Het zuidelijke bos

'Doe een even chill!' kaatste hij meteen terug en deed zijn kap af waarbij hij door zijn haren streek. Hij had wel nog even tijd en ergens vond hij het erg leuk om haar zo te plagen. Je kon het gerust pesten noemen. Niet dat het hem wat uitmaakte. 'Oh, als je wilt dat ik wegga. Begin dan al maar met lopen. Niemand die je tegenhoudt, want nu ben ik ook helemaal niet meer goed gehumeurd.'

'Nee, dat merk ik.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem fronsend aan. Wat wilde hij van haar en waarom was hij hier? Zei had het zelf ook niet verteld, dat was waar - maar het was irritant. Nu moest zíj weggaan omdat híj dat wilde. Mooi niet dat dat ging gebeuren. 'Waarom ga je zelf niet? Ik was hier eerder dan dat jij was.'

'Feit, maar waarom zou ik gaan als jij er zo'n probleem uit maakt? Nooit gewaarschuwd geweest dat als meisje het gevaarlijk is om hier 's avonds alleen te komen?' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek het meisje aan. Als ze vuur met vuur wou bestrijden dan kon ze het krijgen. Voor nog heel even dan.

'Ik kan mezelf prima redden in het bos, bedankt voor je bezorgdheid.' merkte ze droog op en keek hem aan. 'Waarom je zou gaan? Omdat je anders een heel groot probleem krijgt, vertrouw mij maar op je woorden en zeg naderhand niet dat ik je niet heb gewaarschuwd.' Dat was dom om te zeggen: Nu wilde hij waarschijnlijk weten waarom hij een probleem zou krijgen en daar zou ze geen antwoord op hebben.

'Moet ik soms bang zijn voor de Grote Boze Wolf?' Het kwam eruit zonder dat hij er enige acht in had, maar goed. 'Of voor wat dan wel, Isobel. Is het niet?' Haar gezicht kwam hem al bekend voor en eindelijk wist hij waarvan hij haar herkende. Een jaarboek... Hij was sceptisch geweest over de: 'Grote Boze Wolf'.

'Zoiets ja.' merkte ze droog op en knikte. 'Ja, Isobel - ik wist wel dat je me kende Jay.' merkte ze scherp op en ging op een van de omgevallen boomstammen zitten. Zijn opmerking was gepast, maar dat hoefde hij niet te weten. Ze deed gewoon mee met het "grapje" en keek hem aan.

Alejandro streek de pluk weer goed die voor zijn ogen ging hangen. Een miezerige regen was opgekomen. 'Iedereen zou zo'n serpent herkennen.' kaatste hij weer terug. Het lag werkelijk aan het feit dat de volle maan kwam; dan werd hij altijd zo gemakkelijk geïrriteerd.

Isobel trok haar wenkbrauw op. 'Ben je ongesteld ofzo?' merkte ze droog op. Ze kon wel omgaan met hatelijke opmerkingen, al stond ze nu op het punt van koken. 'Weetje, als jij niet vertrekt dan doe ik het wel - al is het voor jou eigen bestwil.' mompelde ze, stond op van de boomstronk en pakte haar rugzak van de grond af. 'Je mag me dankbaar zijn.'

Jay had gewonnen en daar haalde hij meer als voldoening uit. 'Volgens mij heb ik wel nog even de tijd voordat ik er spijt van krijg. Ik zal wel weggaan. En ongesteld? Jij lijkt me eerder daar de kanshebber voor.' Nu deed hij zijn rugzak beter en leunde even tegen een boom. 'Je maakt me nieuwsgierig. Kampeertochtje met je vriendje van tien jaar ouder?'

'Was het maar zoiets simpels als ongesteldheid.' merkte ze op, meer tegen zichzelf dan tegen hem en begon schamper te lachen. 'Twintig jaar ouder als je het wilt weten,' zei ze droog en schudde haar hoofd. 'Helaas, net ernaast - maar je bent warm hoor.' Als hij het zo wilde spelen, dan kon hij het zo krijgen.

'Ik wist het!' Alejandro grijnsde breed en keek Isobel aan. Ze was een mooi blondje. Typische schoonheid. Enkel zag hij haar al knap zoals hij vele meisjes beschouwde. 'Geen zorgen hoor mamacita, je geheim is veilig bij mij.' Hij gebruikte af en toe nog Mexicaanse woorden. Geheimelijk wist zij niet dat hij haar sexy had genoemd.

Isobel rolde met haar ogen en keek naar boven toe. De maan stond nog niet op zijn hoogste punt en hij was zelfs nog niet eens zo ver dat ze moest beginnen met settelen. Vroeger had ze een oude kelder waar ze zichzelf zo goed mogelijk in kon opsluiten - maar sinds deze ontdekt was door een aantal jongeren durfde ze zich - voor hun veiligheid - zich daar niet meer te vertonen. Nu had ze niets, helemaal niets. Het enige wat ze kon doen was hopen dat het goed afliep, voor zichzelf en de mensen die in dit bos rondliepen. 'En jij dan? Wat doe jij hier?'

'zelfmoord plegen. Wat anders? Of wel drugs dealen. Ik weet niet welke geloofwaardig genieg is...' Hierbij keek hij haar uitdagend aan. Zijn toon was helder geweest hoewel het sarcasme er zou moeten afvloeien. Hij leunde nu ook met zijn hoofd tegen de boom en bekeek Isobel nog eens goed. Jay veranderde regelmatig van plaats om te veranderen. Het was een questie van strategie.

