De Winkelstraat

Ondanks dat het zo'n klein dorp is, heeft het toch een winkelstraat. Hij is dan wel niet heel erg groot, en de grote winkelketens zitten er misschien wel niet - maar er is er toch eentje. Je weet wel, zo'n klein schattig straatje, met van die kleine kledingwinkeltjes, accessoires en ga zo maar door. Vooral onder de jongeren is de straat "populair"

Er stond een gure wind en Isobel had zich verstopt onder een muts en in een dikke sjaal. Over twee dagen zou het volle maan zijn en ze was zich aan het voorbereiden: ouders gingen vragen stellen als je zonder kleren thuis kwam, dus wilde ze naar de winkel om twee simpele zwarte shirtjes te kopen: één voor voor de transformatie en eentje voor daarna. Ze hield er nou eenmaal niet van om zich uit te kleden voordat ze veranderde.

Woody liep diep in zijn jas gedoken door de winkelstraat. Hij was op zoek naar cadeautjes voor zijn familie. Zijn vader was deze week jarig en Elle en Alex verjaarden beiden in december. Aangezien Woody niet graag winkelde en het leifst de drukke feestdagen vermijdde, haalde hij de cadeautjes altijd vroeg in huis. Voor zijn vader en Alex had al dingen gevonden, maar voor Elle nog niet. Elle was moeilijk als het om cadeau's ging.

Isobel keek even rond, maar zag dat de winkel die ze binnen wilde lopen dicht was. Geïrriteerd zuchtte ze uit en trok haar muts af. Eigenlijk had ze het helemaal niet koud. Ze stopte de muts in haar tas en liep door. Ze had geen idee waar ze nu goedkoop twee simpele t shirts kon kopen en een sportbroekje en dat irriteerde haar mateloos.

Vorig jaar had Woody haar een boek gegeven, maar toen kreeg hij een heel verhaal te horen over hoe de hoofdpersoon overschat werd en dat het tijdsbesef van de personages erg onrealistisch was. Met andere woorden: Woody ging geen boeken meer voor Elle kopen. Zuchtend liep hij de winkelstraat door en keek naar zijn voeten. In zijn hoofd ging hij een lijstje af van alle dingen die hij Elle zou kunnen geven. Woody was dus ook verrast toen hij tegen een blond meisje aanliep.

Toen Isobel de hoek om liep zag ze iemand die ze liever niet wilde zien op dit moment: Woody. Ze had tegen hem gezegd dat ze dit weekend niet kon en nu liep ze hem tegen het lijf in de stad, lekker bijdehand. Ze hoopte maar dat hij haar niet zag, maar ze vreesde dat het anders zou lopen, ze liepen namelijk recht op elkaar af.

Woody mompelde binnensmonds een verontschuldiging en liep snel verder. Pas toen lette hij op waar hij liep om een zelfde scenario te voorkomen. Hij zag dan ook al snel Isobel naderen. Met een bescheiden lach stak hij zijn hand naar haar op. 'Hee, Isobel.' Ze naderden elkaar en Woody bleef ongemakkelijk voor haar stilstaan.

'Oh hé Woody.' zei ze met een kleine glimlach en keek hem even aan. 'Jij ook hier?' Ze twijfelde of ze hem een omhelzing moest geven, maar toen ze zijn twijfelende en ongemakkelijke houding zag, besloot ze dat niet te doen. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, waarom moest ze ook zo nodig de stad ingaan? De kans dat ze Woody - of iemand anders - tegen zou komen was gigantisch. 'Hoe gaat het?'

Woody knikte en glimlachte terug naar Isobel. 'Ja, inderdaad. Net zoals jij.' Met een verlegen grijns keek hij naar de grond. 'Prima, met jou?' Woody keek Isobel weer aan en vroeg zich af wat ze hier in haar eentje deed. Meteen daar achter aan bedacht hij dat zij hem misschien kon helpen met het uitzoeken van een cadeautje voor Elle. Ze was immers Elle's beste vriendin. 'Hee, Isobel, weet jij wat Elle voor haar verjaardag zou willen?'

Isobel fronste haar wenkbrauwen even en haalde haar schouders op. 'Iets persoonlijks, misschien iets in de trend van haar campagne om haar te helpen? Of een boek, boeken doen het altijd goed.' Ze dacht even na en keek hem aan. 'Maar Elle is toch pas in december jarig?' Isobel was altijd zo'n persoon die op de dag van te voren snel een cadeau kocht.

'Eh, ja, maar ik koop graag op tijd wat voor haar en Alex. En ik ontwijk graag de drukte tijdens de feestdagen.' Woody keek Isobel onderzoekend aan. Ze leek terughoudender dan normaal, minder energiek en vrolijk. Hij vroeg zich af hoe het kwam, maar durfde het niet te vragen. Misschien was hij de reden wel.

'Dat is waar, ik koop het waarschijnlijk weer de dag van te voren.' zei ze met een grijns, maar deze verdween snel weer. 'Maar, ja ik help je wel even zoeken - had je al enig idee?' Ze kon zijn aanbod moeilijk afwijzen, ook al had ze weinig tijd: de volle maan was morgen en ze wilde de dag ervoor altijd goed uitrusten.

Woody lachte zachtjes. Daar was ze wel het type voor, om alles op het laatste moment nog snel even te doen. Dat was echt niets voor Woody. Alles wat hij gedaan kon krijgen, had hij altijd meteen af. 'Niet echt. Vorig jaar had ik haar een boek gegeven, maar dat was dus absoluut het verkeerde boek.' Hij haalde zijn schouders onbegrijpelijk op. Elle was een moeilijk meisje.

