Het zuidelijke bos

Nieuw

Julian liep, zeer op zijn hoede, door het bos. Hij had al een aantal dagen zijn ronde gedaan in het zuidelijke bos in de hoop dat hij Thomas tegen zou komen. Het was misschien niet zijn slimste idee om een vampier die op jacht is op te sporen, maar Julian wist niet waar hij de jongen anders tegen zou kunnen komen. Hij kon als conciërge moeilijk langs de deur komen om zijn ouders te vragen of hun zoon thuis was. Noch kon hij Thomas op school aan spreken. Dus had hij zijn geld maar op het bos gezet.

Thomas probeerde een hert te vangen. Het was eigenlijk niet zo gemakkelijk doordat hij nog maar net getransformeerd was en frustratie erg groot werd. Ook was het bloed niet lekker. Net zoals spruitjes in plaats van spenazie avondeten voor hem waren geweest toen hij nog een mens was. Allebei groen, maar spruitjes stonken en waren niet lekker. Hierbij stootte hij bijna tegen iemand op. Hij herkende de man van school, maar nam al snel terug afstand.

Met het beetje maanlicht dat hij had manoeuvreerde hij zich tussen de bomen door tot hij plots oog in oog met Thomas. De snelheid van vampieren was nog altijd moeilijk in te schatten. 'Thomas-' Hij bekeek de jongen met een onderzoekende blik en zag dat het al even geleden moest zijn dat hij voeding had binnen gekregen. Voorzichtig nam hij afstand, zodat zijn geur niet overweldigend zou zijn, en hield toen zijn handen op. 'Ik zou je graag willen helpen.' zei hij simpel.

Thomas maakte een sissend geluid en deinsde achteruit. Het stond hem niet aan dat deze man zijn naam wist. Hij was geen leerkracht, enkel degene die alles repareerde en de gangen onderhield. Vijandig had hij zijn vuisten klaar, maar gaf de man tijd om uit te leggen wat hij hier deed. 'Mij helpen?' Hij lachte een beetje verbitterd. 'Ben je soms ook een vampier? Of wat moet je daarvoor in de plaats? Wie ben je? Wat ben je? En waarom zou ik mij precies door jou laten helpen? Met wat zou ik me laten helpen?' Duizende vragen gingen door zijn hoofd.

Julian bleef op zijn plek staan en peilde Thomas met zijn blik. 'Ik ben geen vampier.' stelde hij zonder dat hij het wilde met enige walging vast. Nooit had hij het op dat soort gehad. Zijn moeder had hem opgevoed met de gedachte dat vampieren onkruid waren dat opgeruimd moest worden. Waarom hij deze jongen dan wilde helpen? Julian was er bijna zeker van wíe dit veroorzaakt had en hij wilde alles behalve zich verlagen tot dat niveau door deze jongen maar te laten lijden terwijl hij kon helpen. 'Ik ben Julian Goode. Ik ben een heks en ik weet een hoop over jouw soort aangezien ik ze-' Hij overdacht zijn woorden. 'Bestudeer. Ik kan dit dragelijker voor je maken.'