'Beide niet echt overtuigend.' zei ze droogjes en pakte een flesje water uit haar tas. Ze was altijd ontzettend dorstig als ze terug naar haar normale vorm ging, maar nu kon er ook wel een slokje in. Hij wilde blijkbaar ook niet kwijt wat hij hier kwam doen, eigenaardig - maar ja, wie wilde nou wel zeggen wat hij rond middernacht in zijn eentje in het bos deed, want veel goeds was het vast niet.

'Stiekem beken ik dan dat ik zo in mijn blootje ga rondlopen. Hoort allemaal bij het ritueel van mijn ziel over te geven aan de Duivel.' Hierbij sloeg hij zijn armen over elkaar. Wat hij hier kwam doen zou hij haar ook niet vertellen. Zeker niet als zij niet vertelde wat ze hier kwam doen. En als ze dat wel zou doen dan zou Jay nog altijd moeten liegen. Misschien had hij dan voor wat geloofwaardiger gekozen.

'Ik verander dadelijk in de grote boze wolf, en dan ga ik op zoek naar grootmoeders huisje om haar koekjes te stelen.' Het kwam nog aardig dicht in de buurt van de waarheid, afgezien van dat grootmoeders gebeuren, maar ze zei alsof het een grap was. 'Maar de duivel aanbidden is ook een leuke hobby.'

Jay haalde even zijn wenkbrauwen op bij die suggestie. Zo zou hij nog zweren dat ze zijn geheim wist. Maar goed... Hij deed alsof hij het grappig vond en glimlachte flauw. 'Ik hoop dat je koekjes deelt, want ik ben er namelijk gek op. Ja, ik weet het. Vooral de vrijheid en het machtige gevoel... Best kicken.' Hierbij ging hij weer door zijn haar met een hand. Iets dat hij deed als hij niet wist wat hij precies moest zeggen.

'Helaas, dit koekiemonster houdt niet zo van delen.' zei ze spijtig en keek hem even aan. Hij leek nogal van zijn stuk geslagen, maar Isobel vond het alleen maar grappig. 'Heel kicken.' verzekerde ze hem met een grijns en deed haar flesje water weer terug in haar tas.

Jay hield haar goed in de gaten. Dit meisje was wel in voor onheil leek hem. 'Wel, koekiemonster. Jij lijkt me nog niet zo heel slecht. Dus ik zal zo maar eens je alleen laten zodat je... Wat je ook wilt doen, kunt doen.' Hij zette zich af. Klaar om zo weg te wandelen. De wolken verschoven. Hij moest niet naar boven kijken, hij voelde het.

Isobel verstrakte bij de aanblik van de wolken die opzij schoven en knikte. 'Dat lijkt me inderdaad een prima idee ja.' zei ze en slikte nog eens. Hij moest echt wegwezen. Ze voelde het in haar lichaam branden, de pijn die oppervlakkig begon en steeds dieper haar lichaam binnendrong, tot dat ze het niet meer kon houden. Nerveus keek ze hem na, of hij echt verdween - als hij dat niet deed dat hij echt een probleem.

'Het was leuk om je te ontmoeten, Isobel. Spreek je hopelijk snel weer,' zei hij grijnzend en stak even zijn hand op als saluut. Hierna begon hij te sprinten, weg te lopen, van haar. Hij had nog even tijd, maar hij wou zeker vast hangen voordat het zou gebeuren. Jay haatte het dat hij veranderde in dat harige beest, hoewel hij moest toegeven dat hij soms een geweldig gevoel kreeg voor de transformatie. Alsof hij de hele wereld aankon.

- Gone

Nieuw!

Jay had zijn motor genomen en over het natte wegdek gescheurd. Het was misschien gevaarlijk, maar het gaf een inmens grootte kick. Nu kwam hij echter tot rust op een steen. Met een schetsboek open probeerde hij een stuk van het bos waar hij uizicht op had, na te tekenen. Een telefoontje met zijn broer had ervoor gezorgd dat de bom thuis was gebarsten voor zowel zijn moeder als voor hem.

Alex liep verscholen in haar jas en sjaal door het bos. Normaal zou ze het heerlijk hebben gevonden om tussen de bomen door te lopen, maar sinds haar eerste transformatie had ze het bos vermeden. Ze wilde echter terug om te zien of ze zich nog iets kon herinneren van die nacht. Alles was één zwart gat en dat frustreerde haar maar al te erg. Nu liep ze echter doelloos rond omdat geen enkel blaadje op boompje haar herinneringen aanwakkerde.

Jay merkte hoe hij niet alleen was. Misschien liet het weerwolf-zijn sporen achter of wel zorgde het ervoor dat hij een beetje gek werd. Hij ging voor jhet eerste. Hij veerde recht en keek rond. Rossig/bruin haar dat hij leek te herkennen, maar haar gezicht was verscholen in een sjaal. Toch besloot hij er niet naar te roepen en terug te gaan zitten. Een vrouw kon hij wel aan. Als het nodig was.

Angstig keek Alex rond toen ze iets dacht te horen. Met grote ogen speurde ze de omgeving af maar zag zo snel niets. Ze mocht hier niet komen van haar ouders, ze hadden haar altijd gewaarschuwd, maar nu begreep ze pas waarom. Als er iedere maand weerwolven liepen, dan wilde ze niet weten wat er zich nog meer verschuilde in deze bossen. Stil bleef ze staan en haalde de sjaal van haar oren af zodat ze beter kon luisteren. Het enige wat ze hoorde was de loeiende wind. Het waaide ook zo hard.