Isobel grijnsde. 'Ja, Elle is inderdaad een moeilijk type.' gaf ze toe. 'Pff.. Ik heb echt geen idee wat je haar anders zou moeten geven. Doe anders iets persoonlijks? Schrijf een mooie brief en koop een leuk fotolijstje met een foto van jullie tweeën erin. Of een kettinkje ofzoiets?' stelde ze voor. Eigenlijk was dat laatste haar eigen idee, en zou ze er een foto van Elle en zichzelf in doen, maar ze zou wel iets anders verzinnen.

'Ik ben niet zo creatief en ze wil vast geen foto van mij.' Woody keek bedenkelijk de winkelstraat door. Hoe kon zoiets toch zo moeilijk zijn? Voor Alex had hij zo iets gevonden, zelfs voor zijn vader had hij niet lang hoeven zoeken. 'Sorry, je was misschien iets anders aan het doen. Je hoeft me niet per se te helpen.' zei hij plots verontschuldigend. Voor hetzelfde geld was ze druk in de weer met iets van haar zelf.

Isobel lachte. 'Iedereen wil een foto van jou.' zei ze luchtig, met een grijns rond haar mond. 'Oh nee hoor, geen probleem.' verzekerde ze hem en keek ondertussen zelf de winkels in of ze een paar simpele shirts zag hangen. 'Daarbij was het toch niet zo belangrijk wat ik moest doen, iets voor vanavond kopen.'

'Ohja?' vroeg Woody naïef en keek haar kort aan. Hij was blij dat ze het geen probleem vond om haar te helpen en liep spontaan wat rechter op. 'Oh, ja, je ging vanavond iets doen, toch?' Woody herinnerde zich dat ze daarom niet af had kunnen spreken dit weekend en stiekem was hij best nieuwsgierig naar wat dit meisje op haar agenda had staan.

Isobel knikte. 'Ja, we hebben eens in de zoveel tijd een familie uitje - wat helaas verplicht is.' verzon ze snel en glimlachte. 'En me moeder wilde dat ik er goed uitzag en heeft me op pad gestuurd om kleding te kopen. En daarbij moet ik ook weer eens wat basic shirts hebben, altijd handig.' zei ze er nog achteraan en glimlachte. Ze was inmiddels goed in het verzinnen van leugens.

'Lijkt me juist leuk.' merkte Woody positief op. 'Gewoon met z'n allen iets doen.' Hij keek haar glimlachend aan en begreep dat ze daarom niet kon dit weekend. Had hij echt gedacht dat ze een smoes zou verzinnen om niet met hem af te hoeven spreken? Ze wilde immers volgende week wel wat met hem doen, dus dat zou belachelijk zijn. Woody keek voor zich uit en zag dat ze in de buurt waren van de kruidenwinkel die hij graag nog even in was gegaan. Maar hij kon geen goede reden verzinnen om er binnen te wandelen en voor magische spullen te zoeken zonder dat Isobel iets doorhad.

'Niet met mijn familie.' zei ze snel. 'Geloof me, ik heb zo'n standaard familie: Irritante tante, over emotionele oma - die iedere keer weer zegt "Och, meid - je bent weer gegroeid."' lachte ze. 'Oh ik moet hier eventjes naar binnen toe.' zei ze bij een wat goedkopere kledingwinkel. 'Ik ben wel gek om van die dure zooi te kopen.' Zeker als ik er 's nachts toch weer uitscheur. Ze moest grijnzen om de gedachten.

Woody grinnikte en was blij dat ze weer een lach op haar gezicht had. Ze leek zo bezorgd, alsof ze de problemen van de hele wereld op haar schouders had liggen, toen hij haar zag lopen. 'Oke.' Woody knikte en liep haar maar achterna de winkel in. Het was zo'n winkel waar ze alleen maar vrouwen kleding verkochten. Woody liep ongemakkelijk tussen de rekken door, maar hield ondertussen zijn ogen open of hij toch niets iets voor Elle zag.

Isobel griste twee simpele zwarte shirts met lange mouwen uit de rekken - en heel toevallig was het twee voor de prijs van één - en liep weer richting Woody. 'Zo, eigenlijk heb ik alleen deze twee nodig.' zei ze en moest grinniken omdat hij aandachtig naar de rekken zat te kijken. 'Kan je het vinden?'

'Nou, ik dacht: misschien zie ik wel iets voor Elle, maar ik weet niet.' Woody fronste en keek de winkel rond maar haalde zijn schouders op. Hier zou hij niets voor haar vinden. Hij ging haar echt geen jurkje of tas geven, dat was niets voor Woody. 'Waarom zijn jullie zo ingewikkeld? Ik bedoel; meisjes.' Met een verlegen lach keek hij Isobel vragend aan.

'Anders koop je een leuk jurkje voor haar, voor het kerstgala. Daar kan ik je wel bij helpen?' stelde ze voor. Ze wist wel waar Elle van hield, van simpel - maar elegant - niet al teveel poespas op haar jurk, maar toch dat ze zich er speciaal in voelde. 'Maar als je dat niet wilt hoeft het niet hoor.' Bij zijn volgende vraag begon ze te lachen. 'Dat vragen wij ons ook af van jullie jongens.' grijnsde ze.

'Ik geloof dat mam van plan was de jurk te maken. Dat deed haar moeder ook voor haar. Ik zou dat maar verpesten als ik een jurk gaf.' vertelde Woody, maar was blij dat ze hem probeerde te helpen. Ze had vast en zeker betere ideeën dan hijzelf. 'Gelukkig, het zou erg vervelend zijn als jullie alles over ons wisten, maar wij niets over jullie!' Lachend keek hij haar aan.