dat terwijl leek alsof Alex nog nergens last van had. Nog voordat hij iets tegen haar kon zeggen, of haar ook nog maar kon waarschuwen, voelde hij hoe zijn lichaam langzaam transformeerde. Zijn geschreeuw werd gejank, en uiteindelijk raakte hij de complete controle over zijn gedachten kwijt. Dit beest was Joe niet meer.

De eerste keer was Alex in haar eentje veranderd en ze mocht de goden wel bedanken dat ze daar niets meer van wist. De tweede keer had ze de transformatie met haar vader doorgemaakt en hoewel ze hem niet had kunnen zien, waren het geschreeuw en de krakende botten al erg genoeg geweest. Nu had ze niet alleen het geluid en haar eigen fantasie. Ze had niet eens het voordeel dat ze zelf te erg werd ingenomen door haar eigen pijn. Met volle bewustzijn aanschouwde ze hoe Joe in een wolf veranderde.

De eerste paar seconden waren één en al waas, maar al snel werd zijn zicht scherper. Hij rook alles in de omgeving, een konijn in zijn hol, een paar meter verderop, een paar herten ten Zuiden van waar ze stonden, maar één geur was overheersend. De geur van vers vlees. Het geluid van een kloppend hart. Een laag gegrom rolde uit zijn keel, terwijl hij op zijn prooi afsloop.

Alex moest haar ogen wel afwenden toen de zoveelste pijnlijke steek haar van haar adem benam. Ze hield haar maag met beide armen vast alsof ze zo de pijn kon beperken en hapte ondertussen naar adem. Pas toen ze enigszins normaal kon ademen keek ze weer op en deze keer recht in de ogen van het dier. 'Joe..' Ze hoorde het gegrom en angstig kroop ze naar achteren. 'Joe-' Haar handen beefden van angst en pijn. 'oh, nee, Joe, ik ben het Alex. Alsjeblieft.. kan je me horen?'

Het lage gegrom werd ingeruild voor een fel geblaf. Zijn prooi gaf weerstand, maar daar liet hij zich niet door kennen. Na eenmaal een luid gehuil uit te hebben geslagen dook hij op zijn prooi, zijn tanden beten zich stevig vast in de schouder van het slachtoffer. Net toen hij door wilde bijten, werd zijn aandacht getrokken door een luid gehuil, een antwoord. Zonder er nog maar over na te denken, antwoordde hij op het gejank en rende hij in de richting van het geluid.

Alex kon niet geloven dat dit werkelijk gebeurde. Als versteend bleef ze naar de wolf staren en voelde ze de wanhoop in haar stem kruipen. 'Nee, alsjeblieft, nee-' Ze wist niet of het smeken ook maar enig effect had. Een ijzige gil verliet haar mond toen het beest plots naar voren stoof en niets anders dan kreten waren te horen toen ze de pijn in haar schouder voelde. Die pijn leek plots al het andere leed uit te schakelen, maar was toch net zo erg. Alex huilde en smeekte Joe dat hij stopte en uiteindelijk verdween de wolf. Dat hij weg was merkte Alex nog net op voor ze haar bewustzijn verloor.

NEW

Zoals afgesproken waren Sophie en Thomas samen naar het bos toe gegaan. Ze moest toegeven dat het er best wel creepy bijlag. Zeker die bomen met al die namen erop waren niet echt prettig om te aanschouwen. 'Oké, misschien ga ik je toch gelijk geven dat ik hier niet zo snel ga komen in m'n eentje.' lachte ze en keek hem aan. 'Hoe komt het in vredesnaam dat er zoveel mensen zijn verdwenen?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek naar Thomas.

Thomas haalde zijn schouders op. 'Geen idee. Zoals ik al zei zijn er veel verhalen rond Mystic Falls. Sommige geloven in de natuur die hier niet genadig is. Wolven zouden gehoord zijn. Andere verhalen zijn degene waar je me mee uitlachte zoals seriemoordenaar of het bovennatuurlijke.' Hij liet zijn vingertoppen langs de stam gaan. 'Veel namen zijn van vroeger. Maak er dus niet teveel druk om. Maar sinds kort dient het als monument voor de verloren.'